"Αγανακτισμένοι πολίτες" στήν Ελλάδα ήσαν ανέκαθεν οι "πάσης φύσεως τραμπούκοι".

Αφορμή γιά νά υπομνησθούν καί νά αναρτηθούν τά παρακάτω μού έδωσε  "αγανακτισμένος πολίτης" πού ενώ, ως φαίνεται, έχει αναλάβει (ένεκα η μπετονιέρα) "εργολαβικά" νά κάνει έναρξη τού προεκλογικού αγώνα  "συνδυασμού ...τινός"(τίνος άραγε; τίνος;),  ΑΥΤΟΣ μέ τά (αλλού) γραφόμενα του (πού μάλλον χρεώνει μέ τό κυβικό!) εκ λάθους καί  άκαιρα  έκανε πολύ πρώϊμη έναρξη τού τριωδίου δίνοντας, ταυτόχρονα, μιά άλλη χροιά καί αμαυρώνοντας -κατά κάποιο τρόπο- τό "σοβαρό προφίλ" πού από καιρό, τώρα, κοπιάζει νά χτίσει τό μέσο πού τόν φιλοξένησε...                                                                                                                        Δ.N.Α.                                                                                                                                                          «...Κι όταν βλέπαν τους "αγανακτισμένους πολίτες", παρέα με τους χωροφύλακες, να τους αποδοκιμάζουν, να τους βρίζουν, να τους περιγελούν, ακόμα και να τους ξυλοφορτώνουν, απ' τον βαθμό που τους ενοχλούσε αυτή η συγκέντρωση καταλαβαίναν πόσο απαραίτητη ήταν...» γράφει ο Βασίλης Βασιλικός στο «Ζ» κάνοντας για πρώτη φορά χρήση του όρου των παρακρατικών που στο όνομα της διατήρησης της τάξης αναλαμβάνουν ενεργό ρόλο στην καταπολέμηση του «κομμουνιστικού κινδύνου» στη μετεμφυλιακή Ελλάδα.

"Αγανακτισμένη λασπιέρα"

Ο χαρακτηρισμός «αγανακτισμένοι πολίτες» μεταφέρεται από τις σελίδες του «Ζ» στην αστυνομική / δημοσιογραφική ορολογία την περίοδο 1985-86 για την περιγραφή των επεισοδίων στα Εξάρχεια, τη Νομική και την κατάληψη του Χημείου. Είναι η εποχή που τα δελτία τύπου της Αστυνομίας του Δροσογιάννη έκαναν λόγο για «αγανακτισμένους πολίτες» που συντάσσονταν πίσω από τις διμοιρίες των ΜΑΤ του Νίκωνα Αρκουδέα πετώντας πέτρες στους «αναρχικούς του κράτους των Εξαρχείων» που «κατέστρεφαν τις περιουσίες φιλήσυχων πολιτών». Σύσσωμος ο αστικός Τύπος της εποχής έκλεινε συστηματικά τα μάτια στην πολιτική ταυτότητα των «αγανακτισμένων πολιτών», προβάλλοντας τα «αίσχη» του αυτόνομου κράτους της πλατείας Εξαρχείων που έπρεπε να «καθαριστεί» με τις περίφημες «επιχειρήσεις αρετής» των ΜΑΤ. Υπό την ανοχή της αστυνομίας οι «αγανακτισμένοι πολίτες» της ημέρας, κυκλοφορούσαν οπλισμένοι ακόμη και με «αυτοσχέδια τσεκούρια» τις νύχτες στην ευρύτερη περιοχή των Εξαρχείων σκορπώντας τον τρόμο. Οι καταγγελίες της Αριστεράς για συμμετοχή της νεολαίας της ακροδεξιάς και φιλοχουντικής ΕΠΕΝ στις ομάδες των «αγανακτισμένων πολιτών» θάβονταν από την πλειοψηφία των εφημερίδων, την ώρα που η «Αυριανή» καλούσε τους πολίτες «να αναλάβουν δράση και να προστατεύσουν την έννομη τάξη». Ήταν η εποχή που οι «αγανακτισμένοι πολίτες» είχαν αποκτήσει θεσμική ιδιότητα και τα δελτία ειδήσεων της ΕΡΤ τους ανέφεραν ως μια υπαρκτή οντότητα. «Στο σημείο επενέβη ομάδα αγανακτισμένων πολιτών και η συγκέντρωση διαλύθηκε». Μόνο που τα ίδια πρόσωπα που φορούσαν τον μανδύα του «αγανακτισμένου πολίτη» στην οδό Πατησίων ΤΟΤΕ, ήσαν οι ίδιοι ακριβώς, πού έσπευδαν να υποδεχτούν τον φασίστα Λεπέν στο ξενοδοχείο "Κάραβελ". Καί μέχρι στίς μέρες μας, αυτοί οι ίδιοι οι "αγανακτισμένοι", είναι πού συλλαμβάνονται -ΤΩΡΑ- εξοπλισμένοι ως μέλη  εγκληματικών οργανώσεων. Μέ τή σύλληψη, βεβαίως, βγαίνει καί η κουκούλα... Εδώ σέ μάς, επειδή είναι μικρός ο τόπος καί οι κουκούλες πού "κυκλοφορούνε" λίγες, δέν χρειάζεται ούτε κάν η αφαίρεση τους. Άλλωστε εμείς, ευτυχώς, δέν έχουμε ακόμη τέτοια "φρούτα" στό νησί. Κάτι κουκουγέροι έχουμε πού  κάνουνε μπάμ από πολύ -μά από πάρα πολύ- μακρυά..., γιατί φοράνε, από τσιγγουνιά, πάντα τήν ίδια παρακμιακή στολή μέ κάποιες μικροπαραλλαγές τής κακίστης...