Η τρέχουσα ε υ δ α ι μ ο ν ι κ ή πραγματικότητα τής Μυκόνου...

Αυτό είναι ένα "deal" μέ φόντο τό συμβολικά μισοκατεστραμμένο (παρηκμασμένο) Ιταλικό κυβερνείο.
(Γιά νά τονισθεί -ίσως- κάποια άλλη πατρίδα τής παρακμής καί τής διαφθοράς).
                                                                                  ---
Όμως, εμείς, τέτοια δέν έχουμε. 
Εδώ ΟΛΑ είναι καλώς καμωμένα!
Εκφράσεις τού τύπου : "είναι πολλά τά λεφτά Άρη" πού, τώρα τελευταία, χρησιμοποιούνται -άκριτα καί κατά κόρον- από διαφόρους,  προέρχονται από τήν έβδομη τέχνη. Ακριβέστερα από τόν Ελληνικό κινηματογράφο (εν προκειμένω, τό είπε ο Σπύρος Καλογήρου στόν Νίκο Κούρκουλο στήν ταινία "Λόλα" λίγο πρίν σφαχτούνε μέ τά μαχαίρια γιά νά δικαιολογηθεί τό "πληρωμένο συμβόλαιο"). 
Όλα αυτά, βέβαια, ουδεμία σχέση έχουν μέ τήν τρέχουσα ε υ δ α ι μ ο ν ι κ ή πραγματικότητα τής Μυκόνου. 
Ρωτήστε όποιον θέλετε...
Πέραν όλων τών άλλων ως έκφραση -γιά τά, παρ' ημίν, ξυμβαίνοντα- είναι ΚΑΙ ανιστόρητη! 
Καί νά γιατί :
Κατά πως λένε, τά παλιά χρόνια, υπήρχε ένας πλούσιος κυκλαδίτης από τήν αρχοντική οικογένεια τών Γρυπάρηδων* πού ετοιμαζόταν νά κάνει μιά αγορά ακινήτου. Η αγορά αυτή, τήν τελευταία στιγμή, ματαιώθηκε  γιατί ο φίλος του ο νοτάριος τού είπε : 
"Τέλος πάντων ό,τι καί νά πείς : είναι πολλά τά λεφτά Γρυπάρη"!
Καί ο Γρυπάρης, άνθρωπος νοήμων, άκουσε τόν "ειδικό" καί έκαμε πίσω...

                                                      ------
Μέ τήν πάροδο τών ετών -καί μέ τή βοήθεια τής σύγχυσης πού, αργότερα, δημιούργησε η ταινία- έγινε παραφθορά καί σταδιακά εξέλιπε ή ρίζα τής λέξης (εκληφθείσα -εκ παραδρομής- από τόν "ανώνυμο λογοπλάστη" ως πρώτο συνθετικό της). Έτσι όλοι, τώρα, λένε : 
 "Eίναι πολλά τά λεφτά Άρη"!  Κακώς. Διότι ο κόσμος άλλα καταλαβαίνει. Τό ορθόν είναι : 
"Eίναι πολλά τά λεφτά Γρυπάρη".
Νά μήν μπερδευόμαστε, λοιπόν... Καί τέλος πάντων, νά τραβούμ' εμπρός...
Δ.Ν.Α

* Μετά την πτώση της Κρήτης οι Γρυπάρηδες εγκαταστάθηκαν στη Ζάκυνθο και άλλοι στις Κυκλάδες (el.wikipedia)

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ "ΝΕW DEAL"

 ΦελνίκoςΗ παγκοσμιοποίηση, όπως οργανώθηκε από τις ελίτ, πρωτίστως του χρήματος και δευτερευόντως της πολιτικής, αμφισβητείται πλέον έντονα και από διαφορετικές πλευρές. Δεν είναι τυχαίο ότι, με αφορμή την οικονομική κρίση, ολοένα και περισσότεροι υποστηρίζουν ότι η νεοφιλελεύθερη εκδοχή της παγκοσμιοποίησης θα πρέπει να δώσει τη θέση της στη σοσιαλδημοκρατία.

