Ο κ. Σόιμπλε και το πρόβλημα της υπερχρέωσης
Ο Γερμανός φορολογούμενος θέλει να
πάρει πίσω τα λεφτά που μας έχει δανείσει. Για την ακρίβεια, τα λεφτά
που οι γερμανικές (και άλλες...) τράπεζες μας είχαν δανείσει, επειδή
έβγαζαν τόσο υψηλά κέρδη από τα ελληνικά κρατικά ομόλογα ώστε απέφευγαν
να δουν και να τιμολογήσουν σωστά τον κίνδυνο που εμπεριείχαν. Και όταν
ξέσπασε η κρίση, οι κυβερνήσεις βοήθησαν τις τράπεζές τους να τα
ξεφορτωθούν, φορτώνοντάς τα στους πολίτες τους. Αυτό έκανε και η
Γερμανία.
Χωρίς αμφιβολία, η χώρα μας οφείλει (πλέον ουδείς το αμφισβητεί στα καθ’ ημάς...) να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της. Ευθύνη, ωστόσο, έχει αυτός που δανείζεται, αλλά έχει κι αυτός που δανείζει – αυτή είναι μία από αιώνες παραδεκτή αρχή. Και όταν έρχεται η στιγμή της αλήθειας και εξασθενεί το ρετουσάρισμα του αδιεξόδου (extend and pretend...), πάντα αναζητείται ένας αμοιβαία ανεκτός συμβιβασμός μεταξύ δανειστή και δανεισμένου για τους όρους και, το ακόμα πιο σημαντικό, για τον τρόπο της αποπληρωμής.
Η εμπειρία της ίδιας της Γερμανίας είναι διδακτική. Διότι επί αυτής έχουν δοκιμαστεί δύο διαφορετικά μοντέλα, ένα καταστροφικό για την ίδια και για τους πιστωτές της και ένα θετικό για όλους (Mervyn King, The End of Alchemy, 2016).
Το πρώτο: Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, η Γερμανία χρεώθηκε με 132 δισ. χρυσά μάρκα ως αποζημίωση στους συμμάχους. Δεν μπορούσε να το αντέξει. Εξοργισμένοι η Γαλλία και το Βέλγιο έφτασαν στο σημείο να εισβάλουν και να καταλάβουν το Ρουρ, Ιανουάριο 1923. Μπροστά στο διογκούμενο αδιέξοδο, το 1924 οι σύμμαχοι υποχρεώθηκαν να...
Χωρίς αμφιβολία, η χώρα μας οφείλει (πλέον ουδείς το αμφισβητεί στα καθ’ ημάς...) να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της. Ευθύνη, ωστόσο, έχει αυτός που δανείζεται, αλλά έχει κι αυτός που δανείζει – αυτή είναι μία από αιώνες παραδεκτή αρχή. Και όταν έρχεται η στιγμή της αλήθειας και εξασθενεί το ρετουσάρισμα του αδιεξόδου (extend and pretend...), πάντα αναζητείται ένας αμοιβαία ανεκτός συμβιβασμός μεταξύ δανειστή και δανεισμένου για τους όρους και, το ακόμα πιο σημαντικό, για τον τρόπο της αποπληρωμής.
Η εμπειρία της ίδιας της Γερμανίας είναι διδακτική. Διότι επί αυτής έχουν δοκιμαστεί δύο διαφορετικά μοντέλα, ένα καταστροφικό για την ίδια και για τους πιστωτές της και ένα θετικό για όλους (Mervyn King, The End of Alchemy, 2016).
Το πρώτο: Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, η Γερμανία χρεώθηκε με 132 δισ. χρυσά μάρκα ως αποζημίωση στους συμμάχους. Δεν μπορούσε να το αντέξει. Εξοργισμένοι η Γαλλία και το Βέλγιο έφτασαν στο σημείο να εισβάλουν και να καταλάβουν το Ρουρ, Ιανουάριο 1923. Μπροστά στο διογκούμενο αδιέξοδο, το 1924 οι σύμμαχοι υποχρεώθηκαν να...