Frankfurter Allgemeine Zeitung : «Οι Έλληνες εργάζονται περισσότερο από τους Γερμανούς»

Έσπασε ο μύθος του «τεμπέλη, Έλληνα εργαζόμενου»

Δεν πρόκειται για ισχυρισμούς κάποιου «αντιμνημονιακού» αλλά για δημοσίευμα μίας από τις πιο έγκυρες γερμανικές εφημερίδες.
 «Οι Έλληνες εργάζονται περισσότερο από τους Γερμανούς», αναφέρει σήμερα στο πρωτοσέλιδό της  η Frankfurter Allemeine Zeitung παραθέτοντας  στοιχεία του Ευρωπαϊκού Ιδρύματος για τη Βελτίωση των Συνθηκών Διαβίωσης και Εργασίας.
«Μόνο Γάλλοι και Δανοί εργάζονται λιγότερο από τους Γερμανούς» σημειώνει η γερμανική εφημερίδα και προσθέτει ότι οι Γερμανοί εργάζονται κάθε χρόνο σύμφωνα με τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας (ναι! εκεί δεν έχουν καταργηθεί)  1.658,5 ώρες, οι Ούγγροι, οι Πολωνοί και οι Ρουμάνοι εργάζονται 1.840 ώρες, ενώ οι  Έλληνες εργάζονται με 1.808 ώρες. Δηλαδή, 150 ώρες περισσότερες από τους Γερμανούς.
«Οι Γερμανοί εργάζονται πολύ, έχουν όμως και πολλές αργίες» αναφέρει το άρθρο της Frankfurter Allemeine Zeitung . «Ο σκληρά εργαζόμενος Γερμανός αποτελεί έναν από τους θεμελιώδεις μύθους της μεταπολεμικής Γερμανίας. Η στατιστική μοιάζει αρχικά να επιβεβαιώνει τον μύθο αυτό. Σε καμιά άλλη χώρα της ΕΕ, με εξαίρεση τη Βρετανία, οι εργαζόμενοι δεν κάνουν τόσες, συχνά απλήρωτες, υπερωρίες όπως στη Γερμανία. Όμως ο αριθμός των ωρών εργασίας δεν λέει και πολλά για το πόσο σκληρά και πόσο πολύ εργάζονται πραγματικά οι Γερμανοί. Διότι από την άλλη πλευρά θα πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι κανένας άλλος εργαζόμενος δεν έχει τόσο πολλές γιορτές και αργίες όσες ο Γερμανός.  Στη Γερμανία και στη Γαλλία οι εργαζόμενοι έχουν ετησίως 40 μέρες αργίας, στη Δανία 39 και στο Βέλγιο 29.
Ισως, σε ένα επόμενο άρθρο της, η Frankfurter Allemeine θα πρέπει να ασχοληθεί και με το κάτω από ποιές συνθήκες, με τι μισθό και πόσες εισφορές εργάζονται οι Ελληνες, ιδιαίτερα εδώ και τρία χρόνια.

 matrix24

Όσο καί νά "φέξει" η πυγολαμπίδα, νά τή "χρίσεις" προβολέα, δέν μπορείς!..

O Λυκούδης και η άγνοια

  Παρακολουθώ τα διάφορα ρεπορτάζ και τα σχετικά σχόλια που αφορούν την ανεξαρτητοποίηση του Σπύρου Λυκούδη από τη Δημοκρατική Αριστερά και για ακόμα μια φορά συνειδητοποιώ πόσο βαθιά νυχτωμένοι είναι κάποιοι άνθρωποι.

Είναι απορίας άξιον αν υπάρχουν πάνω από 10.000 Έλληνες που δεν κινούνται στο τρίγωνο Κολωνάκι-Σύνταγμα-Προπύλαια και γνωρίζουν τον κ. Λυκούδη και στοιχηματίζω ότι δεν υπάρχουν ούτε τόσοι που να γνωρίζουν την οντότητα «Μεταρρυθμιστική τάση ΔΗΜΑΡ».

Θυμίζω ότι ο κ. Λυκούδης είναι βουλευτής Επικρατείας ενός κόμματος το οποίο έλαβε στις πρόσφατες εκλογές 1,21% και μάλλον μόνο στην Ελλάδα θα ασχολούνταν κάποιοι σοβαρά με το ενδεχόμενο ίδρυσης «πολιτικής κίνησης» από αυτόν.

Φυσικά, ο μόνος λόγος που ασχολούνται είναι ότι το σύστημα μοιάζει να εκτιμά ότι από τη συγκεκριμένη κίνηση μπορούν να προκύψουν 3-4 βουλευτές που στο όνομα της δήθεν σταθερότητας θα μπορούσαν να ψηφίσουν τον όποιο εκλεκτό της συγκυβέρνησης για την Προεδρία της Δημοκρατίας.

Τόσες πρωτοβουλίες για την Κεντροαριστερά έχουν γελοιοποιηθεί τα τελευταία χρόνια αλλά κανείς δεν βάζει μυαλό...

parapolitiki.com

Απολογούνται Διώτης - Καπελέρης ...

...για τη λίστα Λαγκάρντ...
Για την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ αναμένεται να απολογηθούν σήμερα στους ανακριτές διαφθοράς, Χρήστο Παπακώστα και Δημήτρη Καβαλάρη, οι πρώην επικεφαλής του ΣΔΟΕ Γιάννης Διώτης και Γιάννης Καπελέρης.
Σύμφωνα με...
το κατηγορητήριο, ο Γ. Διώτης είχε λάβει από τον πρώην υπουργό Οικονομικών Γιώργο Παπακωνσταντίνου το αντίγραφο-στικάκι της αρχικής λίστας και φέρεται να το παραποίησε, ενώ ο Γ. Καπελέρης είχε παραλάβει έναν κατάλογο 20 ονομάτων από τον Γ. Παπακωνσταντίνου, με τους μεγαλύτερους καταθέτες της λίστας, με την εντολή να ελέγξει εάν όντως αντιστοιχούν τα ονόματα σε λογαριασμούς, χωρίς να πραγματοποιήσει όμως φορολογικό έλεγχο.
Ο Γ. Διώτης είχε υποστηρίξει ότι είχε αντιγράψει το ηλεκτρονικό αρχείο της λίστας Λαγκάρντ, αλλά είχε ζητήσει πραγματογνωμοσύνη από ειδικούς, προκειμένου να διαπιστωθεί ποιος αλλοίωσε το usb.
Από την πλευρά του ο Γ. Καελέρης, είχε καταθέσει ενώπιον των οικονομικών εισαγγελέων ότι ο τότε πολιτικός προϊστάμενος του, δηλαδή ο Γ. Παπακωνσταντινου, δεν του έδωσε ποτέ εντολή να ελέγξει τη λίστα Λαγκάρντ.
Υπενθυμίζεται ότι ο αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Βασίλης Πλιώτας έχει προτείνει στο αρμόδιο δικαστικό συμβούλιο, την παραπομπή  του πρώην υπουργού Οικονομικών στο Ειδικό Δικαστήριο για δύο κακουργήματα (απιστία στην υπηρεσία και νόθευση εγγράφου) και ένα πλημμέλημα (παράβαση καθήκοντος), ενώ ζητεί να παραπεμφθούν ως συμμέτοχοι η εξαδέλφη του Ελένη Παπακωνσταντίνου, ο σύζυγός της Συμέων Σικιαρίδης και ο Ανδρέας Ρωσσώνης.

tvxs.gr

Tό (σύν) +άπειρο καί τό (πλήν) -άπειρο...

Δυο ειδήσεις, ένα πολιτισμικό σοκ

Τις τελευταίες ημέρες έπεσα πάνω σε δυο ρεπορτάζ τα οποία λίγο πολύ ασχολούνται με το ίδιο θέμα, δηλαδή το που καταλήγουν τα σκουπίδια δυο ευρωπαϊκών χωρών: της Ελλάδας και της Σουηδίας.

Χωρίς κάποιον άλλον σχολιασμό, τις παραθέτω:

-Η Σουηδία έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό αποτελεσματικότητας στη διαχείριση απορριμμάτων που πλέον εισάγει σκουπίδια από άλλες Ευρωπαϊκές χώρες.

