Οι δανειστές έχουν αλλάξει ποντάρισμα...
Άκουσα με
τη δέουσα προσοχή τις ομιλίες των κορυφαίων στελεχών της Ν.Δ. στη
συζήτηση για τον προϋπολογισμό. Τα επιχειρήματα γνωστά και χιλιοειπωμένα:
είστε άχρηστοι, είστε ανίκανοι, είστε η χειρότερη κυβέρνηση της
μεταπολίτευσης, είστε ψεύτες, είστε ανήθικοι, τα νούμερα δείχνουν την
παταγώδη αποτυχία σας, δεν εμπνέετε εμπιστοσύνη στους επενδυτές, η χώρα
έχει τις χαμηλότερες επιδόσεις στην ευρωζώνη, όσο μένετε στην εξουσία τα
πράγματα θα πηγαίνουν χάλια.
Θα πει κανείς ότι αντιπολίτευση
είναι, έτσι λειτουργούν παντού οι αντιπολιτεύσεις, είναι υποχρεωμένη να
καλλιεργεί προσδοκίες νίκης για να κρατηθεί η παράταξη ενωμένη και σε
εκλογική ετοιμότητα. Σωστό. Όμως δεν έχουμε να κάνουμε με ένα
αντισυστημικό κόμμα που υπόσχεται ρήξεις με το κατεστημένο και ριζικές
αλλαγές επαναστατικού χαρακτήρα ούτε προτίθεται να συγκρουστεί με τις
ευρωπαϊκές ελίτ.
Δεν είναι δηλαδή αυτό που ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι
την υπογραφή του τρίτου μνημονίου. Πρόκειται για το κόμμα των
νοικοκυραίων, που μισεί το πεζοδρόμιο, βδελύσσεται τους ακτιβισμούς,
αποθεώνει την αγορά και καθοδηγείται από τη γνωστή τριάδα της
εθνικοφροσύνης «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια».
Οφείλει λοιπόν για
να είναι σοβαρό να βρίσκεται σε επικοινωνία με την αίσθηση που επικρατεί
στους εκπροσώπους της κοινωνικής τάξης, τα συμφέροντα της οποίας
εκφράζει, καθώς και με το αφήγημα που διακινούν οι μηχανισμοί ενημέρωσης
της Δύσης.
Διαβάζοντας τα διεθνή μέσα ενημέρωσης που είναι
υπεράνω υποψίας για ροπή προς τον ριζοσπαστισμό, όπως είναι οι Financial Times και η
Wall Street Journal, προβληματίζομαι. Γιατί αυτά τα δίκτυα που δεν
χρωστούσαν καλή κουβέντα για την Ελλάδα και την κυβέρνηση της γράφουν
τώρα κολακευτικά σχόλια;...
