Σκέρτσος, Χαρδαλιάς και Χρυσοχοΐδης μας διαβεβαίωσαν ότι... ήμασταν τεχνικά θωρακισμένοι και πλήρως προετοιμασμένοι, αλλά ήταν αντίξοες οι καιρικές συνθήκες. Σε κάθε περίπτωση, λένε, τίποτα δεν πρόκειται ποτέ να συγκριθεί με την καταστροφή στο Μάτι. Οπότε τι θέλετε τώρα.
Αυτό που κάνει το επιτελικό κράτος είναι να κατεβάζει συστηματικά τον πήχη όσο δεν παίρνει άλλο για να πανηγυρίζει μετά ότι πέρασε με άνεση από πάνω. Ό,τι κι αν λέει η κυβέρνηση, από όλα τα μέτωπα της φωτιάς εγείρεται τεράστια αγανάκτηση για την απουσία του κρατικού μηχανισμού.
Τα εναέρια μέσα δεν τα είδε κανείς, παρά τις διαβεβαιώσεις ότι λειτούργησαν υποδειγματικά. Η τακτική των εκκενώσεων δεν συνοδεύτηκε από μια τακτική αντιμετώπισης της φωτιάς.
Σπίτια σώθηκαν μόνο όπου οι κάτοικοι αρνήθηκαν να συμμορφωθούν με την εκκένωση. Αυτό συνιστά ολοκληρωτική χρεοκοπία του επιτελικού κράτους. Για να τα μπαλώσει, ο Μητσοτάκης αναγκάστηκε να δώσει «συγχαρητήρια στους εθελοντές».
Το τεράστιο πρόβλημα είναι ότι, μαζί με τα δάση και τα σπίτια, έχουν καταστραφεί και παραγωγικές δραστηριότητες από τις οποίες κόσμος έβγαζε το ψωμί του. Ελιές, μελίσσια, ρετσίνι, τουριστικές εκμεταλλεύσεις. Τι θα απογίνουν αυτοί οι άνθρωποι;
Η κυβέρνηση δεν έχει απαντήσεις, πέρα από ένα εφάπαξ επίδομα και δάνεια τα οποία είναι απορίας άξιο πώς θα αποπληρώσουν οι πληγέντες. Κάνει πως δεν ακούει την απαίτηση της αντιπολίτευσης να αναθεωρηθεί το πρόγραμμα του ταμείου ανάκαμψης ώστε να ανασυγκροτηθούν παραγωγικά οι κατεστραμμένες περιοχές.
Έχει όμως έτοιμο το σχέδιο ιδιωτικής αναδάσωσης. Μέχρι εκεί φτάνει. Ο σχεδιασμός, η συζήτηση με τις τοπικές κοινωνίες, η υπεράσπιση του δημόσιου συμφέροντος δεν είναι στη λογική της. Ας καταφύγουμε στους ιδιώτες, κάτι θα βγάλουμε απ’ αυτό. Business as usual.
