Η… ενάρετη αστική τάξη
Τάσος Παππάς
Δεν σταματούν οι φανατικοί οπαδοί της ελεύθερης αγοράς όπου Γης να αποθεώνουν σε όλους τους τόνους την ιδιωτική πρωτοβουλία.
Μόνο αν αυτή κινητοποιηθεί, μας λένε, θα έρθει η ανάπτυξη στην οικονομία, θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας και θα ευημερήσουν οι κοινωνίες.
Εγκαλούν το κράτος για γραφειοκρατία, συγκεντρωτισμό, αναποτελεσματικότητα, σπατάλες και διαφθορά επειδή συντηρεί έναν δημόσιο τομέα που απομυζά πόρους οι οποίοι θα έπρεπε να πάνε για την ενίσχυση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Βεβαίως, και παρά το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια ο κυρίαρχος σχεδόν παντού νεοφιλελευθερισμός και οι πολιτικές ελίτ που τον πλαισιώνουν έχουν καταφέρει να πετύχουν την πλήρη ελευθερία (ασυδοσία είναι η σωστή λέξη) στην κίνηση των κεφαλαίων, την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και την κατάργηση όλων των ελέγχων, η κατάσταση επιδεινώνεται.
Σε πολλές χώρες η ανεργία και η φτώχεια έχουν αυξηθεί, οι ανισότητες είναι προκλητικές, ενώ οι πλούσιοι παρκάρουν την αδάμαστη απληστία τους σε φορολογικούς παραδείσους χωρίς καμία συνέπεια.
Οι κυβερνήσεις, άλλες με ενθουσιασμό, άλλες εκβιαζόμενες, άλλες «τραβάτε με κι ας κλαίω», εφαρμόζουν πολιτικές λιτότητας (δημοσιονομική ισορροπία είναι ο κομψός και ουδέτερος όρος), ενώ οι οργανικοί διανοούμενοι του συστήματος σε συνεργασία με τα καθεστωτικά κόμματα και τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης διακηρύσσουν την πυώδη θεωρία ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Αυτή είναι η συνταγή, υποστηρίζουν, και πρέπει να υλοποιηθεί με αυστηρότητα, χωρίς εκπτώσεις και περιττές αντιρρήσεις για να επιστρέψουν οι οικονομίες στον ενάρετο κύκλο.
Κρατήστε τη λέξη «ενάρετος» για να δούμε πώς την αντιλαμβάνονται ορισμένοι εκπρόσωποι της εγχώριας αστικής τάξης.
◼ Αλυσίδα σουπερμάρκετ βρίσκεται ένα βήμα πριν από το μεγάλο κανόνι.
Αν σκάσει, θα προκληθούν ανυπολόγιστες ζημιές στην οικονομία, ντόμινο στην υπόλοιπη αγορά και σε πρώτη φάση περίπου 13.000 άνθρωποι θα βγουν στην ανεργία.
Ποιο ήταν το ενάρετο κόλπο που σκαρφίστηκε η συγκεκριμένη εταιρεία;
Από τη στιγμή που οι παραδοσιακοί κρουνοί της χρηματοδότησης (τραπεζικός δανεισμός) έκλεισαν, η διευθύνουσα ομάδα αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τους προμηθευτές της ως εναλλακτική πηγή χρηματοδότησης.
Από τα συνολικά χρέη της εταιρείας, που ξεπερνούν το 1,3 δισ. ευρώ, τα 772 εκατομμύρια ευρώ είναι τα φέσια στους προμηθευτές.
Και μιλάμε για χιλιάδες μικρές και μικρομεσαίες επιχειρήσεις που αν δεν πληρωθούν ή υποστούν βίαιο κούρεμα οφειλών, θα καταρρεύσουν στέλνοντας στην ανεργία όσους απασχολούν.
Σας φαίνεται ενάρετη αυτή η πρακτική; Εχει κι άλλο όμως.
Η εταιρεία, ποντάροντας στο γεγονός ότι ο ξαφνικός θάνατός της θα έχει σοβαρές παρενέργειες, αγωνίζεται να υπαχθεί στο άρθρο 99 του Πτωχευτικού Κώδικα και να διεκδικήσει προστασία από τους πιστωτές μέχρι να μπει σε λειτουργία το σχέδιο εξυγίανσής της.
