Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2014
Tο παρασκήνιο της συνάντησης, Σαμαρά-Καραμανλή...
Συνάντηση είχαν σήμερα ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς και ο Κώστας Καραμανλής στο εστιατόριο «Μύλος» του ξενοδοχείου Χίλτον.
Σύμφωνα με πληροφορίες στη συνάντηση με τον πρώην πρωθυπουργό η οποία πραγματοποιήθηκε κατόπιν πρόσκλησης του κ. Σαμαρά, τέθηκε...
το σύνολο της πολιτικής και εσωκομματικής ατζέντας. Δηλαδή οι εξελίξεις με την τρόικα, η αναζήτηση των 180 βουλευτών για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και φυσικά το σενάριο των πρόωρων εκλογών -ειναι πιθανό, στη συνάντηση, να διευκρινίστηκε, πως, ο κ. Καραμανλής θα είναι κανονικά στα ψηφοδέλτια του κόμματος, όποτε και αν γίνουν εκλογές.
Σύμφωνα με πληροφορίες του Matrix24 ο πρώην πρωθυπουργός ούτως ή άλλως εξεδήλωνε τη βούλησή του να είναι υποψήφιος στην Α' Θεσσαλονίκης για άλλη μία φορά.
Ωστόσο δημοσιεύματα του κυριακάτικου Τύπου τον έφεραν να εξετάζει την αποχή, σενάριο πάντως που δεν περιλαμβάνεται στις σκέψεις του.
Σύμφωνα με πηγές κοντά στον πρώην πρωθυπουργό επίσης δεν έχει μεταβληθεί η άποψη του κ. Καραμανλή σχετικά με τα σενάρια που τον ήθελαν ως έναν εκ των υποψηφίων για την Προεδρία. Οι ίδιες πηγές επαναλαμβάνουν, πως δεν περιλαμβάνεται στα σχέδιά του το αξίωμα του Προέδρου.
matrix24.gr
Η Ελλάδα στέλνει φρεγάτα και υποβρύχιο στη Μεσόγειο...
Τι λέει το υπουργείο Εξωτερικών...
Φρεγάτα και υποβρύχιο στέλνει η Ελλάδα στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.
Όπως είπε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Εξωτερικών Ευάγγελος Βενιζέλος, μιλώντας μετά τη συνάντηση με τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκο Αναστασιάδη, αυτό θα γίνει στο...
πλαίσιο διεθνών υποχρεώσεων της Ελλάδας.
Η φρεγάτα, πρόσθεσε, αποστέλλεται στην περιοχή στο πλαίσιο της UNIFIL και το υποβρύχιο στο πλαίσιο της επιχείρησης του ΝΑΤΟ.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος υπενθύμισε τη συμφωνία που υπεγράφη για έρευνα και διάσωση, μέσω της οποίας ενώνονται τα FIR και οι θαλάσσιοι χώροι Κύπρου και Ελλάδας.
matrix24.gr
Ένα γράμμα από τη Λιβερία γκρεμίζει τους μύθους γύρω από την υστερία για τον Ebola
Την ώρα που η υστερία για την εξάπλωση του ιού Ebola στη Δύση κορυφώνεται, στη Λιβερία που αποτελεί το επίκεντρο του προβλήματος, φαίνεται ότι η επιδημία αρχίζει να εξασθενεί.
Σήμερα, στη Λιβερία, μια χώρα 4.000.000 κατοίκων, υπάρχουν λιγότεροι από 400 φορείς της ασθένειας. Ούτε εκατομμύρια, ούτε εκατοντάδες χιλιάδες, ούτε καν χιλιάδες. Τα κρούσματα μάλιστα κάθε εβδομάδα είναι όλο και λιγότερα.
Όλα αυτά τα σημειώνει η Helen Epstein από τη Λιβερία όπου βρίσκεται. Αξίζει να διαβάσετε το άρθρο της αλλά να φροντίσετε να μείνει μεταξύ μας.
Κλέφτες θα γίνει οι έμποροι του τρόμου;
parapolitiki.com
Αρκούν πέντε μέρες...
Δεν ήταν μία τυχαία αναφορά. Στόχος είναι να γίνει ...σύνθημα. Ο λόγος για το...περίφημο "να μην χαθούν σε πέντε μέρες όσα καταφέραμε σε πέντε χρόνια με θυσίες", του Ευάγγελου Βενιζέλου.
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θα επιμείνει στην στρατηγική της εξόδου της χώρας από το μνημόνιο, και παρά τον "πόλεμο" που έχει ανοίξει το κόμμα του σε συγκεκριμένους υπουργούς της ΝΔ (π.χ. τον Κυριάκο Μητσοτάκη, θέλοντας να δώσει την αίσθηση του "προοδευτικού πόλου" στην συγκυβέρνηση, κάθε άλλο παρά σκοπεύει να προκαλέσει εκλογές. Αντίθετα, θα στηρίξει την κυβέρνηση μέχρι τέλους, αναδεικνύοντας παράλληλα τις διαχωριστικές γραμμές μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και θα επιτίθεται με κάθε ευκαιρία στον ΣΥΡΙΖΑ για τις "ανεύθυνες" πολιτικές του.
Κάπως έτσι, στην πορεία προς τις κάλπες, θα ακούσουμε πολλές φορές τον εκφοβισμό περί πιθανότητας να χαθούν πέντε ετών θυσίες σε πέντε μέρες...
matrix24.gr
Τό "ΟΧΙ" ήταν, εν τέλει, τού Μεταξά ή τού Λαού;
Mιά ραφινάτη ανάλυση του αποφθέγματος « ΤΟ ΟΧΙ ΤΟ ΕΙΠΕ Ο ΛΑΟΣ»
Διάβαζα
τις προάλλες ένα άρθρο στο οποίο ο συντάκτης του αναρωτιόταν τι θα
γινόταν αν ο Μεταξάς είχε απαντήσει «Ναι» στο ιταμό τελεσίγραφό της
Μουσολινικής Ιταλίας πριν από 74 χρόνια. Άραγε, τότε ποιά εποποιία
της νεότερης ελληνικής ιστορίας θα γιορτάζαμε κάθε 28η Οκτωβρίου;
Αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει μια μερίδα ερευνητών που τρέφονται με
χαοτικά πνευματικό σάντουιτς στη προσπάθεια τους να ενοποιήσουν τη
Θεωρία της Σχετικότητας με την Κβαντομηχανική. Ευτυχώς για όλους ,
όμως, η Ιστορία δεν γράφεται με υποθέσεις.Το βιβλίο του πρέσβη
της φασιστικής Ιταλίας στην Αθήνα Εμμανουέλε Γκράτσι " Il Principio
della fine - L' impresa contro la Grecia "(Η αρχή του τέλους - Η επιχείρηση
κατά της Ελλάδας) εκδόθηκε στη Ρώμη το 1945. Ελάχιστους, μόνο, μήνες
μετά το μακάβριο δημόσιο θέαμα του κρεμασμένου ανάποδα Μουσολίνι και
των συνεργατών του από τσιγκέλια κρέατος στην Πιατσάλε Λορέττο του
Μιλάνου.
Στο βιβλίο του ο Ιταλός διπλωμάτης αναφέρεται στα γεγονότα που προηγήθηκαν του Ελληνοιταλικού πολέμου με έντονο ύφος και καθυστερημένο αίσθημα ντροπής για τη συμπεριφορά των συμπατριωτών του που κυβερνούσαν τότε τη χώρα του. Περιγράφει, ωστόσο, μοναδικά το τελεσίγραφο που επέδωσε στον Ιωάννη Μεταξά κατά την επίσκεψή στο σπίτι του Έλληνα δικτάτορα στη γωνία Κεφαλληνίας και Δαγκλή στη Κηφισιά τα χαράματα της Δευτέρας 28ης Οκτωβρίου 1940.
