Ποιος φοβάται τη Σπυράκη; (Όπως λέμε: Ποιός φοβάται τή ...Βιρτζίνια Γούλφ;!...)

Ποιος φοβάται τη Σπυράκη;

 

του Απόστολου Διαμαντή

Φαίνεται πως στο Μαξίμου επένδυσαν στα σίγουρα, επενδύοντας στον κλασικό φόβο της χρεοκοπίας. Πλην όμως η επιλογή της ΝΔ να επενδύσει στον φόβο είναι η σίγουρη οδός προς την αποτυχία. Για τους εξής λόγους: Πρώτον, ελάχιστοι έχουν κάτι να χάσουν, ακόμη και από μια κανονική χρεοκοπία. Διότι, όπως γνωρίζουμε, το 80% περίπου του πληθυσμού είναι άνεργοι, αγρότες χωρίς πλεονάσματα, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι των 500 ευρώ, συνταξιούχοι κάτω των 1000 ευρώ και ελεύθεροι επαγγελματίες που χρωστάνε και τη βγάζουν μήνα τον μήνα. Όλοι αυτοί ακούνε περί χρεοκοπίας και απλώς χαμογελάνε. Δεν τους αφορά το θέμα.
Δεύτερον, οι καταθέτες στις ελληνικές τράπεζες είναι κυρίως μικροκαταθέτες, κάτω των 100 χιλιάδων ευρώ και συνήθως κάτω και των 20 χιλιάδων. Σύμφωνα με τα γνωστά στοιχεία, ένας πολύ μικρός αριθμός καταθετών κινείται πάνω από τις 200 χιλιάδες ευρώ. Κάποιος που έχει 10 χιλιάδες σε μια τράπεζα ουδόλως ενδιαφέρεται για μια τραπεζική κρίση. Ενδιαφέρεται κυρίως να γλυτώσει φόρους και να κουρέψει τα δάνειά του. Δηλαδή κινείται προς τον ΣΥΡΙΖΑ.
Τρίτον, το ζήτημα των επιπτώσεων μιας τραπεζικής κρίσης έχει ήδη προεξοφληθεί πολιτικά. Όσοι το αξιολογούν ως πιθανό ενδεχόμενο βρίσκονται ήδη στη ΝΔ, στο ΠΑΣΟΚ και στους νεοφιλελεύθερους. Οι υπόλοιποι είτε δεν τους αφορά, όπως είπαμε, είτε δεν το αξιολογούν ως πιθανό, ως σοβαρό ενδεχόμενο, μετά τον σχηματισμό της κυβέρνησης Τσίπρα.
Τέταρτον, η επιλογή του φόβου ως βασικού επιχειρήματος προδίδει ηττοπάθεια, είναι ομολογία ήττας, δείχνει τον νικητή. Καθώς μάλιστα το ίδιο ακριβώς επιχείρημα χρησιμοποιήθηκε και το 2012, με αποτέλεσμα να εξαπατηθούν οι ψηφοφόροι, η εκ νέου χρήση του προκαλεί μάλλον οργή για τους χρήστες, παρά φόβο. Ο νεοδημοκράτης ψηφοφόρος που εξαπατήθηκε και το σκέφτεται να πάει προς τον ΣΥΡΙΖΑ, όταν ακούει τη Σπυράκη να του λέει πως θα χρεοκοπήσει, θυμάται αμέσως το 2012 και εξωθείται προς αντίθετη κατεύθυνση. Η τακτική αυτή του θυμίζει κάτι που έπρεπε να ξεχάσει, την εξαπάτησή του.
Όλο αυτό το πακέτο επιχειρημάτων είναι τέλος και ιδιαίτερα απεχθές, είναι υποτιμητικό για τον πολίτη. Είναι δυνατόν να κάθεται ένας σοβαρός άνθρωπος στην τηλεόραση και να βλέπει την κ. Σπυράκη να προσπαθεί να τον φοβίσει; Είναι βέβαιον ότι θα πράξει το ακριβώς αντίθετο.
Η ΝΔ έπρεπε να είχε τοποθετήσει ως εκπρόσωπό της ένα έμπειρο πολιτικό στέλεχος, που να εμπνέει κάπως πολιτικά, να εκφράζει την κεντροδεξιά παράδοση και να είναι πολιτικά αναγνωρίσιμο. Και ως προς το περιεχόμενο της προεκλογικής της επικοινωνιακής τακτικής, η ΝΔ έπρεπε προφανώς να επιμείνει σε όσα έπραξε, να τα προβάλει και να τονίζει απλώς την τεράστια διαφορά που τη χωρίζει από τον ΣΥΡΙΖΑ στο ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο. Αυτά θα ήταν αρκετά, εάν τα εξέφραζε κάποιο σοβαρό πρόσωπο της κεντροδεξιάς.
Ούτως ή άλλως, το εκλογικό παιχνίδι για τη ΝΔ ήταν χαμένο εξαρχής, ήδη από τον Ιούνιο. Αυτό που κινδυνεύει να πάθει τώρα είναι όχι απλώς να χάσει τις εκλογές, αλλά να βρεθεί σε ένα μήνα μέσα σε μια πραγματικότητα, όπου ο Τσίπρας θα κλείνει συμφωνία με τους δανειστές και η ίδια θα έχει απομείνει με μόνη πολιτική παρακαταθήκη τις άσφαιρες απειλές της Σπυράκη. Η ΝΔ έπρεπε να στοχεύει πολιτικά στην επόμενη μέρα και όχι να φωνάζει στα παράθυρα.

Ο Απόστολος Διαμαντής είναι πανεπιστημιακός και συγγραφέας

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών