 |
| από τήν "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" (11.05.16) |
Πέμπτη 12 Μαΐου 2016
Η επόμενη μέρα (άρθρο τού Σάμη Γαβριηλίδη)
Δευτέρα 9 Μαΐου 2016. Η επόμενη της ψήφισης του ασφαλιστικού και
του φορολογικού νομοσχεδίου που διχάζει την Ελλάδα. Διαβάζουμε:
Καταγγέλλει ο κύριος Βούτσης, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και πρόεδρος της
Βουλής, τον κύριο Τότσκα, υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ, για τη στάση της
αστυνομίας την Κυριακή 8 Μαΐου κατά τη διάρκεια διαμαρτυρίας πολιτών για
τα εν λόγω νομοσχέδια.Επιχαίρει ο κύριος Τσακαλώτος για την πιθανότητα να εγκρίνουν οι θεσμοί μέχρι το τέλος του Μαΐου να έχει εκταμιευθεί η δόση, που για χάρη της πέρασαν άπειρες τροπολογίες, ακόμη και σε ώρες που μόνον τα μπαρ είναι ανοιχτά, και έτσι μπορεί και να προλάβουμε να μην πτωχεύσουμε.
Τέλος οι απεργοί του προηγούμενου τριήμερου, μισθωτοί και ελεύθεροι επαγγελματίες, επέστρεψαν στις εργασίες του ικανοποιημένοι από την αγωνιστική τους παρουσία παρόλο που δεν κτόρθωσαν να αποτρέψουν την ψήφιση των εν λόγω νομοσχεδίων.
Ας μιλήσουμε σοβαρά.
Όλοι ξέρουμε, κι όσοι κάνουν πως δεν το ξέρουν κοροϊδεύουν τον εαυτό τους, πως από όταν αποφασίσαμε να ενταχθούμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση παραχωρούσαμε ένα μέρος της Εθνικής μας κυριαρχίας, διότι όταν μετέχεις σε έναν ευρύτερο σχηματισμό οφείλεις να συνυπάρξεις με ανθρώπους και ιδεολογίες που δεν ταυτίζονται ακριβώς με τις δικές σου. Σε έναν τέτοιου είδους σχηματισμό, όταν πείθεις, και κυρίως όταν οι συνεταίροι σου νιώθουν πως μπορείς και χωρίς αυτούς, λαβαίνουν υπόψη τους σοβαρότερα την άποψή σου.
Αλλά η εκχώρηση μέρους της Εθνικής σου κυριαρχίας δεν σε καθιστά αποικία. Είτε λόγω της αδυναμίας σου είτε επειδή έτσι το αντιλαμβάνονται οι εταίροι σου.
Ακόμη και σήμερα όμως η ελληνική πλευρά δεν έχει δείξει να αντιλαμβάνεται την ουσιαστική διάσταση των προβλημάτων μας.
Όλοι ξέρουμε τη μεγάλη αντίθεση των παραγωγών με τους επενδυτές.
Όλοι ξέρουμε τη μεγάλη αντίθεση των μισθωτών-εργατών με τους κατέχοντες τα μέσα παραγωγής, μικρούς και μεγάλους.
Όλοι ξέρουμε την αντίθεση νεοφιλευθερισμού και «αριστεράς».
Είναι δυνατόν λοιπόν το αναπτυξιακό νομοσχέδιο που έχει τεθεί σε διαβούλευση να μην αναφέρει πουθενά τους όρους παραγωγός, παραγωγή, υπεραξία εργασίας, παρά μόνον να επικεντρώνεται στον όρο επενδυτής;
Είναι δυνατόν η επιστολή που έχει σταλεί στους εταίρους να μιλά μόνον για την ασφάλεια των επενδυτών και των επενδύσεων;
Είναι δυνατόν οι συνδικαλιστές να πιστεύουν πως θα πιέσουν την κυβέρνηση που οι ίδιοι την ψήφισαν με τις, ας πούμε, απεργίες να αποσύρει τα όντως επαχθή νομοσχέδια;
Τελικά όλοι έχουμε καταλάβει πως όταν βρεθεί κάποιος στην εξουσία αυτομάτως γίνεται συντηρητικός, γιατί πρώτο του μέλημα είναι να διατηρήσει την εξουσία. Συνεπώς παύει να είναι αριστερός ή δεξιός και μεταλλάσεται σε εξουσιαστή.