Ζητάει μεσολάβηση του κράτους (ναι, για το κακό κράτος που λέγαμε πρόκειται), ανοχή από τους προμηθευτές, υπομονή από τους απλήρωτους εργαζόμενους, χωρίς όμως να μας λέει κάτι για το πού πήγαιναν τα έσοδα από τις πωλήσεις.
Είναι τριπλός εκβιασμός: στην κυβέρνηση (για να μη φορτωθεί το κόστος), στους προμηθευτές (για να μην κλείσουν τώρα τις επιχειρήσεις τους), στους εργαζόμενους (για να μη χάσουν τις δουλειές τους).
Θα έχει άδικο κάποιος αν υποψιαστεί ότι και εδώ, όπως και σε άλλες περιπτώσεις στο παρελθόν, έχουμε την εφαρμογή του κλασικού κανόνα του λούμπεν καπιταλισμού, δηλαδή πτωχευμένες επιχειρήσεις με πλούσιους ιδιοκτήτες οι οποίοι θα κρατήσουν ανέπαφες τις φανερές και τις κρυμμένες περιουσίες τους;
Βέβηλη σκέψη που αδικεί την... ενάρετη ιδιωτική πρωτοβουλία.
◼ Μερικοί από τους πλουσιότερους Ελληνες, που δραστηριοποιούνται σε πολλές οικονομικές περιοχές, θέλησαν να αποκτήσουν μέσα ενημέρωσης, όχι γιατί είχαν καμιά καούρα με τον πλουραλισμό και την ελευθερία της έκφρασης, αλλά για να ασκούν πιέσεις στις κυβερνήσεις προκειμένου να προχωράνε οι δουλειές τους.
Επιχειρηματίες, τράπεζες και κόμματα εξουσίας δημιούργησαν το γνωστό κύκλωμα της διαπλοκής.
Οι τράπεζες μοίραζαν απλόχερα λεφτά, τα μέσα ενημέρωσης στήριζαν με φανατισμό την κυρίαρχη γραμμή και τα κόμματα εξουσίας κινούσαν τα νήματα δίνοντας και παίρνοντας.
Ενάρετο αλισβερίσι. Μέχρι που έσκασε η φούσκα.
Τι προκύπτει: οι κυβερνήσεις πίεζαν τις τράπεζες να δανείζουν, οι τράπεζες δάνειζαν χωρίς σοβαρές εγγυήσεις και σήμερα τα ΜΜΕ χρωστάνε κοντά στα 900 εκατομμύρια ευρώ, δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους, μειώνουν τις δραστηριότητές τους, φτηναίνουν το προϊόν τους, κόβουν μισθούς, επιβάλλουν καθεστώς εργοδοτικής αυθαιρεσίας, απολύουν κόσμο και αφήνουν απλήρωτους τους εργαζόμενούς τους για πολλούς μήνες.
Σύμφωνα μάλιστα με το σχετικό πόρισμα της Τραπέζης της Ελλάδος, οι ακάλυπτοι κίνδυνοι κινούνται μεταξύ 50% και 90%.
Αυτό δεν είναι ένα απλό σφάλμα εκτίμησης ή ένα ρίσκο υψηλού κινδύνου, εδώ έχουμε να κάνουμε με βαρύ έγκλημα.
Θύματα οι εργαζόμενοι, φυσικά και οι καταθέτες αφού με δικά τους χρήματα και χωρίς να ερωτηθούν έχτιζαν κάποιοι αυτοκρατορίες και αβγάτιζαν τις περιουσίες τους.
Δράστες οι κυβερνήσεις, οι διοικήσεις των τραπεζών και οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ (επαναλαμβάνουμε, πρόκειται για πολύ πλούσιους ανθρώπους), οι οποίοι έχουν το θράσος να εμφανίζονται σήμερα ως προστάτες της ελευθεροτυπίας.
Πολύ ενάρετη κατάσταση!
