Ικανοί κατά περίπτωση

EUROKINISSI

Τάσος Παππάς

Μια περίεργα επιλεκτική αντίληψη αναπτύσσεται το τελευταίο διάστημα σχετικά με το θέμα της εμπλοκής του λαϊκού παράγοντα στα πολιτικά και θεσμικά ζητήματα που απασχολούν τη δημόσια συζήτηση.
Αλλού αποθεώνεται, αλλού δαιμονοποιείται.
Η συμμετοχή των πολιτών στη διαδικασία διαμόρφωσης του προγράμματος των κομμάτων (πρόσφατα της Νέας Δημοκρατίας) και στην εκλογή των επικεφαλής είναι η επιτομή της δημοκρατικής λειτουργίας. 
Αυτό υποστηρίζουν οι ηγεσίες ορισμένων κομμάτων και χρησιμοποιούν τη σύγχρονη τεχνολογία για να πετύχουν τα καλύτερα αποτελέσματα.
Η συμμετοχή όμως των πολιτών στη συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος, ακόμη και με δημοψηφίσματα, χαρακτηρίζεται επικίνδυνος λαϊκισμός.
Αυτό ισχυρίζονται κυρίως οι ηγετικές ομάδες των κομμάτων της αντιπολίτευσης. 
Στη μία περίπτωση οι πολίτες κρίνονται ώριμοι και μπορούν να παίξουν έναν πιο ουσιαστικό, απ' αυτόν του απλού ψηφοφόρου, ρόλο.
Καλούνται να απαντήσουν σε σοβαρά ερωτήματα που έχουν να κάνουν με την ιδεολογική ταυτότητα, τη στρατηγική, τις συμμαχίες και την πολιτική γραμμή των κομμάτων και ενθαρρύνεται η μαζική προσέλευσή τους στις κομματικές κάλπες ώστε ο εκλεγμένος αρχηγός να προικοδοτηθεί με κύρος (κάτι που είναι καλό) και με εξουσίες (κάτι που έχει αποδειχθεί προβληματικό). 
Την ίδια στιγμή οι πολίτες -αυτοί δηλαδή που πρέπει να έχουν λόγο για το πώς θα είναι τα κόμματα και ποιοι(-ες) θα είναι οι αρχηγοί τους- δεν θεωρούνται ικανοί να εκφέρουν άποψη για την έκταση και το βάθος των αλλαγών στον καταστατικό χάρτη της χώρας. 
Μ' άλλα λόγια, δεν είναι απαραίτητη η γνώμη τους για το αν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει να αποκτήσει κάποιες αρμοδιότητες, αν θα εκλέγεται από τον λαό, τη Βουλή ή από ένα διευρυμένο εκλεκτορικό σώμα, για το αν επιβάλλεται να ρυθμιστούν σε μόνιμη βάση οι σχέσεις Κράτους-Εκκλησίας, για το αν χρειάζεται να τροποποιηθεί το άρθρο 16 (ιδιωτικά Πανεπιστήμια), για το αν είναι χρήσιμο να θωρακιστεί η δημόσια περιουσία και να κατοχυρωθούν συνταγματικά οι συλλογικές συμβάσεις και η υποχρεωτική διαιτησία.
Στα ζητήματα αυτά, σύμφωνα με τη δεσπόζουσα αντίληψη, αποφασιστικό και κυρίαρχο λόγο πρέπει να έχουν μόνον η Βουλή (δηλαδή οι πλειοψηφίες) και οι ειδικοί. Η αντίφαση κραυγάζει.
 

από τήν   ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