«...η δημοκρατία
αποκαθίσταται όταν οι εκδότες απολογούνται στους βουλευτές και όχι οι
βουλευτές στους εκδότες. Δημοκρατία δεν υπήρχε. Δέκα άνθρωποι κάναν κουμάντο. Όποιον θέλανε ανεβάζανε όποιον θέλανε κατεβάζανε. Τι λόγια λέγαν για τον Γιώργο Παπανδρέου μέχρι να τον ανεβάσουνε και τι λόγια λέγαν οι ίδιοι μέχρι να τον κατεβάσουνε».
12-09-2016 - 14:45μμ
Είναι βαθιά η στεναχώρια όλων μας, εκεί στον Alpha. Ίσως ακόμα μεγαλύτερη για αυτούς που ξεκίνησαν από τα πρώτα βήματα μέχρι τη σημερινή δύσκολη, πολύ δύσκολη συγκυρία. Σε όλα αυτά τα χρόνια των μνημονίων και της εξαθλίωσης της χώρας έκλεισαν επιχειρήσεις, εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη δουλειά τους και οι δημοσιογράφοι στο σύνολό τους συγκάλυπταν τις κυβερνήσεις, τα έβρισκαν όλα φυσιολογικά και όλα καλώς καμωμένα βαφτίζοντας τις απολύσεις ως μεταρρυθμίσεις, και τις περικοπές των μισθών και συντάξεων ως αναγκαίες θυσίες για να γίνουμε ανταγωνιστικοί και να έρθει η ανάπτυξη. Το τι έχει συμβεί το ξέρουμε.
Το πώς το αναλύει ο καθένας αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Η ανάπτυξη δεν ήρθε και οι περικοπές συνεχίζονται.
Αλλά τουλάχιστον νιώθω πως πάρα πολλοί δημοσιογράφοι αντιλαμβάνονται τώρα που οι ίδιοι χάνουν τις δουλειές τους, τη φρικαλεότητα των δικών τους λόγων, για όλους όσους αυτά τα χρόνια χάναν τις δουλειές τους.
Σε όλη αυτή την περίοδο του νεογερμανικού βασανιστηρίου στο οποίο έχει υποβληθεί η χώρα μας, άνθρωποι οι οποίοι δεν έφταιγαν σε τίποτα πετάχτηκαν σαν σκουπίδια στο δρόμο μαζί με τις ζωές τους και τα όνειρά τους. Κάποια στιγμή η κρίση αυτή θα έφτανε και στις πόρτες των ΜΜΕ.
Βούλιαξε από τα χρέη το Μega και δεν κατάφερε το μεγαλύτερο κανάλι της χώρας να κρατηθεί όρθιο μέσα στην κρίση. Αυτό από μόνο του δείχνει ότι η κατάσταση δεν μπορούσε να παραμένει έτσι. Όταν το πρώτο κανάλι χρεοκοπεί τότε κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο. Πώς μπορεί να υπάρχει χώρος για τόσα κανάλια όταν το κανάλι με την μεγαλύτερη ακροαματικότητα και με τις περισσότερες διαφημίσεις χρεοκοπεί και με μετόχους εκδότες πολύ δυνατούς οικονομικά; Τα κανάλια πούλαγαν προστασία στους πολιτικούς, οι εντολοδόχοι τραπεζίτες των πολιτικών δίναν υπέρογκα δάνεια ελαφρά τη καρδία, στους ίδιους τους εκδότες και τα κανάλια τους, δάνεια που τώρα δεν μπορούν να αποπληρωθούν και ο ελληνικός λαός έφτασε να πληρώνει την μεν ΕΡΤ μέσα από το γνωστό «χαράτσι» στον λογαριασμό της ΔΕΗ (ένα πολύ μικρό ποσό επιβάρυνσης για να έχουμε ένα δημόσιο κανάλι), ενώ μέσω φόρων και περικοπών μισθών και συντάξεων, πλήρωνε και τα θαλασσοδάνεια των καναλιών στις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών.