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ * Ο υπέρτιτλος είναι τής "Νέας Μυκόνου"
efsyn.gr
Δεν σταματούν οι φανατικοί οπαδοί της ελεύθερης αγοράς όπου Γης να αποθεώνουν σε όλους τους τόνους την ιδιωτική πρωτοβουλία.
Μόνο αν αυτή κινητοποιηθεί, μας λένε, θα έρθει η ανάπτυξη στην οικονομία, θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας και θα ευημερήσουν οι κοινωνίες.
Εγκαλούν το κράτος για γραφειοκρατία, συγκεντρωτισμό, αναποτελεσματικότητα, σπατάλες και διαφθορά επειδή συντηρεί έναν δημόσιο τομέα που απομυζά πόρους οι οποίοι θα έπρεπε να πάνε για την ενίσχυση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Βεβαίως, και παρά το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια ο κυρίαρχος σχεδόν παντού νεοφιλελευθερισμός και οι πολιτικές ελίτ που τον πλαισιώνουν έχουν καταφέρει να πετύχουν την πλήρη ελευθερία (ασυδοσία είναι η σωστή λέξη) στην κίνηση των κεφαλαίων, την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και την κατάργηση όλων των ελέγχων, η κατάσταση επιδεινώνεται.
Σε πολλές χώρες η ανεργία και η φτώχεια έχουν αυξηθεί, οι ανισότητες είναι προκλητικές, ενώ οι πλούσιοι παρκάρουν την αδάμαστη απληστία τους σε φορολογικούς παραδείσους χωρίς καμία συνέπεια.
Οι κυβερνήσεις, άλλες με ενθουσιασμό, άλλες εκβιαζόμενες, άλλες «τραβάτε με κι ας κλαίω», εφαρμόζουν πολιτικές λιτότητας (δημοσιονομική ισορροπία είναι ο κομψός και ουδέτερος όρος), ενώ οι οργανικοί διανοούμενοι του συστήματος σε συνεργασία με τα καθεστωτικά κόμματα και τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης διακηρύσσουν την πυώδη θεωρία ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Αυτή είναι η συνταγή, υποστηρίζουν, και πρέπει να υλοποιηθεί με αυστηρότητα, χωρίς εκπτώσεις και περιττές αντιρρήσεις για να επιστρέψουν οι οικονομίες στον ενάρετο κύκλο.
Κρατήστε τη λέξη «ενάρετος» για να δούμε πώς την αντιλαμβάνονται ορισμένοι εκπρόσωποι της εγχώριας αστικής τάξης.
◼ Αλυσίδα σουπερμάρκετ βρίσκεται ένα βήμα πριν από το μεγάλο κανόνι.
Αν σκάσει, θα προκληθούν ανυπολόγιστες ζημιές στην οικονομία, ντόμινο στην υπόλοιπη αγορά και σε πρώτη φάση περίπου 13.000 άνθρωποι θα βγουν στην ανεργία.
Ποιο ήταν το ενάρετο κόλπο που σκαρφίστηκε η συγκεκριμένη εταιρεία;
Από τη στιγμή που οι παραδοσιακοί κρουνοί της χρηματοδότησης (τραπεζικός δανεισμός) έκλεισαν, η διευθύνουσα ομάδα αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τους προμηθευτές της ως εναλλακτική πηγή χρηματοδότησης.
Από τα συνολικά χρέη της εταιρείας, που ξεπερνούν το 1,3 δισ. ευρώ, τα 772 εκατομμύρια ευρώ είναι τα φέσια στους προμηθευτές.
Και μιλάμε για χιλιάδες μικρές και μικρομεσαίες επιχειρήσεις που αν δεν πληρωθούν ή υποστούν βίαιο κούρεμα οφειλών, θα καταρρεύσουν στέλνοντας στην ανεργία όσους απασχολούν.
Σας φαίνεται ενάρετη αυτή η πρακτική; Εχει κι άλλο όμως.
Η εταιρεία, ποντάροντας στο γεγονός ότι ο ξαφνικός θάνατός της θα έχει σοβαρές παρενέργειες, αγωνίζεται να υπαχθεί στο άρθρο 99 του Πτωχευτικού Κώδικα και να διεκδικήσει προστασία από τους πιστωτές μέχρι να μπει σε λειτουργία το σχέδιο εξυγίανσής της.
