ΘΕΑΤΡΟ
28.03.2016, 23:14
Τι είναι εκείνο που κάνει ένα θεατρικό κοινό να χειροκροτεί όρθιο επί δέκα λεπτά μετά το τέλος μιας παράστασης; Προφανώς είναι κατειλημμένο από ενθουσιασμό, από ένα συναίσθημα που δεν ερμηνεύεται, ούτε καν εκλογικεύεται.
Τον ενθουσιασμό προκαλεί η ερμηνευτική δεινότητα των ηθοποιών, το επίτευγμά τους να σηκώσουν τη ζωή -μέσω της τέχνης- στο ανώτερο νόημά της, όποιο κι αν είναι αυτό για τον κάθε έναν ξεχωριστά θεατή-ακροατή.
Θα γίνει ο καθείς κάτοχος αυτού του ενθουσιασμού και θα τον συμμεριστεί με πολλούς άλλους εάν παρακολουθήσει τα θαυμαστά που συμβαίνουν στο θέατρο «Χώρα» (Αμοργού 20, Κυψέλη, τηλ.: 210-8673945), όπου η μεγάλη μας θεατρίνα Νένα Μεντή σαρκώνει, στην κυριολεξία θαρρείς, την επίσης μεγάλη στιχουργό Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου.
Ενας ανελέητος σαρκασμός και αυτοσαρκασμός ταυτόχρονα για τα πάθη της ζωής, τους πόνους της, τη μικρότητά της και ματαιότητά της, αλλά και για το νόημα που της δίνει ο κάθε ένας, από όπου κι αν προέρχεται, όποιες εμπειρίες έχει βιώσει ως μονάδα-προσωπικότητα.
Η Νένα Μεντή κατορθώνει να καθηλώσει το κοινό για πολλούς λόγους. Πρώτος, νομίζω, είναι η ερμηνεία της· τη μια στιγμή ξυπνά μικρασιατικές μνήμες, την άλλη αναδεικνύει και υπερυψώνει την αναρχία του θηλυκού ανθρώπου μέσα σε μια αρσενικοκρατούμενη κοινωνία, την παράλλη, υμνώντας το λαϊκό τραγούδι σαν μια αντανάκλαση της πραγματικότητας. Εναλλάσσονται οιμωγές και κραυγές χαράς, η ψυχική μεταρσίωση και το ξαφνικό βύθισμα στη λύπη (όχι, όμως, στην απόγνωση).
Ολα τούτα φανερώνονται με μοναδικές ορχηστικές κινήσεις του σώματος, με αναπάντεχους εκφραστικούς μορφασμούς, με απρόσμενες αντιστροφές κοινότοπων και κατεστημένων στερεοτυπιών.
Η λέξη πουτάνα λ.χ., όπως την εκφέρει η Νένα Μεντή βεβαίως, αποκτά...
Τι είναι εκείνο που κάνει ένα θεατρικό κοινό να χειροκροτεί όρθιο επί δέκα λεπτά μετά το τέλος μιας παράστασης; Προφανώς είναι κατειλημμένο από ενθουσιασμό, από ένα συναίσθημα που δεν ερμηνεύεται, ούτε καν εκλογικεύεται.
Τον ενθουσιασμό προκαλεί η ερμηνευτική δεινότητα των ηθοποιών, το επίτευγμά τους να σηκώσουν τη ζωή -μέσω της τέχνης- στο ανώτερο νόημά της, όποιο κι αν είναι αυτό για τον κάθε έναν ξεχωριστά θεατή-ακροατή.
Θα γίνει ο καθείς κάτοχος αυτού του ενθουσιασμού και θα τον συμμεριστεί με πολλούς άλλους εάν παρακολουθήσει τα θαυμαστά που συμβαίνουν στο θέατρο «Χώρα» (Αμοργού 20, Κυψέλη, τηλ.: 210-8673945), όπου η μεγάλη μας θεατρίνα Νένα Μεντή σαρκώνει, στην κυριολεξία θαρρείς, την επίσης μεγάλη στιχουργό Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου.
Ενας ανελέητος σαρκασμός και αυτοσαρκασμός ταυτόχρονα για τα πάθη της ζωής, τους πόνους της, τη μικρότητά της και ματαιότητά της, αλλά και για το νόημα που της δίνει ο κάθε ένας, από όπου κι αν προέρχεται, όποιες εμπειρίες έχει βιώσει ως μονάδα-προσωπικότητα.
Η Νένα Μεντή κατορθώνει να καθηλώσει το κοινό για πολλούς λόγους. Πρώτος, νομίζω, είναι η ερμηνεία της· τη μια στιγμή ξυπνά μικρασιατικές μνήμες, την άλλη αναδεικνύει και υπερυψώνει την αναρχία του θηλυκού ανθρώπου μέσα σε μια αρσενικοκρατούμενη κοινωνία, την παράλλη, υμνώντας το λαϊκό τραγούδι σαν μια αντανάκλαση της πραγματικότητας. Εναλλάσσονται οιμωγές και κραυγές χαράς, η ψυχική μεταρσίωση και το ξαφνικό βύθισμα στη λύπη (όχι, όμως, στην απόγνωση).
Ολα τούτα φανερώνονται με μοναδικές ορχηστικές κινήσεις του σώματος, με αναπάντεχους εκφραστικούς μορφασμούς, με απρόσμενες αντιστροφές κοινότοπων και κατεστημένων στερεοτυπιών.
Η λέξη πουτάνα λ.χ., όπως την εκφέρει η Νένα Μεντή βεβαίως, αποκτά...