Περιττό να υπενθυμίσω εδώ το τορπιλισμό του Ελληνικού καταδρομικού «Έλλη» στη Τήνο από το Ιταλικό υποβρύχιο «Delfino» ανήμερα της Μεγαλόχαρης τον 15Αυγουστο του 1940. Έγκλημα που ο λαός «το ’χε τούμπανο» και ο Μεταξάς κρατούσε απόλυτα μυστική την πραγματογνωμοσύνη με ταυτόχρονη απαγόρευση στον Τύπο οποιουδήποτε υπαινιγμού για την εθνικότητα του υποβρυχίου.
Όταν , όμως , έφθασε ο Γκράτσι με τους συνοδούς του στη πρωθυπουργική κατοικία δέκα λεπτά πριν από τις 3 της νύχτας της 28ης Οκτωβρίου του 1940, γίνεται περίπου λογοτεχνικός αναφερόμενος στο υπηρετικό προσωπικό που κοιμόταν, στο χτύπημα του κουδουνιού που δεν άκουγε κανείς, την ατέλειωτη αναμονή του μπροστά στη καγκελόπορτα, ενώ μες την βαθειά σιωπή της νύκτας ακουγόταν το γαύγισμα ενός σκύλου.
«Επί τέλους» γράφει, «το κουδούνισμα ξύπνησε τον ίδιο τον Μεταξά, ο οποίος έκαμε την εμφάνισή του σε μία μικρή πόρτα υπηρεσίας και, αναγνωρίζοντας με, διέταξε τον φρουρό να με αφήσει να περάσω. Ο Μεταξάς είχε φορέσει μία σκούρα μάλλινη ρόμπα, από τον γιακά της οποίας φαινόταν ένα μετριότατο βαμβακερό νυχτικό».
«Μου έσφιξε το χέρι» συνεχίζει , «με έβαλε μέσα και με άφησε να περάσω σε ένα μικρό σαλόνι, το συνηθισμένο σαλονάκι μιας μικροαστικής εξοχικής βιλλίτσας. Αυτό το περιβάλλον αλά Guido Gozzano, με τα κακόγουστα καλά του πράγματα μ' έκανε να αναλογιστώ προς στιγμήν με κάποιο πικρό κρυφό χαμόγελο την Βίλλα Τορλόνια» .
Μα σημειώσω εδώ ότι ο διπλωμάτης ήταν περιφρονητικός γράφοντας πέντε χρόνια μετά το άδοξο τέλος της σταδιοδρομίας του. Ήδη, λίγες εβδομάδες μετά την έναρξη του πολέμου και τον «Αέρα» του τσολιά στην Αλβανία , δέχθηκε την έκρηξη της οργής του ίδιου του Μουσολίνι επειδή στις εμπιστευτικές του αναφορές παρουσίαζε τους Έλληνες ως «ανίκανους προς οποιανδήποτε άμυνα», πολύ δε περισσότερο έναντι του σύγχρονου πολεμικού εξοπλισμού των Ιταλών.
Οπότε, η χρήση την ειρωνικής αισθητικής του Τορίνεζου ποιητή Gozzano και η συγκριτική αναφορά της Βίλλας- την οποία που νοίκιαζε από το 1920 ο Μουσολίνι από το τραπεζίτη Τορλόνια αντί μια λιρέτας το χρόνο ως έδρα του στη Ρώμη- δεν ήταν καν για πικρά χαμόγελα αλλά μόνο για κλάματα , δεδομένου πως όταν γράφει έχει βιώσει τον εφιάλτη της χώρας του
Στη ουσία περιγράφει το Μεταξά με χέρια που τρέμουν να βουρκώνει μέσα από τα γυαλιά του – «όπως συνήθιζε όταν ήταν συγκινημένος»- όταν του εγχειρίζει προσωπικά το τελεσίγραφο της Ιταλίας προς την Ελλάδα, με το οποίο η Ιταλική Κυβέρνηση απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση των στρατευμάτων της στον Ελληνικό χώρο, από τις 6 π.μ. της ίδιας ημέρας.
