Διαφωνούμε μέ τή Νάντια καί τή Ζωή. Η λάσπη, όμως, είναι γιά νά χτίζουμε σπίτια...

Μάνες και κόρες

Αφήστε λοιπόν τη Νάντια και τη Ζωή, ακόμη είναι τσακάλια. Οι λύκαινές τους κυκλοφορούν κι αποφασίζουν ελεύθερα

 

Σταυρούλα Ματζώρου

Δυο αξιόλογες, δυναμικές γυναίκες, μπήκαν στο στόχαστρο το τελευταίο -μεγάλο, είναι αλήθεια- διάστημα επειδή είχαν μάνες. Για την ακρίβεια, μάνες ανεξέλεγκτες, ελεύθερες, με προσωπικότητα. Λυσσωδώς απαιτούν τα απαυγάσματα του ήθους και της ηθικής από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τη Νάντια Βαλαβάνη να απολογηθούν για ενέργειες, επιλογές και αποφάσεις των μανάδων τους.
Να εγκαλέσουν δηλαδή οι κόρες τις μάνες επειδή η μία ορίζει τη ζωή της και κινείται δραστήρια στην αγορά εργασίας όπως εκείνη το κρίνει, και η άλλη επειδή φοβήθηκε από όλα αυτά που γίνονται με τις τράπεζες και έσπευσε να πάρει μέρος των χρημάτων της που είχε σε κοινό λογαριασμό με την κόρη της.
Που κανονικά, κι έχουν δίκιο οι επικριτές, θα έπρεπε να έχει κοινό λογαριασμό με τον γείτονα. Ή να μη φοβάται γιατί θα είναι το κακό παράδειγμα ανάμεσα σε τόσους θαρραλέους πολιτικούς που έσπευσαν με την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος να τραβήξουν ευρουλάκια από το μηχάνημα της Βουλής, για το οποίο λέγεται ότι εκείνο το βράδυ άδειασε τέσσερις φορές.
Οι μανάδες μας δεν είναι άβουλα όντα - και δεν θα το θέλαμε άλλωστε. Οσο ζουν κι έχουν τις δυνάμεις τους κάνουν κουμάντο στη ζωή τους κι έχουν δικαίωμα στις εμμονές τους. «Αγύριστα κεφάλια» γιατί έχουν δει, όπως λένε, πολλά τα μάτια τους.
Πάντα θα είναι ένα βήμα μπροστά, σε χρόνια άρα και σε εμπειρίες. Κι άμα μεγαλώνοντας τους βάλουμε και καμιά φωνή, εκεί που δίνουμε τη δική μας μάχη για τον απογαλακτισμό, η συζήτηση συνήθως κλείνει με δυο φράσεις, αναλόγως: «Εγώ έτσι ξέρω· εσύ, να τα κάνεις καλύτερα» ή «Στο σπίτι σου, στο σπίτι μου».
Εκτός αν έχει γίνει πλέον ηθική αξία το προσκλητήριο εκείνου του ημιπαράφρονος δημοσιογράφου, που καλούσε πριν από κάποιες εκλογές να κλειδώνουν οι νέοι τους γέρους στα σπίτια. Οταν τον άκουγε η μάνα μου κι αφού τον στόλιζε με κοσμητικά που και νταλικέρης λεξικό θα χρειαζόταν, μετά έσκυβε το κεφάλι της: «Αχ, κορίτσι μ’, όταν γεράσει ο λύκος τον περιπαίζουν τα τσακάλια».
Μοιάζουμε με τις μάνες μας, καμιά φορά λένε ότι είμαστε φτυστές, αλλά δεν είμαστε ίδιες. Ούτε στα λάθη ούτε στα σωστά. Η σχέση μάνας και κόρης είναι πολύπλοκη και φορτισμένη, συχνά αντιφατική αλλά μοναδική. Μια σχέση από την οποία καμιά δεν θέλει να… ξεμπερδέψει.
Αφήστε λοιπόν τη Νάντια και τη Ζωή, ακόμη είναι τσακάλια. Οι λύκαινές τους κυκλοφορούν κι αποφασίζουν ελεύθερα.

από τήν ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ : O Υπέρτιτλος είναι τής "Ν.Μ."