 |
| από "ΤΑ ΝΕΑ" |
Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2015
Mετά από αίτημα της Γαλλίας : Έκτακτο συμβούλιο ευρωπαίων υπουργών Εσωτερικών και Δικαιοσύνης
Έκτακτο συμβούλιο ευρωπαίων υπουργών την Παρασκευή
Θα συζητηθεί η απάντηση της Ευρώπης στις πολύνεκρες επιθέσεις που σημειώθηκαν στο Παρίσι την Παρασκευή και άφησαν πίσω τους 129 νεκρούς.
«Μετά τα τραγικά γεγονότα του Παρισιού, το συμβούλιο έχει στόχο να ενισχύσει την ευρωπαϊκή απάντηση και να εξασφαλίσει τη συνέχεια και την εφαρμογή των μέτρων που αποφασίσθηκαν» αναφέρεται στην επίσημη ανακοίνωση.
«Αντιμέτωπη με τη βαρβαρότητα και την τρομοκρατία, η Ευρώπη είναι ενωμένη με τη Γαλλία» προστίθεται στην ανακοίνωση.
Νωρίτερα το γαλλικό υπουργείο Εσωτερικών εκφράζοντας το αίτημά του για έκτακτη συνεδρίαση των υπουργών Εσωτερικών της ΕΕ τόνισε σε ανακοίνωσή του: «Η μάχη κατά της τρομοκρατίας πρέπει να ενισχυθεί περαιτέρω σε όλα τα επίπεδα και ιδιαίτερα σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο».
tanea.gr
Γαλλικός Τύπος: Είμαστε σε πόλεμο
tvxs.gr | 15 Νοε. 2015
Η Γαλλία βρίσκεται σε πόλεμο.
Αυτό είναι το μήνυμα που εκπέμπει σήμερα το σύνολο του γαλλικού Τύπου.
Αυτό είναι το μήνυμα που εκπέμπει σήμερα το σύνολο του γαλλικού Τύπου.
«Είμαι Παρίσι (Je suis Paris)» τιτλοφορείται η Liberation, υιοθετώντας
το σύνθημα που κατακλύζει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η εφημερίδα
ξεχωρίζει καθώς κυκλοφορεί με μαύρο πρωτοσέλιδο πένθους.
«Αντιστεκόμαστε» γράφει στο πρωτοσέλιδό της η Parisien.
«Η Γαλλία βρίσκεται σε πόλεμο. Σε πόλεμο κατά μιας ολοκληρωτικής, τυφλής, τρομερά φονικής τρομοκρατίας» γράφει ο Monde.
«Ο πόλεμος αυτός, τώρα το κατάλαβαν όλοι, μόλις τώρα άρχισε» προειδοποιεί η Figaro, ενώ η Liberation υπογραμμίζει ότι «το συμπέρασμα (που) επιβάλλεται μέσα από τον τρομερό του ρεαλισμό: οι Γάλλοι θα πρέπει εφεξής να ζουν με την τρομοκρατία».
Το σύνθημα για ενότητα υπάρχει διάχυτο σε όλον τον γαλλικό Τύπο. «Δημοκρατία απέναντι στην βαρβαρότητα» γράφει στο πρωτοσέλιδό της η Journal du Dimanche.
Για την «Les Dernieres Nouvelles d'Alsace» «το πραγματικό διακύβευμα είναι η επαναβεβαίωση των δημοκρατικών αξιών». «Μας κάνουν πόλεμο. Ενωμένοι, θα προσπαθήσουμε να αντιμετωπίσουμε αυτήν την απαράδεκτη τρέλα» σημειώνει η εφημερίδα.
«Κατά της κτηνωδίας, υπάρχει μόνον μια αρχή: η δύναμη. Κατά της αγριότητας, μόνον ένας νόμος: η αποτελεσματικότητα» καταλήγει η Figaro.
«Η Γαλλία βρίσκεται σε πόλεμο. Σε πόλεμο κατά μιας ολοκληρωτικής, τυφλής, τρομερά φονικής τρομοκρατίας» γράφει ο Monde.
«Ο πόλεμος αυτός, τώρα το κατάλαβαν όλοι, μόλις τώρα άρχισε» προειδοποιεί η Figaro, ενώ η Liberation υπογραμμίζει ότι «το συμπέρασμα (που) επιβάλλεται μέσα από τον τρομερό του ρεαλισμό: οι Γάλλοι θα πρέπει εφεξής να ζουν με την τρομοκρατία».
Το σύνθημα για ενότητα υπάρχει διάχυτο σε όλον τον γαλλικό Τύπο. «Δημοκρατία απέναντι στην βαρβαρότητα» γράφει στο πρωτοσέλιδό της η Journal du Dimanche.
Για την «Les Dernieres Nouvelles d'Alsace» «το πραγματικό διακύβευμα είναι η επαναβεβαίωση των δημοκρατικών αξιών». «Μας κάνουν πόλεμο. Ενωμένοι, θα προσπαθήσουμε να αντιμετωπίσουμε αυτήν την απαράδεκτη τρέλα» σημειώνει η εφημερίδα.
