Η αγωνία της ατάκας έχει κατακυριεύσει το πολιτικό σύστημα, ενώ δεν έχει αφήσει ανεπηρέαστους κι εμάς τους δημοσιογράφους και κάθε δημοσιολογούντα. Ποινικολόγοι, σεισμολόγοι, λοιμωξιολόγοι κ.ά., από το ίδιο άγχος βασανίζονται: να πουν κάτι που θα γράψει, έστω για ένα δεκαπεντάλεπτο. Για εκατό λάικ ή και αντιλάικ, δεν έχει σημασία. Το παν είναι η αναπαραγωγή. Οσοι επικρίνουν κάποιον ατακοσφαιριστή για τη βαρύγδουπη κενότητά του ή τα ανιστόρητα λεγόμενά του, παγιδεύονται από τον φόβο ότι τελικά λειτουργούν σαν προπαγανδιστές του.
Αίφνης, η Βουλή των Ελλήνων πληροφορήθηκε προχθές εμβρόντητη –ίσως και πανικόβλητη– ότι έχει προσληφθεί ως συντάκτης νομοθετημάτων ο Μιχαήλ Αλεξάντροβιτς Μπακούνιν. Και μάλιστα όχι λόγω της πριγκιπικής του ιδιότητας, αλλά για τις φιλεργατικές ιδέες του. Ολα αυτά τα γνωστοποίησε με μεγάλη περηφάνια, αναντίστοιχη της ρητορικής του δεξιότητας, ο κ. Μίλτος Χρυσομάλλης, βουλευτής Μεσσηνίας της Ν.Δ. «Αν θέλατε να τρολάρετε τον Κωστή Χατζηδάκη, θα μπορούσατε απλά να του πείτε –που είναι και αλήθεια– ότι στην ουσία εφαρμόζει αυτά που είχε πει και ο Μιχαήλ Μπακούνιν», είπε και ελάλησε. Ωστε λοιπόν, σκέφτηκε εκείνη τη στιγμή ο υπουργός, τελικά πίσω από τη στολή του Σούπερμαν κρύβεται ο Μπακούνιν; Τι μαθαίνει κανείς.
Τον Μάρτιο, ο κ. Χρυσομάλλης έγινε γνωστός ως παραβάτης των υγειονομικών μέτρων. Τον Απρίλιο, δήλωσε μπροστά σε άγαλμα του Κολοκοτρώνη, και σαν μην τέλειωσε ο Εμφύλιος, ότι ο Γέρος του Μοριά «πίστευε στο έθνος και στη δημοκρατία, άρα σίγουρα είναι Ελληνας, σίγουρα είναι Μεσσήνιος και σίγουρα δεν είναι αριστερός, γιατί η Αριστερά δεν πιστεύει στο έθνος». Ούτε και ο Μπακούνιν όμως, αναρχικός άνθρωπος, παραπίστευε σε έθνη. Μήπως πρέπει να απολυθεί πάραυτα; Ανευ αποζημιώσεως;