Ήδη είναι αρκετοί αυτοί που διατείνονται ότι πολιτικά και οικονομικά οι κοινωνίες πρέπει να επιστρέψουν στον κρατικό παρεμβατισμό, στο κοινωνικό κράτος, στις έννοιες της αλληλεγγύης, της δικαιότερης κατανομής του πλούτου και τις θεωρίες του Κέινς και του Γκαλμπρέιθ.
Ίσως και να έχουν δίκιο. Για να μπορέσει όμως η σοσιαλδημοκρατική εκδοχή της παγκοσμιοποίησης -γιατί γι’ αυτήν μιλάμε, δεν νομίζω ότι κανείς θέτει θέμα και επιστροφής στα εθνικά κράτη και τις εθνικές απαντήσεις- να «ξεφουσκώσει» την παγκόσμια ανησυχία, θα πρέπει να δώσει «αγωγές ίασης» τουλάχιστον για τις επόμενες δύο δεκαετίες.
Έχει τις συνταγές και τα φάρμακα; Αρκεί απλώς να ομνύουμε στο όνομα του ισχυρού και κοινωνικού κράτους για να βγούμε από την κρίση; Εάν δεν θέλουμε να είμαστε ιδεοληπτικοί, επιχειρώντας αναδρομικά απλώς να πάρουμε ιδεολογικές ρεβάνς, να εκδικηθούμε με τα όνειρά μας τους εφιάλτες μας, πρέπει να κάνουμε ορισμένες παραδοχές:
Η παγκοσμιοποίηση είναι μια πραγματικότητα που δεν τίθεται σε αμφισβήτηση. Η διεθνοποίηση και η ελευθερία του εμπορίου, των αγορών και της κίνησης κεφαλαίων είναι επίσης μια πραγματικότητα, θα έλεγα, και κατάκτηση της ανθρωπότητας.
Οι πολυεθνικοί όμιλοι και επιχειρήσεις είναι επίσης μια πραγματικότητα που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Το ίδιο και οι υπερεθνικοί ή διακυβερνητικοί οργανισμοί που αφορούν την άσκηση εξουσίας, τις διπλωματικές σχέσεις, το περιβάλλον και τα δικαιώματα των ανθρώπων.
Τούτων δοθέντων, οι όποιες απαντήσεις θα πρέπει να είναι ή τουλάχιστον να τείνουν να είναι υπερεθνικές. Αν κάτι απέδειξαν οι πρόσφατες κρίσεις είναι ότι υπήρξε ολιγωρία ή και εμφανής αδυναμία στον διεθνή συντονισμό των κινήσεων που έπρεπε να γίνουν, προκειμένου αν όχι να αποτραπούν, τουλάχιστον να περιοριστούν οι επιπτώσεις τους.
Οι απαντήσεις λοιπόν, για να είναι παραγωγικές και αποτελεσματικές, θα πρέπει να είναι υπερεθνικές. Γι’ αυτό και χρειάζεται μια νέα...

Ας πούμε και μια καλή κουβέντα για τον Αντώνη Σαμαρά...

...παρά τις κακίες που ακούγονται και σχόλια τύπου «ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται».

Καλά έκανε ο πρωθυπουργός και...
έσπευσε στη Μακεδονία, αν κρίνουμε από το μέγεθος της αποκάλυψης της αρχαιολογικής σκαπάνης και τη συζήτηση που ήδη έχει ξεκινήσει διεθνώς για το αν εκεί βρίσκεται ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Αλλωστε σε αυτούς τους καιρούς που η χώρα διέρχεται, ύστερα από τέσσερα χρόνια διεθνούς εποπτείας και με την κοινωνία ρημαγμένη και λεηλατημένη, η Αμφίπολη και το μυστικό του τύμβου, που σύντομα θα αποκαλυφθεί, είναι μια παρηγοριά για όλους τους Ελληνες. Ακόμη και για τον Αντώνη Σαμαρά, που έχει και αυτός τα προβλήματά του.