Και αναρωτιέσαι εσύ τι πρέπει να κάνεις; Ό,τι και αν ψηφίζεις πάντα είναι εναντίον σου. Οι εξουσιάζοντες δυστυχώς δεν έχουν ασχοληθεί ποτέ με την πραγματική ζωή, παρά μόνον με τους κοματικούς μηχανισμούς. Στο «πεζοδρόμιο» δεν βρέθηκαν ποτέ. Όλες τους οι προτάσεις και αποφάσεις πάρθηκαν στο κλουβί του γραφείου τους, όλοι οι σύμβουλοί τους είναι τεχνοκράτες που δεν έχουν σχέση με αυτό που οι ίδιοι ονομάζουν πραγματική οικονομία, πραγματική ζωή.
Τελικά μήπως έφτασε η ώρα να πάρουμε την τύχη στα χέρια μας;
Μήπως έφτασε η ώρα, σε μικρές τοπικές ή επαγγελματικές συναθροίσεις, να ασχοληθούμε διεξοδικά δίνοντας εμείς οι ίδιοι τις λύσεις παρακάμπτωντας το κράτος;
Μήπως έφτασε η ώρα να πάψουμε να είμαστε τυφλοί οπαδοί του άλφα ή βήτα κόματος ή υποτιθέμενου ηγέτη;
Δεν ξέρω. Πάντως προσπαθώ να μάθω. Όχι τόσο ως προσωπική υποχρέωση αλλά ως υποχρέωση στο μέλλον.
Κίνδυνοι και ευκαιρίες...
Εκδηλώνονται σιγά σιγά τα στελέχη της
Νέας Δημοκρατίας. Βγήκαν στη γύρα και εκφράζουν, με κομψό για την ώρα
τρόπο, τη δυσφορία τους επειδή, όπως λένε, οι...
θεσμοί και ειδικότερα οι Ευρωπαίοι βοηθούν την ελληνική κυβέρνηση, ενώ θα έπρεπε, κατά τη γνώμη τους, να την πιέζουν, να είναι αυστηροί και τόσο επιθετικοί όσο είναι η αξιωματική αντιπολίτευση στην κρίση της για τις ολέθριες επιλογές και τις εγκληματικές παραλείψεις του «καθεστώτος Τσίπρα».
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους εκπροσώπους της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, που δεν είδαν με καλό μάτι ούτε τις δηλώσεις του επικεφαλής των σοσιαλιστών στο Ευρωκοινοβούλιο, Πιτέλα, ούτε τη γενναιοδωρία του σοσιαλιστή υπουργού Οικονομικών της Γαλλίας, Σαπέν, ο οποίος είχε το... θράσος να πει ότι «ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει την εντιμότητα και την ειλικρίνεια της ελληνικής κυβέρνησης».
Η στήριξη που προσφέρουν και οι συντηρητικοί (ακόμη και από τον Σόιμπλε ξεφεύγει πού και πού μια καλή κουβέντα) και οι σοσιαλδημοκράτες (ο Γκάμπριελ και ο Σουλτς, που ήταν στα κεραμίδια στην προηγούμενη φάση, σήμερα είναι οι καλύτεροι συνήγοροι του Ελληνα πρωθυπουργού) ακυρώνει τη ρητορική της αντιπολίτευσης ότι η κυβέρνηση είναι επικίνδυνη για τη χώρα επειδή είναι απομονωμένη στην Ευρώπη και υπονομεύει τη στρατηγική επιδίωξή της για πτώση του Τσίπρα (με εκλογές, όπως ζητάει η Ν.Δ., ή με κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης, όπως προτείνει η Δημοκρατική Συμπαράταξη).
Αν η συμφωνία προχωρήσει χωρίς δυσάρεστες εκπλήξεις (κάτι πάντως που δεν πρέπει να αποκλειστεί, αν θυμηθούμε τι συνέβη αρκετές φορές στο παρελθόν όταν οι δανειστές την τελευταία στιγμή μετακινήθηκαν σε πιο σκληρές θέσεις) και αν η κοινοβουλευτική πλειοψηφία παραμείνει συμπαγής, τότε τα κόμματα της αντιπολίτευσης πρέπει να αναθεωρήσουν τη γραμμή τους.
Τα αιτήματα για πρόωρες εκλογές ή για άλλη κυβέρνηση από την παρούσα Βουλή θα χλομιάσουν και η επιμονή θα αποκαλύπτει αμηχανία. Ο κίνδυνος για την κυβέρνηση θα προέλθει είτε από μια κοινωνική έκρηξη, εξέλιξη όμως που δεν θα βοηθήσει ένα κόμμα εξουσίας που αποστρέφεται τις «πεζοδρομιακές διαδικασίες» τις οποίες δεν μπορεί να διαχειριστεί, είτε από την αστοχία του προγράμματος.
