H σημασία μερικών λέξεων στήν ...τρέχουσα «πολιτική ορολογία»...!

Πες μου ποιός το λέει για να σου πω τί σημαίνει

Το «Πρώτο θέμα» έγραψε ότι στέλεχος του υπουργείου Παιδείας πετάει θρησκευτικές εικόνες στα σκουπίδια

Στο υπό κατασκευή ελληνικό λεξικό των ταγών της ενημέρωσης και των πολιτικών της μεγάλης δεξιάς παράταξης κάποιες έννοιες απόκτησαν νέες ερμηνείες αποκλειστικά και μόνο με το ποιος τις εκφωνεί.
Διχασμός: Χαρακτηριστικό το παράδειγμα στο διάλογο για ένα ιστορικό θέμα τόσο σημαντικό όσο ο ναζισμός και το ολοκαύτωμα με αφορμή την προσπάθεια ισοπεδωτικών εξισώσεων. Όποιος υπερασπίζεται την άποψη ότι η αναθεώρηση της ιστορίας γίνεται για να ξεπλυθεί «η σπορά των ηττημένων», διχάζει την ελληνική κοινωνία. Όποιος όμως θέλει να ξαναγράψει τη δική του ή ακόμα και την ιστορία των άλλων τότε αυτός ενώνει την κοινωνία.
Πολυφωνία: Όταν ακούγεται δυνατά μία άλλη άποψη στην ενημέρωση χαρακτηρίζεται αυτομάτως εμφυλιοπολεμική και προπαγανδιστική. Όταν όμως από το πρωί ως το βράδυ στην πλειονότητα των ΜΜΕ -ειδικά τώρα- δεν έχει αφεθεί χωρίς το φόβο της απόλυσης ούτε μία αντίθετη δημοσιογραφική φωνή έστω για δείγμα, αυτό αποτελεί στοιχείο έγκυρης ενημέρωσης
Ολοκληρωτισμός: Όταν κλείνει η δημόσια τηλεόραση σε μία νύχτα ή απολύονται όλοι όσοι έχουν διαφορετικές απόψεις από ραδιόφωνα και κανάλια, αυτό ονομάζεται εξυγίανση. Όταν ο Μαδούρο κλείνει ιδιωτικά κανάλια αυτό ονομάζεται και σωστά ολοκληρωτισμός. Όταν η δημόσια τηλεόραση επαναλειτουργεί με όλα της τα αρνητικά και τα θετικά αυτό ονομάζεται προπαγάνδα. Οταν ένας μιντιάρχης συγκεντρώνει στα χέρια του τα περισσότερα ΜΜΕ ακόμα και τη διανομή των εφημερίδων αυτό ονομάζεται ελεύθερη δημοσιογραφία.
Ελευθερία:

Όποτε θέμε... λέμε ό,τι θέμε καί φόρο δέ πλερώνουμε. Αμέ!...

Κατά τον καιρό και η άποψη 

Οι πολιτικοί, σαν πολίτες κι αυτοί, δεν έχουν απλώς το δικαίωμα αλλά την υποχρέωση να ξαναβλέπουν τα πράγματα, να μετρούν τις απόψεις τους αυστηρότερα με το πέρασμα του χρόνου, όσο τείνουν προς την ωριμότητα, να μαθαίνουν από τα λάθη τους, να πολεμούν τον δογματισμό τους. Δεν είναι λοιπόν οπωσδήποτε κατακριτέο το ότι ένα πολιτικό πρόσωπο ή κόμμα μπορεί να εμφανιστούν στη διάρκεια πέντε ή δεκαπέντε χρόνων με διαφορετική αντίληψη και δημόσια γνώμη για το ίδιο θέμα. Αλλού είναι το πρόβλημα.

