Η Ευρώπη αναζητά το μέλλον της, η Ελλάδα το παρελθόν της

«...περάσαμε σε ένα τραγικό συνδυασμό κυβέρνησης και αντιπολίτευσης: ο Αλέξης Τσίπρας και ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι το χειρότερο ζεύγος πρωταγωνιστών της Μεταπολίτευσης.

Ως εκ τούτου και οι δυο μοιραίοι...»

Του Γ. Λακόπουλου
«Σιγά …η πατρίδα κοιμάται» ήταν ο τίτλος παλιάς τηλεοπτικής σειράς. Τελευταία όμως η πατρίδα ξυπνάει, αλλά σαν τον υπνοβάτη, κι αναζητά  το παρελθόν της. Π.χ. συζητάει για τον -δολοφονηθέντα- Μπελογιάννη και τον Εμφύλιο.
Παρακολουθεί τις απόπειρες αναβίωσης των πράσινων φαντασμάτων του χρεοκόπησαν τη χώρα. Αναμένει την επιβεβαίωση του κληρονομικού χαρακτήρα της Γ΄Ελληνικής Δημοκρατίας με την δικαίωση της προσδοκίας του πιο αμφιλεγόμενου Έλληνα Πρωθυπουργού να δει τον γιο του πρωθυπουργό.
Μεθοδεύει την παλινόρθωση της διαπλοκής και των ΜΜΕ που την εξυπηρέτησαν. Αλλού ο παππάς, αλλού τα ράσα.
Την ίδια στιγμή η  Ευρωπαϊκή Ένωση -μετά την απώλεια εδάφους και ισχύος στην οποία οδήγησε ο ατζαμής Κάμερον – αναζητά το μέλλον της με την αποφασιστική πρωτοβουλία του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ να βάλει τους πάντες στην Ευρώπη να αφυπνισθούν και να θέσει μπροστά σε  όλες τις δυνατές επιλογές της.  Ήτοι να αποφασίσουν τι θέλουν και αν θέλουν. Το πνεύμα του Ντελόρ επιστρέφει.
Για να μην υπάρχει υπόνοια ότι θα κάνει πίσω, ξήλωσε το τιμόνι της προσωπικής πορείας του και το πέταξε από το παράθυρο: δεν θα διεκδικήσει νέα θητεία.  Άρα κανείς δε θα μπορεί να τον πιέσει να νοθεύσει αυτό που άρχισε.
Όλοι, ή σχεδόν όλοι, στην επικράτεια της Ένωσης χορεύουν τώρα στο σκοπό που τους παίζει ο Πρόεδρος της Κομισιόν σε στίχους δικούς του και μουσική της Ιστορίας και της Ανάγκης. Πλην της Ελλάδας.
Με δυο Έλληνες στον  πυρήνα των  διεργασιών στις Βρυξέλλες- τον Δημήτρη Αβραμόπουλο και τον Μαργαρίτη Σχοινά, συν τον Χρήστο Στυλιανίδη- οι πολιτικοί της χώρας δεν ενδιαφέρονται να πάρουν μέρος σ’ αυτό που αρχίζει πανευρωπαϊκά: τον διάλογο για το μέλλον...
συνέχεια
Μέχρι στιγμής δεν έγινε καμία συζήτηση στη Βουλή για τη Λευκή Βιβλίο. Δεν την αναλύει στους οπαδούς του κανένα κόμμα. Δεν είναι στοιχείο της δημόσιας παρουσίας των πολιτικών. Δεν την παρουσιάζουν τα παρηκμασμένα ΜΜΕ.  Δεν απασχολεί τους πολίτες.
Έγραψαν από ένα αδιάφορο άρθρο οι αρχηγοί των φιλοευρωπαϊκών κομμάτων -υπέγραψαν δηλαδή  τις αερολογίες που τους έγραψαν συνεργάτες τους που δεν έχουν ιδέα τι συμβαίνει στην Ευρώπη- και αυτό ήταν όλο.  Ή μάλλον υπάρχει και χειρότερο.
Ο Έλληνας Πρωθυπουργός στην πανηγυρική- λόγω 60ετίας- Σύνοδο της Ρώμης το μόνο που επιδίωξε ήταν να συμπεριληφθούν οι …συλλογικές διαπραγματεύσεις στο πλαίσιο τους εκκρεμούς δεύτερης αξιολόγησης του Μνημονίου.
Ο Έλληνας αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης πήγε στη Μάλτα με τους  ιδεολογικούς εταίρους του και το μόνο που έκανε ήταν να να πυροβολεί την κυβέρνηση της χώρας του και να πιάνει τον έναν και τον άλλον και να τους ζητάει, εμμονικά, εκλογές!
Μια από τις σοβαρές κουβέντες που έχει πει ο Κ. Σημίτης -που έχει  πολλά  κουσούρια, αλλά τα ευρωπαϊκά τα ξέρει-  είναι ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να καταθέτει διαρκώς αιτήματα στη Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρέπει να καταθέσει προτάσεις και να πάρει πρωτοβουλίες.
Το είδος είναι άγνωστο στην Αθήνα μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου.  Μετά την «ο πωλών της μετρητοίς» διακυβέρνηση Σημίτη και  την «αμέριμνη διακυβέρνηση» των υπουργών του Καραμανλή, περάσαμε σε ένα τραγικό συνδυασμό κυβέρνησης και αντιπολίτευσης: ο Αλέξης Τσίπρας και ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι το χειρότερο ζεύγος πρωταγωνιστών της Μεταπολίτευσης.
Ως εκ τούτου και οι δυο μοιραίοι. Και με τους ρόλους που έχουν σήμερα και αν τους ανταλλάξουν. Απόδειξη είναι η απουσία οποιασδήποτε  ελληνικής πρωτοβουλίας, η  αδιαφορία για την επεξεργασία οποιαδήποτε εθνικής πρότασης για τα ενδεχόμενα που έθεσε ενώπιον την κυβερνήσεων ο Γιούνκερ.
Κανείς δεν ενδιαφέρεται για  τη διαμόρφωση ελληνικής στρατηγικής με συγκεκριμένο τρόπο που θα προκύψει από τη διακομματική  αξιολόγηση των δεδομένων της χώρας που δεν μοιάζει με τις άλλες: βρίσκεται σε Μνημόνιο, είναι χρεοκοπημένη και θα παραμείνει  υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο για χρόνια. Ακόμη και αν απορριφθεί από την Ευρωζώνη, ως ανίκανη να διατηρήσει τις προϋποθέσεις παραμονής της.
Στη Λευκή Βιβλίο ο Γιούνκερ  εκθέτει καθαρά τις δυνατές επιλογές των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων για τη μέλλουσα συνύπαρξη τους στο κοινοτικό σχήμα.
Η πρώτη επιλογή είναι να μείνουν τα πράγματα όπως έχουν και ό,τι προκύψει.
Η δεύτερη: να οριστικοποιηθεί η Ένωση ως  κοινή αγορά συν το κοινό νόμισμα και την  κοινή αγροτική πολιτική και αυτό είναι όλο.
Η τρίτη να προχωρήσουν κατά τομέα όσες χώρες μπορούν αφήνοντας ανοικτό το  ενδεχόμενο να ακολουθήσουν και οι υπόλοιπες όταν αποκτήσουν τις προϋποθέσεις.
Η τέταρτη να συγκεντρωθεί  η κοινοτική δραστηριότητα σε κάποια πεδία υψηλής προτεραιότητας και τα υπόλοιπα να μείνουν πίσω.
Η πέμπτη να προσχωρήσει στην πολιτική ενοποίηση και την ομοσπονδία με κεντρικά όργανα διακυβέρνησης της κοινοτικής επικράτειας, άρα να εκχωρήσουν όλες οι χώρες όλες τις αρμοδιότητες στο κοινοτικό κέντρο.
Υπάρχει και ένα έκτο, που δεν συμπεριλαμβάνεται στη Λευκή Βίβλο: η διαχείριση του Βrexit,  για το οποίο τα ελληνικά κόμματα νομίζουν ότι δεν αφορά την Ελλάδα. Παραβλέποντας π.χ. τα θέματα που αφορούν την αμοιβαία αντιμετώπιση των πολιτών. Τις οικονομικές υποχρεώσεις των 50-60 δισ. των Βρετανών και τη μελλοντική σχέση τους με τη Ένωση. Την κάλυψη του χρηματοδοτικού κενού που θα προκύψει από την αποχώρηση μιας εισφέρουσας χώρας.
Για να μείνουμε στη Λευκή Βιβλίο είναι ολοφάνερο ότι αυτό που συμφέρει την Ελλάδα είναι η τρίτη επιλογή- οι ενισχυμένες συνεργασίες- ενδεχομένως με κάποια στοιχεία από τη τέταρτη. Για τον απλούστατο λόγο ότι ανήκει στον «σκληρό πυρήνα»- αν χρησιμοποιήσουμε αυτόν τον όρο.
Η πρακτική της ενισχυμένης συνεργασίας δεν αφορά μόνο το νόμισμα, ή τα μεγάλα  θέματα, όπως είναι η ψηφιακή σύγκλιση, η ενεργειακή κοινή αγορά, η κοινή φορολογική και η εργασιακή νομοθεσία, η μεταναστευτική πολιτική -που για την Ελλάδα συνιστούν και άλματα εκσυγχρονισμού.
Αφορά και τρέχουσες καθημερινές ρυθμίσεις όπως είναι η… έκδοση διαζυγίων, η σήμανση των προϊόντων και ό,τι άλλο θα ωφελήσει την καθημερινότητα των πολιτών, αν οργανωθεί σε συνεργασία με άλλους και κοινό τρόπο.
Παρ’ όλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ  μέσα από τις αντινομίες των ως  τώρα τοποθετήσεων τους τάσσονται … κατά «της Ευρώπης των πολλών ταχυτήτων» . Βγάζει μάτι ότι αυτό πρέπει να επιδιώξει η Ελλάδα μέσα τους 27 αντί να προσφεύγουν σε μια παλιά ξύλινη ρητορική.
Τα τυχοδιωκτικά παιχνίδια εξουσίας που παίζουν ο Τσίπρας -για να μείνει στην κυβέρνηση και να συνεχίσει την απραξία του κι ο Μητσοτάκης -για να την πάρει και να εξυπηρετήσει το παλιό σύστημα διαπλοκής που τον στηρίζει, καθηλώνουν  τη χώρα σε ομφαλοσκόπηση και επιστροφή στο παρελθόν της.  Όσο για τους  φτωχοδιάβολους των μικρών σχηματισμών δε έχουν καν στο λεξιλόγιο τους την Ευρώπη.
Από την πλευρά της η κοινωνία, όταν δεν παρακολουθεί άθλια τηλεοπτικά προγράμματα, αδιαφορεί και θυμώνει. Αλλά δεν δείχνει τα δόντια στην εξουσία που την περιπαίζει. Δείχνει τη διάθεσή της να αυτοεξευτελιστεί δίνοντας πολιτική  δύναμη στους μισαλλόδοξους, τα σούργελα και τους ακραίους.
Η Ευρώπη κινείται προς το μέλλον της. Η Ελλάδα καλπάζει προς το παρελθόν της.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα μετεξελιχθεί. Η Ελλάδα θα μετατραπεί σ’ αυτό που ήταν πριν την ένταξη: μια βαλκάνια περιφέρεια μεταξύ Ανατολής και Δύσης. 

3 Απριλιου 2017
anoixtoparathyro.gr