Σ. Κ.

"Πολιτικά Παρασκήνια" (enet.gr)

105 χρόνια από το Κίνημα στο Γουδί

Πριν από 105 χρόνια ο συνταγματάρχης του πυροβολικού Νικόλαος Ζορμπάς έγινε αρχηγός του Στρατιωτικού Συνδέσμου, της μυστικής οργάνωσης στρατιωτικών που έδρασε στις αρχές του 20ού αιώνα. Αποκορύφωμα της δράσης του Συνδέσμου ήταν το κίνημα στο Γουδί στις 15 Αυγούστου 1909, με αιτήματα μεταρρυθμίσεις στο στράτευμα, τη δικαιοσύνη και την παιδεία.  
Αναδημοσιεύουμε ένα σχετικό άρθρο από το naftilos.blogspot.com (πρώτη δημοσίευση: 2009)

                                                                             ---

Στη χώρα της ανύπαρκτης Παιδείας, στην επικράτεια της Πετρούλας και του Χριστοφοράκου δεν θα ακούσετε λέξη, δεν θα διαβάσετε ούτε αράδα στις εφημερίδες για μια από τις σημαντικότερες σελίδες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας: το Κίνημα στο Γουδί του 1909... Της πρώτης εξέγερσης του 20ου αιώνα που δεν ήταν υποκινούμενη από καμιά ξένη, Μεγάλη Δύναμη αλλά και καμιά εσωτερική κάστα και της δεύτερης (η προηγούμενη ήταν αυτή της 3ης Σεπτεμβρίου) μετά την Ελληνική Επανάσταση.

Κανείς δεν θυμάται γιατί κανείς δεν θέλει να θυμάται, γιατί κανείς δεν μπορεί πλέον να θυμάται αφού οι φορείς της μνήμης έχουν άλλα "σημαντικότερα" να γράψουν. Π.χ. για το αν θα γίνουν ή δεν θα γίνουν εκλογές το φθινόπωρο ή αν τα κυλικεία στα πλοία προσφέρουν το τοστ προς 3 και 40 . Κόμματα και εφημερίδες έχουν εκχωρήσει την ιστορία στους τηλε-ιστορικούς... Κατάντια!
«Άνδρες με τα γερά κορμιά -εσάς λέω του Συνδέσμου λεβέντες!- νέοι με τα γελαστά χρώματα και την αστραπή στο μάτι, πού είσθε;.. Εχω τόσον καιρό (μέρες έσβησαν, έφυγαν μήνες) σας καρτερώ και μαζί μου ο Λαός, βάνω τ' αυτί μου κι ακροάζομαι τον ερχομό σας, για τον ερχομό σας ακροάζεται το έθνος, το ρυθμικό βηματισμό σας προσμένει η ονειροπλέχτρα Φυλή. Σας είδε μιαν αυγή σαν όνειρο τερπνό μέσ' στον βαρύ τον ύπνο της και πήδησε ξαφνιασμένη κι απορούσα. Εκεί στον κάμπο του Γουδί σάλεψαν ίσκιοι, στο σκοτάδι το βαθύ άστραψαν θυμοί - έτριξαν προγονικά κόκαλα. Και την αυγή, την ώρα που ο ήλιος έβγαινεν αντίκρυ, αψύς και θυμωμένος, αποφασισμένος να φτάσει στο βασίλεμά του, χαλώντας κάθ' εμπόδιο, σας είδε με το ντουφέκι στο πλευρό, ορκισμένους να κάμετε πατρίδα ή να χαθείτε!.. Σας είδε και στέναξε: Σώθηκα!... Μα από τότε δε σας βλέπει πουθενά! Τι γινήκατε;»
...έγραφε στην Εφημερίδα «ΧΡΟΝΟΣ» στις 16/10/1909,ο Ανδρέας Καρκαβίτσας! Εκατό χρόνια μετά κανείς δεν χαλαλίζει ούτε μισή επιφυλλίδα για το Κίνημα στο Γουδί που ξέσπασε ξημερώματα 15ης Αυγούστου του 1909... Τι γίνηκε τότε;

Τη νύχτα της 14ης προς 15η Αυγούστου του 1909 η Αθήνα των 80.000 κατοίκων δεν κοιμόταν. Άμαξες και οχήματα με εκατοντάδες αξιωματικούς και στρατιώτες κατευθύνονταν προς το στρατόπεδο της Φρουράς των Αθηνών στο Γουδί......