«Κατά της κτηνωδίας, υπάρχει μόνον μια αρχή: η δύναμη. Κατά της αγριότητας, μόνον ένας νόμος: η αποτελεσματικότητα» καταλήγει η Figaro.
Oλες oι αλλαγές στα τέλη κυκλοφορίας...
Ακριβότερα μέχρι και κατά 89 ευρώ θα είναι τα τέλη κυκλοφορίας που θα κληθούν να πληρώσουν 1,8 εκατομμύρια ιδιοκτήτες οχημάτων σε σύνολο 5,2 εκατομμυρίων οχημάτων που κυκλοφορούν στην Ελλάδα. Ένας στους τρεις δηλαδή θα κληθεί να...
καταβάλει μεγαλύτερο αντίτιμο σε σχέση με το 2014.
Σημειώνεται ότι από αυτούς οι 1,3 εκατομμύρια ιδιοκτήτες θα δουν αύξηση εισφορών έως και 60 ευρώ, ενώ 500.000 αυτοκίνητα αντιρρυπαντικής τεχνολογίας, που μέχρι σήμερα δεν κατέβαλαν τέλη, θα κληθούν να πληρώσουν 89 ευρώ.
Αντίθετα, λιγότερα τέλη από 19 μέχρι και 90 ευρώ θα κληθούν να πληρώσουν όσοι έχουν αυτοκίνητο το οποίο έχει ταξινομηθεί μέχρι το Δεκέμβριο του 2005.
Όπως αναφέρει η Realnews, η λίστα των αυτοκινήτων που θα επιβαρυνθούν περιλαμβάνει τα ΙΧ, τα οποία ταξινομήθηκαν από τον Ιανουάριο του 2006 έως και την 1η Νοεμβρίου 2010, αλλά και τα αντιρρυπαντικής τεχνολογίας που ταξινομήθηκαν από την 1η Νοεμβρίου του 2010 έως και σήμερα.
Δείτε αναλυτικά τον πίνακα με τις αλλαγές στα τέλη κυκλοφορίας
Περί γραβάτας
Στον αστερισμό της γραβάτας
Στη γνωστή ρήση του Οσκαρ Ουάιλντ «μια
καλοδεμένη γραβάτα είναι το πρώτο σημαντικό βήμα στη ζωή ενός άνδρα»
αντιτείνουμε το «η μεταξωτή γραβάτα που μου χάρισες, θηλιά θα γίνει και
θα με πνίξει, αφού μ’ άλλον βρε μπαμπέσα με παράτησες». Ετσι ξεκινάει «Η
γραβάτα», το τραγούδι του Χρήστου Νικολόπουλου που το 2001 είχε
μελοποιήσει άγνωστους στίχους του Τσιτσάνη. Και συνέχιζε: «Τη μεταξωτή
γραβάτα θα την κάνω κομματάκια, κι απ’ το νου θα σε βγάλω και γραβάτα
άλλη θα βάλω και γραβάτα άλλη θα βάλω κι ας πνιγώ». «Εδώ» του καθόταν η
γραβάτα τού Τσιτσάνη που ως γνωστόν δεν φόραγε ποτέ. «Συριζαίο πριν την
ώρα του» τον χαρακτήρισε με το γνωστό σκωπτικό του ύφος ο Στάθης Παχίδης
των Αγαμων Θυτών σε πρόσφατο άρθρο του στο Protagon, ένα από τα δεκάδες
δημοσιεύματα για το ακανθώδες πλέον θέμα «γραβάτα».
Αλλά γι’ αυτό υπάρχουν τα τραγούδια, για να αποσυμφορίζεται η ατμόσφαιρα. «Ακουγα εσένα άκουγα, κάτι σαν αντίο ή παράκουγα, ύστερα είπες κι άλλα, αλλά δεν άκουγα, μονάχα θυμάμαι καθαρά μια ροζ γραβάτα» έγραφε ο Κραουνάκης για την Πρωτοψάλτη το 2002. Στην ιστορία έχει μείνει φυσικά ο «κοντός με τη γραβάτα», στίχος του Καρβέλα που τραγούδησε η Ρίτα Σακελλαρίου το 1986, αλλά και η αποστροφή της Αφροδίτης Μάνου στο «Χαιρετίσματα» (σ.σ. στην εξουσία), σουξέ του Βασίλη Παπακωνσταντίνου (1988): «Εγώ δεν θέλω τον αρμόδιο να παίξω, να αποφασίζω κεκλεισμένων των θυρών, είμαι απ’ αυτούς που πάντα μένουνε απ’έξω, γιατί δεν έχω ούτε γραβάτα ούτε παπιγιόν».
Σαν το δαχτυλίδι
Αχ αυτή η γραβάτα... Oπως και το δαχτυλίδι στα χέρια της γυναίκας, το υπ’ αριθμόν ένα ανδρικό αξεσουάρ χιλιοτραγουδήθηκε στο ελληνικό ρεπερτόριο, αλλάζοντας μορφή ανάλογα με τη σκοπιά του δημιουργού, από σύμβολο στάτους σε θηλιά και πάλι πίσω.
