Ο λαϊκός αμοραλισμός

 ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ 

Χειρότερος και από τον «λαϊκό αμοραλισμό» (αυτό δεν είναι το αντίθετο του «ελιτίστικος αμοραλισμός»;) της κ. Παναγιώτας Ιακωβίδου είναι ο πολιτικός πατερναλισμός που αναδεικνύει η παρέμβασή της προς τον υπουργό Πολιτισμού κ. Κωνσταντίνο Τασούλα. Η βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας κατέθεσε ερώτηση, σύμφωνα με την οποία διαπιστώνει «πτωτική πορεία των παραστάσεων τόσο στο μεγάλο όσο και στο μικρό θέατρο της Επιδαύρου» και ότι «φέτος το Φεστιβάλ Αθηνών σε δυο παραστάσεις του μεγάλου θεάτρου της Επιδαύρου έκοψε την Παρασκευή, αφήνοντας τα Σάββατα ως μοναδική ημέρα διεξαγωγής των παραστάσεων. Ολα τα ξενοδοχεία, τα εστιατόρια, τα πρατήρια καυσίμων, τα παντοπωλεία και τα μέσα μεταφοράς επλήγησαν από αυτήν την παράλογη απόφαση, η οποία αποκόπτει την όποια αναπτυξιακή δυνατότητα της περιοχής της Επιδαύρου».

Φανταζόμαστε ότι η κ. Ιακωβίδου μεταφέρει με ειλικρίνεια την αγωνία των επαγγελματιών για το κόψιμο της παράστασης της Παρασκευής και για την «αναπτυξιακή δυνατότητα της περιοχής της Επιδαύρου», όπως εξάλλου κάνουν δεκάδες άλλοι βουλευτές, οι οποίοι καταθέτουν ερωτήσεις για τις αναπτυξιακές προοπτικές που έχουν τα ΤΕΙ Ανω Ραχούλας. Στην Ελλάδα «ανάπτυξη» θεωρείται να ρίχνει κάπου το κράτος λεφτά για να γεμίζουν τα εστιατόρια, τα παντοπωλεία, οι γκαρσονιέρες, τα ξενοδοχεία κ.λπ. Τι κι αν θα χάνουν οι υπόλοιποι φορολογούμενοι λεφτά; Η «ανάπτυξη» είναι υπεράνω χρημάτων. Των άλλων, εννοείται...

Φανταζόμαστε ότι οι παραστάσεις των Επιδαυρίων μειώθηκαν για τον ίδιο λόγο που μειώθηκαν όλες οι πολιτιστικές (και λιγότερο πολιτιστικές) εκδηλώσεις, ακόμη και του ιδιωτικού τομέα. Δηλαδή ακόμη και τα μπουζουξίδικα («οι ναοί του σύγχρονου πολιτισμού», όπως είπε κάποιος) ανοίγουν λιγότερες μέρες. Η οικονομική στενότητα επιτρέπει σε λιγότερους -απ’ ό,τι στο παρελθόν- να πάνε είτε στους ναούς του αρχαίου είτε του «σύγχρονου πολιτισμού». Το Φεστιβάλ Αθηνών έχει συγκεκριμένο κονδύλι για να κάνει τη δουλειά του και σίγουρα οι υπεύθυνοι αναγκάστηκαν να κάνουν κάποιες δύσκολες επιλογές. Οπως όλοι μας... Μεγαλύτερο όμως πρόβλημα και από την Παρασκευή των ταβερνιάρηδων, ξενοδόχων κ.λπ. είναι η έλλειψη σεβασμού προς την αυτονομία των χώρων που αποπνέει και η ερώτηση της κ. Ιακωβίδου. Αναφέρουμε το «και», διότι όλοι οι πολιτικοί θέλουν να κάνουν το κομμάτι τους φυτρώνοντας εκεί που δεν τους σπέρνουν. Το Φεστιβάλ Αθηνών είναι -ή έστω πρέπει να είναι- ένας χώρος αυτόνομης λειτουργίας. Ναι μεν το κράτος διορίζει τον διευθυντή του, αλλά τον αφήνει να κάνει τη δουλειά του και στο τέλος κρίνει τον απολογισμό του. Δεν είναι δουλειά των βουλευτών να κανονίζουν το πρόγραμμα των Φεστιβάλ. Μπορούν φυσικά ως πολίτες να το κρίνουν -ειδικά αν έχουν πτυχίο του Ανοιχτού Πανεπιστημίου Πατρών στον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό, όπως η κ. Ιακωβίδου- αλλά με κάποιο άρθρο στον Τύπο και όχι με παρεμβάσεις στον υπουργό να το αλλάξει. Διότι, στο κάτω κάτω της γραφής, οι βουλευτές έχουν εκ του Συντάγματος σημαντικότερη αποστολή, όπως είναι, π.χ., να διαβάζουν τα νομοσχέδια που τους φέρνουν να ψηφίσουν. Και αν κρίνουμε από την ποιότητα του νομοθετικού έργου, θα δώσουμε ένα δίκιο στον Γκρούτσο Μαρξ που έλεγε «πολιτική είναι η τέχνη να ψάχνεις για λάθος προβλήματα, να τα βρίσκεις παντού, να τα διαγιγνώσκεις εσφαλμένα και να δίνεις λάθος φάρμακα».
kathimerini.gr