Πάμε κόντρα; Ένα άρθρο τής Χριστίνας Πουλίδου

Χριστίνα Πουλίδου

Γεννήθηκε το 1958 στην Αθήνα. Σπούδασε νομικά κι έγινε δικηγόρος – ένα επάγγελμα που ποτέ δεν τίμησε, εξού και παραιτήθηκε. Με τη δημοσιογραφία ασχολήθηκε αρχικά γράφοντας στην «Αυγή» και την «Πρώτη» - στην «Αυγή» δούλεψε απ΄τα τέλη του ΄89  ως το 2012, από το ’91 ως το 2011 προστέθηκε ο «Επενδυτής» και τέλος το ΑΠΕ, όπου παραμένει. Από πολύ νωρίς ασχολήθηκε με την έννοια της Ευρώπης και την εξωτερική πολιτική. Δούλεψε πολύ στο ραδιόφωνο και στην έντυπη δημοσιογραφία και απέκτησε δύο εμμονές: α) τη διάχυση της ιδέας πως η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα πολύ ιδιαίτερο, πολύ πολύτιμο και πολύ προστατευτικό εγχείρημα για τον πολίτη - ακόμη και στην καθημερινότητά του και β) την αναζήτηση της πραγματικότητας της «άλλης πλευράς», τον τρόπο που σκέφτονται και αντιδρούν, την παρουσίαση της «αλήθειας των άλλων». Είναι ευγνώμων σε όσους εργοδότες συμμερίστηκαν ή ανέχτηκαν τις εμμονές της, στον άντρα της (που υπήρξε πάντα υποστηρικτικός στη δουλειά της) και στους φίλους της, που την τροφοδοτούν αδιάλειπτα με τη σκέψη τους, την κρίση τους, την αγάπη τους. 
                                                                                      ----------

Πάμε κόντρα;

(Την ύστερη δικαίωση του Κυρίου Χρήστου Σαρτζετάκη -που διορατικώ τω τρόπω είχε μιλήσει για το «ανάδελφο» ελληνικό έθνος- θέλω σήμερα να υπογραμμίσω. Ο συνειρμός έγινε από την ανάγνωση δύο εφημερίδων – γαλλική η μία, κυπριακή η άλλη.)
«Δεν έχει ξαναγίνει τα τελευταία δέκα χρόνια! Τα οικονομικά στοιχεία των μεγάλων γαλλικών επιχειρήσεων καταγράφουν διψήφιες αυξήσεις στα έσοδά τους το πρώτο τρίμηνο του 2015 – περισσότερο από 16% για την LVMH, 14% για την L’Oreal, 31% για την Publicis. Και όλα αυτά αποπνέουν ένα ισχυρό άρωμα οικονομικής ανάκαμψης, τουλάχιστον για όσες γαλλικές επιχειρήσεις έχουν τη δυνατότητα εξαγωγών εκτός της ευρωζώνης» σημειώνεται σε ρεπορτάζ της «Monde». Και επεξηγείται: «αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην πτώση της ισοτιμίας του ευρώ έναντι του δολαρίου, του γιουάν και της στερλίνας». Καταληκτικά σημειώνεται, πως «για να ολοκληρωθεί η γιορτή, θα πρέπει οι επιχειρήσεις να εκμεταλλευτούν τούτη την άνοδο των περιθωρίων για να αυξήσουν τις επενδύσεις τους – για πρώτη φορά, εδώ και πολύ καιρό, στην Ευρώπη».
(Αυτά στη Γαλλία, με την οποία φαίνεται ότι παίζουμε τραμπάλα – κατεβαίνουμε εμείς, ανεβαίνει αυτή. Διότι, την περίοδο που -είτε λόγω των τιμών του πετρελαίου, είτε λόγω της νομισματικής ισοτιμίας, είτε λόγω της πολιτικής για την ποσοτική χαλάρωση, είτε λόγω του πακέτου Ντράγκι- στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες βρέχει λεφτά, εμείς κρατάμε με αξιοπρέπεια ομπρέλα).
«Ανοιχτά τα καταστήματα τις Κυριακές» απαιτεί ο Παγκύπριος Σύνδεσμος Λιανικού Εμπορίου σε πληρωμένη διαφήμιση στις κυπριακές εφημερίδες. Αν κατάλαβα καλά αναζητώντας την αιτία της αντίδρασης, η ιστορία ξεκίνησε όταν η κυβέρνηση όρισε, πως η λειτουργία των καταστημάτων τις Κυριακές θα περιορίζεται μόνο στις τουριστικές ζώνες, δηλαδή στην Αγία Νάπα και την ελεύθερη Αμμόχωστο. Οργισμένη η Πάφος που εξαιρέθηκε, φαίνεται πως αξίωσε την κάλυψή της από τον Παγκύπριο Σύνδεσμο. Ο οποίος με τη σειρά του υποστηρίζει ότι, με την επιλεκτική εφαρμογή της ελεύθερης λειτουργίας των καταστημάτων «εμποδίζεται η ανταγωνιστικότητα, εγκλωβίζονται οι εργαζόμενοι σε μικρό αριθμό εργοδοτών και είναι ευάλωτοι προς εκμετάλλευση, ενώ οι καταναλωτές χάνουν το δικαίωμα επιλογής και σύγκρισης».
(Στα καθ' ημάς θυμίζω, ότι σε κάθε απόπειρα απελευθέρωσης της λειτουργίας των καταστημάτων τις Κυριακές αντιδρούν ομοθυμαδόν: η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας, η ΕΣΕΕ και η ΓΣΕΒΕΕ. Όταν δε, το Συμβούλιο της Επικρατείας επέτρεψε τη λειτουργία των καταστημάτων 7 Κυριακές τον χρόνο, ο πρόεδρος της ΕΣΕΕ Β.Κορκίδης σε πανηγυρική δήλωσή του μίλησε για «δικαίωση»).

Καταληκτικά, γνωρίζω πως πολλοί θα αντιτείνετε ότι «εδώ υπάρχουν ιδιαιτερότητες», ότι είναι «άλλη η φύση» της ελληνικής επιχειρηματικής δραστηριότητας, ότι οι οικονομικοί κύκλοι μας διαφέρουν. Παρακαλώ, ξαναπάμε απ' την αρχή: η ουσία του σχολίου μου είναι, πως τούτη η χώρα πάει ανάποδα. Για διάφορους λόγους. Το αποτέλεσμα δεν αλλάζει: πάει ανάποδα από επιλογή. Ακριβώς όπως εξυμνούσε ο Κύριος Σαρτζετάκης το «ανάδελφον» του έθνους μας. Αυτός έβλεπε μπροστά, ή εμείς πάμε πίσω;
protagon.gr