«Πρόεδρε, έχω δέκα χρόνια να μιλήσω με τον Άρη»…

Ατάκες-φωτιά στην συνάντηση του Σαμαρά με τους βουλευτές της Α' Αθήνας…

Η σημερινή συνάντηση των βουλευτών της Α΄Αθηνών με τον πρωθυπουργό έγινε κατόπιν πιέσεων προς τον κ. Σαμαρά από τον Αρη Σπηλιωτόπουλο.

Απών βεβαίως ήταν ο...
αντάρτης Νικήτας Κακλαμάνης. Μεταξύ των πολλών που συζητήθηκαν ήταν η ατάκα του Προκόπη Παυλόπουλου, «εγώ πρόεδρε έχω δέκα χρόνια να μιλήσω με τον Άρη και μου ζητάς να τον στηρίξω;». Αλλά εκείνο που έκανε εντύπωση ήταν η παρέμβαση του Ανδρέα Ψυχάρη, ο οποίος, επειδή εκλέγεται στην πρώτη Αθηνών έκανε την εξής παρατήρηση στον Άρη Σπηλιωτόπουλο: «Αν είσαι βέβαιος ότι θα εκλεγείς, τι ζητάς στήριξη από εμάς; Άν δεν είσαι σίγουρος ότι θα εκλεγείς, παραιτήσου!»...

parapolitika.gr

Το μέρισμα του Γιώργου Παπανδρέου

Το μέρισμα του Γιώργου Παπανδρέου

---

  Τρίτη, Μαρτίου 25, 2014 Παραπολιτική

Δικαιούται «μέρισμα» ο Γ. Παπανδρέου για τη σταθεροποίηση της ελληνικής οικονομίας ή πρόκειται για αποκλειστική επιτυχία του Αντ. Σαμαρά;

Στην πρόσφατη έκθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (την οποία καταψήφισαν Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ) ξεκαθαρίζεται ο τρόπος με τον οποίο οδηγηθήκαμε στη χρεοκοπία και καταγράφονται με σαφήνεια οι ευθύνες της κυβέρνησης της Ν.Δ. Από τη στιγμή που μπήκαμε σε πρόγραμμα για να αποφύγουμε την άτακτη χρεοκοπία με ανυπολόγιστες συνέπειες για τη χώρα και την ευρωπαϊκή οικονομία, ο Γ. Παπανδρέου αντιμετώπισε την έντονα αρνητική στάση της Ν.Δ., η οποία πρωτοστάτησε στη δημιουργία του αντιμνημονιακού κινήματος, τη ίδια ώρα που το ΠΑΣΟΚ, υβριζόμενο από παντού, σήκωνε μόνο του το βάρος των αποφάσεων.

Σε μια Ε.Ε. εντελώς ανέτοιμη για την αντιμετώπιση της κρίσης, δίχως κατάλληλους μηχανισμούς, χωρίς σαφή αίσθηση του χαρακτήρα των προβλημάτων και με το Βερολίνο να κινείται με εκδικητική λογική, η Ελλάδα πέτυχε σημαντικά δημοσιονομικά αποτελέσματα αλλά με τεράστιο κοινωνικό κόστος (ανεργία στο 28% από 14% και ύφεση 25% από 6,5% που προέβλεπε το πρώτο Μνημόνιο).

Το δημοσιονομικό έλλειμμα μειώθηκε από το 15,4% το 2009, στο 10,7% το 2010 και στο 9,6% το 2011 παρά τη μεγάλη ύφεση. Επίσης η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου πέρασε σειρά δύσκολων διαρθρωτικών μέτρων (ασφαλιστικό, μείωση φαρμακευτικής σπατάλης, μείωση δαπανών στο Δημόσιο, εργασιακά) που, μεταξύ άλλων, είχαν ως αποτέλεσμα την ανάκτηση μέσα σε 3 χρόνια των 2/3 της ανταγωνιστικότητας που είχε απολεσθεί την προηγούμενη δεκαετία.

Ένα δίκαιο άρθρο από τον Δημήτρη Τσιόδρα στην Καθημερινή εδώ.

Σίγησε η φωνή του Λάκη Παππά

«Έφυγε» από τη ζωή στα 76 του χρόνια

Ο ερμηνευτής των τραγουδιών του Νέου Κύματος, «Μη κουραστείς να μ΄αγαπάς», «'Ηταν καμάρι της Αυγής», «Πάει κι αυτή η Κυριακή», «Έλα μαζί μου» και «Ρίχνω την καρδιά μου στο πηγάδι», απεβίωσε σήμερα το πρωί σε ηλικία 76 ετών.