Πλήρωνε, δηλαδή, με απλά λόγια και την δημόσια αλλά και την ιδιωτική τηλεόραση. Μολαταύτα, ακόμα και στο Μega, όπου οι μέτοχοι φέρουν ακέραια την ευθύνη, οι εργαζόμενοι δεν έφταιξαν σε τίποτα να πληρώσουν αυτή την ιστορία, την αμαρτωλή ιστορία. Σωστά λοιπόν αποφασίστηκε να μπει μία τάξη και ώρα ήταν τα ιδιωτικά κανάλια να περάσουν και αυτά στη νομιμότητα.
Η μία γραμμή ήταν να γίνει νομιμοποίηση των ήδη υπαρχόντων καναλιών, τα οποία λειτουργούσαν εδώ και πολλά χρόνια ως υγιείς επιχειρήσεις σε επίπεδο καταβολής φόρων, σε επίπεδο πληρωμής των εργαζομένων, σε επίπεδο τήρησης των κανόνων της ελεύθερης αγοράς, όσα εξ αυτών τηρούσαν τους κανόνες αυτούς.
Μπορούσανε λοιπόν να μπούνε κριτήρια κατά την εκτίμηση κάποιων, δύσκολα αλλά μπορούσαν, ώστε να επιλεγούν εκείνα τα τηλεοπτικά «αυθαίρετα» τα οποία θα μπορούσαν να νομιμοποιηθούν. Να πληρώσουν ένα ποσόν της τάξης των 50 ή ακόμα και 60 εκατομμυρίων αποκτώντας άδεια για 10ετη χρήση, ενώ αν στο μέλλον υπήρχε χώρος για καινούργια συχνότητα, η άδεια αυτή θα μπορούσε να είναι ακόμα πιο ακριβή αγγίζοντας το ποσό των 80 εκατομμυρίων και άνω.
Αυτή θα ήταν μία σκέψη η οποία θα διατηρούσε το παρόν τοπίο ως είχε και θα νομιμοποιούσε τρόπον τινά τα τηλεοπτικά «αυθαίρετα».
Αυτό με τη σκέψη ότι δεν θα έπρεπε να βρεθούν εργαζόμενοι στον δρόμο. Ενώ παράλληλα θα μπορούσαν να προστεθούν όροι για αύξηση του αριθμού εργαζομένων ανά άδεια και να απορροφηθεί ακόμα μεγαλύτερος αριθμός εργαζομένων.
Άλλωστε, η τηλεοπτική αυθαιρεσία προέκυπτε από την ψήφο των βουλευτών, οι οποίοι δίναν συνεχείς παρατάσεις με τροπολογίες που κατατίθεντο κάθε παραμονή καινούργιου χρόνου. Δεν ήταν παράνομοι οι σταθμοί, απλώς «νομίμως» υπήρχε παράταση της ανομίας.
Με απλά λόγια, ο ένας κρατούσε τον άλλον. Αλλά τι να κάνουν και οι καημένοι βουλευτές; Έρημοι κι απρόσωποι. Αν δεν ψήφιζαν την τροπολογία θα τους έτρωγε το μαύρο σκοτάδι. Θα έπεφτε σ’ αυτούς το μαύρο πάνω. Ούτε σε δελτία ειδήσεων θα τους καλούσαν ποτέ, ούτε σε πάνελ. Ποτέ. Κανείς. Γι’ αυτό ρίξαν μαύρο στην ΕΡΤ για να μην πέσει πάνω τους το μαύρο. Δεν χωρεί αμφιβολία πως οι νταβατζήδες της τηλεόρασης είχανε την πολιτική κυριαρχία του τόπου και η δημοκρατία αποκαθίσταται όταν οι εκδότες απολογούνται στους βουλευτές και όχι οι βουλευτές στους εκδότες. Δημοκρατία δεν υπήρχε. Δέκα άνθρωποι κάναν κουμάντο. Όποιον θέλανε ανεβάζανε όποιον θέλανε κατεβάζανε. Τι λόγια λέγαν για τον Γιώργο Παπανδρέου μέχρι να τον ανεβάσουνε και τι λόγια λέγαν οι ίδιοι μέχρι να τον κατεβάσουνε.
