Εξι βουλευτικές τροπολογίες έκανε χθες αποδεκτές ο υπουργός Υγείας
Ανδρέας Ξανθός, με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να συνεχίζει τη μακρά
παράδοση των προηγούμενων κυβερνήσεων με τη συνεχή ψήφιση τροπολογιών
κατά τις βραδινές ώρες.
Στο σχετικό ρεπορτάζ του στην Καθημερινή, ο Γιώργος Μπουρδάρας σημειώνει κάτι που μοιάζει να είναι ιδιαίτερα σημαντικό:
Με αφορμή και το σημερινό αυτό γεγονός, στους διαδρόμους της Βουλής
συζητείτο το φαινόμενο, ρυθμίσεις που κρίνονται αναγκαίες από Υπουργεία
να «περνούν» συχνά με τη μορφή βουλευτικών τροπολογιών. Με αυτό τον
τρόπο, όπως χαρακτηριστικά ελέχθη, καθίσταται δυνατό να εγκρίνονται
τέτοιες ρυθμίσεις που αν και φαίνεται να επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό,
καθώς έχουν δημοσιονομικό κόστος, δεν συνοδεύονται από ειδικές Εκθέσεις του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους,
όπως η κοινοβουλευτική τάξη επιβάλλει σε τέτοιες περιπτώσεις. Αν ήταν
υπουργικές τροπολογίες, προκειμένου να γίνουν αποδεκτές από τις
υπηρεσίες του Κοινοβουλίου, θα έπρεπε απαραιτήτως να συνοδεύονται από
τέτοιες ειδικές Εκθέσεις. Ως «βουλευτικές» έχει καθιερωθεί να γίνονται
αποδεκτές, χωρίς πληρούν μια τέτοια προϋπόθεση.
Σε τι ακριβώς ελπίζουν; Άντε και κορόιδεψαν την Τρόικα για 1-2 μήνες.
Μετά; Δεν θα έρθει ο λογαριασμός των γενναιόδωρων ρουσφετιών τους; Δεν
θα πρέπει να καλυφθεί κάποια στιγμή το σχετικό κόστος; Ακόμα πιστεύουν
ότι τα λεφτά πέφτουν από τον ουρανό;
Μία μία όλες τις αποφάσεις των προηγούμενων κυβερνήσεων τις κρίνουν αντισυνταγματικές τα ανώτατα δικαστήρια της χώρας.
Λόγω βέβαια και των... καθυστερήσεων που
διέπουν τη λειτουργία της δικαιοσύνης, πλην των δικαστικών και των
ενστόλων, των οποίων η αντισυνταγματικότητα στις περικοπές μισθών
κρίθηκαν από το 2014, οι υπόλοιπες αντισυνταγματικές κρίσεις των
δικαστηρίων συνέπεσαν με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση.
Το κόστος των δεκάδων
αντισυνταγματικών αποφάσεων των κυβερνήσεων Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ μπορεί ακόμα
και να τινάξει στον αέρα την πορεία των οικονομικών της χώρας στην ήδη
εξαιρετικά κρίσιμη αυτή περίοδο.
Κανείς όμως από τη σημερινή
αντιπολίτευση δεν έχει να κάνει το παραμικρό σχόλιο στις αποφάσεις αυτές
της δικαιοσύνης που στην ουσία τούς καθιστούν ενόχους αντισυνταγματικών
ενεργειών κατά συρροή.
Όλος ο πόνος της αντιπολίτευσης είναι η
αντισυνταγματικότητα του νόμου για τις τηλεοπτικές άδειες που στο κάτω
κάτω αφορά τις υπερχρεωμένες και υπέρμετρα δανειοδοτημένες επιχειρήσεις
της μονοφωνικής πληροφόρησης.
Οι αντισυνταγματικές περικοπές στις
συντάξεις και στους μισθούς, το αντισυνταγματικό κούρεμα των
ασφαλιστικών ταμείων, οι αντισυνταγματικές και παράνομες απολύσεις, το
αντισυνταγματικό χαράτσι και κάθε άλλο μέτρο που η δικαιοσύνη έκρινε ή
πρόκειται να κρίνει με τον ίδιο τρόπο είναι μικρές λεπτομέρειες μπροστά
στον κίνδυνο να υπάρξει ένα νόμιμο τοπίο στο χώρο των ραδιοτηλεοπτικών
μέσων.