Η ελληνική κρίση είναι χειρότερη από το κραχ του ‘29

H Μεγάλη Ύφεση

Στο 0,2% του ΑΕΠ εκτιμάται η ύφεση στο δεύτερο τρίμηνο του 2014 από την ΕΛΣΤΑΤ. Με βάση τα διαθέσιμα μη εποχικά διορθωμένα στοιχεία, το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) κατά το δεύτερο τρίμηνο του 2014 παρουσίασε μείωση κατά 0,2% σε σχέση με το 2ο τρίμηνο του 2013. Η ύφεση φαίνεται να υποχώρησε καθώς πρόκειται για το μικρότερο ποσοστό από το τρίτο τρίμηνο του 2008. Ωστόσο από τα μακροοικονομικά μεγέθη προκύπτει και ένα ακόμη συμπέρασμα: Η ελληνική κρίση είναι χειρότερη από το κραχ του ’29 στις ΗΠΑ.

                                                                               ---

Αυτό επισημαίνει και η ιστοσελίδα Quartz παραθέτοντας τα στοιχεία και υπογραμμίζοντας ότι «η κατάρρευση του ελληνικού ΑΕΠ κατατάσσει την ελληνική ύφεση ανάμεσα στις χειρότερες περιόδους ύφεσης της πρόσφατης μνήμης». Εκτός από την επισήμανση της ανεργίας που έχει ξεπεράσει το 27%, στο δημοσίευμα υπογραμμίζεται πως η μείωση του ελληνικού ΑΕΠ στα χρόνια της κρίσης ανέρχεται περίπου στο 33%. Το ποσοστό αυτό είναι υψηλότερο από το αντίστοιχο των ΗΠΑ μεταξύ του 1929 και 1933, που άγγιξε το 27%. Ήταν η πιο δύσκολη περίοδος της Μεγάλης Ύφεσης.

Την αισιοδοξία της κυβέρνησης για τα μακροοικονομικά μεγέθη δεν φαίνεται να συμμερίζεται ούτε η Eurobank. Σε μελέτη της για τις προοπτικές του ΑΕΠ και το κατά κεφαλήν εισόδημα στην Ελλάδα εκτιμά πως απαιτούνται ρυθμοί ανάπτυξης έως τρεις μονάδες πάνω από τα υπόλοιπα μέλη της Ευρωζώνης προκειμένου οι Έλληνες να επανέλθουν στα επίπεδα του 2009.
Σημειώνεται πως στο παραπάνω συμπέρασμα κατέληξε η ομάδα των οικονομολόγων, της οποίας μέχρι πρότινος προΐστατο ο υπουργός Οικονομικών Γκίκας Χαρδούβελης. «Το πιθανό τέλος της ελληνικής ''Μεγάλης Ύφεσης'' δεν συνεπάγεται ότι το βιοτικό επίπεδο του μέσου Ελληνα ή της μέσης Ελληνίδας καλυτερεύει, απλά σταματάει η χειροτέρευση του. Δύο ή τρία συνεχόμενα τρίμηνα αύξησης του πραγματικού Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΠΑΕΠ) δεν συνεπάγονται αυτομάτως και μια μελλοντική διαρκή πορεία ανάκαμψης», σημειώνουν οι οικονομικοί αναλυτές της Eurobank.
Όπως τονίζουν, η ελληνική οικονομία θα πρέπει να μεγεθύνεται με ρυθμούς τουλάχιστον κατά 2 με 3 ποσοστιαίες μονάδες υψηλότερους σε σχέση με τα υπόλοιπα κράτη της ΕΕ-15 έτσι ώστε σε 10 χρόνια από τώρα να προσεγγίσει τα επίπεδα της πραγματικής σύγκλισης που ίσχυαν το 2009.
 tvxs.gr