Ο μέσος κάτοικος της Σουηδίας παράγει την ίδια ποσότητα απορριμμάτων με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, περίπου 461 κιλά το χρόνο, όμως μόλις το ένα τοις εκατό αυτής της ποσότητας καταλήγει στους χώρους υγειονομικής ταφής, χάρις στο πρωτοποριακό σύστημα ανακύκλωσης της χώρας. (Ναυτεμπορική)

-Κατ’ αποκοπήν ποσό 22 εκατομμυρίων ευρώ, και ημερήσιο πρόστιμο 54.500 ευρώ, εισηγείται η Γενική Εισαγγελέας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Τζουλιέτ Κοκότ, να πληρώσει η Ελλάδα για την διατήρηση των παράνομων χωματερών και για τη μη συμμόρφωση της προς τις σχετικές Ευρωπαϊκές Οδηγίες για τα απόβλητα.

Η Ελλάδα παραπέμφθηκε εκ νέου από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο, καθώς διαπιστώθηκε ότι δεν συνεργάστηκε για την επίλυση του προβλήματος. (ΣΚΑΙ)

Από την Αλλαγή στη χρεοκοπία

 ΝΙΚΟΣ ΞΥΔΑΚΗΣ 

Ακόμη κι αν δεν ήσουν ποτέ φίλος ή ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ, εφόσον έζησες στην τεσσαρακονταετία του, οφείλεις να το λάβεις σοβαρά υπ’ όψιν, σε οποιονδήποτε απολογισμό ή ανάλυση της συγκεκριμένης περιόδου. Μα πολύ σοβαρά. Για να το πούμε πολύ αδρά: μελετώντας την πορεία και τους μετασχηματισμούς του ΠΑΣΟΚ, μελετούμε την πορεία της σύγχρονης Ελλάδας, σε μια μακρά περίοδο με μοναδικά ιστορικά χαρακτηριστικά και με πρωτοφανέρωτες εκδιπλώσεις του κοινωνικού σχηματισμού.

Το ΠΑΣΟΚ ταυτίζεται με την Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία, με την περίοδο μετά τη Μεταπολίτευση του 1974. Υπό μία έννοια μάλιστα, την περίοδο 1974-81, έως την ανάληψη της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ, θα μπορούσαμε να την περιγράψουμε σαν μεταβατική περίοδο, σαν αργή μετάβαση στην καθαυτή Μεταπολίτευση που συντελείται με την ονομασθείσα Αλλαγή του ’81.

Η Αλλαγή του ’81 σηματοδοτεί την ανάδυση και επικράτηση της πολιτικής έκφρασης των λαϊκών και μικροαστικών στρωμάτων, μια κοινωνική κίνηση που είχε ξεκινήσει δυναμικά στο πρώτο ήμισυ της δεκαετίας του ’60 και η οποία ανεκόπη βιαίως από τα κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα και την επταετή στρατιωτική δικτατορία. Σε εκείνη την περίοδο, που βαφτίστηκε εύστοχα από τον Στρατή Τσίρκα «χαμένη άνοιξη», μπορούμε να εντοπίσουμε ψυχοκοινωνικά τις πηγές της δυναμικής του ΠΑΣΟΚ, από τον Σεπτέμβριο του 1974 έως την πρώτη διακυβέρνηση του 1981-85.

Ισως ακούγεται υπερβολική η σύνδεση του 1981 με τα προδικτατορικά ’60s, αλλά δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τις ιστορικές περιόδους αποσπασμένες απ’ ό,τι προηγείται. Τα αιτήματα για απελευθέρωση των δυνατοτήτων και των ευκαιριών, στο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό πεδίο, είχαν διατυπωθεί από τότε με οξύτητα, αν όχι και με διαύγεια, από τα λαϊκά στρώματα. Ας μη λησμονούμε ότι στο μεταίχμιο, από το ’50 προς το ’60, παρ’ όλους τους ρυθμούς ανάπτυξης, οι προσφερόμενες οδοί ανέλιξης, προσωπικά και κοινωνικά, ήταν πολύ περιορισμένες: αναγκαστική αστυφιλία, μαζική μετανάστευση, ανισότητα, περιορισμένη πρόσβαση στη μέση και ανώτερη εκπαίδευση, φτώχεια, μαζική ανεργία: το 1961 η ανεργία καταγραφόταν στο 27,6%, όσο και στη σημερινή χρεοκοπημένη Ελλάδα.

Η κορύφωση της πανευρωπαϊκής χρυσής τριακονταετίας αρχίζει να συμβαίνει στην Ελλάδα μέσα στο ’60. Η ανάπτυξη της οικοδομής, η γενίκευση της υποχρεωτικής και δωρεάν παιδείας, το τραγούδι, το σινεμά, η εισαγόμενη ευφορία, όλα καταγράφουν τη διόγκωση των προσδοκιών για ευημερία, τη διαμόρφωση μιας νέας διάνοιας, το φούσκωμα του λαϊκού ποταμιού. Το μωσαϊκό της Ενωσης Κέντρου δεν κατόρθωσε να εκφράσει πλήρως και λυσιτελώς αυτό το πολύμορφο κοινωνικό ρεύμα. Επρεπε να περιμένουμε το ’74 και όλη την περίοδο έως το ’81.

Ο σχηματισμός του ΠΑΣΟΚ, το φθινόπωρο του ’74, μου θύμισε φίλος πολιτικός επιστήμων, εμβριθής μελετητής της μεταπολεμικής ιστορίας, συντελέσθηκε σε ελάχιστο χρονικό διάστημα και με αυτοοργάνωση των μαζών. Από τα μέσα Σεπτεμβρίου έως τις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974, είχαν συγκροτηθεί αυθορμήτως περίπου τετρακόσιες επιτροπές πρωτοβουλίας πανελληνίως. Αυτό δεν είχε προηγούμενο σε περίοδο ειρήνης. Ας το πούμε και διαφορετικά: το κοινωνικό ποτάμι, που είχε εκτραπεί το ’60-’70, έψαχνε να βρει την κοίτη του έκτοτε· θα την έβρισκε, ούτως ή άλλως, ακόμη κι αν δεν προσφερόταν η πρόσκληση ΠΑΣΟΚ. Οι κοινωνικές δυνάμεις των Ιουλιανών ’65, των χωριατόπαιδων που κατέκλυζαν τα πανεπιστήμια, των νεομικροαστών που αυτοαναγνωρίζονταν στο διαμέρισμα πολυκατοικίας με λουτρό και ηλεκτρικό ψυγείο, των baby boomers που μεγάλωναν με τους Κένεντι, τον Ωνάση, τους Μπιτλς και το Απόλλων 11 στη Σελήνη, όλο αυτό το πλήθος των αυτοδημιούργητων ανοικοδομητών απαιτούσε χώρο, όλο τον κοινωνικό χώρο, με δημοκρατία, ισότητα, ελευθερία λόγου και σκέψης, πολιτικές ελευθερίες. Τα πήρε. Με παλινωδίες, κόπο, παραμορφώσεις, παρανοήσεις, άθλους και αθλιότητες. Πήρε περίπου είκοσι χρόνια.

Ακόμη κι έτσι πάντως, η νέα πολιτική έκφραση, που γεννήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 1974 από την παλαιά θρεπτική ιλύ του ’60, χρειάστηκε επτά χρόνια, ώς το ’81, για να καταστεί ηγεμονική και να ολοκληρώσει τη μεταπολίτευση. Ο,τι συνέβη μετά την πρώτη, ορμητική και ελπιδοφόρα διακυβέρνηση, με προφανή ορόσημα το 1989 και το 2004, και κατάληξη την πτώχευση του 2010, είναι εν πολλοίς μια πορεία αναδιάταξης των δυνάμεων εξουσίας και αναδιανομής του πλούτου και μια διαδικασία μετασχηματισμού των πλειοψηφικών μικρομεσαίων, σε επίπεδο συνείδησης, αναπαραστάσεων και προσδοκιών. Το ΠΑΣΟΚ ήταν κυβέρνηση, αλλά ο λαός δεν ήταν εξουσία.

Δημοσιεύθηκε στήν "KAΘΗΜΕΡΙΝΗ"
(τής Κυριακής  07.09.2014)

Άλλα λέει ο Γκράμσι, άλλα ακούει ο Βενιζέλος

Απαντώντας χθες σε ερώτηση δημοσιογράφου στη ΔΕΘ, ο Ευάγγελος Βενιζέλος ανέφερε ότι «όπως έχει πει ο Γκράμσι το αυτονόητο είναι επαναστατικό».

Ο Αντόνιο Γκράμσι βέβαια δεν είχε πει ακριβώς αυτό. Η ακριβής φράση του ήταν «το να λες την αλήθεια είναι επαναστατικό», κάτι αρκετά διαφορετικό από αυτό που με πομπώδες ύφος σπασίκλα μαθητή ανέφερε ο εθνικός μας Αντιπρόεδρος. Άλλο πράγμα η αλήθεια, άλλο η υποκειμενική θεώρηση του αυτονόητου από έναν πολιτικό.

Βέβαια, πρόκειται περί πταίσματος, καθώς ο Βενιζέλος κατά καιρούς μας έχει ότι μέχρι και ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου άνηκε στην ομάδα των Ιαπώνων

Σαμαράς: Πρώτα κάνει τον Αβραμόπουλο Επίτροπο και μετά τον κράζει για το πάρτι στην Υγεία!

Έχοντας την απόλυτη στήριξη των ΜΜΕ, ο Αντώνης Σαμαράς συνεχίζει να μας θεωρεί όλους ηλίθιους και από το βήμα της ΔΕΘ, κατακεραύνωσε το πάρτι στην Υγεία, με τους πρωταγωνιστές του οποίου όμως μοιάζει να μην έχει απολύτως κανένα πρόβλημα.

Με τον Κώστα Καραμανλή να κάθεται στις πρώτες σειρές, ο πρωθυπουργός δήλωσε από το βήμα της ΔΕΘ:

Η δαπάνη της δημόσιας υγείας ήταν ανεξέλεγκτη! Και δεν πήγαινε σε «καλύτερη περίθαλψη». Πήγαινε σε περισσότερη σπατάλη από τα κυκλώματα των επιτήδειων. Που θησαύριζαν σε βάρος των φορολογουμένων και των ασφαλισμένων. Τέτοιο κράτος θέλαμε; Σήμερα τα δημόσια νοσοκομεία έχουν συνεχή παρακολούθηση του κόστους τους με σύγχρονες μεθόδους. Και η σπατάλη έχει δραστικότατα περικοπεί.

Μέχρι πριν λίγο, τα φάρμακα κόστιζαν δυσανάλογα. Με αποτέλεσμα και η φαρμακευτική δαπάνη να έχει εκτοξευθεί. Σήμερα η δαπάνη αυτή έχει υποχωρήσει κάτω από το μισό, η Ελλάδα αγοράζει τα φάρμακα στις φθηνότερες τιμές στην Ευρώπη, ενώ αυξήθηκε η πρόσβαση του κοινού σε νέα σκευάσματα.

Λέει ψέματα; Φυσικά και όχι! Όλα αυτά πράγματι συνέβησαν και συγκεκριμένα από το 2004 μέχρι το 2009 με πρωταγωνιστές τον Κώστα Καραμανλή, τον Νικήτα Κακλαμάνη και τον Δημήτρη Αβραμόπουλο. Τι γνώμη έχει για όλους αυτούς ο κ. Σαμαράς; Μα φυσικά την καλύτερη!

Με λίγα λόγια, ο Σαμαράς ως υπουργός του Καραμανλή δεν είχε κανένα πρόβλημα με το πάρτι στην Υγεία, ως αρχηγός της Ν.Δ είχε πρόβλημα με το Μνημόνιο στο οποίο φτάσαμε και λόγω του πάρτι, πρότεινε τον Κακλαμάνη για δήμαρχο της Αθήνας και έστειλε τον Αβραμόπουλο στις Βρυξέλλες και τώρα ως πρωθυπουργός παριστάνει αυτόν που δήθεν σταμάτησε το πάρτι!

Και μας τον πουλάνε και ως «υπεύθυνο» πολιτικό...

parapolitiki.com