Γιατί στην περίπτωση που υπάρξουν σημαντικές αποκλίσεις ως προς τα συμφωνηθέντα, οι δανειστές θα ισχυριστούν ότι δεν φταίει το σχέδιο αλλά αυτοί που ανέλαβαν να το εκτελέσουν και έτσι η κυβέρνηση θα κληθεί να λάβει αμέσως μέτρα που αναγκαστικά θα πλήξουν μισθωτούς, συνταξιούχους και δημόσιους υπαλλήλους, δηλαδή τις κοινωνικές ομάδες που σε μεγάλο βαθμό συγκροτούν το ακροατήριό της...
θεσμοί και ειδικότερα οι Ευρωπαίοι βοηθούν την ελληνική κυβέρνηση, ενώ θα έπρεπε, κατά τη γνώμη τους, να την πιέζουν, να είναι αυστηροί και τόσο επιθετικοί όσο είναι η αξιωματική αντιπολίτευση στην κρίση της για τις ολέθριες επιλογές και τις εγκληματικές παραλείψεις του «καθεστώτος Τσίπρα».
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους εκπροσώπους της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, που δεν είδαν με καλό μάτι ούτε τις δηλώσεις του επικεφαλής των σοσιαλιστών στο Ευρωκοινοβούλιο, Πιτέλα, ούτε τη γενναιοδωρία του σοσιαλιστή υπουργού Οικονομικών της Γαλλίας, Σαπέν, ο οποίος είχε το... θράσος να πει ότι «ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει την εντιμότητα και την ειλικρίνεια της ελληνικής κυβέρνησης».
Η στήριξη που προσφέρουν και οι συντηρητικοί (ακόμη και από τον Σόιμπλε ξεφεύγει πού και πού μια καλή κουβέντα) και οι σοσιαλδημοκράτες (ο Γκάμπριελ και ο Σουλτς, που ήταν στα κεραμίδια στην προηγούμενη φάση, σήμερα είναι οι καλύτεροι συνήγοροι του Ελληνα πρωθυπουργού) ακυρώνει τη ρητορική της αντιπολίτευσης ότι η κυβέρνηση είναι επικίνδυνη για τη χώρα επειδή είναι απομονωμένη στην Ευρώπη και υπονομεύει τη στρατηγική επιδίωξή της για πτώση του Τσίπρα (με εκλογές, όπως ζητάει η Ν.Δ., ή με κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης, όπως προτείνει η Δημοκρατική Συμπαράταξη).
Αν η συμφωνία προχωρήσει χωρίς δυσάρεστες εκπλήξεις (κάτι πάντως που δεν πρέπει να αποκλειστεί, αν θυμηθούμε τι συνέβη αρκετές φορές στο παρελθόν όταν οι δανειστές την τελευταία στιγμή μετακινήθηκαν σε πιο σκληρές θέσεις) και αν η κοινοβουλευτική πλειοψηφία παραμείνει συμπαγής, τότε τα κόμματα της αντιπολίτευσης πρέπει να αναθεωρήσουν τη γραμμή τους.
Τα αιτήματα για πρόωρες εκλογές ή για άλλη κυβέρνηση από την παρούσα Βουλή θα χλομιάσουν και η επιμονή θα αποκαλύπτει αμηχανία. Ο κίνδυνος για την κυβέρνηση θα προέλθει είτε από μια κοινωνική έκρηξη, εξέλιξη όμως που δεν θα βοηθήσει ένα κόμμα εξουσίας που αποστρέφεται τις «πεζοδρομιακές διαδικασίες» τις οποίες δεν μπορεί να διαχειριστεί, είτε από την αστοχία του προγράμματος.
Γιατί στην περίπτωση που υπάρξουν σημαντικές αποκλίσεις ως προς τα συμφωνηθέντα, οι δανειστές θα ισχυριστούν ότι δεν φταίει το σχέδιο αλλά αυτοί που ανέλαβαν να το εκτελέσουν και έτσι η κυβέρνηση θα κληθεί να λάβει αμέσως μέτρα που αναγκαστικά θα πλήξουν μισθωτούς, συνταξιούχους και δημόσιους υπαλλήλους, δηλαδή τις κοινωνικές ομάδες που σε μεγάλο βαθμό συγκροτούν το ακροατήριό της...
efsyn.gr
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)