Άραγε η δικαιοσύνη που λαμβάνει αυτές
τις αποφάσεις αντισυνταγματικότητας έχει αντιληφθεί το μέγεθος της
υποκρισίας και της συγκάλυψης των μιντιακών διαπλοκών;
Άραγε θα είναι το ίδιο αδέκαστα το
ΣτΕ, το Ελεγκτικό Συνέδριο και ο Αρειος Πάγος προς εκείνους που χρωστούν
τόσα εκατομμύρια στο Δημόσιο και στις τράπεζες που τόσα χρόνια τούς
τροφοδοτούσαν στο όνομα της ...ενημέρωσης;
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΛΛΙΤΣΗΣ Τα μηνύματα από τις Βρυξέλλες δεν
σηκώνουν παρερμηνείες. Το σημαντικότερο, πέραν όσων είπαν οι κύριοι
Ντάισελμπλουμ και Ντράγκι, είναι η προειδοποίηση που διατύπωσε η
καγκελάριος Μέρκελ προς τον πρόεδρο της Ν.Δ., κ. Μητσοτάκη, στη
συνάντηση γνωριμίας τους: Η αξιολόγηση πρέπει να κλείσει με επιτυχία, οι
μεταρρυθμίσεις να προωθηθούν, να μην οδηγηθούν τα πράγματα σε αδιέξοδο
γιατί ούτε η ίδια έχει πλέον περιθώρια να υποστηρίξει στο γερμανικό
Κοινοβούλιο νέο πρόγραμμα για την Ελλάδα. Το τρέχον είναι το τελευταίο.
Αλλη ευκαιρία δεν θα υπάρξει. Βεβαίως, το πρόγραμμα είναι πολύ δύσκολο, γιατί το βαραίνουν όλα όσα
επιμελώς αποφύγαμε να κάνουμε στα δύο προηγούμενα. Το πρώτο, το πιο
εύκολο, το τίναξε στον αέρα η ανικανότητα της τότε κυβέρνησης, ο ακραίος
πολιτικός τυχοδιωκτισμός όλης της τότε αντιπολίτευσης και το
αποτέλειωσε η διαβόητη Συμφωνία της Ντοβίλ, τον Οκτώβριο 2010 (αυτή που
έριξε στα βράχια και την Ιρλανδία, παρά τα δραστικά μέτρα που είχε
λάβει). Το δεύτερο ξεκίνησε υπονομευμένο με μια απίστευτη διακομματική
δημαγωγία περί «αναδιαπραγμάτευσης», εφαρμόστηκε ουσιαστικά μόνο στο
φοροεισπρακτικό σκέλος του και, αφού «σκίστηκε σελίδα σελίδα», πετάχτηκε
στα σκουπίδια του πολιτικού κόστους. Πορτογαλία, Ιρλανδία, Κύπρος
βγήκαν από τα δικά τους (σκληρά έως πολύ σκληρότερα...) προγράμματα. Η
Ελλάδα, όχι. Τώρα,
τα περιθώρια έχουν εξαντληθεί. Η επιτυχής ολοκλήρωση του προγράμματος,
με άμεσο και κρίσιμο βήμα την αίσια έκβαση της πρώτης αξιολόγησης, είναι
η τελευταία ευκαιρία της Ελλάδας στην Ευρώπη. Αν, για οποιονδήποτε
λόγο, αποτύχει η υλοποίησή του, δεν θα υπάρξουν ευρωπαϊκές δυνάμεις που
θα μας δώσουν τέταρτη ευκαιρία. Η επιτυχής ολοκλήρωση της αξιολόγησης
από μόνη δεν είναι ικανή, ωστόσο είναι αναγκαία προϋπόθεση για τη