Η τάση μας για δραματοποίηση δεν ήταν δυνατό να στερέψει τώρα. «Θα βάλω γραβάτα όταν “κουρευτεί” το χρέος» είπε τον περασμένο Ιανουάριο ο Αλέξης Τσίπρας και έντεκα μήνες μετά, ακόμα τον κοιτάμε στον λαιμό: τελικά θα στολιστούμε ή θα κρεμαστούμε; Για να τα λέμε όλα, την τάση της μόδας είχε διαβλέψει ο Θεόδωρος Πάγκαλος ήδη από το ’12. «Σιγά σιγά, τα τελευταία χρόνια, ξεκινώντας από τον Συνασπισμό, διάφοροι εμφανίζονταν χωρίς γραβάτα, ελάχιστοι και χωρίς σακάκι» είχε γράψει σε άρθρο του στα «Νέα». «Δεν φοβόνταν κανέναν. Δεν υπήρχαν πια οι τρομεροί πρόεδροι, ο Αλευράς, ο Τσαλδάρης που θα σε ειρωνεύονταν από το ύψος της έδρας εξαναγκάζοντάς σε σε μια "ευπρεπή συμπεριφορά" που οπωσδήποτε περιελάμβανε ως πρώτο και αναντικατάστατο συστατικό τη γραβάτα». Και συνέχιζε: «Είναι τόσο μεγάλη η δίψα για τη νεωτερικότητα, είναι τόσο μεγάλο το μίσος για κάθε τι παλιό και καθιερωμένο ώστε ακόμα και πρώην υπουργοί με δεκαετείς και βάλε θητείες πέταξαν στον αέρα το ντεκολτέ τους για να μαζέψουν ψήφους». Ο ίδιος –λέει– απεχθανόταν πάντα τις γραβάτες αλλά ξεκίνησε να τις φοράει όταν βγήκε βουλευτής το ’81 ως ένδειξη σεβασμού σε αυτούς που τον είχαν στείλει εκεί. Δεν δείχνει πάντως εξ ορισμού έλλειψη στυλ.
Τα ράσα και ο παπάς
Ο άνθρωπος που έχει γράψει ιστορία στην ελληνική μόδα, ο μετρ Γιάννης Τσεκλένης, επίσης δεν φοράει ποτέ γραβάτα. «Δεν θεωρώ τη γραβάτα απαραίτητη, εδώ και 39 χρόνια δεν φοράω, για τον επιπρόσθετο λόγο ότι με ενοχλούσε όταν χειρουργήθηκα κάποια στιγμή σοβαρά» λέει στην «Κ». «Ενδυματολογικά είμαι εναντίον του κομφορμισμού. Το σακάκι του Βαρουφάκη, για παράδειγμα, με την κόκκινη ρίγα το θεωρώ πολύ ωραίο. Το παράπονό μου είναι ότι στο μεν δικαστήριο οι δικηγόροι δεν μπορούν να δικάσουν αν δεν είναι ευπρεπώς ντυμένοι, ενώ στη Βουλή που νομοθετεί πηγαίνουνε με τα γιλέκα. Η αφαίρεση της γραβάτας είναι ένδειξη αντικομφορμισμού, απείθειας στο κατεστημένο, το έχουν εκμεταλλευτεί γι’ αυτό τον συμβολισμό. Ο Αντρέας φορούσε το ζιβάγκο –λάθος λέξη για το ρούχο, αλλά τέλος πάντων–, αλλά όταν μπήκε στη Βουλή το έβγαλε. Δυστυχώς τα ράσα κάνουν τον παπά. Η στολή πειθαρχεί τις ομάδες, μπορεί να ’ναι χαλαρή αλλά τις πειθαρχεί, ενώ έτσι αναγνωρίζεις τον εργαζόμενο. Αν βγει ένας παπάς από το ιερό ντυμένος βατραχάνθρωπος, δεν θα πας να μεταλάβεις. Αν ο δικηγόρος σου φορά κίτρινο κοστούμι και ροζ παπιγιόν, πάει, την έχασες τη δίκη. Η ομοιογένεια διαταράσσεται όταν μπαίνει ο Τσίπρας στη Σύνοδο Κορυφής και είναι σαν τη μύγα μες στο γάλα».
Για όλα πάντως «φταίνε» οι Κροάτες. Ο μετρ της γλώσσας Νίκος Σαραντάκος (που σημειωτέον επίσης δεν φοράει γραβάτα) μας πληροφορεί: «Τον 17ο αιώνα, στη Γαλλία χρησιμοποιούσαν σώματα ελαφρού ιππικού από Κροάτες μισθοφόρους, π.χ. στον Τριακονταετή πόλεμο. Αυτοί οι Κροάτες ιππείς είχαν, ως εξάρτημα της στολής τους, και έναν λαιμοδέτη, ο οποίος φαίνεται πως έκανε εντύπωση. Τους μισθοφόρους τούς έλεγαν Cravates, δηλαδή Κροάτες (που ίσως είναι δάνειο κατευθείαν από το hrvat το κροατικό, ίσως όμως μεσολάβησε και το γερμανικό διαλεκτικό Krawat), κι έτσι ονομάστηκε cravate και ο λαιμοδέτης». Οπως γράφει, η γραβάτα ανήκει στη μεγάλη ομάδα λέξεων της ένδυσης που πήραν την ονομασία τους από κάποιο τοπωνύμιο, όπως το τζιν από τη Γένοβα ή η μουσελίνα από τη Μοσούλη (επίσης το ντένιμ από τη Νιμ της Γαλλίας).
Εξτρα θερμότητα
Τότε βέβαια, επρόκειτο απλώς για ένα φουλάρι. «Η γραβάτα δημιουργείται στις αρχές του 20ού αιώνα» λέει ο κ. Τσεκλένης. «Τα κολάρα ήταν πολύ κλειστά μπροστά, τα δύο πέτα συναντιόντουσαν και δεν άφηναν χώρο. Μόλις που φαινόταν η γραβάτα από κάτω και αναπτυσσόταν στο πουκάμισο. Ο λόγος ήταν να δώσει έξτρα θερμότητα στο σημείο του στήθους. Ηταν ένα λειτουργικό αξεσουάρ. Δεν είναι τυχαίο ότι όταν ζεσταίνεσαι, το πρώτο που πετάς είναι η γραβάτα. Σταδιακά η γραβάτα άρχισε να συναγωνίζεται το άσκοτ, το φουλάρι που φοριόταν στον λαιμό απευθείας, μέσα από το πουκάμισο, από το τέλος του 18ου αιώνα την περίοδο του Μπο Μπρουμέλ, ένα δανδίδικο ντύσιμο». Οσο βαθαίνει ο 20ός αιώνας, οι γραβάτες χωρίζονται στις μονόχρωμες, τις club ties των λεσχών και των κολεγίων με το μικρό κεντημένο σύμβολο και τις εμπριμέ. Η γραβάτα καθιερώνεται ως must εξάρτημα ― αντίστοιχο γυναικείο δεν υπάρχει.
Σήμερα, πάντως, ένα καλοντυμένος άνδρας δεν χρειάζεται να φορά γραβάτα. «Κυριαρχεί το ανοιχτό πουκάμισο στο βραδινό ντύσιμο, ο σπαστός γιακάς, το λυμένο παπιγιόν που κι αυτό έχει έναν συμβολισμό: το έχω αλλά δεν το δένω». Ο Τσεκλένης πάντως όταν φορά γραβάτα, τη συνδυάζει απαραίτητα με καρφίτσα, ακριβώς κάτω από τον κόμπο. «Αν είναι να το κάνω, θα το κάνω σωστά», μας λέει. Οσο για το δέσιμο της γραβάτας, ας μην πάρουμε καλύτερα αυτή την ατραπό...
kathimerini.gr
Αλλά γι’ αυτό υπάρχουν τα τραγούδια, για να αποσυμφορίζεται η ατμόσφαιρα. «Ακουγα εσένα άκουγα, κάτι σαν αντίο ή παράκουγα, ύστερα είπες κι άλλα, αλλά δεν άκουγα, μονάχα θυμάμαι καθαρά μια ροζ γραβάτα» έγραφε ο Κραουνάκης για την Πρωτοψάλτη το 2002. Στην ιστορία έχει μείνει φυσικά ο «κοντός με τη γραβάτα», στίχος του Καρβέλα που τραγούδησε η Ρίτα Σακελλαρίου το 1986, αλλά και η αποστροφή της Αφροδίτης Μάνου στο «Χαιρετίσματα» (σ.σ. στην εξουσία), σουξέ του Βασίλη Παπακωνσταντίνου (1988): «Εγώ δεν θέλω τον αρμόδιο να παίξω, να αποφασίζω κεκλεισμένων των θυρών, είμαι απ’ αυτούς που πάντα μένουνε απ’έξω, γιατί δεν έχω ούτε γραβάτα ούτε παπιγιόν».
Σαν το δαχτυλίδι
Αχ αυτή η γραβάτα... Oπως και το δαχτυλίδι στα χέρια της γυναίκας, το υπ’ αριθμόν ένα ανδρικό αξεσουάρ χιλιοτραγουδήθηκε στο ελληνικό ρεπερτόριο, αλλάζοντας μορφή ανάλογα με τη σκοπιά του δημιουργού, από σύμβολο στάτους σε θηλιά και πάλι πίσω.
Η τάση μας για δραματοποίηση δεν ήταν δυνατό να στερέψει τώρα. «Θα βάλω γραβάτα όταν “κουρευτεί” το χρέος» είπε τον περασμένο Ιανουάριο ο Αλέξης Τσίπρας και έντεκα μήνες μετά, ακόμα τον κοιτάμε στον λαιμό: τελικά θα στολιστούμε ή θα κρεμαστούμε; Για να τα λέμε όλα, την τάση της μόδας είχε διαβλέψει ο Θεόδωρος Πάγκαλος ήδη από το ’12. «Σιγά σιγά, τα τελευταία χρόνια, ξεκινώντας από τον Συνασπισμό, διάφοροι εμφανίζονταν χωρίς γραβάτα, ελάχιστοι και χωρίς σακάκι» είχε γράψει σε άρθρο του στα «Νέα». «Δεν φοβόνταν κανέναν. Δεν υπήρχαν πια οι τρομεροί πρόεδροι, ο Αλευράς, ο Τσαλδάρης που θα σε ειρωνεύονταν από το ύψος της έδρας εξαναγκάζοντάς σε σε μια "ευπρεπή συμπεριφορά" που οπωσδήποτε περιελάμβανε ως πρώτο και αναντικατάστατο συστατικό τη γραβάτα». Και συνέχιζε: «Είναι τόσο μεγάλη η δίψα για τη νεωτερικότητα, είναι τόσο μεγάλο το μίσος για κάθε τι παλιό και καθιερωμένο ώστε ακόμα και πρώην υπουργοί με δεκαετείς και βάλε θητείες πέταξαν στον αέρα το ντεκολτέ τους για να μαζέψουν ψήφους». Ο ίδιος –λέει– απεχθανόταν πάντα τις γραβάτες αλλά ξεκίνησε να τις φοράει όταν βγήκε βουλευτής το ’81 ως ένδειξη σεβασμού σε αυτούς που τον είχαν στείλει εκεί. Δεν δείχνει πάντως εξ ορισμού έλλειψη στυλ.
Τα ράσα και ο παπάς
Ο άνθρωπος που έχει γράψει ιστορία στην ελληνική μόδα, ο μετρ Γιάννης Τσεκλένης, επίσης δεν φοράει ποτέ γραβάτα. «Δεν θεωρώ τη γραβάτα απαραίτητη, εδώ και 39 χρόνια δεν φοράω, για τον επιπρόσθετο λόγο ότι με ενοχλούσε όταν χειρουργήθηκα κάποια στιγμή σοβαρά» λέει στην «Κ». «Ενδυματολογικά είμαι εναντίον του κομφορμισμού. Το σακάκι του Βαρουφάκη, για παράδειγμα, με την κόκκινη ρίγα το θεωρώ πολύ ωραίο. Το παράπονό μου είναι ότι στο μεν δικαστήριο οι δικηγόροι δεν μπορούν να δικάσουν αν δεν είναι ευπρεπώς ντυμένοι, ενώ στη Βουλή που νομοθετεί πηγαίνουνε με τα γιλέκα. Η αφαίρεση της γραβάτας είναι ένδειξη αντικομφορμισμού, απείθειας στο κατεστημένο, το έχουν εκμεταλλευτεί γι’ αυτό τον συμβολισμό. Ο Αντρέας φορούσε το ζιβάγκο –λάθος λέξη για το ρούχο, αλλά τέλος πάντων–, αλλά όταν μπήκε στη Βουλή το έβγαλε. Δυστυχώς τα ράσα κάνουν τον παπά. Η στολή πειθαρχεί τις ομάδες, μπορεί να ’ναι χαλαρή αλλά τις πειθαρχεί, ενώ έτσι αναγνωρίζεις τον εργαζόμενο. Αν βγει ένας παπάς από το ιερό ντυμένος βατραχάνθρωπος, δεν θα πας να μεταλάβεις. Αν ο δικηγόρος σου φορά κίτρινο κοστούμι και ροζ παπιγιόν, πάει, την έχασες τη δίκη. Η ομοιογένεια διαταράσσεται όταν μπαίνει ο Τσίπρας στη Σύνοδο Κορυφής και είναι σαν τη μύγα μες στο γάλα».
Για όλα πάντως «φταίνε» οι Κροάτες. Ο μετρ της γλώσσας Νίκος Σαραντάκος (που σημειωτέον επίσης δεν φοράει γραβάτα) μας πληροφορεί: «Τον 17ο αιώνα, στη Γαλλία χρησιμοποιούσαν σώματα ελαφρού ιππικού από Κροάτες μισθοφόρους, π.χ. στον Τριακονταετή πόλεμο. Αυτοί οι Κροάτες ιππείς είχαν, ως εξάρτημα της στολής τους, και έναν λαιμοδέτη, ο οποίος φαίνεται πως έκανε εντύπωση. Τους μισθοφόρους τούς έλεγαν Cravates, δηλαδή Κροάτες (που ίσως είναι δάνειο κατευθείαν από το hrvat το κροατικό, ίσως όμως μεσολάβησε και το γερμανικό διαλεκτικό Krawat), κι έτσι ονομάστηκε cravate και ο λαιμοδέτης». Οπως γράφει, η γραβάτα ανήκει στη μεγάλη ομάδα λέξεων της ένδυσης που πήραν την ονομασία τους από κάποιο τοπωνύμιο, όπως το τζιν από τη Γένοβα ή η μουσελίνα από τη Μοσούλη (επίσης το ντένιμ από τη Νιμ της Γαλλίας).
Εξτρα θερμότητα
Τότε βέβαια, επρόκειτο απλώς για ένα φουλάρι. «Η γραβάτα δημιουργείται στις αρχές του 20ού αιώνα» λέει ο κ. Τσεκλένης. «Τα κολάρα ήταν πολύ κλειστά μπροστά, τα δύο πέτα συναντιόντουσαν και δεν άφηναν χώρο. Μόλις που φαινόταν η γραβάτα από κάτω και αναπτυσσόταν στο πουκάμισο. Ο λόγος ήταν να δώσει έξτρα θερμότητα στο σημείο του στήθους. Ηταν ένα λειτουργικό αξεσουάρ. Δεν είναι τυχαίο ότι όταν ζεσταίνεσαι, το πρώτο που πετάς είναι η γραβάτα. Σταδιακά η γραβάτα άρχισε να συναγωνίζεται το άσκοτ, το φουλάρι που φοριόταν στον λαιμό απευθείας, μέσα από το πουκάμισο, από το τέλος του 18ου αιώνα την περίοδο του Μπο Μπρουμέλ, ένα δανδίδικο ντύσιμο». Οσο βαθαίνει ο 20ός αιώνας, οι γραβάτες χωρίζονται στις μονόχρωμες, τις club ties των λεσχών και των κολεγίων με το μικρό κεντημένο σύμβολο και τις εμπριμέ. Η γραβάτα καθιερώνεται ως must εξάρτημα ― αντίστοιχο γυναικείο δεν υπάρχει.
Σήμερα, πάντως, ένα καλοντυμένος άνδρας δεν χρειάζεται να φορά γραβάτα. «Κυριαρχεί το ανοιχτό πουκάμισο στο βραδινό ντύσιμο, ο σπαστός γιακάς, το λυμένο παπιγιόν που κι αυτό έχει έναν συμβολισμό: το έχω αλλά δεν το δένω». Ο Τσεκλένης πάντως όταν φορά γραβάτα, τη συνδυάζει απαραίτητα με καρφίτσα, ακριβώς κάτω από τον κόμπο. «Αν είναι να το κάνω, θα το κάνω σωστά», μας λέει. Οσο για το δέσιμο της γραβάτας, ας μην πάρουμε καλύτερα αυτή την ατραπό...
kathimerini.gr
Πτώση πωλήσεων και χρέη οδηγούν σε αλλαγή του χάρτη στα σούπερ μάρκετ
Στη δίνη των capital controls και των
συσσωρευμένων προβλημάτων που προκάλεσε ο υπερδανεισμός των προηγούμενων
ετών καλούνται να λειτουργήσουν οι αλυσίδες σούπερ μάρκετ. Τα
προβλήματα στον συγκεκριμένο κλάδο εμφανίστηκαν με σχετική
χρονοκαθυστέρηση σε σύγκριση με τους λοιπούς κλάδους του λιανεμπορίου,
λόγω κυρίως του γεγονότος ότι οι δαπάνες για τα περισσότερα προϊόντα που
διαθέτουν έχουν σαφώς ανελαστικό χαρακτήρα. Ωστόσο, λόγω του μεγάλου
μεγέθους των επιχειρήσεων, η διαχείριση των προβλημάτων, αλλά και οι
συνέπειές τους σε άλλες επιχειρήσεις, κυρίως προμηθευτικές, αποτελεί μια
εξαιρετικά οδυνηρή διαδικασία.
Το 2015, ύστερα από μια ανάσα που πήρε ο κλάδος κατά το πρώτο τουλάχιστον εξάμηνο του 2014, εξελίσσεται σε μία εξαιρετικά δυσμενή χρονιά που, σε επίπεδο πωλήσεων, αρχίζει και θυμίζει έντονα το 2013.
Σύμφωνα με τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία της εταιρείας έρευνας αγοράς IRI, τον Σεπτέμβριο του 2015 οι πωλήσεις υποχώρησαν κατά 6,4% σε σύγκριση με τον Σεπτέμβριο του 2014, που αποτελεί και τη μεγαλύτερη ποσοστιαία μείωση σε ετήσια βάση εντός του τρέχοντος έτους. Η αξία των πωλήσεων στο διάστημα Ιανουαρίου-Σεπτεμβρίου 2015 υποχωρεί κατά 2,5% σε σύγκριση με το αντίστοιχο διάστημα του 2014, ενώ στο εννεάμηνο του 2014 η μείωση σε σύγκριση με το 2013 ήταν πολύ μικρότερη, της τάξης του 1,8%. Το πιο εντυπωσιακό ίσως στοιχείο είναι ότι η μείωση της αξίας πωλήσεων στο εννεάμηνο του 2015 είναι αποτέλεσμα κυρίως της μείωσης του όγκου πωλήσεων, η οποία διαμορφώνεται στο 1,3%, και λιγότερο της μείωσης των τιμών ανά μονάδα, η οποία διαμορφώνεται στο 1,2%. Το 2013, μία από τις χειρότερες χρονιές συνολικά για το λιανεμπόριο και την οικονομία, η αξία των πωλήσεων στον κλάδο των σούπερ μάρκετ είχε υποχωρήσει κατά την περίοδο Ιανουαρίου-Σεπτεμβρίου κατά 3,5%, σε σύγκριση με την αντίστοιχη περίοδο του 2012. Ωστόσο, η μείωση αυτή οφειλόταν κυρίως στην πτώση των τιμών (κατά 3,4%) και όχι στην κάμψη του όγκου πωλήσεων που ήταν μόλις 0,1%.
Το 2014, αντιθέτως, ήταν μια σχετικά καλή χρονιά για τον κλάδο. Από τους ισολογισμούς των 10 μεγαλύτερων επιχειρήσεων σούπερ μάρκετ (σ.σ. δεν συμπεριλαμβάνεται ο Μαρινόπουλος, λόγω μη δημοσίευσης ισολογισμού) προκύπτει ότι αύξησαν την προηγούμενη χρονιά τις πωλήσεις τους κατά 1,59%. Επίσης, από τους ισολογισμούς 56 εταιρειών του κλάδου (πρόκειται για στοιχεία που περιλαμβάνονται στην ετήσια έκδοση «Πανόραμα των Ελληνικών Σούπερ Μάρκετ») προκύπτει αύξηση κατά 12,65% των καθαρών προ φόρων κερδών (οργανικά και έκτακτα αποτελέσματα εκμετάλλευσης) το 2014 σε σχέση με το 2013. Ανοδική πορεία ακολούθησε την περασμένη χρονιά και το καθαρό περιθώριο κέρδους των επιχειρήσεων του κλάδου, διαμορφούμενο στο 1,99%.
Τα θετικά αυτά μηνύματα ώθησαν πολλές αλυσίδες να προβούν σε κινήσεις εξαγοράς, κυρίως περιφερειακών αλυσίδων, το 2014, ενώ επιπλέον αποκαταστάθηκαν σε μεγάλο βαθμό οι σχέσεις των λιανεμπόρων με τους προμηθευτές. Σκηνικό, όμως, που ανατρέπεται εκ νέου το 2015. Οι βιομηχανίες, δηλαδή οι προμηθευτές, έχοντας υποστεί άμεσα τις συνέπειες από τα capital controls, ξεκίνησαν η μία μετά την άλλη να σταματούν την τροφοδοσία των λιανεμπόρων που θεωρούνται ασυνεπείς. Η κατάσταση, εξάλλου, στην οποία περιήλθε το τραπεζικό σύστημα δεν επέτρεψε τη χρηματοδότηση των αλυσίδων. Και πλέον σε αρκετές περιπτώσεις οι επιχειρήσεις έχουν μπει σε έναν φαύλο κύκλο: οι οφειλές προς τους προμηθευτές συσσωρεύονται, οι προμηθευτές διακόπτουν την τροφοδοσία, οι πωλήσεις υποχωρούν διότι οι καταναλωτές δεν βρίσκουν τα προϊόντα που θέλουν.
Την περασμένη άνοιξη, πριν από τη θύελλα των οικονομικών και πολιτικών εξελίξεων του καλοκαιριού, ο «βετεράνος» του κλάδου κ. Παντελής Παντελιάδης είχε προβλέψει, μιλώντας από το βήμα της ετήσιας γενικής συνέλευσης του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών Τροφίμων (ΣΕΒΤ), ότι στην ελληνική αγορά θα απομείνουν το πολύ 10 αλυσίδες σούπερ μάρκετ. Ισως και ο ίδιος, όταν το έλεγε, δεν πίστευε ότι οι εξελίξεις θα επιταχυνθούν. Μοιάζει, ωστόσο, με νομοτέλεια. Η συνεχής υποχώρηση των πωλήσεων και η μεγάλη πιστωτική έκθεση σε τράπεζες και προμηθευτές οδηγούν πλέον εκ των πραγμάτων σε συγχωνεύσεις και εξαγορές μεταξύ των κορυφαίων «παικτών».
kathimerini.gr
Το 2015, ύστερα από μια ανάσα που πήρε ο κλάδος κατά το πρώτο τουλάχιστον εξάμηνο του 2014, εξελίσσεται σε μία εξαιρετικά δυσμενή χρονιά που, σε επίπεδο πωλήσεων, αρχίζει και θυμίζει έντονα το 2013.
Σύμφωνα με τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία της εταιρείας έρευνας αγοράς IRI, τον Σεπτέμβριο του 2015 οι πωλήσεις υποχώρησαν κατά 6,4% σε σύγκριση με τον Σεπτέμβριο του 2014, που αποτελεί και τη μεγαλύτερη ποσοστιαία μείωση σε ετήσια βάση εντός του τρέχοντος έτους. Η αξία των πωλήσεων στο διάστημα Ιανουαρίου-Σεπτεμβρίου 2015 υποχωρεί κατά 2,5% σε σύγκριση με το αντίστοιχο διάστημα του 2014, ενώ στο εννεάμηνο του 2014 η μείωση σε σύγκριση με το 2013 ήταν πολύ μικρότερη, της τάξης του 1,8%. Το πιο εντυπωσιακό ίσως στοιχείο είναι ότι η μείωση της αξίας πωλήσεων στο εννεάμηνο του 2015 είναι αποτέλεσμα κυρίως της μείωσης του όγκου πωλήσεων, η οποία διαμορφώνεται στο 1,3%, και λιγότερο της μείωσης των τιμών ανά μονάδα, η οποία διαμορφώνεται στο 1,2%. Το 2013, μία από τις χειρότερες χρονιές συνολικά για το λιανεμπόριο και την οικονομία, η αξία των πωλήσεων στον κλάδο των σούπερ μάρκετ είχε υποχωρήσει κατά την περίοδο Ιανουαρίου-Σεπτεμβρίου κατά 3,5%, σε σύγκριση με την αντίστοιχη περίοδο του 2012. Ωστόσο, η μείωση αυτή οφειλόταν κυρίως στην πτώση των τιμών (κατά 3,4%) και όχι στην κάμψη του όγκου πωλήσεων που ήταν μόλις 0,1%.
Το 2014, αντιθέτως, ήταν μια σχετικά καλή χρονιά για τον κλάδο. Από τους ισολογισμούς των 10 μεγαλύτερων επιχειρήσεων σούπερ μάρκετ (σ.σ. δεν συμπεριλαμβάνεται ο Μαρινόπουλος, λόγω μη δημοσίευσης ισολογισμού) προκύπτει ότι αύξησαν την προηγούμενη χρονιά τις πωλήσεις τους κατά 1,59%. Επίσης, από τους ισολογισμούς 56 εταιρειών του κλάδου (πρόκειται για στοιχεία που περιλαμβάνονται στην ετήσια έκδοση «Πανόραμα των Ελληνικών Σούπερ Μάρκετ») προκύπτει αύξηση κατά 12,65% των καθαρών προ φόρων κερδών (οργανικά και έκτακτα αποτελέσματα εκμετάλλευσης) το 2014 σε σχέση με το 2013. Ανοδική πορεία ακολούθησε την περασμένη χρονιά και το καθαρό περιθώριο κέρδους των επιχειρήσεων του κλάδου, διαμορφούμενο στο 1,99%.
Τα θετικά αυτά μηνύματα ώθησαν πολλές αλυσίδες να προβούν σε κινήσεις εξαγοράς, κυρίως περιφερειακών αλυσίδων, το 2014, ενώ επιπλέον αποκαταστάθηκαν σε μεγάλο βαθμό οι σχέσεις των λιανεμπόρων με τους προμηθευτές. Σκηνικό, όμως, που ανατρέπεται εκ νέου το 2015. Οι βιομηχανίες, δηλαδή οι προμηθευτές, έχοντας υποστεί άμεσα τις συνέπειες από τα capital controls, ξεκίνησαν η μία μετά την άλλη να σταματούν την τροφοδοσία των λιανεμπόρων που θεωρούνται ασυνεπείς. Η κατάσταση, εξάλλου, στην οποία περιήλθε το τραπεζικό σύστημα δεν επέτρεψε τη χρηματοδότηση των αλυσίδων. Και πλέον σε αρκετές περιπτώσεις οι επιχειρήσεις έχουν μπει σε έναν φαύλο κύκλο: οι οφειλές προς τους προμηθευτές συσσωρεύονται, οι προμηθευτές διακόπτουν την τροφοδοσία, οι πωλήσεις υποχωρούν διότι οι καταναλωτές δεν βρίσκουν τα προϊόντα που θέλουν.
Την περασμένη άνοιξη, πριν από τη θύελλα των οικονομικών και πολιτικών εξελίξεων του καλοκαιριού, ο «βετεράνος» του κλάδου κ. Παντελής Παντελιάδης είχε προβλέψει, μιλώντας από το βήμα της ετήσιας γενικής συνέλευσης του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών Τροφίμων (ΣΕΒΤ), ότι στην ελληνική αγορά θα απομείνουν το πολύ 10 αλυσίδες σούπερ μάρκετ. Ισως και ο ίδιος, όταν το έλεγε, δεν πίστευε ότι οι εξελίξεις θα επιταχυνθούν. Μοιάζει, ωστόσο, με νομοτέλεια. Η συνεχής υποχώρηση των πωλήσεων και η μεγάλη πιστωτική έκθεση σε τράπεζες και προμηθευτές οδηγούν πλέον εκ των πραγμάτων σε συγχωνεύσεις και εξαγορές μεταξύ των κορυφαίων «παικτών».
kathimerini.gr
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)