Ο καναπές της ομαδικής ψυχανάλυσης

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

 Τα σαλόνια των αθηναϊκών ξενοδοχείων είναι γεμάτα τις καθημερινές από ανθρώπους οι οποίοι συζητούν και ξανασυζητούν «τι θα κάνουμε γιατί... κάτι πρέπει να γίνει». Σας διαβεβαιώ ότι δεν κάνουν απολύτως τίποτα. Ορισμένοι νιώθουν προφανώς πολύ σημαντικοί γιατί ανακυκλώνεται συνεχώς το όνομά τους, άλλοτε ως επικεφαλής κάποιου νέου κόμματος, άλλοτε ως υποψήφιοι σωτήρες. Μερικοί άλλοι ειδικεύονται στην κριτική του λαού και της κοινωνίας. Θεωρούν, δηλαδή, ότι θα έπρεπε να τους καλέσει η κοινωνία να κατέβουν από το Βουνό και να εμφανισθούν σαν προφήτες για να τη σώσουν, αλλά με λύπη τους διαπιστώνουν ότι οι πολίτες δεν έχουν ωριμάσει αρκετά. Μου θυμίζουν κάποιον μακρινό μου πρόγονο ο οποίος ουδέποτε εξελέγη βουλευτής, αν και το ήθελε πολύ, γιατί διακήρυσσε ότι τον ενδιαφέρουν μόνο «εκλεκτές ψήφοι».

Κάποιοι πάλι συνωμοτούν πρωί, μεσημέρι, βράδυ με την υπόσχεση ότι όπου να ’ναι θα προκύψει κάποιο νέο άφθαρτο πολιτικό σχήμα. Ολο αυτό μοιάζει με ένα μεγάλο, ναρκισσιστικό πανηγύρι που δεν βγάζει πουθενά. Εχω κουρασθεί να ακούω δικαιολογίες από όσους φτάνουν στο παρά πέντε και στο τέλος διστάζουν να εμπλακούν με την πολιτική. Το περίφημο τάιμινγκ δεν θα είναι ποτέ το ιδανικό, δεν υπάρχει κίνηση χωρίς ρίσκο ούτε πείραμα σε τέλειες συνθήκες στην πολιτική. Το αν πρέπει να ωριμάσουν πρώτα οι ιδέες και μετά να προκύψει κάτι καινούργιο είναι επίσης αστείο ως ζήτημα συζήτησης.

Γεγονός είναι ότι κάτι πρέπει να γίνει. Το κομμάτι της κοινωνίας που δουλεύει σκληρά, πληρώνει φόρους, τηρεί τους νόμους και πιστεύει σε μια ευρωπαϊκή προοπτική με τολμηρές μεταρρυθμίσεις είναι απελπισμένο, αν όχι αηδιασμένο. Εχει, όμως, τις δικές του ευθύνες. Εκανε το λάθος να σνομπάρει την πολιτική την οποία άφησε στους φαύλους, τους ανεπάγγελτους και τους γραφικούς. Η Νέα Δημοκρατία δεν είχε ποτέ τόσα λούμπεν στοιχεία, γιατί στην καρδιά της βρίσκονταν εκπρόσωποι του δυναμικού αστικού κόσμου της χώρας. Πού πήγαν οι Παπαληγούρες, οι Αβέρωφ, οι Τσάτσοι, οι Τρυπάνηδες; Τώρα ποιος φταίει, θα ρωτήσετε. Δύσκολο να το πει κανείς. Ηταν όμως λάθος να σνομπάρουν την πολιτική άνθρωποι που ενδιαφέρονται για τα κοινά και αγωνιούν για τον τόπο. Είναι υποχρέωσή τους να μη σνομπάρουν τα παλιά ή τα καινούργια κόμματα, να εμπλακούν στις τοπικές κοινωνίες, σε δημοτικά συμβούλια, όπου μπορεί ο καθένας. Δεν μπορούμε να γκρινιάζουμε για το επίπεδο της πολιτικής εκπροσώπησής μας και να μην κάνουμε τίποτα γι’ αυτό. Προσωπικά τρέφω σεβασμό για όσους αποφασίζουν να αναμειχθούν σήμερα με την πολιτική, να ενεργοποιηθούν σε καθιερωμένα κόμματα ή να δοκιμάσουν νεοπαγή. Θέλει θάρρος και γερά νεύρα. Δεν υπάρχει όμως άλλη λύση. Αν αφήσουμε την πολιτική στους παλαβούς, τους γραφικούς και τους ακραίους η μοίρα μας δεν θα είναι καλή. Σηκωθείτε, λοιπόν, από τους καναπέδες της ομαδικής ψυχανάλυσης, τις αναπαυτικές πολυθρόνες των κορυφαίων αναλύσεων και μπείτε στο καμίνι της πολιτικής. Αν όχι, παράκληση να σταματήσετε να γκρινιάζετε και το έργο θα συνεχισθεί με τον θίασο που έχουμε...