Η δεύτερη σκέψη ήταν...
Γιά νά διαβάσετε ολόκληρο τό άρθρο τού Λάκη Λαζόπουλου πιέστε ΕΔΩ
12-09-2016 - 14:45μμ
Είναι βαθιά η στεναχώρια όλων μας, εκεί στον Alpha. Ίσως ακόμα μεγαλύτερη για αυτούς που ξεκίνησαν από τα πρώτα βήματα μέχρι τη σημερινή δύσκολη, πολύ δύσκολη συγκυρία. Σε όλα αυτά τα χρόνια των μνημονίων και της εξαθλίωσης της χώρας έκλεισαν επιχειρήσεις, εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη δουλειά τους και οι δημοσιογράφοι στο σύνολό τους συγκάλυπταν τις κυβερνήσεις, τα έβρισκαν όλα φυσιολογικά και όλα καλώς καμωμένα βαφτίζοντας τις απολύσεις ως μεταρρυθμίσεις, και τις περικοπές των μισθών και συντάξεων ως αναγκαίες θυσίες για να γίνουμε ανταγωνιστικοί και να έρθει η ανάπτυξη. Το τι έχει συμβεί το ξέρουμε.
Το πώς το αναλύει ο καθένας αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Η ανάπτυξη δεν ήρθε και οι περικοπές συνεχίζονται.
Αλλά τουλάχιστον νιώθω πως πάρα πολλοί δημοσιογράφοι αντιλαμβάνονται τώρα που οι ίδιοι χάνουν τις δουλειές τους, τη φρικαλεότητα των δικών τους λόγων, για όλους όσους αυτά τα χρόνια χάναν τις δουλειές τους.
Σε όλη αυτή την περίοδο του νεογερμανικού βασανιστηρίου στο οποίο έχει υποβληθεί η χώρα μας, άνθρωποι οι οποίοι δεν έφταιγαν σε τίποτα πετάχτηκαν σαν σκουπίδια στο δρόμο μαζί με τις ζωές τους και τα όνειρά τους. Κάποια στιγμή η κρίση αυτή θα έφτανε και στις πόρτες των ΜΜΕ.
Βούλιαξε από τα χρέη το Μega και δεν κατάφερε το μεγαλύτερο κανάλι της χώρας να κρατηθεί όρθιο μέσα στην κρίση. Αυτό από μόνο του δείχνει ότι η κατάσταση δεν μπορούσε να παραμένει έτσι. Όταν το πρώτο κανάλι χρεοκοπεί τότε κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο. Πώς μπορεί να υπάρχει χώρος για τόσα κανάλια όταν το κανάλι με την μεγαλύτερη ακροαματικότητα και με τις περισσότερες διαφημίσεις χρεοκοπεί και με μετόχους εκδότες πολύ δυνατούς οικονομικά; Τα κανάλια πούλαγαν προστασία στους πολιτικούς, οι εντολοδόχοι τραπεζίτες των πολιτικών δίναν υπέρογκα δάνεια ελαφρά τη καρδία, στους ίδιους τους εκδότες και τα κανάλια τους, δάνεια που τώρα δεν μπορούν να αποπληρωθούν και ο ελληνικός λαός έφτασε να πληρώνει την μεν ΕΡΤ μέσα από το γνωστό «χαράτσι» στον λογαριασμό της ΔΕΗ (ένα πολύ μικρό ποσό επιβάρυνσης για να έχουμε ένα δημόσιο κανάλι), ενώ μέσω φόρων και περικοπών μισθών και συντάξεων, πλήρωνε και τα θαλασσοδάνεια των καναλιών στις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών.
Πλήρωνε, δηλαδή, με απλά λόγια και την δημόσια αλλά και την ιδιωτική τηλεόραση. Μολαταύτα, ακόμα και στο Μega, όπου οι μέτοχοι φέρουν ακέραια την ευθύνη, οι εργαζόμενοι δεν έφταιξαν σε τίποτα να πληρώσουν αυτή την ιστορία, την αμαρτωλή ιστορία. Σωστά λοιπόν αποφασίστηκε να μπει μία τάξη και ώρα ήταν τα ιδιωτικά κανάλια να περάσουν και αυτά στη νομιμότητα.