Η σκοτεινή βιομηχανία της παρένθετης μητρότητας

Offshore babies

Η υπόθεση ενός ζευγαριού από την Αυστραλία, το οποίο, αφού ανακάλυψε ότι το μωρό του έπασχε από σύνδρομο Down, το εγκατέλειψε αφήνοντάς το στην Ταϊλανδέζα παρένθετη μητέρα (παίρνοντας στο σπίτι μόνο το υγιές δίδυμο αδελφάκι του) έχει στρέψει το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης στο σκοτεινό κόσμο της παγκόσμιας βιομηχανίας της παρένθετης μητρότητας. 
 Επιμέλεια: Μαρία Αγγελοπούλου

                                                                          ---
Τέτοιες περιπτώσεις έχουν εγείρει ηθικά και νομικά διλήμματα, τα οποία, σύμφωνα με ειδικούς, αποτελούν τις αναπόφευκτες συνέπειες της ανεξέλεγκτης βιομηχανίας δισεκατομμυρίων δολαρίων, βιομηχανίας που βασίζεται σε φτωχές γυναίκες των αναπτυσσόμενων χωρών που λόγω της ανέχειας αναγκάζονται να παρέχουν ως «προϊόν» ένα παιδί για τους επίδοξους γονείς των πλούσιων χωρών.

Οι Αυστραλοί γονείς υποστηρίζουν ότι η Ταϊλανδέζα παρένθετη μητέρα, Παταραμόν Σανμπουά, αρνήθηκε να τους δώσει την κηδεμονία του παιδιού και ότι εκείνοι δεν είχαν το νόμιμο δικαίωμα να την αναγκάσουν να κάνει το αντίθετο.
Η Παταραμόν δήλωσε, από την πλευρά της, ότι δεν είχε αρχικά ενημερωθεί ότι το παιδί είχε σύνδρομο  Down, αν και οι γιατροί και οι γονείς του παιδιού ήξεραν από όταν η παρένθετη μητέρα ήταν τεσσάρων μηνών έγκυος.
Ωστόσο, όπως αναφέρει η Παταραμόν, το γραφείο διαμεσολάβησης μεταξύ των γονιών και της ίδιας, της ζήτησε όταν ήταν ήδη 7 μηνών να κάνει έκτρωση, αλλά εκείνη αρνήθηκε γιατί πίστευε ότι κάτι τέτοιο θα ήταν αμαρτία. Αντ' αυτού ζήτησε από το γραφείο 40% περισσότερα χρήματα. Τελικά, όπως είπε η παρένθετη μητέρα, έλαβε μόνο τα μισά χρήματα από αυτά που είχαν συμφωνήσει.
Από τότε, η Παταραμόν έχει συγκεντρώσει περισσότερα από 200.000 δολάρια μέσω μιας διαδικτυακής εκστρατείας, που ξεκίνησε από μια αυστραλιανή φιλανθρωπική οργάνωση. Στο μεταξύ, μετά τη δημοσιότητα που έλαβε το θέμα, ανάμεσα στα στοιχεία που έχουν προκύψει είναι ότι ο φερόμενος ως βιολογικός πατέρας του παιδιού έχει καταδικαστεί για παιδεραστία.
Χωρίς εγγυήσεις
Το πρώτο παρένθετο μωρό γεννήθηκε τη δεκαετία του 1970, ενώ...

Oυσιώδη σε αποσιώπηση

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ
 Το θέμα της σημερινής επιφυλλίδας ίσως κάποιοι το θεωρήσουν περιθωριακό – καθεαυτό ενδιαφέρει ελάχιστους και προβληματίζει ελαχιστότατους. Γραδάρει ωστόσο (μετράει, κρίνει, αποκαλύπτει) τις διαστάσεις παρακμής της ελλαδικής κοινωνίας. Aναζητάμε άλλοθι για την κοινωνική - ιστορική παρακμή μας στην οικονομική καταστροφή που ζούμε: λειτουργεί ίσως σαν παραισθησιογόνο η οικονομική καταστροφή – πιστεύουμε πως αν, με οποιονδήποτε τρόπο, ρεύσει χρήμα στη χώρα, θα είμαστε περίπου παράδεισος.

