Τα τελευταία χρόνια έχει τύχει να γνωρίσω εκατοντάδες ανθρώπους από τον χώρο της Πολιτικής και ένα βασικό χαρακτηριστικό των περισσότερων από αυτών είναι ότι σπάνια θα πουν αυθόρμητα μια καλή κουβέντα για τους συναδέλφους/συντρόφους τους.
Αυτός ήταν ο πρώτος λόγος που συγκράτησα στη μνήμη μου το όνομα του Δημήτρη Στεφάνου, όταν το άκουσα για πρώτη φορά, καθώς συνοδευόταν από τα καλύτερα λόγια που είχα ποτέ ακούσει για κρατικό λειτουργό. Τα ίδια αυτά λόγια τα άκουσα τελικά πάρα πολλές φορές από πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους. Όχι τυχαία, ξεκίνησε μαζί με τον Γιάννη Ραγκούση ως Γ.Γ στο υπουργείο Εσωτερικών και στη συνέχεια επιλέχθηκε από τον Αντώνη Μανιτάκη ως Γ.Γ στο Υπ.Διοικητικής Μεταρρύθμισης όπου τον κράτησε στη θέση του και ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Προσωπικά, δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι τον γνώριζα. Είχαμε μιλήσει μόνο μια φορά για λίγο, πριν από 2 χρόνια, σε μια κοινωνική εκδήλωση, με είχε προσκαλέσει μάλιστα και στο γραφείο του για να συζητήσουμε για το αληθινό πρόσωπο της Δημόσιας Διοίκησης. Δεν έτυχε να πάω ποτέ.
Έμεινε στη θέση του μέχρι τελευταία στιγμή. Το κίνητρο προσφοράς στη χώρα του έδινε δύναμη να κρατηθεί στη ζωή. Ήταν ο άνθρωπος πίσω από μερικές από τις πιο σπουδαίες μεταρρυθμίσεις που έγιναν ποτέ σε αυτή τη χώρα, ένας από τους αφανείς ήρωες της τεράστιας προσπάθειας που ξεκίνησε το φθινόπωρο του 2009 για να κρατηθεί η χώρα όρθια.
Η απώλεια του είναι τεράστια, το βλέπω στην ανείπωτη θλίψη που αυτή προκαλεί στους δικούς τους ανθρώπους, παρόλο που ήταν ενήμεροι για την κατάσταση της υγείας του. Υπήρξε σπουδαίος. Ας είναι ελαφρύ το χώμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.