Ζητάει μεσολάβηση του κράτους (ναι, για το κακό κράτος που λέγαμε πρόκειται), ανοχή από τους προμηθευτές, υπομονή από τους απλήρωτους εργαζόμενους, χωρίς όμως να μας λέει κάτι για το πού πήγαιναν τα έσοδα από τις πωλήσεις.
Είναι τριπλός εκβιασμός: στην κυβέρνηση (για να μη φορτωθεί το κόστος), στους προμηθευτές (για να μην κλείσουν τώρα τις επιχειρήσεις τους), στους εργαζόμενους (για να μη χάσουν τις δουλειές τους).
Θα έχει άδικο κάποιος αν υποψιαστεί ότι και εδώ, όπως και σε άλλες περιπτώσεις στο παρελθόν, έχουμε την εφαρμογή του κλασικού κανόνα του λούμπεν καπιταλισμού, δηλαδή πτωχευμένες επιχειρήσεις με πλούσιους ιδιοκτήτες οι οποίοι θα κρατήσουν ανέπαφες τις φανερές και τις κρυμμένες περιουσίες τους;
Βέβηλη σκέψη που αδικεί την... ενάρετη ιδιωτική πρωτοβουλία.
◼ Μερικοί από τους πλουσιότερους Ελληνες, που δραστηριοποιούνται σε πολλές οικονομικές περιοχές, θέλησαν να αποκτήσουν μέσα ενημέρωσης, όχι γιατί είχαν καμιά καούρα με τον πλουραλισμό και την ελευθερία της έκφρασης, αλλά για να ασκούν πιέσεις στις κυβερνήσεις προκειμένου να προχωράνε οι δουλειές τους.
Επιχειρηματίες, τράπεζες και κόμματα εξουσίας δημιούργησαν το γνωστό κύκλωμα της διαπλοκής.
Οι τράπεζες μοίραζαν απλόχερα λεφτά, τα μέσα ενημέρωσης στήριζαν με φανατισμό την κυρίαρχη γραμμή και τα κόμματα εξουσίας κινούσαν τα νήματα δίνοντας και παίρνοντας.
Ενάρετο αλισβερίσι. Μέχρι που έσκασε η φούσκα.
Τι προκύπτει: οι κυβερνήσεις πίεζαν τις τράπεζες να δανείζουν, οι τράπεζες δάνειζαν χωρίς σοβαρές εγγυήσεις και σήμερα τα ΜΜΕ χρωστάνε κοντά στα 900 εκατομμύρια ευρώ, δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους, μειώνουν τις δραστηριότητές τους, φτηναίνουν το προϊόν τους, κόβουν μισθούς, επιβάλλουν καθεστώς εργοδοτικής αυθαιρεσίας, απολύουν κόσμο και αφήνουν απλήρωτους τους εργαζόμενούς τους για πολλούς μήνες.
Σύμφωνα μάλιστα με το σχετικό πόρισμα της Τραπέζης της Ελλάδος, οι ακάλυπτοι κίνδυνοι κινούνται μεταξύ 50% και 90%.
Αυτό δεν είναι ένα απλό σφάλμα εκτίμησης ή ένα ρίσκο υψηλού κινδύνου, εδώ έχουμε να κάνουμε με βαρύ έγκλημα.
Θύματα οι εργαζόμενοι, φυσικά και οι καταθέτες αφού με δικά τους χρήματα και χωρίς να ερωτηθούν έχτιζαν κάποιοι αυτοκρατορίες και αβγάτιζαν τις περιουσίες τους.
Δράστες οι κυβερνήσεις, οι διοικήσεις των τραπεζών και οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ (επαναλαμβάνουμε, πρόκειται για πολύ πλούσιους ανθρώπους), οι οποίοι έχουν το θράσος να εμφανίζονται σήμερα ως προστάτες της ελευθεροτυπίας.
Πολύ ενάρετη κατάσταση!
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ * Ο υπέρτιτλος είναι τής "Νέας Μυκόνου"
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.