kathimerini.gr

Ο Απόλυτος Κιτρινισμός

Μην σκάτε για την κρίση: Θα πεθάνουμε όλοι από Ebola

19.10.14

Με τίτλο «Στα χρόνια της χολέρας με Έμπολα» κυκλοφορεί σήμερα η μεγαλύτερη εφημερίδα της Ελλάδας, μιας χώρας η οποία μέχρι στιγμής μετράει  
0 κρούσματα και 0 θανάτους από τη συγκεκριμένη επιδημία.

Το Πρώτο Θέμα επιλέγει μάλιστα το πρωτοσέλιδο αυτό μετά από μια εβδομάδα στην οποία συνέβησαν σχεδόν τα πάντα, με την κυβέρνηση να επιβεβαιώνει τον αποκλεισμό της χώρα από τις αγορές με την αδιέξοδη στρατηγική της.

Θυμηθείτε τι έγραφε η Παραπολιτική πριν από λίγο καιρό εδώ :

 8.10.14
Ήρθε η ανάπτυξη και έφερε πληρωμένα συμβόλαια......τρομοκρατίας για τον ιό Ebola

Λένε ότι η δουλειά δεν είναι ντροπή και σε γενικές γραμμές συμφωνώ, πόσο μάλλον από τα πολλά και διάφορα που έχει τύχει να δω εντός, εκτός κι επί τα αυτά της Πολιτικής. Κάπου όμως υπάρχει ένα όριο και φαίνεται ότι κάποιοι αυτές τις μέρες το ξεπερνούν.

Αποτελεί μη υπερασπίσιμη επαγγελματική επιλογή το να εργάζεται κανείς συνειδητά υπέρ της δημιουργίας ενός επικοινωνιακού κλίματος τρομοκρατίας για τον ιό Ebola κατά παραγγελία φαρμακευτικής εταιρείας. Ως εργασία δεν ορίζεται μόνο η παραγωγή σχετικού υλικού αλλά και η φιλοξενία/αναπαραγωγή του.

Η Αθήνα είναι μικρό χωριό και η «μπίζνα» που πάει να ανοίξει ίσως αποδειχθεί μεγάλη, κυρίως γιατί κάποιοι προσδοκούν διάφορα κι από κρατικούς φορείς. Ελπίζω και εύχομαι να μείνουν με την όρεξη. Τα ραντάρ τους έχουν πιάσει.

parapolitiki.com

Σκίτσο του Ηλία Μακρή

                                                                                                              ΗΛΙΑΣ ΜΑΚΡΗΣ

ΑΝΤΙΔΟΣΙΣ..... ΕΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΑΤΟ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟ ΜΕΤΡΟ ΤΩΝ ΑΘΗΝΑΙΩΝ

Τις τελευταίες δυο δεκαετίες, μεταξύ των πολλών άλλων ξεδιάντροπων υποσχέσεων που ακούμε προεκλογικά, από τα δυο κόμματα εξουσίας, είναι η φορολόγηση των μεγάλων εισοδημάτων, την οποία ουδέποτε είδαμε να πραγματοποιείται. 

Αντ’ αυτού, οι πολιτικοί άνδρες, προκειμένου  να εισέλθουν στην συνομοταξία της υπό φορολόγηση αυτής τάξης, μας οδήγησαν στην οικονομική κατάρρευση. 

Μια αρνητική επίδοση με ιστορία που κρατάει από ιδρύσεως του νέο-ελληνικού κράτους. Η χυδαιότητα της ταύτισης του κράτους με την πολιτεία, και αλίμονο με την πατρίδα.

Η σημερινή κυβέρνηση του «Μνημονίου», πασχίζει άπελπις να συμμαζέψει το φορολογικό κομφούζιο, δίχως κανένα αποτέλεσμα, όπως δείχνουν οι σχετικοί αριθμοί που κατατίθενται από τις οικονομικές αναλύσεις, που ανακοινώνει ακόμη και η ίδια.

Τι να φταίει άραγε και ο Ρωμιός δεν θέλει, με κανέναν θεό, να είναι συνεπής προς τις φορολογικές του υποχρεώσεις; 

Φαίνεται όμως ότι η ιστορία αυτή είναι πολύ παλιά. 

Ξεκινά από τότε που άρχισαν να εμφανίζονται στο προσκήνιο της Ιστορίας, οι πρώτες καλά οργανωμένες πόλεις, στη γη των Ελλήνων.  Μια περίπτωση λοιπόν του προβλήματος αυτού, αλλά κυρίως την λύση που επέλεξαν οι πολίτες οι ίδιοι, για την αντιμετώπιση του συγκεκριμένου προβλήματος – λύση τέλεια όπως θα δούμε – θα καταθέσω στην συνέχεια.