Η μία γραμμή ήταν να γίνει νομιμοποίηση των ήδη υπαρχόντων καναλιών, τα οποία λειτουργούσαν εδώ και πολλά χρόνια ως υγιείς επιχειρήσεις σε επίπεδο καταβολής φόρων, σε επίπεδο πληρωμής των εργαζομένων, σε επίπεδο τήρησης των κανόνων της ελεύθερης αγοράς, όσα εξ αυτών τηρούσαν τους κανόνες αυτούς.
Μπορούσανε λοιπόν να μπούνε κριτήρια κατά την εκτίμηση κάποιων, δύσκολα αλλά μπορούσαν, ώστε να επιλεγούν εκείνα τα τηλεοπτικά «αυθαίρετα» τα οποία θα μπορούσαν να νομιμοποιηθούν. Να πληρώσουν ένα ποσόν της τάξης των 50 ή ακόμα και 60 εκατομμυρίων αποκτώντας άδεια για 10ετη χρήση, ενώ αν στο μέλλον υπήρχε χώρος για καινούργια συχνότητα, η άδεια αυτή θα μπορούσε να είναι ακόμα πιο ακριβή αγγίζοντας το ποσό των 80 εκατομμυρίων και άνω.
Αυτή θα ήταν μία σκέψη η οποία θα διατηρούσε το παρόν τοπίο ως είχε και θα νομιμοποιούσε τρόπον τινά τα τηλεοπτικά «αυθαίρετα».
Αυτό με τη σκέψη ότι δεν θα έπρεπε να βρεθούν εργαζόμενοι στον δρόμο. Ενώ παράλληλα θα μπορούσαν να προστεθούν όροι για αύξηση του αριθμού εργαζομένων ανά άδεια και να απορροφηθεί ακόμα μεγαλύτερος αριθμός εργαζομένων.
Άλλωστε, η τηλεοπτική αυθαιρεσία προέκυπτε από την ψήφο των βουλευτών, οι οποίοι δίναν συνεχείς παρατάσεις με τροπολογίες που κατατίθεντο κάθε παραμονή καινούργιου χρόνου. Δεν ήταν παράνομοι οι σταθμοί, απλώς «νομίμως» υπήρχε παράταση της ανομίας.
Με απλά λόγια, ο ένας κρατούσε τον άλλον. Αλλά τι να κάνουν και οι καημένοι βουλευτές; Έρημοι κι απρόσωποι. Αν δεν ψήφιζαν την τροπολογία θα τους έτρωγε το μαύρο σκοτάδι. Θα έπεφτε σ’ αυτούς το μαύρο πάνω. Ούτε σε δελτία ειδήσεων θα τους καλούσαν ποτέ, ούτε σε πάνελ. Ποτέ. Κανείς. Γι’ αυτό ρίξαν μαύρο στην ΕΡΤ για να μην πέσει πάνω τους το μαύρο. Δεν χωρεί αμφιβολία πως οι νταβατζήδες της τηλεόρασης είχανε την πολιτική κυριαρχία του τόπου και η δημοκρατία αποκαθίσταται όταν οι εκδότες απολογούνται στους βουλευτές και όχι οι βουλευτές στους εκδότες. Δημοκρατία δεν υπήρχε. Δέκα άνθρωποι κάναν κουμάντο. Όποιον θέλανε ανεβάζανε όποιον θέλανε κατεβάζανε. Τι λόγια λέγαν για τον Γιώργο Παπανδρέου μέχρι να τον ανεβάσουνε και τι λόγια λέγαν οι ίδιοι μέχρι να τον κατεβάσουνε.
Η δεύτερη σκέψη ήταν...
Γιά νά διαβάσετε ολόκληρο τό άρθρο τού Λάκη Λαζόπουλου πιέστε ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.