Η θεωρία της τρύπας ή ο λόγος περί οπής
Βλέπεις
και ακούς πολλά και διάφορα αυτές τις μέρες τις μετεκλογικές που
συνέπεσε να είναι και προεκλογικές. Το κοντό του και το μακρύ του, που
λένε, ο ένας και ο άλλος.
Καθένας με
τον σοφό λόγο και τη σωστή επιλογή, και όποιος δεν τα δέχεται, κακό του
κεφαλιού του και καλά να πάθει. Λες και ό,τι πάθαμε, αλλά και ό,τι μένει
να πάθουμε ακόμα ήταν και θα είναι προϊόν εκπεφρασμένης, ανόθευτης
βούλησης. 'Η λες και όσοι χαίρονται, ξέρουν γιατί χαίρονται, και όσοι
λυπούνται, ξέρουν γιατί τα έχουν βάψει μαύρα.
Είναι
δύο ιστορίες με τρύπες, παραβολές (κάπου, κάποτε τις άκουσα), που
περίπου αποτυπώνουν τη σημερινή κατάσταση:
πώς και γιατί φτάσαμε ώς εδώ,
ανεξαρτήτως βαθμού ευτυχίας ή θλίψεως, ποιες προοπτικές ανοίγονται από
δω και πέρα.
Η πρώτη έχει να κάνει με μια
τρύπα κάθετη στο έδαφος:
