Τα 20+ δισεκατομμύρια ευρώ που φέρνουν οι τουρίστες και για τα οποία οι Έλληνες πρέπει να ξεχάσουν τα μπάνια του λαού, όπως λέει ο Πορτοσάλτε, είναι εντελώς πλασματικό νούμερο. Αυτά μπορεί να είναι τα ονομαστικά έσοδα από τον τουρισμό.
Αν αφαιρεθούν τα κέρδη των μεγάλων τουριστικών πρακτορείων που είναι ξένα, των αεροπορικών εταιρειών που φέρνουν τους τουρίστες, επίσης ξένες, τα προϊόντα που καταναλώνουν τα οποία σε ποσοστό 60% - 70% είναι εισαγόμενα, όπως και τα καύσιμα για τις μεταφορές τους, τότε το πραγματικό ποσό που μένει στην Ελλάδα είναι ένα μικρό κλάσμα των 20 δισ.
Και αυτό πριν καν μιλήσουμε για τη διανομή του, ότι τη μερίδα του λέοντος την ενθυλακώνουν οι μεγάλοι τουριστικοί όμιλοι (εγχώριοι και ξένοι), ενώ η μεγάλη μάζα των εργαζομένων στον τουρισμό, δουλεύει 12ωρα, σε άθλιες συνθήκες, για έναν πενιχρό μισθό.
Ποιο όμως είναι το αληθινό κόστος για αυτό το αισθητά μικρότερο ποσό; Η τεράστια στρέβλωση της οικονομίας η οποία ουσιαστικά ωθείται στην μονοκαλλιέργεια του τουρισμού και του real estate – ό,τι δηλαδή βλέπουμε στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες.
Η μαζική εισροή φαινομενικά εύκολου συναλλάγματος στη χώρα από τον τουρισμό αυξάνει τις τιμές των προϊόντων και των ενοικίων (πληθωρισμός) και πιέζει όλες τις υπόλοιπες παραγωγικές δραστηριότητες. Μια ιδιότυπη εκδοχή της «ολλανδικής ασθένειας»*.
