«Κολοσσιαίο
λάθος» χαρακτηρίζει ο Αμερικανός νομπελίστας οικονομολόγος, Τζότζεφ
Στίγκλιτς, την άσκηση πίεσης για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ.
Στη...
συνέντευξή
του στη γερμανική εφημερίδα Die Zeit ο οικονομολόγος τονίζει
χαρακτηριστικά: «Είμαι πολύ ανήσυχος για την Ευρώπη. Είναι ένα
κολοσσιαίο λάθος να σπρώξει την Ελλάδα έξω από το ευρώ».
Στην
ερώτηση «αν η Ελλάδα είναι ένοχη για ένα πιθανό grexit» ο Τζ. Στίγκλιτς
τονίζει: «Όχι. Τα υποτιθέμενα προγράμματα διάσωσης είναι εντελώς
εσφαλμένα... Φυσικά και υπήρχαν προβλήματα τα οποία σε τελευταία ανάλυση
οδήγησαν στην κρίση του 2010, όμως η τρόικα με τα μέτρα της επιδείνωσε
τα πάντα... Η τελευταία πρωτοβουλία ακολουθεί την ίδια λανθασμένη
προσέγγιση. Αυτά είναι κακά προγράμματα ύφεσης και δεν υπάρχει καμία
πιθανότητα να βγει η Ελλάδα από την εξαθλίωση που έχουν προκαλέσει αυτά
τα προγράμματα. Είναι ξεκάθαρο: Οι Έλληνες ψηφίζουν την Κυριακή για τα
μέτρα λιτότητας και το παράλογο χρέος. Το χρέος δεν υπάρχει περίπτωση να
αποπληρωθεί».
Στην
ερώτηση της γερμανικής εφημερίδας «ποια θα ήταν η καλύτερη διέξοδος από
την κρίση» ο Τζ. Στίγκλιτς εκτιμά: «Να ψηφίσουν "Όχι" οι Έλληνες την
Κυριακή. Στη συνέχεια, οι Ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει να διαπραγματευτούν εκ
νέου. Η καλύτερη λύση θα ήταν να μειωθεί το βάρος του χρέους και να
μπει ένας ρεαλιστικότερος στόχος ανάπτυξης, ας πούμε 1,5%. Οι Έλληνες
χρειάζονται ένα πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα για να ξεπληρώσουν τα
χρέη τους. Και η χώρα θα πρέπει να πάρει την κατάλληλη βοήθεια για μια
αλλαγή».
-
«Δηλαδή, ακόμη περισσότερα χρήματα;» ρωτά η εφημερίδα. Και ο Στίγκλιτς
απαντά: «Μέχρι στιγμής, τα περισσότερα από αυτά τα χρήματα δεν έχουν
φθάσει ποτέ στην Ελλάδα. Αυτά δόθηκαν για να σωθούν οι γερμανικές και
γαλλικές τράπεζες».
-
«Δηλαδή, είναι ένοχοι οι Γερμανοί;» ρωτά η Die Zeit. «Βασικά ναι»
υποστηρίζει ο Στίγκλιτς. «Είναι η ανυποχώρητη στάση της Γερμανίας η
οποία συνέβαλε στο να μετατραπεί ένα διαχειρίσιμο πρόβλημα σε τεράστιο. Η
Ελλάδα όντως αποτελεί μόνο το 2% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος της
ζώνης του ευρώ. Η καθολική εμμονή στην υποτιθέμενη ηθική μιας πολιτικής
προσανατολισμένης στην ανάπτυξη, κατέστησε την κρίση άλυτο πρόβλημα.
Υποδαυλίζει ασταμάτητα τον φόβο ότι η Ισπανία θα μπορούσε να ακολουθήσει
την Ελλάδα, αν εμφανιστεί κάποιος πολύ υποχωρητικός. Κατά ειρωνικό
τρόπο, θα μπορούσε ακριβώς αυτό το σενάριο τρόμου να βγει τώρα αληθινό.
Αν η Ελλάδα αναγκαζόταν να βγει από το ευρώ και στη συνέχεια κατόρθωνε
να βγει από την ύφεση –πράγμα που δεν είναι απίθανο- τότε θα προσέβλεπαν
σε αυτό οι Ισπανοί, οι Πορτογάλοι και άλλες χώρες. Και στην επόμενη
κρίση θα μπορούσαν να πουν: Υπάρχει μια καλύτερη λύση, γιατί θα πρέπει
να αγωνιστούμε για να παραμείνουμε στο ευρώ; Αυτό θα ήταν στην
πραγματικότητα η μοιραία ρωγμή στα θεμέλια του ευρώ».