Ας δούμε λ.χ. την υπόθεση Ταλίν. Το 2009 ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος, και σχεδόν το σύνολο του ελληνικού πολιτικού προσωπικού, έκρινε ανιστόρητη την εξίσωση κομμουνισμού - ναζισμού. Τώρα ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έκρινε πως η απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να μη συμμετάσχει στο συνέδριο της Εσθονίας (στην οποία οι συνεργάτες των ναζί τιμώνται πια σαν εθνικοί ήρωες) απομονώνει την Ελλάδα από την Ευρώπη και τις αρχές της, παρότι το δόγμα που διείπε τις εργασίες του συνεδρίου όχι απλώς ταύτιζε ναζισμό και κομμουνισμό, αλλά επί της ουσίας αξιολογούσε σαν έγκλημα τον κομμουνισμό και σαν κάτι λίγο παραπάνω από πταίσμα τον ναζισμό, δηλαδή ένα σύστημα εξαρχής και εξ ιδεολογίας εγκληματικό, ρατσιστικό και μαζικά δολοφονικό. Τα Αουσβιτς απορρέουν από τον χιτλερικό «Αγώνα». Τα γκουλάγκ, τα εγκλήματα του Στάλιν, του Μάο, του Πολ Ποτ, δεν απορρέουν από το μαρξικό «Κεφάλαιο»· ίσως ίσως δεν απορρέει καν ο Λένιν από τον Μαρξ, παρά την ονομασία «μαρξισμός - λενινισμός» μιας πολιτικής που κατάντησε σκληρότατη θρησκεία.
Το ζήτημα λοιπόν με τη συγκεκριμένη αλλαγή άποψης (του κ. Βενιζέλου, άλλων Πασοκτζήδων, της επίσημης Ν.Δ.) είναι το εξής: Επιχειρούν να πείσουν ότι και τότε είχαν απόλυτο δίκιο και τώρα, ενώ τα πράγματα μένουν τα ίδια. Δεύτερον, δεν εξηγούν την αλλαγή της στάσης τους, κρίνοντας περιττό τον λίγο παραπανίσιο πνευματικό κόπο και προσβάλλοντας έτσι τους ακολούθους τους. Τρίτον, κάνουν σαν να μην υπήρξε το 2009, σαν να μην έγιναν ποτέ οι τότε δηλώσεις τους, σαν να μην αρνήθηκαν ποτέ να υπερψηφίσουν τις εξισωτικές (ή ανιστόρητα ισοπεδωτικές) πρωτοβουλίες της Ε.Ε. Τέταρτον, η αλλαγή άποψης εν προκειμένω δεν αφορά κάτι τριτεύον αλλά θίγει τον πυρήνα των αρχών τους. Οταν όμως συναρτάς τις απόψεις σου και τη στάση σου με το πόστο σου και με τα απολύτως συγκυριακά μικροσυμφέροντά σου, γλιστράς στον σχετικισμό και τον καιροσκοπισμό. Τον οπορτουνισμό, στην κομμουνιστική.

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ 
kathimerini.gr 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ : Ο υπέρτιτλος καί η φωτογραφία προστέθηκαν από  τή "Νέα Μύκονο"
 

«Η μοναξιά του Λαλιώτη και το μήνυμά του»

Βερναδάκης για Λαλιώτη: Τραγικά μόνος...

Απάντηση σε παλαιότερο κείμενο του ιστορικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ Κώστα Λαλιώτη δίνει ο υπουργός Επικρατείας, Χριστόφορος Βερναρδάκης σε άρθρο που υπογράφει για την εφημερίδα «Νέα Σελίδα», με τίτλο: «Η μοναξιά του Λαλιώτη και το μήνυμά του».

«Πάρα πολλά χρόνια δεν έχει υπάρξει από τον χώρο αυτό καμία αποδοκιμασία του νεοφιλελευθερισμού από κανένα στέλεχος του ηγετικού πυρήνα», σημειώνει ο υπουργός Επικρατείας, ενώ μεταφέρει την εκτίμησή του πως ο Κώστας Λαλιώτης «πρέπει να είδε με θλίψη τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να διαγράφουν από τη μνήμη τους τον νόμο 1268/1982, τον νόμο-τομή για το σύγχρονο πανεπιστήμιο στην Ελλάδα. Και δεν μπορεί να μην ήρθαν στη μνήμη του, βλέποντάς τους να καταψηφίζουν τον νόμο της Πρωτοβάθμιας Υγείας, οι κραυγές της Δεξιάς τη δεκαετία του ’80 εναντίον του Εθνικού Συστήματος Υγείας».

«Πόση πονηριά να αντέξει πια αυτή η ιστορία! Ο γιος του Εφιάλτη να «καταπίνει» το κόμμα του Ανδρέα και ο Αποστάτης του ’65 να αναγορεύεται σε ‘εθνική κληρονομιά’», αναφέρει μεταξύ άλλων ο κ. Βερναδάκης, χαρακτηρίζοντας παράλληλα τον Κώστα Λαλιώτη ως έναν άνθρωπο «με αναμφισβήτητο πολιτικό και ιστορικό ένστικτο», ο οποίος ωστόσο είναι «τραγικά μόνος μέσα σε αυτό το κομματικό απολίθωμα (σ.σ ΠΑΣΟΚ)».

Αναλυτικά το άρθρο του Χρ. Βερναδάκη: