Τουρισμός: ένα νόμισμα με δύο όψεις...
Ο Πάτρικ Λι Φέρμορ, ένας μεγάλος φιλέλληνας, ταξιδιώτης και ταξιδιογράφος, γράφει για την αύξηση του τουρισμού στην Ελλάδα τη δεκαετία του 1950, στο βιβλίο του «Ρούμελη»: «Η Ελλάδα υφίσταται την πιο επικίνδυνη εισβολή από τον καιρό του Ξέρξη.
»Ισως το κακό νόμισμα να διώχνει το καλό, αλλά και το καλό νόμισμα σ’ αυτήν την περίπτωση διώχνει οτιδήποτε άλλο». Μεταπολεμικά το «καλό νόμισμα» για την Ελλάδα ήταν το δολάριο, που στην περίπτωση του τουρισμού μετρούσε τις συναλλαγματικές εισπράξεις που τόσο είχε ανάγκη η χώρα. Tο 2001 αντικαταστάθηκε από ένα άλλο, το ευρώ. Ομως το «καλό νόμισμα» έχει πάντα δύο όψεις, κεφαλή και γράμματα.
Από την έναρξη της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, κράτος, πολιτικοί, ΜΜΕ κ.λπ. ανακαλύπτουν στον τουρισμό τον τομέα που θα μπορούσε να στηρίξει την πολύπαθη ελληνική οικονομία. Ομως ο τουρισμός προϋπήρχε και συνέβαλε μεταπολεμικά στην οικονομία της χώρας, μέσα από τη μείωση του ελλειμματικού εμπορικού ισοζυγίου, του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, την αύξηση του ΑΕΠ, τη δημιουργία θέσεων απασχόλησης κ.λπ.
Αφίξεις, αφίξεις… είναι η μαγική λέξη. Αλλά εάν οι τουριστικές εισπράξεις σε ευρώ αντανακλούν την καταναλωτική συμπεριφορά των αφίξεων, ποιος θα μπορούσε να αποτιμήσει το κόστος παραγωγής τους; Μεταπολεμικά στην Ελλάδα ελάχιστες απόπειρες καταγράφονται για να μετρήσουν τι κοστίζει ο τουρισμός. Ποιο να είναι άραγε το κόστος της «τουριστικής βιομηχανίας» σε μια οικονομία με αδύναμη παραγωγική βάση, όπως η Ελλάδα, την περίοδο της κρίσης;...