Τσίπρας δίνει,
Μητσοτάκης τάζει, φέρτε (κι άλλο) Μνημόνιο!
Αν η άνοδος των επιτοκίων δανεισμού οφείλεται στην ανεύθυνη κυβερνητική παροχολογία, η υπεύθυνη αντιπολίτευση δεν πρέπει να την ακολουθήσει. Ομως, ο Μητσοτάκης προηγήθηκε του Τσίπρα. Και οι δύο βλέπουν τις εκλογές και τους ψηφοφόρους που περιμένουν
Γιώργος Καρελιάς 7 Σεπτεμβριου 2018
Η Ελλάδα έμεινε οκτώ χρόνια σε Μνημόνια. Βγήκε (τυπικά ή ουσιαστικά είναι άλλη συζήτηση) εδώ και είκοσι ημέρες. Και έχει ήδη αρχίσει η συζήτηση –με καταστροφολογική διάθεση από την αντιπολίτευση– για το τι θα γίνει με τα επιτόκια δανεισμού από τις αγορές, η άνοδος των οποίων αποδίδεται στις παροχές που ετοιμάζεται να κάνει ο Αλέξης Τσίπρας. Μόνο που η παροχολογία εκπορεύεται και από την αντιπολίτευση. Ηδη ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει εξαγγείλει αυξήσεις μισθών και μειώσεις φόρων. Και όσοι καταστροφολογούν με τα spreads δεν αντιλαμβάνονται ότι, αν αυτά μείνουν υψηλά και σε ένα χρόνο από τώρα, δεν θα πληγεί η σημερινή κυβέρνηση. Το πρόβλημα θα το έχει η επόμενη, πιθανώς μια κυβέρνηση υπό την ΝΔ. Ας τα δούμε αναλυτικά:
Παράμετρος πρώτη: Πρέπει ή όχι να αποτυπωθεί κάπως και η έξοδος από τα Μνημόνια; Δηλαδή, η κυβέρνηση ή εν δυνάμει (επόμενη) κυβέρνηση πρέπει να δείξουν ότι η χώρα μπορεί να κάνει δυο-τρεις κινήσεις, που να πείθουν ότι κάτι θα αρχίσει να αλλάζει μετά από οκτώ χρόνια; Οσοι υποστηρίζουν ότι δεν πρέπει, ας τολμήσουν να πουν ότι κακώς αποδεχτήκαμε το τέλος του Μνημονίου στις 20 Αυγούστου και ότι έπρεπε να ζητήσουμε την παράτασή του, για να δανειζόμαστε φτηνά. Ομως, καμιά πολιτική δύναμη δεν το λέει. Διότι, απλούστατα, καμιά χώρα πουθενά στο κόσμο δεν μπορεί να ζήσει εις το διηνεκές με δανειακή προστασία και διαρκή στυγνή λιτότητα. Διότι έτσι η ολοκληρωτική κατάρρευσή της είναι θέμα χρόνου.
Παράμετρος δεύτερη, οι παροχές και η παροχολογία. Είναι πράγματι εντελώς ανεύθυνο, για την παρούσα και για οποιαδήποτε κυβέρνηση, να τινάξουν στον αέρα το οικονομικό συμμάζεμα που έγινε επί οκτώ χρόνια, με παροχές και ταξίματα που δεν (θα) έχουν κανένα αντίκρυσμα και θα φέρουν δραματική οπισθοδρόμηση. Όμως, αν τα οικονομικά δεδομένα το επιτρέπουν, γιατί να μειωθούν από 1-1-2019 ξανά οι συντάξεις, από τις οποίες συντηρούνται χιλιάδες οικογένειες ανέργων και το έχουν κατανοήσει ακόμα οι εκπρόσωποι των ευρωπαίων δανειστών; Γιατί δεν πρέπει να αποκατασταθεί στοιχειωδώς ο κατώτατος μισθός σε μια χώρα όπου έχει διαλυθεί κάθε έννοια προστασίας της εργασίας και η εργοδοτική αυθαιρεσία καλπάζει;
Παράμετρος τρίτη: Ποιος παροχολογεί; Η προφανής απάντηση είναι η κυβέρνηση. Ομως, για όποιον παρατηρεί λίγο προσεκτικότερα, δεν υστερεί η αντιπολίτευση. Παράδειγμα πρώτο:
Αν η άνοδος των επιτοκίων δανεισμού οφείλεται στην ανεύθυνη κυβερνητική παροχολογία, η υπεύθυνη αντιπολίτευση δεν πρέπει να την ακολουθήσει. Ομως, ο Μητσοτάκης προηγήθηκε του Τσίπρα. Και οι δύο βλέπουν τις εκλογές και τους ψηφοφόρους που περιμένουν
Γιώργος Καρελιάς
Γιώργος Καρελιάς
7 Σεπτεμβριου 2018, 07:00 Πηγή: Protagon.gr
 |
| Κυριακός Μητσοτάκης και Αλέξης Τσίπρας με φόντο τη ΔΕΘ |
Γιώργος Καρελιάς 7 Σεπτεμβριου 2018
Η Ελλάδα έμεινε οκτώ χρόνια σε Μνημόνια. Βγήκε (τυπικά ή ουσιαστικά είναι άλλη συζήτηση) εδώ και είκοσι ημέρες. Και έχει ήδη αρχίσει η συζήτηση –με καταστροφολογική διάθεση από την αντιπολίτευση– για το τι θα γίνει με τα επιτόκια δανεισμού από τις αγορές, η άνοδος των οποίων αποδίδεται στις παροχές που ετοιμάζεται να κάνει ο Αλέξης Τσίπρας. Μόνο που η παροχολογία εκπορεύεται και από την αντιπολίτευση. Ηδη ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει εξαγγείλει αυξήσεις μισθών και μειώσεις φόρων. Και όσοι καταστροφολογούν με τα spreads δεν αντιλαμβάνονται ότι, αν αυτά μείνουν υψηλά και σε ένα χρόνο από τώρα, δεν θα πληγεί η σημερινή κυβέρνηση. Το πρόβλημα θα το έχει η επόμενη, πιθανώς μια κυβέρνηση υπό την ΝΔ. Ας τα δούμε αναλυτικά:
Παράμετρος πρώτη: Πρέπει ή όχι να αποτυπωθεί κάπως και η έξοδος από τα Μνημόνια; Δηλαδή, η κυβέρνηση ή εν δυνάμει (επόμενη) κυβέρνηση πρέπει να δείξουν ότι η χώρα μπορεί να κάνει δυο-τρεις κινήσεις, που να πείθουν ότι κάτι θα αρχίσει να αλλάζει μετά από οκτώ χρόνια; Οσοι υποστηρίζουν ότι δεν πρέπει, ας τολμήσουν να πουν ότι κακώς αποδεχτήκαμε το τέλος του Μνημονίου στις 20 Αυγούστου και ότι έπρεπε να ζητήσουμε την παράτασή του, για να δανειζόμαστε φτηνά. Ομως, καμιά πολιτική δύναμη δεν το λέει. Διότι, απλούστατα, καμιά χώρα πουθενά στο κόσμο δεν μπορεί να ζήσει εις το διηνεκές με δανειακή προστασία και διαρκή στυγνή λιτότητα. Διότι έτσι η ολοκληρωτική κατάρρευσή της είναι θέμα χρόνου.
Παράμετρος δεύτερη, οι παροχές και η παροχολογία. Είναι πράγματι εντελώς ανεύθυνο, για την παρούσα και για οποιαδήποτε κυβέρνηση, να τινάξουν στον αέρα το οικονομικό συμμάζεμα που έγινε επί οκτώ χρόνια, με παροχές και ταξίματα που δεν (θα) έχουν κανένα αντίκρυσμα και θα φέρουν δραματική οπισθοδρόμηση. Όμως, αν τα οικονομικά δεδομένα το επιτρέπουν, γιατί να μειωθούν από 1-1-2019 ξανά οι συντάξεις, από τις οποίες συντηρούνται χιλιάδες οικογένειες ανέργων και το έχουν κατανοήσει ακόμα οι εκπρόσωποι των ευρωπαίων δανειστών; Γιατί δεν πρέπει να αποκατασταθεί στοιχειωδώς ο κατώτατος μισθός σε μια χώρα όπου έχει διαλυθεί κάθε έννοια προστασίας της εργασίας και η εργοδοτική αυθαιρεσία καλπάζει;
Παράμετρος τρίτη: Ποιος παροχολογεί; Η προφανής απάντηση είναι η κυβέρνηση. Ομως, για όποιον παρατηρεί λίγο προσεκτικότερα, δεν υστερεί η αντιπολίτευση. Παράδειγμα πρώτο:
