ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
«Η πρωταρχική αιτία της κρίσης είναι η επέκταση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς και ιδιαίτερα η προσπάθεια να αποσπασθεί η Ουκρανία από την τροχιά της Ρωσίας. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, όταν η Δύση άρχισε να μιλάει για επέκταση του ΝΑΤΟ, η Ρωσία είχε καταστήσει σαφές ότι αυτό ήταν απαράδεκτο. Το ΝΑΤΟ κατάφερε να προωθήσει χωρίς συνέπειες την ενσωμάτωση Πολωνίας, Ουγγαρίας και Βαλτικών Δημοκρατιών. Από τη στιγμή όμως που το ΝΑΤΟ έβαλε πλώρη για Ουκρανία και Γεωργία, η Μόσχα έθεσε κόκκινες γραμμές, όπως έδειξε ο πόλεμος του 2008 (με τη Γεωργία). Αν η Δύση είχε αναγνωρίσει τα νόμιμα, στρατηγικά συμφέροντα της Ρωσίας, αν είχε αναγνωρίσει ότι η Ουκρανία έχει ζωτική σημασία για τη Μόσχα, τότε η κρίση θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί».
Πώς απαντάει όμως στο επιχείρημα της Ουάσιγκτον ότι η Μόσχα δεν δικαιούται να θέτει βέτο στις διεθνείς σχέσεις ενός ανεξάρτητου κράτους; «Πρόκειται για ανοησία σε ακρότατο βαθμό. Κάθε μεγάλη δύναμη ενδιαφέρεται ζωηρά για την εξωτερική πολιτική των γειτόνων της. Δεν υπάρχει περίπτωση η Ρωσία να ανεχθεί την ένταξη της Ουκρανίας σε μια συμμαχία που ήταν εχθρός της επί 45 χρόνια. Οι πολιτικοί μας θα έπρεπε να το αντιλαμβάνονται. Εμείς έχουμε το “δόγμα Μονρόε”, που λέει ότι μας είναι αδιανόητο μια μακρινή, μεγάλη δύναμη, είτε από την Ευρώπη είτε από την Ασία, να τοποθετήσει στρατιωτικές δυνάμεις στο δυτικό ημισφαίριο, ειδικά στα σύνορά μας. Γιατί λοιπόν οι Ρώσοι να δεχθούν αυτό που εμείς θεωρούμε απαράδεκτο, δηλαδή τη συσσώρευση στρατιωτικών δυνάμεων άλλων δυνάμεων κοντά στα σύνορά τους;».
Με αφορμή τις δηλώσεις Πούτιν περί κρατικής υπόστασης της Ανατολικής Ουκρανίας, ρωτήσαμε τον συνομιλητή μας αν εκτιμά ότι στόχος του Κρεμλίνου είναι η διχοτόμηση των γειτόνων του.
«Νομίζω ότι η στρατηγική του Πούτιν είναι να...
«Η πρωταρχική αιτία της κρίσης είναι η επέκταση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς και ιδιαίτερα η προσπάθεια να αποσπασθεί η Ουκρανία από την τροχιά της Ρωσίας. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, όταν η Δύση άρχισε να μιλάει για επέκταση του ΝΑΤΟ, η Ρωσία είχε καταστήσει σαφές ότι αυτό ήταν απαράδεκτο. Το ΝΑΤΟ κατάφερε να προωθήσει χωρίς συνέπειες την ενσωμάτωση Πολωνίας, Ουγγαρίας και Βαλτικών Δημοκρατιών. Από τη στιγμή όμως που το ΝΑΤΟ έβαλε πλώρη για Ουκρανία και Γεωργία, η Μόσχα έθεσε κόκκινες γραμμές, όπως έδειξε ο πόλεμος του 2008 (με τη Γεωργία). Αν η Δύση είχε αναγνωρίσει τα νόμιμα, στρατηγικά συμφέροντα της Ρωσίας, αν είχε αναγνωρίσει ότι η Ουκρανία έχει ζωτική σημασία για τη Μόσχα, τότε η κρίση θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί».
Πώς απαντάει όμως στο επιχείρημα της Ουάσιγκτον ότι η Μόσχα δεν δικαιούται να θέτει βέτο στις διεθνείς σχέσεις ενός ανεξάρτητου κράτους; «Πρόκειται για ανοησία σε ακρότατο βαθμό. Κάθε μεγάλη δύναμη ενδιαφέρεται ζωηρά για την εξωτερική πολιτική των γειτόνων της. Δεν υπάρχει περίπτωση η Ρωσία να ανεχθεί την ένταξη της Ουκρανίας σε μια συμμαχία που ήταν εχθρός της επί 45 χρόνια. Οι πολιτικοί μας θα έπρεπε να το αντιλαμβάνονται. Εμείς έχουμε το “δόγμα Μονρόε”, που λέει ότι μας είναι αδιανόητο μια μακρινή, μεγάλη δύναμη, είτε από την Ευρώπη είτε από την Ασία, να τοποθετήσει στρατιωτικές δυνάμεις στο δυτικό ημισφαίριο, ειδικά στα σύνορά μας. Γιατί λοιπόν οι Ρώσοι να δεχθούν αυτό που εμείς θεωρούμε απαράδεκτο, δηλαδή τη συσσώρευση στρατιωτικών δυνάμεων άλλων δυνάμεων κοντά στα σύνορά τους;».
Με αφορμή τις δηλώσεις Πούτιν περί κρατικής υπόστασης της Ανατολικής Ουκρανίας, ρωτήσαμε τον συνομιλητή μας αν εκτιμά ότι στόχος του Κρεμλίνου είναι η διχοτόμηση των γειτόνων του.
«Νομίζω ότι η στρατηγική του Πούτιν είναι να...