Ο Λάκης Παππά, ένας από τους πλέον καταξιωμένους ερμηνευτές των έργων του Μάνου Χατζιδάκη, Μίκη Θεοδωράκη, και αυθεντικούς τραγουδιστές του «Νέου Κύματος» της εποχής των μπουάτ, «έφυγε» από τη ζωή σήμερα το πρωί σε ηλικία 76 ετών. Η φωνή του ερμηνευτή των τραγουδιών «Μη κουραστείς να μ΄αγαπάς», «'Ηταν καμάρι της Αυγής» «Μανούλα μου», «Ο Έκτορας κι η Ανδρομάχη», «Πάει κι αυτή η Κυριακή», «Έλα μαζί μου», «Ρίχνω την καρδιά μου στο πηγάδι», σίγησε για πάντα σκορπώντας θλίψη στον καλλιτεχνικό χώρο.

Γεννήθηκε το 1938 στην Πρέβεζα και έκανε την πρώτη του καλλιτεχνική εμφάνιση το 1959, ενώ αναδείχθηκε στον καλλιτεχνικό χώρο με την «Οδό Ονείρων» του Μάνου Χατζιδάκι -ο οποίος και ήταν από τους πρώτους που διέγνωσαν το ταλέντο του στην κιθάρα και την ερμηνεία, τον «Ματωμένο Γάμο» του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα πάλι σε μουσική Μάνου Χατζιδάκι και το «Παραμύθι χωρίς όνομα» σε στίχους του Ιάκωβου Καμπανέλλη

Λάκης Παππάς - Έλα μαζί μου

2. 
   
   1. κλίκ στήν εικόνα ή στό τίτλο
   2. Μή κουραστείς νά μ'αγαπάς
      

      2. 
         

         • Αστέρι μου, φεγγάρι μου
         • Στήν ποταμιά σωπαίνει τό κανόνι
           

           1. • 
                
           2. Πάει κιαυτή η Κυριακή

Το κρυφό σχολειό...

Του Κωστή Παπαγιώργη

Σήκωσε το λάβαρο ο Παλαιών Πατρών Γερμανός; Υπήρξε ή δεν υπήρξε το κρυφό σχολειό; Σύνολο το...
Έθνος διερωτάται και αναμένει απάντηση για να δει τι θα κάνει. Οι ιστορικοί –με γλωσσοδέτη και συγκαταβατική γενικολογία–, οι παπάδες –πάντα στο κάτω παραθύρι και φωνή από τα βάθη του 19ου αι.–, οι παρατρεχάμενοι με άρες μάρες κουκουνάρες.

 Πέρα από την προφανή παρωδία, είναι βέβαιο ότι τα 9/10 του πληθυσμού γνωρίζουν για το ’21 ό,τι έμαθαν στο δημοτικό και στο λύκειο. Τότε παραδίδονται τα μεγάλα «ιστορικά» διδάγματα, οπότε, ό,τι εγκολπωθεί ο μαθητής ή ο έφηβος, το κρατάει ισοβίως. Ξεχνιέται μήπως το συγκινητικό ποιημάτιο: «Απ’ έξω μαυροφόρα απελπισιά / πυκνής σκλαβιάς χειροπιαστό σκοτάδι / και μέσα στη θολόκλειστη εκκλησιά / την εκκλησιά που παίρνει κάθε βράδυ / την όψη του σχολειού[…]»;

Το καθεστώς του οθωμανού κατακτητή-σφαγέα ήταν απαραίτητο στην ιδεολογία του νεοπαγούς κρατιδίου -για όλα έφταιγε ο «τούρκος», κατά συνέπεια ο αλυτρωτισμός θα θεράπευε τις πληγές του Γένους που έγινε Έθνος εν μια νυκτί, και θα το οδηγούσε στα μεγάλα πεπρωμένα του. Σε περιόδους κρίσης η ιστορική αλήθεια δεν κάνει καλό. Πώς να διδάξουν στα παιδιά οι διδάσκαλοι του ελεύθερου Έθνους ότι η Επανάσταση δεν έγινε αυθόρμητα άλλα επεβλήθη έξωθεν; Στη μυστικοσυνέλευση της Βοστίτσας, για παράδειγμα, όταν...

Η εκτός πανηγυρικών Ιστορία...

Παντελής Μπουκάλας


Ούτε να έρθει η Ιστορία μας όσο πιο κοντά γίνεται στη μαρτυρημένη αλήθεια της βοήθησαν ποτέ οι πανηγυρικοί ούτε το φρόνημα ενισχύουν. Ανέξοδα λόγια που...
υπηρετούν την αυτογνωσία μας όσο και οι πολυέξοδες μηχανοκίνητες στρατιωτικές παρελάσεις, που υποτίθεται ότι προσφέρουν έρεισμα στην εθνική μας περηφάνια, και γι’ αυτό επανήλθαν. Αλίμονο όμως αν η αυτοεκτίμηση και η αυτοπεποίθησή μας έχουν ανάγκη για να υπάρξουν τέτοιου είδους τελετουργικά, τα οποία, άλλωστε, εφαρμόστηκαν μεταπολεμικά όχι τόσο για να ενώσουν το έθνος και τον λαό, όσο για να τονίσουν τη διχοτόμησή του σε νικητές και ηττημένους, «πατριώτες» και «προδότες».

Πυκνός και στις μέρες μας ο περί πατρίδας και πατριωτισμού λόγος. Πυκνός και διχαστικός, όχι ενοποιητικός. Οι ρόλοι του πατριώτη από τη μια, του ενδοτικού ή και προδοτικού από την άλλη, μοιράζονται κατά το γούστο του εκάστοτε ομιλητή. Αυθαίρετα. Αυτοδικαιωτικά. Θαρρείς και μόνον ένας τρόπος διατίθεται για ν’ αγαπήσει κανείς τον τόπο του και να προσπαθήσει να τον υπηρετήσει. Θαρρείς και υπάρχει κάποιο μονοπώλιο πατριωτισμού, που επιτρέπει σε όσους το έχουν να κηρύσσουν ύποπτους ή απόβλητους όσους πιστεύουν, λ.χ., ότι η πραγματική Ιστορία είναι εκείνη που δεν αναδεικνύεται ποτέ από φλύαρους και γλυκερούς πανηγυρικούς και άκεφα εθιμοτυπικά διαγγέλματα.

Ας θεωρήσουμε σίγουρο ότι σήμερα, ημέρα επετείου, θα ακουστεί και θα γραφτεί πάμπολλες φορές ο λόγος του Μακρυγιάννη για το «εμείς». Και λοιπόν; Πόσοι θα πειστούν να ασπαστούν το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο, όταν όλα γύρω εκπέμπουν εντελώς διαφορετικά μηνύματα, ατομισμού σημαντικά; Ο,τι συλλογικό φτιάξαμε κουτσά στραβά στη μεταπολίτευση, βάλλεται και διαβάλλεται, τσακίζεται, καταρρέει. Η ίδια η κοινωνία θα είχε διαλυθεί σε μισούμενες μονάδες, αν δεν είχαν αναπτυχθεί αυθόρμητα ανά την Ελλάδα πολλές εστίες ανώνυμης αλληλεγγύης.

Το μονοπώλιο της φιλοπατρίας -κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα- το διεκδικεί επιθετικότατα η ακροδεξιά, ως κήρυκας του σφοδρότερου απομονωτιστικού αντιευρωπαϊσμού και ενός σωβινισμού που εκβάλλει αναπόφευκτα στον ρατσισμό. Η ελληνική ακροδεξιά δεν είναι μία. Ενα τμήμα της συγκυβέρνησε λίγα χρόνια πριν, «για εθνικούς λόγους». Ενα άλλο γεύεται και σήμερα ένα κομμάτι της εξουσίας, στο πρόσωπο πολιτικών που πιστεύουν ότι με μια κομματική μεταπήδηση εξαγνίστηκαν για τη θητεία τους στη μισαλλοδοξία, την ξενοφοβία και τον αντισημιτισμό. Το τρίτο τμήμα της ακροδεξιάς, το ισχυρότερο, σκληρότερο και στρατιωτικά συγκροτημένο, έχει μοιραστεί σε όσα στελέχη του έχουν ήδη προφυλακιστεί και σε όσα βρίσκονται ακόμα έξω, αλλά ακούνε όλο και πιο κοντά τους το λάλημα του κορυδαλλού.

Αυτή ακριβώς η εκδοχή της ακροδεξιάς, η ασύστολα φιλοναζιστική, επιχείρησε τα τελευταία χρόνια να μονοπωλήσει τον πατριωτισμό, φτάνοντας (αφού της το επέτρεψαν) να λειτουργεί σαν αυτοκέφαλη δομή παράλληλη προς το κράτος. Θα βγουν σίγουρα και σήμερα οι λεβέντες της να φωνάξουν «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους», παριστάνοντας αναιδώς τους νέους Κολοκοτρώνηδες. Κάπηλοι ήταν πάντα. Και κάλπηδες θα μείνουν...