Ό,τι δέν έκανε η κυβέρνηση τό κάνει η Ιερά Σύνοδος: Μόνο μέ τέστ στίς εκκλησίες ανεμβολίαστοι πιστοί καί ιερείς

Τα σόσιαλ δέν είναι αστεία υπόθεση...

 Όσοι νομίζουν ότι τα σόσιαλ είναι αστεία υπόθεση, θα εκπλαγούν

της Μαρίας Δεδούση

«Πολύ στα σοβαρά παίρνεις τα σόσιαλ»...
Καλά, οκ...
Τα λέω εγώ, εδώ και καμποσο καιρό, ελάχιστοι ακούνε:
Τα σόσιαλ ενηλικιώθηκαν.
Κι εμείς μαζί τους. Ως χρήστες. 

Εντάξει, κάποιοι εμείς, όχι όλοι εμείς.
Αφήνουν στίγμα, χνάρι, πώς το λέμε. Όλη σου η δραστηριότητα: τι σχολιάζεις και πώς, τι ΔΕΝ σχολιάζεις, τι λες, που το λες, πώς το λες, ποιους συναναστρέφεσαι και πώς, πού αντιδράς, πώς αντιδράς, τι και ποιους παρακολουθείς, πόσο σοβαρά παίρνεις τον εαυτό σου τελικά. Τα πράγματα και τους άλλους. Είναι όλα εδώ μέσα.

Όσοι νομίζουν ότι τα σόσιαλ είναι αστεία υπόθεση, θα εκπλαγούν πολύ δυσάρεστα στο άμεσο μέλλον.

Ισως όχι τόσο δυσάρεστα όσο ο καθόλου συμπαθής -αυτός τι είναι, χορογράφος παύλα σελέμπριτι, αλλά δυσάρεστα νεβερδελες. 

Δεν είναι σοβαροφάνεια αυτό. Όχι από μένα πάντως.
Αλλά είναι η ταυτότητα μας, πώς να το κάνουμε:
Είναι για την ακρίβεια μέρος της ταυτότητας μας και μάλιστα μεγάλο πια.  

Όσοι πιστεύουν ότι μπορούν να κρύβονται για πάντα πίσω από το «έλα μωρέ, μην παίρνεις στα σοβαρά τα σόσιαλ, πλακίτσα κάνουμε εδώ, δεν κρινόμαστε», ή δεν βλέπουν την πραγματικότητα ή κάνουν ότι δεν τη βλέπουν. 

Επί προσωπικού θα πω το εξής: 

Όσα χρόνια ασχολούμαι με το μέσον εδώ, πάντα έβλεπα τι έκανε καθένας, αλλά δεν το αξιολογούσα όπως έπρεπε.
Τελικά αποδείχθηκε ότι σε ΟΛΕΣ τις περιπτώσεις αυτό που έκανε -ή δεν έκανε- εδώ μέσα, ήταν και η αληθινή του πραγματικότητα αν ήξερες να το «διαβάσεις σωστά». 

Δεν έπεσα ποτέ έξω. Απλώς τσίμπαγα, ήθελα να τσιμπάω, στο «αχ... σόσιαλ είναι, πλακίτσα κάνουμε». Όσο κι αν μου «κλώτσαγαν» όσα έβλεπα.
Δεν κάνουμε πλακίτσα.
Πλάκα ναι.
Αλλά και στην πλάκα φανερώνεται κάποιος.
Ιδιαίτερα σ' αυτήν μάλλον. 

Αυτά είχα να πω.
Πέραν τούτου καθένας κάνει ό,τι καταλαβαίνει. 
Και αξιολογείται.
Θέλει δεν θέλει αξιολογείται.
Άμα δεν ήθελε, εξάλλου, να αξιολογείται, δεν θα ήταν εδώ.

**Το κείμενο της Μαρίας Δεδούση αναρτήθηκε στη σελίδα της, στο fb