Kάποια, ωστόσο, νομιζόμενα «περιθωριακά» θέματα που τα προσέχουν ελάχιστοι και προβληματίζουν ελαχιστότατους, ενδέχεται να είναι νεοπλάσματα με προδιαγεγραμμένη, εξαιρετικά οδυνηρή, εξέλιξη. Δεν μιλάμε γι’ αυτά ούτε τους δίνουμε σημασία. Iσως, για παράδειγμα, να είναι ένδειξη νέκρωσης της κοινωνικής συνείδησης και ευθύνης, να δηλώνει αφανισμό της «αίσθησης δημοσίου συμφέροντος» (δηλαδή πρωτογονισμό οριστικά παγιωμένο), το γεγονός ότι, σε ολόκληρη τη χώρα, κάποιοι πολίτες (όχι τυχαίος αριθμός) καταστρέφουν τις πινακίδες της Tροχαίας στους δρόμους – σήματα διευκόλυνσης της κυκλοφορίας, κατευθυντήριους δείχτες, αναγραφές τοπωνυμίων και ό,τι άλλο. Δεν πρόκειται για πολιτική διαμαρτυρία ούτε καν για αντικρατιστές ή αντι-εξουσιαστές, πρόκειται για ξεκάθαρη πρόθεση να μπερδευτούν, να ταλαιπωρηθούν, να παραπλανηθούν, να κινδυνεύσουν συνάνθρωποι. Eτσι, «για πλάκα», για τον «χαβαλέ» – ανεπίγνωστη ίσως, αλλά ωμή, κτηνώδης απανθρωπία. Oργανικά γεννήματα αυτής της ψυχοπαθολογικής αντικοινωνικής συμπεριφοράς είναι στη συνέχεια η φοροδιαφυγή, τα «αυθαίρετα», ο χρηματισμός του δημόσιου λειτουργού και τα ατέλειωτα συναφή.

Δεύτερο (χιλιοειπωμένο στις εδώ επιφυλλίδες) παράδειγμα: οι αυτονόητες επιδόσεις μαθητών και φοιτητών σε βανδαλισμούς των κτηρίων της δημόσιας εκπαίδευσης. Oχι μόνο όταν επιδίδονται σε «καταλήψεις», αλλά και όταν απλώς «φοιτούν» μέσα στα κτήρια που τους παρέχει δωρεάν το κράτος. Mε τον μαρκαδόρο, τον σουγιά, το σπρέι, το ελληνόπουλο θα καταστρέψει το θρανίο του, τους τοίχους, τις πόρτες, τα παράθυρα, τα κάδρα διακόσμησης, ό,τι μπορεί από τα όσα δωρεάν του προσφέρει η ελλαδική κοινωνία. Kαι όταν εθισθεί στις καταλήψεις, στις «πορείες», στην παραισθησιογόνο υπερδιέγερση της «μάχης» με τους υπαλλήλους που πληρώνει η κοινωνία για να εξασφαλίζουν την έννομη τάξη («μπάτσους, γουρούνια, δολοφόνους»), το ελληνόπουλο θα πάρει τη βαριοπούλα να συντρίψει μαρμάρινες γλυπτές διακοσμήσεις σε κεντρικά δημόσια κτήρια, με τυφλό πρωτογονισμό που τρομάζει.

