ΠΕΡΙΓΕΛΩΤΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ...

Φελνίκος
Όταν ξέσπασε η κρίση όλοι συμφωνούσαν πως αυτή δεν είναι μόνο οικονομική, πως αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου, ότι είναι σύμπτωμα μιας γενικότερης κρίσης, που αφορά τους θεσμούς και τη λειτουργία τους, τη σχέση της πολιτικής και των πολιτικών με την οικονομία, τη σχέση της πολιτικής με τους ίδιους τους πολίτες, ότι τελικά είναι κρίση που αφορά την πολιτική, την οικονομία, τον πολιτισμό, την κοινωνία.
Όλοι συμφωνούσαν πως δεν αρκεί η δημοσιονομική προσαρμογή για να βγούμε από την κρίση, αλλά απαιτείται να χτυπηθεί η κομματοκρατία και η κλεπτοκρατία, να δοθεί νηφάλια, οργανωμένη και δημοκρατική απάντηση στα φαινόμενα της πελατειακής πολιτικής, των μικρών ή μεγάλων ολιγαρχιών, της ανομίας και της έλλειψης κράτους δικαίου.
Όλοι συμφωνούσαν πως χρειάζονται μεταρρυθμίσεις καθώς και δημιουργία ισχυρών θεσμών ελέγχου, στην οικονομία, ιδίως του παρασιτικού κεφαλαίου, στην λειτουργία του πολιτικού συστήματος, στην δημόσια διοίκηση, την τοπική αυτοδιοίκηση, τον συνδικαλισμό.
Όλοι συμφωνούσαν στην αναγκαιότητα, μαζί με τις μεγάλες αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, το κράτος και το παραγωγικό μοντέλο της χώρας, να υπάρξουν και πολιτικές που θα προωθούν την ευνομία και τη διαφάνεια και ει δυνατόν να μειώνουν τις ανισότητες.
Στις ως άνω διαπιστώσεις συμφωνούσαν όλοι ή σχεδόν όλοι. Είδατε όμως να γίνεται τίποτε απ' όλα αυτά; Εγώ πάντως, όχι. Περικοπές και μόνον περικοπές. Φόροι και μόνον φόροι. Παντού και στα πάντα σε βαθμό εξουθένωσης. Όλα τ' άλλα ξεχάστηκαν η κάποια, ελάχιστα, ξεκίνησαν και έμειναν στη μέση. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί μετά από έξι χρόνια η κρίση όχι μόνον παραμένει, αλλά είναι και διάχυτος ο φόβος ότι μπορεί και να επιδεινωθεί ακόμη κι αν οι δημοσιονομικοί δείκτες βελτιώνονται.
Η Ελλάδα προσαρμόστηκε, δεν αναμορφώθηκε. Το κράτος μίκρυνε, δεν άλλαξε. Το πολιτικό σύστημα όχι μόνον δεν αναγεννήθηκε, αλλά συνεχίζει ανυπόληπτο να είναι μόνιμος παραγωγός αστάθειας. Το κοινωνικό κράτος, οι εργασιακές σχέσεις, οι θεσμοί δεν ανασυγκροτήθηκαν, ακρωτηριάστηκαν και τυλίχθηκαν με γάζες εμποτισμένες στην αναξιοπρέπεια και τον αυταρχισμό. Το παραγωγικό μοντέλο αναζητείται κάπου ανάμεσα στα πιτόγυρα και το all inclusive. Και φυσικά οι ανισότητες μεγάλωσαν όπως μεγάλωσε και η εξάρτηση της χώρας. Σ' αυτό το τελευταίο έχουμε βεβαίως μια σημαντική μεταβολή: τα γκέμια τα κρατάνε πλέον οι Γερμανοί.
Τούτων δοθέντων δεν μπορώ να καταλάβω πως ετοιμάζονται να διακηρύξουν, από τη Θεσσαλονίκη, ο μεν Σαμαράς οδικό χάρτη για τη νέα εθνική παλιγγενεσία, 200 χρόνια μετά την επανάσταση του 1821, ο δε Βενιζέλος τη Νέα Αλλαγή, 40 χρόνια μετά την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ. Και ούτε βεβαίως κατανοώ τον Τσίπρα, όστις, επίσης από τη Θεσσαλονίκη, ετοιμάζεται να ανακοινώσει, λένε, εθνικοανεξαρτησιακό και σοσιαλιστικό σχέδιο διακυβέρνησης.
Προφανώς, οι πολιτικοί μας ταγοί αγνοούν την κοινωνική πραγματικότητα και φαντασιώνονται, ίσως λόγω και των ταφικών ευρημάτων της Αμφίπολης, πως είναι Μεγαλέξαντροι. Ίσως κάποιος πρέπει να τους πει πως αν το 1884 η Ελλάς ονοματίζονταν ως "περιγέλωτος Βασίλειον", σήμερα, 130 χρόνια μετά, μπορεί κάποιος να την χαρακτηρίσει ως "περιγέλωτος Δημοκρατία". Και να έχει δίκαιο. Απολύτως...