Πέθανε ρε… Τι σου ζητάνε;...
"Το είπε και ο υπουργός Επικρατείας Άκης Σκέρτσος: «Δεν υπάρχει λόγος να δημιουργήσουμε ένα πολυτελές σύστημα υγείας».
Τι να το κάνουν το «πολυτελές» σύστημα υγείας οι φτωχοδιάβολοι του κατώτατου μισθού;"...
Χτυπάει το τηλέφωνο ξημερώματα. Ο νους σου πάει κατευθείαν στο κακό. Κάτι συνέβη. Κάποιος δικός σου άνθρωπος έπαθε κάτι.
Το...
σηκώνεις γρήγορα, ενώ εύχεσαι μέσα σου να είναι απλώς ένα λάθος. Μια
διαολεμένη παρεξήγηση για την οποία δεν θα γκρινιάξεις που σου χάλασε
τον ύπνο, αλλά θα την ξεχάσεις αμέσως επιστρέφοντας ανακουφισμένος στο
κρεβάτι σαν να μην τρέχει τίποτα.
Εγκεφαλικό,
έμφραγμα, τροχαίο, τι σημασία έχει; Πρέπει να τρέξεις, να προσπαθήσεις
να σώσεις τον άνθρωπό σου. Να τον βοηθήσεις, να κάνεις τα πάντα για να
τη βγάλει καθαρή.
Μόλις
επιβεβαιώνονται τα κακά μαντάτα, είναι η σειρά σου να πάρεις τηλέφωνο,
ενώ ταυτόχρονα ντύνεσαι ψάχνοντας πανικόβλητος τις κάλτσες, τα παπούτσια
και τα κλειδιά σου.
Έχεις
έναν καλό φίλο γιατρό σε νοσοκομείο – Ευαγγελισμός, Ερυθρός Σταυρός,
Σωτηρία, Γεννηματάς, τι σημασία έχει; Ανυπομονείς να το σηκώσει για να
σε καθοδηγήσει, να μοιραστείς την ευθύνη μαζί του.
«Αν
έχεις λεφτά, μπορεί και να τον σώσεις. Αν όχι, τότε δεν έχεις ελπίδα»,
σου λέει προτού προλάβεις καλά καλά να του εξηγήσεις. «Ακόμα κι αν δεν
χρειάζεται εγχείρηση, σίγουρα θα έχει ανάγκη από εντατική. Οι δικές μας
είναι γεμάτες», συμπληρώνει.
Ασυναίσθητα,
σκέφτεσαι τα χρήματα που έχεις στην τράπεζα. Φτάνουν ή όχι; Δεν μπορείς
να είσαι σίγουρος, αφού δεν ξέρεις καν πόσο σοβαρή είναι η κατάστασή
του.
Καλείσαι
να αποφασίσεις, λοιπόν, τι θα κάνεις, χωρίς να γνωρίζεις όλες τις
παραμέτρους, μα κυρίως χωρίς να σου διασφαλίζει κανείς πως τα χρήματά
σου θα τον σώσουν.
Υπάρχει
περίπτωση να τα χάσεις όλα – και τον άνθρωπό σου και τις οικονομίες
σου. Και τότε τι; Θα σου αρκεί απλώς το ότι προσπάθησες; Κι αν του
χρόνου πάθεις κάτι εσύ; Ποιανού τα χρήματα θα σε σώσουν;
Σίγουρα,
δεν προλαβαίνεις να τα ξαναμαζέψεις. Εκτός κι αν σταματήσεις να
υπάρχεις. Τότε, ναι, ίσως και να καταφέρεις να γλιτώσεις τα έξοδα για
τρόφιμα, ρεύμα, καύσιμα και φόρους – όλα αυξημένα.
Ο χρόνος περνάει και εσύ πρέπει να αποφασίσεις. Ιδιωτικό ή δημόσιο νοσοκομείο; Ένα παράθυρο στην ελπίδα ή σίγουρος θάνατος;
Ίσως
δεν έχει σημασία. Ίσως πρέπει να κάνεις αυτό που κάνουν οι
περισσότεροι. Στο δημόσιο και ό,τι θέλει ας γίνει. Με τη βοήθεια μιας
προσευχής, ενός σταυρού, ενός κεριού στην εκκλησία – κάτι ξέρει η
κυβέρνηση που τις αφήνει στο απυρόβλητο.
Τα
ιδιωτικά νοσοκομεία δεν είναι, άλλωστε, για ανθρώπους με 600 ευρώ
μισθό. Δεν μπορείς να ζητάς «πολυτέλεια» στην αρρώστια και στον θάνατο
από τη στιγμή που δεν την είχες στη ζωή.
Το
είπε και ο υπουργός Επικρατείας Άκης Σκέρτσος: «Δεν υπάρχει λόγος να
δημιουργήσουμε ένα πολυτελές σύστημα υγείας». Τι να το κάνουν το
«πολυτελές» σύστημα υγείας οι φτωχοδιάβολοι του κατώτατου μισθού;
«Σαρδελοποιημένοι» στα μέσα μεταφοράς, «σαρδελοποιημένοι» και στα
νοσοκομεία. Ποιος ο λόγος να αξίζουν κάτι καλύτερο;
Έφτασες
στο νοσοκομείο, αλλά ακόμα περιμένεις να τον εξετάσουν. Ξέρεις –και
ξέρουν– ότι αργοπεθαίνει, όμως ο θάνατος μοιάζει πλέον να είναι κοινά
αποδεχτός. Αργά το βράδυ, σε ενημερώνουν πως η περίπτωσή του ήταν
δύσκολη, πως ό,τι και να έκανες δεν θα μπορούσες να αποτρέψεις το
«μοιραίο».
Μπορεί
και να μη σου λένε την αλήθεια, όμως δεν σε νοιάζει. Το χρειάζεσαι αυτό
το ψέμα για να σταθείς στα πόδια σου, για να συνεχίσεις να ζεις.
Σταδιακά,
η διάθεσή σου αλλάζει, σχεδόν χαίρεσαι με την απόφασή σου να μην τον
πας σε ιδιωτικό νοσοκομείο. Τουλάχιστον δεν τα έχασες όλα. Κράτησες τα
χρήματα. Για λίγο ακόμα, μέχρι την επόμενη φορά που θα υπάρξει ξανά μια
κακιά στιγμή.
