"Η ενοχή κρατάει όσο κρατούν οι τύψεις"

                       ...στή μακραίωνη ιστορία τού ανθρώπου έχουν περάσει εκατομμύρια "αντίτυπα καί κακέκτυπα" προσωπικοτήτων μέ τήν καθ' εαυτού παραβατική υπόσταση ενός Κάϊν καί τού Άβελ ή μέ τήν αλληγορία τoυς. Έτσι, τό αυθεντικά κοινότυπο -καί η συχνότητα τής επανάληψης- τού παραδείγματος στήν καθημερινή ζωή, έπαψε νά κάνει ιδιαίτερη εντύπωση στούς σκεπτόμενους ανθρώπους τού πολιτισμένου κόσμου καί αντιμετωπίζεται -"προκάτ" πλέον- ως συμπεριφορά πού "άπτεται" τών παρυφών ή ευρίσκεται εντός τού κοινωνικού περιθωρίου. 
Aντίθετα, απασχολεί τούς ειδικούς "η στατιστική διακύμανση" αυτού τού παραδείγματος... 
 Ενδιαφέρει, δηλαδή, αυτούς πού μελετούν επιστημονικά τά κοινωνικά φαινόμενα (κοινωνιολόγους κλπ.), τούς νομικούς (π.χ. τούς εγκληματολόγους) καί γενικότερα τούς σύγχρονους διανοητές καί τόν  επιστημονικό κόσμο, σάν ένας από τούς ποιοτικούς δείκτες τού πολιτισμικού επιπέδου  μιάς χώρας ή μιάς διευρυμένης κοινωνικής ομάδας...

...η αναδημοσίευση, στή συνέχεια, τής ιστορίας τού Κάϊν καί τού Άβελ, πού βλέπει τό φώς τής δημοσιότητας, από καιρού εις καιρόν, σ' αυτό εδώ τό blog, γίνεται (όλο καί μέ κάποια αφορμή), αποκλειστικά καί μόνον, στή μνήμη καί χάριν του μεγάλου δάσκαλου  Jorge Luis Borges ...

Δ.Ν.Α.

 Πέμπτη, 12 Δεκεμβρίου 2013

Η ιστορία τού Μπόρχες γιά τόν Κάϊν καί τόν Άβελ

Όσοι φίλοι  δέν έχουν ενοχές άς κοιμούνται ήσυχοι. Αν, πάλι, κάποιοι άλλοι έχουνε συνείδηση πού καμιά φορά τούς τσιγκλίζει, θά τούς πώ μιά ιστορία:                                                                                                                             "Ο Άβελ καί ο Κάιν συναντήθηκαν μετά τό θάνατο τού Άβελ. Βάδιζαν στήν έρημο, κι όπως ήταν πανύψηλοι καί οι δύο, αναγνώρισαν από μακριά ο ένας τόν άλλον. Τ’ αδέλφια κάθισαν καταγής, άναψαν φωτιά καί έφαγαν. Ήταν σιωπηλοί, όπως όλοι οι κουρασμένοι άνθρωποι όταν γέρνει η μέρα. Στόν ουρανό έλαμψε ένα αστέρι πού δεν είχε ακόμα όνομα. Στή λάμψη τής φωτιάς, ο Κάιν είδε στό κούτελο τού Άβελ τό σημάδι τής πέτρας. Άφησε νά πέσει τό ψωμί πού έφερνε στό στόμα του, καί ζήτησε από τόν αδελφό του νά τόν συγχωρέσει. Ο Άβελ αποκρίθηκε: "Εσύ μέ σκότωσες ή εγώ σέ σκότωσα; Δέ θυμάμαι πιά... Καί τώρα είμαστε πάλι εδώ όπως πριν". "Τώρα ξέρω πώς μ’ έχεις συγχωρέσει αληθινά" είπε ο Κάιν, "γιατί, όταν ξεχνάς, συγχωρείς. Θά κοιτάξω κι εγώ νά ξεχάσω". "Σωστά" είπε ο Άβελ. "Η ενοχή κρατάει όσο κρατούν οι τύψεις".

Η ιστορία είναι τού Μπόρχες καί συνιστώ σ΄όλους τούς καλούς φίλους νά τήν σκεφτούν πολύ καλά, πρίν αρχίσουν ν΄απορούν  -άν απορούν-  τί φταίει πού ο κόσμος αρχίζει κι αραιώνει από τήν αυλή τους (άν αραιώνει) ...                                  
Δ.Ν.Α.