σταθεροποίηση του εδάφους ώστε να έχει πιθανότητες μια νέα προσπάθεια
οικονομικής μεγέθυνσης. Η καθυστέρηση θα είχε αποτέλεσμα να χαθεί άλλο
ένα έτος, το 2016, για την ανάκαμψη. Ακόμη σοβαρότερο: Ενδεχόμενη
αποτυχία στην αξιολόγηση μας οδηγεί εκτός Ευρωζώνης. Αυτό είπε η
καγκελάριος Μέρκελ. Διά ταύτα, απαιτείται σύνεση. Πολύ περισσότερο, καθώς ένα μέρος της
κοινωνίας έχει ζαλιστεί από το πολυετές στροβίλισμα στη δίνη της κρίσης
(πως, αλήθεια, εξηγείται ότι το 60% των ερωτηθέντων σε δημοσκόπηση
πιστεύει ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση, όχι η Ελλάδα, είναι η κερδισμένη από την
ένταξή μας σε αυτήν;..) ενώ ένα μικρό, αλλά συστηματικά διαφημιζόμενο
από τηλεοπτικά κανάλια, θεωρεί ότι νόμος είναι ό,τι του αρέσει. Δείτε,
π.χ., εκείνους που θεωρούν ότι η ΕΛ.ΑΣ. «οφείλει» να τους προστατεύει
για να μπλοκάρουν άνετα τους δρόμους, να τους καλοδέχεται όταν εφορμούν
με τα αγροτικά μηχανήματα ενάντια σε δημόσια κτίρια ή σε γραφεία
κομμάτων ή όταν προπηλακίζουν βουλευτές – βέβαια, τα «παλικάρια», ότι
δεν θα τιμωρηθούν γι’ αυτούς τους «no cost-no risk αγώνες» τους... Το συμφέρον της χώρας επιβάλλει σύνεση από (όλα!..) τα κέντρα εξουσίας και συναίνεση από το δημοκρατικό πολιτικό προσωπικό. Ο πρωθυπουργός είναι αναγκαίο να δημιουργήσει ένα συνεκτικό
κυβερνητικό σχήμα, που δεν θα αντιστρατεύεται την κυβερνητική πολιτική –
αυτήν που υπερψηφίστηκε τον Σεπτέμβριο στις εκλογές. Παράδειγμα: Η χώρα
χρειάζεται ξένα επενδυτικά κεφάλαια. Το άμεσο δέλεαρ γι’ αυτά είναι οι
αποκρατικοποιήσεις. Ολοι όσοι δέχτηκαν να βρεθούν σε θέσεις ευθύνης γι’
αυτές, οφείλουν να τις προωθούν – όχι να τις υπονομεύουν. Αλλιώς, ας τους αφαιρεθούν η υπουργική ή προεδρική καρέκλα, ο συναφής
μισθός και τα άλλα συμπαρομαρτούντα, και ας αγωνιστούν να τις ακυρώσουν
ως πολίτες – όχι ως τζάμπα μάγκες. Δεύτερον, η κυβέρνηση οφείλει να
κάνει όσες διευθετήσεις είναι εφικτές στα ασφαλιστικά - φορολογικά μέτρα
που (κακο)σχεδίασε, να δηλώσει ότι θα είναι προσωρινά (έτσι ή αλλιώς,
πολλά από αυτά δεν είναι καν διατηρήσιμα...), ότι θα αρχίσει διάλογος
για πραγματική φορολογική και ασφαλιστική μεταρρύθμιση αμέσως μετά την
αξιολόγηση, να τα φέρει άμεσα στη Βουλή και να κλείσει την αξιολόγηση.
