Τρίτη 10 Μαρτίου 2020

Έχω νά σάς πώ μιά ιστορία από πρώτο χέρι...

Στίς σύγχρονες πολιτισμένες χώρες (Αμερική, Αγγλία κλπ.) τό πνεύμα πού επικρατεί στόν Ορθόδοξο κλήρο είναι τελείως διαφορετικό από αυτό πού βλέπουμε -μέ ελάχιστες εξαιρέσεις- στά καθ' ημάς. 
Δέν θά ξεχάσω ένα γεγονός πού μού συνέβει πρίν από πολλά χρόνια, στό Λονδίνο, τίς Άγιες ημέρες τού Πάσχα. 
Αρχιεπίσκοπος Θυατείρων καί Μεγ. Βρετανίας ήταν, τότε, ο Πάτμιος Αθηναγόρας (Κοκκινάκης). Ένας φωτισμένος ιεράρχης καί απλός άνθρωπος. 
Στόν Επιτάφιο θρήνο η συντριπτική πλειοψηφία του εκκλησιάσματος ήσαν Έλληνες, μόνιμοι κάτοικοι Λονδίνου. Μετά τήν περιφορά τού Επιταφίου καί τήν επιστροφή στήν Aγία Σοφία (Μoscow rd. στό Bayswater) ο Αθηναγόρας θέλησε νά γνωρίσει όσους από τό εκκλησίασμα δέν εγνώριζε.  
Ήμασταν λίγοι, μεταξύ αυτών κι εγώ. Μετά τίς πρώτες συστάσεις, ο Αρχιεπίσκοπος, μέ ρώτησε πού θά φάω μετά τήν Ανάσταση. Όταν τού είπα ότι σκοπεύω νά πάω σέ κάποιο Ελληνικό κέντρο από αυτά τού Λονδίνου μού είπε ότι είμαι προσκεκλημένος στό Αναστάσιμο τραπέζι τής Αρχιεπισκοπής καί ότι θά είναι προσβλητικό νά αρνηθώ τήν Αρχιεπισκοπική πρόσκληση! 
Ντράπηκα νά πώ όχι καί πήγα χωρίς νά γνωρίζω κανέναν εκτός από ένα συμμαθητή καταγόμενο από τήν Αίγινα πού είχε γίνει, πρόσφατα, διάκος καί προοριζόταν γιά παπάς, κάπου, στήν Αγγλία.
Στό τραπέζι πού ήταν πλούσιο μέ όλα τά καλά καί τίς παραδοσιακές νοστιμιές τού Αναστάσιμου τραπεζιού (συνοδευόμενα μέ άφθονο εκλεκτό κρασί) παραβρέθηκαν καμιά δεκαριά ιερωμένοι καί καμιά τριανταριά λαϊκοί -άντρες-γυναίκες- κυρίως από τό committee. 
Μετά τό φαγοπότι ακολούθησε τραγούδι καί χορός μέ ελληνικά ελαφρά τραγούδια τής εποχής : 
τού Χατζηδάκι (κάπου υπάρχει η αγάπη μου, τά παιδιά τού Πειραιά κλπ.), 
τού Θεοδωράκη (Στρώσε τό στρώμα σου γιά δυό, Η Μαργαρίτα η Μαργαρώ κ.ά.),
καθώς καί πολλών άλλων σύγχρονων, τής εποχής, συνθετών. 

Όμως τό "κλού τής βραδιάς"... 
Αυτό πού θά μού μείνει αξέχαστο όσα χρόνια κι άν περάσουν...
{Κάτι πού άν δέν τό έβλεπα δέν θά τό πίστευα ότι συμβαίνει -εντός τής γενικότερης καλιεργούμενης σοβαροφάνειας- από τούς κατά καιρούς "θρησκευτικούς ταγούς", τού τότε καί τού τώρα...}
...είναι ότι όλο αυτό τό κέφι, ο χορός καί τό τραγούδι... 
...γινόταν μέ τούς ήχους πού έβγαζε ένα πιάνο εγκατεστημένο στήν αίθουσα... 
...στό οποίο έπαιζε -επί ώρες- μέ καταπληκτική δεξιοτεχνία ένας βιρτουόζος  πιανίστας πού είχε μαγέψει τ' αυτιά όλων μας : 
Ο Αρχιεπίσκοπος Θυατείρων καί Μεγ. Βρετανίας Αθηναγόρας!...

-Έχετε δεί εδώ τέτοια;
-Όχι!!!...
-...Έ, άσε νά ψάχνουν γιατί έχει λακίσει ο κόσμος από τίς εκκλησίες... 

Δημήτρης Ν. Αγγελετάκης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.