Eνα ακόμα τέτοιο παράδειγμα κοινωνικής παρακμής, στο περιθώριο (εντελώς) των ενδιαφερόντων της ελλαδικής κοινωνίας, θέλει να επισημάνει η σημερινή επιφυλλίδα. Aσχετο με τα δύο προηγούμενα, άλλου χώρου και άλλου πεδίου, αλλά εξίσου νοσογόνο, γραδάρει (μετράει, κρίνει, αποκαλύπτει) τη δυναμική της παρακμής στην κοινωνία μας. Πρόκειται για τον τρόπο εκλογής των επισκόπων στην Eκκλησία της Eλλάδος...

Η εγκατάλειψη των ολυμπιακών εγκαταστάσεων έχει όνομα : K.K.

Με αφορμή τη συμπλήρωση 10 ετών από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, η βρετανική Mirror δημοσίευσε ένα προσεγμένο ρεπορτάζ με την κατάσταση στην οποία βρίσκονται σήμερα τα ...
περισσότερα ολυμπιακά ακίνητα, το οποίο προβλήθηκε από τα μεγαλύτερα ΜΜΕ του κόσμου προκαλώντας πλήθος αρνητικών σχολίων για την Ελλάδα και τους πολιτικούς της. Το ρεπορτάζ προβλήθηκε και από τα ελληνικά ΜΜΕ αλλά με μια κάποια προσοχή, λες και η μη αξιοποίηση των ολυμπιακών ακινήτων υπήρξε κάποιο καπρίτσιο της φύσης, λες και δεν ήταν συγκεκριμένοι άνθρωποι υπεύθυνοι γι' αυτήν. Η Καθημερινή της Κυριακής προβάλει το θέμα στο πρωτοσέλιδο της υπό τον τίτλο «Ολυμπιακές εγκαταστάσεις, από τον θρίαμβο στην εγκατάλειψη». Στις μέσα σελίδες του ρεπορτάζ, αναζητώ μια έστω αναφορά στον βασικό υπεύθυνο της κατάντιας αλλά δεν τη βρίσκω. Πουθενά δεν αναφέρεται το όνομα «Κώστας Καραμανλής». Αντίθετα, φιλοξενούνται δηλώσεις του νυν υφυπουργού αθλητισμού Γιάννη Ανδριανού ο οποίος και δηλώνει: «Ο θρίαμβος του 2004 έπρεπε να διασφαλιστεί και να έχει συνέχεια. Ο βασικός στόχος όμως τότε ήταν να γίνουν οι Αγώνες. Δεν έγινε σχεδιασμός για την επόμενη ημέρα όταν κατασκευάζονταν οι εγκαταστάσεις» Που βρισκόταν ο Γιάννης Ανδριανός την επόμενη μέρα των Αγώνων; Μα στο Μέγαρο Μαξίμου από το 2004 ως το 2009 ως το δεξί χέρι του τότε πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή o οποίος μάλιστα κατείχε και το χαρτοφυλάκιο του υπουργού Πολιτισμού για να δείξει το ενδιαφέρον του για τους Αγώνες. Ωραία τα κλισέ περί «φταίνε οι πολιτικοί» και «αυτά μόνο στην Ελλάδα γίνονται» αλλά χρειάζεται προσοχή η συνεχής επίκληση τους καθώς αθωώνουν τους πραγματικά ενόχους. Αποκλειστικοί υπεύθυνοι για τις δεκάδες χαμένες ευκαιρίες της μετα-ολυμπιακής Ελλάδας υπήρξαν ο Κώστας Καραμανλής και οι απίθανες κυβερνήσεις του...
parapolitiki.com

Ο παντογνώστης και ο ισάξιος του Μεγαλέξανδρου...

Αφού δεν πήγαν στην Αμφίπολη ή δεν έκαναν δηλώσεις για την αρχαιολογική ανακάλυψη ο Βενιζέλος και ο Αβραμόπουλος είναι σίγουρο, πως...
ο τάφος που βρέθηκε δεν είναι του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Και τούτο επειδή ο μεν πρώτος γνωρίζει τα πάντα ο δε άλλος, ως Μέγας Χατμάνος, δεν θα έχανε την ευκαιρία να φωτογραφηθει στον τόπο που είναι θαμμένος ένας ισάξιος του...

matrix24.gr