Δρόμος οπισθοχώρησης δεν υπάρχει. Και η αντιπολίτευση είναι αναγκαίο να αναλάβει τις ευθύνες της
απέναντι στη χώρα και, δεδομένου του διακυβεύματος (που είναι η παραμονή
της χώρας στην Ευρωζώνη), απέναντι στην Ιστορία. Δεν είναι στάση
ευθύνης η συμφωνία με το Γ΄ μνημόνιο αλλά η διαφωνία με τις περικοπές
δαπανών που αυτό προβλέπει. Ούτε η υιοθέτηση του συνθήματος των πιο
αδιάλλακτων μπλόκων, να αποσυρθεί η κυβερνητική πρόταση. Ούτε η δημαγωγική δήλωση αντιπροέδρου της Ν.Δ. ότι... δεν πρέπει να
αυξηθεί η φορολόγηση των αγροτών! Είναι σαφές πως η Ν.Δ. δεν θέλει
εκλογές, δεν θέλει να αναλάβει να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Πράττει συνετά. Αλλά, τότε, ας βάλει πλάτη αυτές τις κρίσιμες ώρες
για να κλείσει η αξιολόγηση, υποστηρίζοντας αναγκαία μέτρα ή/και
διατυπώνοντας άλλα κοστολογημένα – όχι έπεα πτερόεντα. Γιατί εδώ που
φτάσαμε, αν τα όποια μέτρα δεν εγκριθούν από τη Βουλή, ουδείς θα έχει
την πολυτέλεια να νίψει τας χείρας του. Ουδείς.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΤΣΙΧΛΙΑΣ Η απάντηση-συγγνώμη του κ. Λάκη
Λαζόπουλου στην καταγγελία του προέδρου της Εθνικής Συνομοσπονδίας
Ατόμων Με Ειδικές Ανάγκες, Ι. Βαρδακαστάνη, αγγίζει τα όρια της
γελοιότητας. Ζητεί χίλιες φορές συγγνώμη, όχι δεν είναι γενικά
ρατσιστής, αλλά μόνο ειδικά, για ένα άτομο, για έναν ανάπηρο, τον
Σόιμπλε, εξετράπη. Ο αριστερός οίστρος του τον οδήγησε σ’ αυτήν την
απίστευτη φράση «όταν ο άνθρωπος είναι καθηλωμένος σε μια καρέκλα, το
μυαλό του καθηλώνεται σε μια ιδέα. Εγώ το λέω παράνοια, το λέω
παραφροσύνη». Εκστόμισε ο προοδευτικός δηλαδή, αυτό που δεν τολμούν
ανοικτά να πουν οι πιο ακραίοι φασίστες: ο ανάπηρος στο σώμα είναι και
στο μυαλό! Αλλά ούτε αυτό είναι το χειρότερο του εθνικού μας σατιριστή,
αυτού του αλαζόνα αρτιμελούς τηλευαγγελιστή που θα έλεγε ακόμη πιο
ανατριχιαστικά πράγματα για να ερεθίσει το θυμικό των εκατομμυρίων
τηλεθεατών του, που του δίνουν εξουσία, φήμη, δόξα και χρήμα. Ισχυρίστηκε ο θεομπαίχτης, πανικοβλημένος από το εύρος των αντιδράσεων,
ότι υπήρξε ρατσιστής για πολιτικούς λόγους. Φαντάζομαι για να εκφράσει
την οργή του λαού... Φρίκη και δυσοσμία, από έναν ταλαντούχο, οξυδερκή
καλλιτέχνη, που αντί να διορθώνει με τα χρόνια τις αδυναμίες και τα
ελαττώματα της δουλειάς του (τα οποία πάντα είχαν να κάνουν με την
επιρρέπειά του στο εύκολο χειροκρότημα που προκύπτει από ακατέργαστα
αστεία και κηρύγματα) βυθίζεται σ’ έναν ακατάσχετο λαϊκισμό. Τοκίζει ο
Λαζόπουλος στην αγανάκτηση και την απόγνωση του κόσμου και εισπράττει...
Από την αυλή της Μιμής και των αστρολόγων της, στα κότερα και από εκεί
στις λαοθάλασσες του ΣΥΡΙΖΑ, ομοτράπεζος του προέδρου της Γαλλικής
Δημοκρατίας. Πάντοτε, άλλοτε φανερά κι άλλοτε κρυφά, κουλουριαζόταν στα
πόδια της εξουσίας. Αλλωστε αυτήν ποθούσε από την πρώτη στιγμή που
κατέβηκε στην Αθήνα, από τη Λάρισα με το Θεσσαλικό θέατρο. Ο δικός του
«Βλάχος» που εκθρόνισε από τις σκηνές τον γραφικό του Χ. Κλυνν ήταν
περιπαιχτικός, πονηρός, σίγουρος, υπερόπτης. Είχε έρθει να μας
κατακτήσει και τα κατάφερε. Η ρατσιστική του μπαρούφα ίσως σημάνει την
αρχή του τέλους μιας ταραχώδους δημοφιλίας, που γιγαντώθηκε στην
τηλεοπτική αρένα.
από τήν Έντυπη "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