Εκείνο που δεν γράφει στο βιβλίο του ήταν τι περιείχε το μακρύ κείμενο του τελεσίγραφου. Ουσιαστικά αναμασούσε όσα μπορούσε να σταχυολογήσει από το απόθεμα της χαμηλής φαντασίας του ο Ιταλός Υπ.Εξ. Τσιάνο, ο συντάκτης του κειμένου. Τις Ελληνικές πχ παραχωρήσεις προς τον αγγλικό στόλο, τη συνεργασία μαζί του, τη καταπίεση των Αλβανών της Τσαμουριάς κλπ. Και βέβαια σημείωνε πως αν η Ελλάδα φέρει αντίσταση κατά των απαιτήσεων της Ιταλίας να καταλάβει ν στρατηγικά σημεία της χώρας ,αυτή η αντίδραση “θα καμφθεί διά όπλων”.
« Όταν τελείωσε την ανάγνωση,» γράφει ο Γκράτσι «με κοίταξε κατά πρόσωπο και μου είπε με φωνή λυπημένη αλλά σταθερή: "Allors c' est la guerre" (Επομένως έχουμε πόλεμο). «Pas necessaire , mon excellence»( Όχι απαραίτητα Εξοχότατε) , διηγείται ότι άρχισε να του λέει ο πρέσβης και μετά αφηγείται παραληρηματικά σχεδόν τις ενοχές του. Για την απέχθεια προς το επάγγελμά του , το θλιβερό σταυρό του αξιώματος του, την ταπείνωση που ένοιωσε όταν άκουσε τα αποκαρδιωμένα λόγια του Μεταξά "Vous etes le plus forts" (Είσθε οι πιο ισχυροί).
Και έκλεισε τις αναμνήσεις εκείνης της κρίσιμης ώρας γράφοντας ότι υποκλίθηκε μπροστά του με τον βαθύτερο σεβασμό και βγήκε από το σπίτι του ανθρώπου που είχε διαλέξει για την πατρίδα του το δρόμο της θυσίας και όχι το δρόμο της ατίμωσης .
Και για επιστρέψω στο αρχικό ερώτημα-υπόθεση, χωρίς να υποτιμώ το ρόλο του ατόμου στην Ιστορία, το πρόσωπο του Μεταξά είναι μάλλον αδιάφορο για το πως εξελίχθηκαν τα πράγματα . Διόλου λαοπρόβλητος ως ηγέτης, καθόλου δημοκρατικός, αλλά προνοητικός ως στρατιωτικός και έντιμος σαν άνθρωπος, υπηρέτησε με ευθύνη το προφανές υπό το βάρος στους ώμους του μιας ιστορίας αιώνων.
Αρνήθηκε να παραδώσει τη χώρα σε σχεδόν ομοϊδεάτες κατακτητές, επιτελώντας το πατριωτικό του καθήκον . Έστω κι αν δεν πίστευε σε μια επιτυχή απόκρουση της ιταλικής επίθεσης απηύθυνε διάγγελμα προς τον Ελληνικό Λαό το οποίο κατέληγε με το «Νυν υπέρ πάντων ο αγών». Μια στάση που τη αξίζει κάθε τιμή,
Όσο για το τι γιορτάζουμε σήμερα αυτά είναι τα ψυχικά αποθέματα αντίστασης, ο ηρωισμός και η εγκαρτέρηση του Ελληνικού λαού , των φαντάρων και των αξιωματικών του στο μέτωπο της άρνησης σε κάθε εισβολέα την είσοδο στη γη του. Αυτό το «Όχι» του λαού γιορτάζουμε με παρελάσεις και πανηγυρικούς. Γιατί , υιοθετώντας μια φορά μόνο τη θέση των οπαδών της θεωρίας του «τι θα γινόταν αν», αναρωτιέμαι τι θα γιορτάζαμε σήμερα στη περίπτωση που, παρά τα βροντερά «Όχι» του Μεταξά , ο Ελληνικός στρατός συντριβόταν από τους Ιταλούς στα βουνά της Αλβανίας ; Μήπως τους γαλλικούς διπλωματικούς διαλόγους;
"Allors c' est la guerre"
Στο βιβλίο του ο Ιταλός διπλωμάτης αναφέρεται στα γεγονότα που προηγήθηκαν του Ελληνοιταλικού πολέμου με έντονο ύφος και καθυστερημένο αίσθημα ντροπής για τη συμπεριφορά των συμπατριωτών του που κυβερνούσαν τότε τη χώρα του. Περιγράφει, ωστόσο, μοναδικά το τελεσίγραφο που επέδωσε στον Ιωάννη Μεταξά κατά την επίσκεψή στο σπίτι του Έλληνα δικτάτορα στη γωνία Κεφαλληνίας και Δαγκλή στη Κηφισιά τα χαράματα της Δευτέρας 28ης Οκτωβρίου 1940.
Περιττό να υπενθυμίσω εδώ το τορπιλισμό του Ελληνικού καταδρομικού «Έλλη» στη Τήνο από το Ιταλικό υποβρύχιο «Delfino» ανήμερα της Μεγαλόχαρης τον 15Αυγουστο του 1940. Έγκλημα που ο λαός «το ’χε τούμπανο» και ο Μεταξάς κρατούσε απόλυτα μυστική την πραγματογνωμοσύνη με ταυτόχρονη απαγόρευση στον Τύπο οποιουδήποτε υπαινιγμού για την εθνικότητα του υποβρυχίου.
Όταν , όμως , έφθασε ο Γκράτσι με τους συνοδούς του στη πρωθυπουργική κατοικία δέκα λεπτά πριν από τις 3 της νύχτας της 28ης Οκτωβρίου του 1940, γίνεται περίπου λογοτεχνικός αναφερόμενος στο υπηρετικό προσωπικό που κοιμόταν, στο χτύπημα του κουδουνιού που δεν άκουγε κανείς, την ατέλειωτη αναμονή του μπροστά στη καγκελόπορτα, ενώ μες την βαθειά σιωπή της νύκτας ακουγόταν το γαύγισμα ενός σκύλου.
«Επί τέλους» γράφει, «το κουδούνισμα ξύπνησε τον ίδιο τον Μεταξά, ο οποίος έκαμε την εμφάνισή του σε μία μικρή πόρτα υπηρεσίας και, αναγνωρίζοντας με, διέταξε τον φρουρό να με αφήσει να περάσω. Ο Μεταξάς είχε φορέσει μία σκούρα μάλλινη ρόμπα, από τον γιακά της οποίας φαινόταν ένα μετριότατο βαμβακερό νυχτικό».
«Μου έσφιξε το χέρι» συνεχίζει , «με έβαλε μέσα και με άφησε να περάσω σε ένα μικρό σαλόνι, το συνηθισμένο σαλονάκι μιας μικροαστικής εξοχικής βιλλίτσας. Αυτό το περιβάλλον αλά Guido Gozzano, με τα κακόγουστα καλά του πράγματα μ' έκανε να αναλογιστώ προς στιγμήν με κάποιο πικρό κρυφό χαμόγελο την Βίλλα Τορλόνια» .
Μα σημειώσω εδώ ότι ο διπλωμάτης ήταν περιφρονητικός γράφοντας πέντε χρόνια μετά το άδοξο τέλος της σταδιοδρομίας του. Ήδη, λίγες εβδομάδες μετά την έναρξη του πολέμου και τον «Αέρα» του τσολιά στην Αλβανία , δέχθηκε την έκρηξη της οργής του ίδιου του Μουσολίνι επειδή στις εμπιστευτικές του αναφορές παρουσίαζε τους Έλληνες ως «ανίκανους προς οποιανδήποτε άμυνα», πολύ δε περισσότερο έναντι του σύγχρονου πολεμικού εξοπλισμού των Ιταλών.
Οπότε, η χρήση την ειρωνικής αισθητικής του Τορίνεζου ποιητή Gozzano και η συγκριτική αναφορά της Βίλλας- την οποία που νοίκιαζε από το 1920 ο Μουσολίνι από το τραπεζίτη Τορλόνια αντί μια λιρέτας το χρόνο ως έδρα του στη Ρώμη- δεν ήταν καν για πικρά χαμόγελα αλλά μόνο για κλάματα , δεδομένου πως όταν γράφει έχει βιώσει τον εφιάλτη της χώρας του
Στη ουσία περιγράφει το Μεταξά με χέρια που τρέμουν να βουρκώνει μέσα από τα γυαλιά του – «όπως συνήθιζε όταν ήταν συγκινημένος»- όταν του εγχειρίζει προσωπικά το τελεσίγραφο της Ιταλίας προς την Ελλάδα, με το οποίο η Ιταλική Κυβέρνηση απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση των στρατευμάτων της στον Ελληνικό χώρο, από τις 6 π.μ. της ίδιας ημέρας.
