Same shit, different name…

Τα 20+ δισεκατομμύρια ευρώ που φέρνουν οι τουρίστες και για τα οποία οι Έλληνες πρέπει να ξεχάσουν τα μπάνια του λαού, όπως λέει ο Πορτοσάλτε, είναι εντελώς πλασματικό νούμερο. Αυτά μπορεί να είναι τα ονομαστικά έσοδα από τον τουρισμό.

Αν αφαιρεθούν τα κέρδη των μεγάλων τουριστικών πρακτορείων που είναι ξένα, των αεροπορικών εταιρειών που φέρνουν τους τουρίστες, επίσης ξένες, τα προϊόντα που καταναλώνουν τα οποία σε ποσοστό 60% - 70% είναι εισαγόμενα, όπως και τα καύσιμα για τις μεταφορές τους, τότε το πραγματικό ποσό που μένει στην Ελλάδα είναι ένα μικρό κλάσμα των 20 δισ.

 

Και αυτό πριν καν μιλήσουμε για τη διανομή του, ότι τη μερίδα του λέοντος την ενθυλακώνουν οι μεγάλοι τουριστικοί όμιλοι (εγχώριοι και ξένοι), ενώ η μεγάλη μάζα των εργαζομένων στον τουρισμό, δουλεύει 12ωρα, σε άθλιες συνθήκες, για έναν πενιχρό μισθό.

 

Ποιο όμως είναι το αληθινό κόστος για αυτό το αισθητά μικρότερο ποσό; Η τεράστια στρέβλωση της οικονομίας η οποία ουσιαστικά ωθείται στην μονοκαλλιέργεια του τουρισμού και του real estate – ό,τι δηλαδή βλέπουμε στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες.

 

Η μαζική εισροή φαινομενικά εύκολου συναλλάγματος στη χώρα από τον τουρισμό αυξάνει τις τιμές των προϊόντων και των ενοικίων (πληθωρισμός) και πιέζει όλες τις υπόλοιπες παραγωγικές δραστηριότητες. Μια ιδιότυπη εκδοχή της «ολλανδικής ασθένειας»*.

 

Γιατί να επενδύσει κάποιος στη βιομηχανία ή τη γεωργία όταν και υψηλότερο κόστος θα αντιμετωπίσει και μικρότερο περιθώριο κέρδους από τον τουρισμό ή το real estate; Θα τα ρίξει λοιπόν στα rooms to let και στην οικοδομή, δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο.

 

Αλλά οι οικονομίες που πάσχουν από ολλανδική ασθένεια, είτε αυτή αφορά τις εξαγωγές πετρελαίου, είτε τη μονοκαλλιέργεια τουρισμού, είναι χώρες με τεράστιες ανισότητες, με τον πλούτο να συγκεντρώνεται σε ένα μικρό ποσοστό του πληθυσμού και τη μεγάλη πλειονότητα να φυτοζωεί στα όρια της φτώχειας ή και κάτω από αυτά.

Είναι, με δυο λόγια, κοινωνίες ολιγαρχικές, με απύθμενη διαφθορά, μαζική μετανάστευση, ιδίως των νέων και ανομία υπέρ των πλουσίων. Ό,τι ακριβώς είναι η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.

 

Το 2015 ο Πορτοσάλτε και η παρέα του φοβόταν ότι θα γίνουμε η Βενεζουέλα της Μεσογείου με τους «μαδουραίους» που «υφάρπαξαν» την κυβέρνηση.

Με τη συστράτευση όλων των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων της χώρας που βρίσκονται στη «σωστή πλευρά της ιστορίας» αποφύγαμε αυτόν τον θανάσιμο κίνδυνο.

Έτσι, αντί για Βενεζουέλα, γίναμε η Τζαμάικα της Μεσογείου. Same shit, different name…

 

(από το fb του Dimitris Tsirkas)

*Η Ολλανδική ασθένεια (αγγλ. Dutch disease), στα οικονομικά, είναι η αιτιώδης σχέση μεταξύ της αύξησης της οικονομικής ανάπτυξης ενός συγκεκριμένου τομέα (λ.χ. φυσικών πόρων) και της μείωσης σε άλλους τομείς, π.χ. μεταποιητικός τομέας ή γεωργία.

Ο υποτιθέμενος μηχανισμός είναι ότι καθώς τα έσοδα αυξάνονται στον αναπτυσσόμενο τομέα (ή οι εισροές ξένων ενισχύσεων), το νόμισμα του συγκεκριμένου κράτους γίνεται ισχυρότερο (ανατιμάται) σε σύγκριση με τα νομίσματα άλλων κρατών (εκδηλώνεται σε συναλλαγματική ισοτιμία). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι λοιπές εξαγωγές του κράτους αυτού να γίνουν κατά πολύ ακριβότερες για τις υπόλοιπες χώρες και οι εισαγωγές να γίνουν φθηνότερες, καθιστώντας αυτούς τους τομείς λιγότερο ανταγωνιστικούς. Μολονότι αναφέρεται συχνότερα στην ανακάλυψη φυσικών πόρων, μπορεί επίσης να αναφέρεται σε "οποιαδήποτε εξέλιξη που οδηγεί σε μεγάλη εισροή ξένου νομίσματος, συμπεριλαμβανομένης της απότομης αύξησης των τιμών των φυσικών πόρων, της ξένης βοήθειας και των άμεσων ξένων επενδύσεων".^[1]

Ο όρος επινοήθηκε το 1977 από το περιοδικό The Economist, για να περιγράψει την παρακμή του μεταποιητικού τομέα στην Ολλανδία μετά την ανακάλυψη του μεγάλου κοιτάσματος φυσικού αερίου του Γκρόνινγκεν, το 1959.^{[2]
(Βικιπαίδεια)}