ΑΝΤΙΔΟΣΙΣ

Ένα μέτρο με το οποίο κατέστησαν αδύνατη την φοροδιαφυγή των πλούσιων πολιτών οι Αθηναίοι. Ένα μέτρο που εάν εφαρμόζονταν σήμερα θα έλυνε το ζήτημα της φοροδιαφυγής των μεγάλων εισοδημάτων.

Οι Αθηναίοι υποχρέωναν τους πλουσιότερους των δέκα φυλών να κατασκευάζουν πολεμικά πλοία. Κάθε φυλή εξέλεγε 120 πρόσωπα μεταξύ των πλουσιοτέρων. Οι μισοί απ’ αυτούς που ονομάζονταν συμμορία, συνενώνονταν μ’ όλες τις συμμορίες των άλλων φυλών και διαιρούνταν, όλοι μαζί σε τέσσερις συμμορίες των 300 ατόμων η κάθε μια.

Οι εναπομένοντες μισοί των δέκα φυλών, που περιελάμβαναν τους λιγότερο πλούσιους, παρέμεναν επικουρικοί και συνεισέφεραν ανάλογα. Η κάθε μια από τις τέσσερις συμμορίες είχε δικό της στρατό και δικό της ρήτορα. Πλούσιοι θεωρούνταν όσοι είχαν περιουσία δέκα ταλάντων.

 Εάν κάποιος από τους πλούσιους, που τους υποδείκνυε η κάθε φυλή, ζητούσε την απαλλαγή του από την τριηραρχία (έξοδα κατασκευής, συντήρησης), με την δικαιολογία ότι δεν είναι πλούσιος, τότε δικαιούνταν ο οποιοσδήποτε άλλος πολίτης να δηλώσει αποδοχή του αξιώματος, υπό τον όρο να ανταλλάξει την περιουσία του με την περιουσία του ενιασταμένου. Η πράξη αυτή καλούνταν αντίδοσις.

Είναι ολοφάνερο ότι κανείς πλούσιος δεν θα ήταν πρόθυμος να ζητήσει απαλλαγή από την τριηραρχία, κινδυνεύοντας ν’ ανταλλάξει την περιουσία του με την περιουσία κάποιου, ο οποίος διέθετε μικρότερη από την δική του. Η αντίδοση ίσχυε στην τριηραρχία, στην χορηγία, στην εστίαση και στην γυμνασιαρχία. Οι δημόσιες αυτές λειτουργίες ήταν ετήσιες και επομένως κάθε χρόνο γίνονταν αντιδόσεις.

Ο ενιστάμενος, αυτός δηλαδή που ζητούσε απαλλαγή, όφειλε να υποδείξει αυτόν που θεωρούσε πλουσιότερό του. Εάν ο τελευταίος αυτός αμφισβητούσε τον ισχυρισμό του ενισταμένου, ακολουθούσε δίκη, ειδική για την περίπτωση αυτή. Κατ’ αυτή ο καθένας τους ορκίζονταν ότι ορθώς και δικαίως αποφαίνονταν για την περιουσία του, και εντός τριημέρου υπέβαλλε λεπτομερή κατάστασή της. Μετά απ’ αυτό παραπέμπονταν η υπόθεση στο αρμόδιο δικαστήριο, στο οποίο γίνονταν συζήτηση περί της αξίας της περιουσίας, περί των βαρών της κλπ. (Δημοσθ. Προς Φαίν. 5).

Εν τω μεταξύ, καθένας από τους διάδικους προφυλακτικώς μπορούσε να κατάσχει την περιουσία του αντιδίκου του και να την σφραγίσει (Δημοσθ. Κατά Μειδίου 79). Η εναλλαγή της περιουσίας (αντίδοση) λάμβανε χώρα πριν από την έκδοση της δικαστικής απόφασης (Ισοκρ. περί αντιδόσεως 5).

Στην αντίδοση περιλαμβάνονταν η εναλλαγή όλης της περιουσίας, τα ζώα οι δούλοι (Λυσίου περί αντιδ. 1), οι αποκτήσεις (Δημοσθ. Κατ’ Αφόβου Β, 17), και τα χρήματα (Δημοσθ. Προς Λεπτίνη). Κατ’ εξαίρεση απαλλάσσονταν από την αντίδοση τα μεταλλεία («πλην των εν τοις έργοις τοις αργυρίοις»), οι κληρουχίες (Δημοσθ. Περι Συμμοτιών 16), τα κοινωνικά δηλαδή τα αδιαίρετα και οι περιουσίες που συνεπάγονται προσωποπαγείς υποχρεώσεις, όπως η διατροφή της μητρός.

