Το όραμα του Όργουελ...

Όταν η κρίση του προσφυγικού αγγίζει οριακά σημεία...

Έξω πάει καλά η κυβέρνηση. Γεννάνε και τα κοκόρια της με τις διαρροές για τον κύριο Τόμσεν και τις offshore του Παναμά. Άλλο που δεν ήθελε για να ξαναβγεί και να ξαναμιλήσει για ηθικό πλεονέκτημα, να γκρινιάξει για τους Ευρωπαίους που... όλο μας παραμυθιάζουν, να κλείσει το ματάκι στους Αμερικάνους που όλο τους ανήξερους κάνουν και όλο πλάτη βάζουν για πάρτη μας. Διόλου τυχαία δεν είναι η προγραμματισμένη συνομιλία του Τσίπρα με τον Μπάϊντεν κι αν υπάρχει ένας που τα λέει χύμα και τσουβαλάτα στον Λευκό Οίκο αυτός είναι ο θείος Τζο. Αν κάτσει το φύλλο όπως πρέπει (και γιατί να μην κάτσει;), κλείνει η αξιολόγηση μέσα στον Απρίλιο, έρχεται η κασαδούρα, βάζει μπρος η οικονομία, χαίρεται ο κοσμάκης. Και μένει το πανεπιστήμιο Μακεδονίας με τις δημοσκοπήσεις στο χέρι…
Αλλά, υπάρχει και ένα μεγάλο «αλλά» στην όλη ιστορία. Όχι στα λεφτά, όχι. Στις ψυχές εντοπίζεται το έλλειμμα κι εκεί δεν υπάρχει κανενός είδους leak για να μας δικαιώσει. Στις δεκατρείς χιλιάδες ψυχές της Ειδομένης, στις πέντε χιλιάδες ψυχές του Πειραιά, στις ψυχές που αναμένουν τη μοίρα εντός των οικισμών φιλοξενίας. Στις ψυχές που έρχεται να αντιμετωπίσει η συμφωνία της Ευρώπης με την Τουρκία, μια συμφωνία που εφαρμόζεται από σήμερα με τις πρώτες μεταφορές στα δικά τους τα μέρη από τα δικά μας τα μέρη υπό την αιγίδα της Frontex. Συν η υπόσχεση ότι όσοι και όσες διαμένουν στους αυτοσχέδιους καταυλισμούς θα μεταφερθούν σε οργανωμένες δομές.
Η πίεση είναι κάτι παραπάνω από μεγάλη. Εδώ και μερικές μέρες, όλα σχεδόν (σχεδόν είπα) τα κανάλια προσπαθούν να μας πείσουν ότι όπου πρόσφυγας ίσον εγκληματίας, ότι στους καταυλισμούς γίνεται της τρελής, ότι οι ΜΚΟ είναι όργανα του Βελζεβούλη και πάει λέγοντας. Ως και τη σκηνοθεσία του βιασμού ανήλικης στην Ειδομένη επαναλαμβάνουν διαρκώς τα ελληνικά media κι ας έχει αποδειχθεί ότι ήταν μια μπούρδα και τίποτε άλλο. Την ώρα δεκαπεντάχρονη στην Πάτρα πέφτει μέρα μεσημέρι θύμα βιασμού από σαραντατετράχρονο Έλληνα και η είδηση δεν περνάει ούτε στα «ψιλά». Ούτε στα μονόστηλα πλάι στα φαρμακεία, ούτε στα μονόλεπτα δίπλα στο βίντεο με το γατί που κάνει τούμπες… 
Οπότε; Οπότε θέλουμε δεν θέλουμε φτάνουμε στο «δια ταύτα». Φτάνουμε σε εκείνη την περίφημη φράση του Όργουελ που τον καταδίωκε σε όλη του τη ζωή. Είχε γράψει μια φορά κι έναν καιρό το εξής:
«Ο κόσμος κοιμάται ήσυχος στα κρεβάτια του το βράδυ, γιατί υπάρχουν κάτι ζόρικοι τύποι που είναι έτοιμοι να ασκήσουν βία εκ μέρους του.»
Αν το πάρει κανείς τοις μετρητοίς, ο Όργουελ μοιάζει απολογητής της αστυνομικής βίας. Αν το δει ωστόσο ως αποτίμηση της ανθρώπινης ψυχολογίας, πόσο άραγε απέχει από την πραγματικότητα; Της ψυχολογίας του όχλου, αν προτιμάτε…
Το γράφω γιατί ο κόμπος έφτασε εν τέλει στο χτένι και η συνθήκη θα πρέπει να αρχίσει να εφαρμόζεται. Η κακή, φριχτή, ανάποδη συνθήκη, που όμως την υπέγραψαν όλοι. Την υπέγραψες κι εσύ. Και περιμένουν όλα τα καλά παιδιά στη γωνία, να δούνε αν η κυβέρνηση, μια αριστερή κυβέρνηση, θα επιστρατεύσει το ζόρι και τους ζόρικους τύπους. Μπας και απολέσει επιτέλους αυτό το γαμημένο το πλεονέκτημα και συρθεί στη λάσπη της τυφλής βίας. Προσωπικώς, ελπίζω ότι έστω και την τελευταία στιγμή θα βρεθούν κάποια περιθώρια συνεννόησης τόσο με τους άμεσα θιγόμενους όσο και με τα παλικάρια που επιμένουν ότι από την Ελλάδα πρέπει να αρχίσει η κατεδάφιση του καπιταλισμού. Τα μπάζα μόνο να βρούνε που θα τα πετάξουμε κι είμαι κι εγώ μαζί τους.
Χρήστος Ξανθάκης - newpost.gr