Δεδομένων των συνθηκών, η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ είναι θρίαμβος. Ο δε Αλέξης Τσίπρας αναδεικνύεται σε μέγα πρωταγωνιστή του πολιτικού σκηνικού: είτε υπόσχεται συντριβή των μνημονιακών πολιτικών, είτε υπογράφει ένα σκληρό μνημόνιο, είτε εξαγγέλλει σαρωτικές ελαφρύνσεις σε φόρους και αυξήσεις για τους έσχατους, είτε δηλώνει ότι αδυνατεί να τηρήσει τις υποσχέσεις του, κάτι περισσότερο από δύο εκατομμύρια πολίτες, εξακολουθούν να τον ψηφίζουν. Ο κ. Τσίπρας κέρδισε τρεις εκλογές σε εννέα μήνες, είναι κυρίαρχος σε μία χώρα όπου η αντισυστημική ψήφος, σε ΚΚΕ, Χρυσή Αυγή, Λεβέντη, ΛΑΕ κ.λπ., πλησιάζει το 20%. Οσοι απορούν με το ποσοστό των χθεσινών εκλογών, αδυνατούν δηλαδή να κατανοήσουν πώς κατάφερε ο ΣΥΡΙΖΑ να βγει από αυτό το κολασμένο επτάμηνο της διακυβέρνησης με ελαφρότατες αμυχές μόνο, μάλλον δεν υπολογίζουν ότι ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας έχει δει να ξεθεμελιώνονται όλα τα δεδομένα της ζωής του. Η ψήφος αυτών των ανθρώπων δεν μπορεί να ερμηνευτεί με παραδοσιακά αναλυτικά εργαλεία. Η συντριπτική πλειονότητα των θυμάτων της κρίσης, όταν δεν οδηγείται σε ακραίες επιλογές, διαλέγει ΣΥΡΙΖΑ, όχι κυρίως γιατί γοητεύεται από τον χαρισματικό τακτικιστή Αλέξη Τσίπρα, αλλά γιατί απεχθάνεται με σφοδρότητα αυτό που εκπροσωπούν το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ., οι πάλαι ποτέ κραταιοί εκπρόσωποι του δικομματισμού. Στο ελαφρώς κοινότοπο, για τους κορέκτ, δίλημμα με «το παλιό ή το καινούργιο;», που έθεσε με επιμονή κατά την προεκλογική περίοδο ο ΣΥΡΙΖΑ, ο κόσμος διάλεξε το καινούργιο.
Το ποσοστό, ωστόσο, που έλαβαν οι δύο σύμμαχοι, που όπως φαίνεται θα κυβερνήσουν την Ελλάδα, είναι πολύ μικρό για το βαρύ έργο της εφαρμογής της συμφωνίας, τόσο στο δημοσιονομικό και μεταρρυθμιστικό σκέλος, όσο και στην προσπάθεια για ριζική αλλαγή του αναπτυξιακού μοντέλου της χώρας. Αν αυτήν τη φορά αποτύχει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αυτό δεν θα είναι μια ευκαιρία για την αξιωματική αντιπολίτευση, όπως θα συνέβαινε σε μια άλλη εποχή, αλλά πιθανόν μια καταστροφή ανεπίστρεπτη για την ήδη βαριά δοκιμαζόμενη χώρα. Η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, πρέπει με τις ιδέες, τον έλεγχο και την ψήφο τους στη Βουλή, να «συγκυβερνήσουν» εκτός κυβέρνησης. Είναι καθήκον πατριωτικό, αλλά είναι επίσης όρος ύπαρξής τους, καθώς πρόσωπα και κόμματα θα τελούν το επόμενο διάστημα υπό την αμείλικτη κρίση ενός εξουθενωμένου εκλογικού σώματος, το οποίο προσδοκά λύσεις.
kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.