Κατά την συζήτηση της αντίδοσης ήταν δυνατόν να συζητηθούν ορισμένες εξαιρέσεις των ανταλλακτέων.

Είναι αξιοθαύμαστη η απλότητα αλλά και η αποτελεσματικότητα του φορολογικού αυτού μέτρου. Παραδίδει η πολιτεία τους πλούσιους πολίτες στο έλεγχο της υποχρεωτικής ειλικρίνειας του καθενός, και προς την πολιτεία και προς στους ανθρώπους της ίδιας οικονομικής επιφάνειας.

Από τις πολλές αναφορές σε συγκεκριμένα περιστατικά που διαθέτουμε, από τους ρήτορες της εποχής, είναι φανερό ότι η διαδικασία αυτή εφαρμόζονταν συχνά. Και ο Ισοκράτης και ο Δημοσθένης υπήρξαν αντίδικοι σε περιπτώσεις αντιδόσεων.

Βιβλιογραφία: «ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ». Συγγραφέας, Ι. Δ. Ζέπος

ΠΙΤΤΑΚΙΟΝ

Όπως στο παζάρι τα μάτια καρφώνονται στα μεγαλύτερα και παχύτερα βόδια έτσι και στην πολιτική τα αυτιά ακούν με προσοχή τις μεγαλύτερες και παχυλότερες υποσχέσεις...
 matrix24.gr

Μελίνα Μερκούρη

 η Ελληνίδα που συγκίνησε τον κόσμο

Σαν χθές, 18 Οκτωβρίου του 1920, ήρθε στη ζωή, η Μαρία Αμαλία (Μελίνα) Μερκούρη, μία από τις κορυφαίες φυσιογνωμίες του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου και ηγετική μορφή του αντιδικτατορικού αγώνα.

 Γεννήθηκε στο σπίτι του παππού της Σπύρου Μερκούρη, ο οποίος διατέλεσε δήμαρχος Αθηνών για περίπου είκοσι χρόνια. Ο πατέρας της, Σταμάτης, ήταν επίσης πολιτικός. Σε ηλικία δεκαοχτώ ετών γίνεται δεκτή στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου ενώ τον επόμενο χρόνο παντρεύεται τον Παναγιώτη Χαροκόπο.
Το 1944 εμφανίζεται για πρώτη φορά στο σανίδι ξεκινώντας τη θρυλική πορεία της στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Στην θεατρική και κινηματογραφική της καριέρα συνεργάζεται με κορυφαία ονόματα της ελληνικής και παγκόσμιας Τέχνης όπως με τον Δημήτρη Μυράτ, την Ειρήνη Παππά, τον Τίτο Βανδή, τον Κάρολο Κουν, τον Μάνο Κατράκη, τον Γιώργο Παππά, τον Μάνο Χατζιδάκη, Μίκη Θεωδοράκη, Μιχάλη Κακογιάννη, Ιάκωβο Καμπανέλλη και τους Ζιλ Ντασσέν, Άντονι Πέρκινς, Ρόμι Σνάιτερ, Πίτερ Ουστίνοφ, Λόρενς Ολιβιέ, Έλεν Μπέρστιν και πολλούς άλλους.
Η πρώτη της ταινία, η μυθική πλέον «Στέλλα» προβλήθηκε για πρώτη φορά το 1955. Η σκηνοθεσία του Μιχάλη Κακογιάννη, το σενάριο του Ιάκωβου Καμπανέλλη και η ερμηνεία της Μελίνας χάρισαν στην ταινία παγκόσμια αναγνώριση και βραβεύτηκε με το βραβείο καλύτερης ταινίας ρετροσπεκτίβας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1960, με τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξένης ταινίας του 1956, καθώς και με το βραβείο ερμηνείας Isa Miranda, για την ερμηνεία της Μελίνας Μερκούρη, στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών του 1955.
Στο φεστιβάλ των Καννών η Μελίνα γνωρίζει κι ερωτεύεται κεραυνοβόλα τον Ζίλ Ντασσέν, με τον οποίο αργότερα θα παντρευτούν και θα μείνουν μαζί μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος. Με σκηνοθέτη το Ντασσέν τον επόμενο χρόνο γυρνάνε την ταινία «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», βασισμένη στο έργο του Νίκου Καζαντζάκη. Το 1958-60 το ζευγάρι κινηματογραφεί το «Ποτέ την Κυριακή», την ταινία που έκανε διάσημη την ίδια και τη μουσική του Μάνου...

Απόσυρση των Α7 Corsair II, Άραξος

Straight Out Of Camera

Fangiskos Samsas / SOOC

thepressproject