Εκείνο που δεν γράφει στο βιβλίο του ήταν τι περιείχε το μακρύ κείμενο του τελεσίγραφου. Ουσιαστικά αναμασούσε όσα μπορούσε να σταχυολογήσει από το απόθεμα της χαμηλής φαντασίας του ο Ιταλός Υπ.Εξ. Τσιάνο, ο συντάκτης του κειμένου. Τις Ελληνικές πχ παραχωρήσεις προς τον αγγλικό στόλο, τη συνεργασία μαζί του, τη καταπίεση των Αλβανών της Τσαμουριάς κλπ. Και βέβαια σημείωνε πως αν η Ελλάδα φέρει αντίσταση κατά των απαιτήσεων της Ιταλίας να καταλάβει ν στρατηγικά σημεία της χώρας ,αυτή η αντίδραση “θα καμφθεί διά όπλων”.
« Όταν τελείωσε την ανάγνωση,» γράφει ο Γκράτσι «με κοίταξε κατά πρόσωπο και μου είπε με φωνή λυπημένη αλλά σταθερή: "Allors c' est la guerre" (Επομένως έχουμε πόλεμο). «Pas necessaire , mon excellence»( Όχι απαραίτητα Εξοχότατε) , διηγείται ότι άρχισε να του λέει ο πρέσβης και μετά αφηγείται παραληρηματικά σχεδόν τις ενοχές του. Για την απέχθεια προς το επάγγελμά του , το θλιβερό σταυρό του αξιώματος του, την ταπείνωση που ένοιωσε όταν άκουσε τα αποκαρδιωμένα λόγια του Μεταξά "Vous etes le plus forts" (Είσθε οι πιο ισχυροί).
Και έκλεισε τις αναμνήσεις εκείνης της κρίσιμης ώρας γράφοντας ότι υποκλίθηκε μπροστά του με τον βαθύτερο σεβασμό και βγήκε από το σπίτι του ανθρώπου που είχε διαλέξει για την πατρίδα του το δρόμο της θυσίας και όχι το δρόμο της ατίμωσης .
Και για επιστρέψω στο αρχικό ερώτημα-υπόθεση, χωρίς να υποτιμώ το ρόλο του ατόμου στην Ιστορία, το πρόσωπο του Μεταξά είναι μάλλον αδιάφορο για το πως εξελίχθηκαν τα πράγματα . Διόλου λαοπρόβλητος ως ηγέτης, καθόλου δημοκρατικός, αλλά προνοητικός ως στρατιωτικός και έντιμος σαν άνθρωπος, υπηρέτησε με ευθύνη το προφανές υπό το βάρος στους ώμους του μιας ιστορίας αιώνων.
