Κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας

Του Σωκρατη Τσιχλια

Μοιάζει ουτοπικό, εάν κανείς ακούσει τη ρητορική των κομμάτων, να μιλήσεις σήμερα για κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Για έναν μεγάλο συνασπισμό, όσο το δυνατόν περισσότερων κομμάτων, που πάντως δεν μπορεί να μην περιλαμβάνει τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι πολιτικοί σχηματισμοί μέχρι στιγμής παραμένουν περιχαρακωμένοι στα σύνορα των ιδεοληψιών τους υπερασπιζόμενοι πρωτίστως τα «μαγαζιά» τους και δευτερευόντως την πατρίδα. Αυτός ο κομματικός πατριωτισμός, ωστόσο, δεν μπορεί να αναιρέσει την κατεπείγουσα ανάγκη μιας ευρείας συναίνεσης καθώς οι 1,5 εκατομμύριο άνεργοι και τα άλλα τόσα εκατομμύρια που υποαπασχολούνται ή εργάζονται χωρίς να πληρώνονται θα ήταν λόγος αρκετός. Αν προσθέσει κανείς τη δολοφονική ύφεση, την έλλειψη ρευστότητας και την υπερφορολόγηση που απειλεί με αφανισμό όσους αντέχουν έως τώρα, φτάνουμε στα όρια του συναγερμού. Η Ελλάδα σήμερα δεν αντέχει κυβέρνηση και αντιπολίτευση, όσο και αν αυτό ακούγεται μειωτικό της δημοκρατίας. Χρειάζεται σταθερότητα, ομοψυχία, ελάχιστη συμφωνία για ένα τουλάχιστον πενταετές πρόγραμμα που θα οδηγήσει στην ανάπτυξη, στην απασχόληση, στην έξοδο από το ζοφερό τούνελ της ανατροφοδοτούμενης ύφεσης, της φτώχειας και της αβεβαιότητας. Τα κεφάλαια, ελληνικά ή ξένα, αποκλείεται να επενδύσουν σε μια χώρα με άδηλο μέλλον, ακόμη και αν καταργήσουμε όλους τους φόρους και κάνουμε δώρο τη μισή επένδυση.
Πολλοί που ακούν με καχυποψία μια τέτοια πρόταση σκέφτονται ότι θα λειτουργήσει σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ για όσους ευθύνονται. Λάθος. Τίποτα δεν παραγράφεται. Χρόνος να καταλογιστούν ευθύνες, να αποτιμηθούν τα λόγια και οι πράξεις, να μετρηθεί εν τέλει το μπόι του καθενός θα υπάρξει στο μέλλον. Η κυβέρνηση εθνικής ενότητας, με όσο το δυνατόν πιο άφθαρτα πρόσωπα, σημαίνει φυγή προς τα εμπρός. Οχι παραγραφή εγκλημάτων. Αντί του επικοινωνιακού εμφυλίου, του μίσους και της οργής που καταλαμβάνουν την κοινωνία, έστω για μία φορά στην ιστορία μας, οφείλουμε να ομονοήσουμε. Προστασία των αδυνάτων, κοινωνικό κράτος, δημοσιονομική εξυγίανση, θεσμικός εκσυγχρονισμός και ανάπτυξη. Αυτά είναι όλα κι όλα. Και επί της ουσίας μεγάλες διαφορές δεν υπάρχουν, ούτε πάμπολλες λύσεις.                                                                                                     (Καθημερινή 14/12)