Η σκυτάλη στο Ρίο...

Για το Ρίο ειδικά, τίθεται το εξής ερώτημα: πώς, ενώ όλοι γκρινιάζουν για τα πάντα κι ενώ στους μολυσμένους υγρούς στίβους εντοπίστηκαν ακόμα και κομμένα χέρια, δεν... αναβάλλονται οι Αγώνες;

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ
  Δεν ξενίζει –ή τουλάχιστον δεν θα ’πρεπε να ξενίζει– το γεγονός ότι οι Βραζιλιάνοι δεν έπαψαν να διαδηλώνουν και την τελευταία προολυμπιακή εβδομάδα. Το ίδιο ακριβώς έπραξαν και οι Γάλλοι, που διαδήλωναν εν μέσω του Euro. Η πραγματικότητα (άρα και οι διεκδικήσεις των ανθρώπων) δεν αναστέλλεται ούτε αναβάλλεται εξαιτίας διεθνών αθλητικών διοργανώσεων, που υποτίθεται ότι απαιτούν «εθνική ομοψυχία», δυσεύρετη εντούτοις και σε πολύ σοβαρότερα πράγματα.

Αυτό ίσως δεν θα ’ταν περιττό να το συνεκτιμούν όσοι εδώ συνεχίζουν να θυμούνται τους Ολυμπιακούς της Αθήνας με φωτεινά και μόνο χρώματα, νοσταλγώντας ένα όραμα που δεν ήταν όραμα και ένα έπος που δεν ήταν έπος. Γιατί οι Αγώνες εκείνοι δεν ήταν μόνο η τελετή έναρξης συν οι εθελοντές συν η (πλαστή) δυνατότητα να διασχίζεις εντός εικοσαλέπτου τη μισή Αττική. Ηταν και τα τερατώδη ποσά που κατασπαταλήθηκαν σε άχρηστα έργα, ενώ υπήρχε η δυνατότητα για φτηνές λυόμενες εγκαταστάσεις. Ηταν και ο Μαραθώνας-κωπηλατοδρόμιο. Ηταν τα πανάκριβα συστήματα ασφαλείας, που δεν τα εγκαταστήσαμε ποτέ. Ηταν το επίσης πανάκριβο ηλεκτρονικό και αθλητικό υλικό που βρέθηκε μισοχαλασμένο στις αποθήκες της Καλογρέζας μόλις προ μηνών. Ηταν και το οιονεί εθνικό σχέδιο ντοπαρίσματος που αποκαλύφθηκε και στην προσπάθεια κάλυψης των Ελλήνων πρωταθλητών που έπεσαν, λέει, με το μηχανάκι τους για να μην τους πιάσει η μηχανή κατά των αναβολικών. Ηταν και τα αγενή πλην εθνικώς ορθά γιουχαΐσματα κατά των Αμερικανών αθλητών, επειδή τάχα «αυτούς δεν τους πιάνουν ποτέ» (μιλώ σαν αυτήκοος μάρτυς). Ηταν και οι δηλώσεις για τα «νικηφόρα ελληνικά γονίδια», και οι ειδικές στατιστικές που «αποδείκνυαν» την κληρονομημένη ελληνική υπεροχή και στον αθλητισμό. Το «χρυσό καλοκαίρι» είχε κάμποσες μουντζούρες. Το να το παραβλέπουμε και τώρα, ωφελεί όσο μας ωφέλησε τότε το ότι κάναμε πως δεν το βλέπουμε, για να μη χαλάσουμε την εορτή των εορτών.

Οι Ολυμπιακοί έχουν πάντα τους αντιρρησίες τους. Αλλοι προτάσσουν περιβαλλοντικούς λόγους, άλλοι οικονομικούς. Αλλοι στέκονται στον βίαιο εκτοπισμό ανθρώπων για να υψωθούν υπερστάδια – όπως στο Πεκίνο και το Ρίο, όπου καταστράφηκαν οι φαβέλες για να μη θολώνουν τη γυαλάδα της επιθυμητής εικόνας. Και άλλοι επιμένουν ότι το μέγεθος των Αγώνων σχεδόν επιβάλλει τη χρήση αναβολικών. Και σίγουρα δεν λειτουργεί σαν γιορτή συναδέλφωσης, αλλά σαν ευκαιρία ανατροφοδότησης των εθνικισμών.

Για το Ρίο ειδικά, τίθεται το εξής ερώτημα: πώς, ενώ όλοι γκρινιάζουν για τα πάντα κι ενώ στους μολυσμένους υγρούς στίβους εντοπίστηκαν ακόμα και κομμένα χέρια, δεν αναβάλλονται οι Αγώνες; Δύο απαντήσεις βλέπω: Ή τα παράπονα είναι υπερβολικά ή τα ποσά που έχουν ήδη δαπανήσει οι χορηγοί (λ.χ. το NBC, που αγοράζει και πουλάει τα τηλεοπτικά δικαιώματα) είναι τόσο μεγάλα που «συγχωρούν» κάποιες αβαρίες. Αν υπάρχει και τρίτη απάντηση, δεν τη βλέπω...

(από τήν Καθημερινή)