Αρνήθηκε να παραδώσει τη χώρα σε σχεδόν ομοϊδεάτες κατακτητές, επιτελώντας το πατριωτικό του καθήκον . Έστω κι αν δεν πίστευε σε μια επιτυχή απόκρουση της ιταλικής επίθεσης απηύθυνε διάγγελμα προς τον Ελληνικό Λαό το οποίο κατέληγε με το «Νυν υπέρ πάντων ο αγών». Μια στάση που τη αξίζει κάθε τιμή,
Όσο για το τι γιορτάζουμε σήμερα αυτά είναι τα ψυχικά αποθέματα αντίστασης, ο ηρωισμός και η εγκαρτέρηση του Ελληνικού λαού , των φαντάρων και των αξιωματικών του στο μέτωπο της άρνησης σε κάθε εισβολέα την είσοδο στη γη του. Αυτό το «Όχι» του λαού γιορτάζουμε με παρελάσεις και πανηγυρικούς. Γιατί , υιοθετώντας μια φορά μόνο τη θέση των οπαδών της θεωρίας του «τι θα γινόταν αν», αναρωτιέμαι τι θα γιορτάζαμε σήμερα στη περίπτωση που, παρά τα βροντερά «Όχι» του Μεταξά , ο Ελληνικός στρατός συντριβόταν από τους Ιταλούς στα βουνά της Αλβανίας ; Μήπως τους γαλλικούς διπλωματικούς διαλόγους;
Αποζημίωση μαμούθ καλείται να δώσει σε συγγενή υπαλλήλου ο Δήμος Κερατσινίου
Ο
εργαζόμενος στον Δήμο Κερατσινίου προσλήφθηκε το 1979 ως εργάτης του
συνεργείου καθαριότητας και το 1984 μεταπήδησε στη θέση τεχνίτη
ξυλουργού. Όμως κρίθηκε ανίκανος προς εργασία σε ποσοστό 67% λόγω
στεφανιαίος νόσου και πνευμονικής ίνωσης (αμιάντωσης) και ζαχαρώδους
διαβήτη. Το 2002 απολύθηκε από Δήμο λόγω νόσου, κατόπιν σύμφωνη
γνωμοδότησης του υπηρεσιακού συμβουλίου.Άσκησε αγωγή στα δικαστήρια υποστηριζοντας ότι συμμετείχε στην κατασκευή του ξυλουργείου και σιδηρουργείου του Δήμου που κατασκευάστηκε με την προσωπική εργασία όλων των εργατών του Δήμου. Η κατασκευή της σκεπής έγινε από πλάκες αμιάντου (ελενίτ) το όποιο το έκοβαν και τοποθετούσαν χωρίς την λήψη προστατευτικών μέτρων, όπως είναι μάσκες, στολές, κλπ.
Μετά την ολοκλήρωση του ξυλουργείου το 1981 εργαζόταν μέσα, χωρίς ο Δήμος να ενημερώσει για την προστασία των εργαζομένων. Η αντικατάσταση της σκεπής από αμίαντο είχε ζητηθεί από το 1990, αλλά δεν υπήρχε ανταπόκριση από το Δήμο. Το 2000 παρά το γεγονός ότι για τον επίμαχο εργαζόμενο υπήρχε η διάγνωση της αμιάντωσης και την γνωμοδότηση του γιατρού εργασίας για αλλαγή θέσης εργασίας, αυτό δεν έγινε ποτέ, καθώς ο Δήμος αρνήθηκε την αλλαγή θέσης εργασίας.
Δηλαδή εργάστηκε πλέον των 20 ετών κάτω από συνθήκες επιβλαβείς για την υγεία του και υπέστη τελικά βλάβη. Το 2000 όταν εργαζόμενος προσβλήθηκε από φυματίωση, υποχρεώθηκαν όλοι οι εργαζόμενοι να υποβληθούν σε τεστ μαντού και ακτινολογική εξέταση, που έδειξαν ότι είχε πρόβλημα με τους πνεύμονες και εισήχθη στο νοσοκομείου, όπου διαπιστώθηκε η αμιάντωσης. Άλλος εργαζόμενος την ίδια χρονική περίοδο απεβίωσε από έντονα αναπνευστικά προβλήματα, χωρίς ποτέ να γίνουνε γνωστά τα αίτια θανάτου.Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή και Ελληνική νομοθεσία, απαγορεύεται η εμπορία και χρήση αμιάντου σε κάθε μορφή του. Ο Δήμος υποστήριξε ότι ο επίμαχος εργάτης δεν συμμετείχε στην κατασκευή της σκεπής του ξυλουργείου και ότι ασθένεια του ήταν άσχετη με την κατασκευή της σκεπής από ελενίτ. Τη δίκη τη συνέχισαν συγγενείς του επίμαχου εργάτη, ο οποίος απεβίωσε ενώ η υπόθεση του εκκρεμούσε ενώπιον της Δικαιοσύνης.
matrix24.gr
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)