Μητσοτάκης ο μικρός
Γιορτάζοντας την επέτειο της εισόδου της χώρας στην Ενωμένη Ευρώπη, παρουσία ανώτατων αξιωματούχων της ΕΕ, πρέπει να είσαι αθεράπευτα επαρχιώτης και αδίστακτος, για να κάνεις αντιπολίτευση στην εγχώρια αντιπολίτευση. Και όμως, αυτό έκανε στην ομιλία του στο Ζάππειο ο κ. Μητσοτάκης, αφιερώνοντας ένα τμήμα της στο «σκοτεινό διάλειμμα: την περίοδο κατά την οποία επικράτησε ο διχαστικός λαϊκισμός, το 2015»:
«Τότε που η χώρα οδηγήθηκε ένα μόλις βήμα πριν τον γκρεμό. Και πάλι όμως, οι προοδευτικές δυνάμεις αντιστάθηκαν και διέλυσαν τα έωλα συνθήματα. Κράτησαν τον τόπο στην Ευρώπη και στο κοινό νόμισμα. Και τελικά συνέτριψαν τη δημαγωγία μαζί με το διπλό αντιευρωπαϊκό και αντιδημοκρατικό ψέμα, τόσο αυτό με το αριστερό προσωπείο όσο και εκείνο με το ακροδεξιό πρόσωπο του φασισμού και του μίσους».
Δεν υπάρχει άλλη, αναπτυγμένη δημοκρατική χώρα της Ευρώπης, που ο πρωθυπουργός της να καταφεύγει σε μια τέτοια, χωρίς προηγούμενο απρέπεια. Ούτε ο Ορμπαν στην Ουγγαρία ή ο Μπορίσοφ που συγκυβερνούσε με την μαφία στη Βουλγαρία. Χώρες δηλαδή και εξουσίες που δεν αισθάνονται σίγουρες ούτε για τον εαυτό τους ούτε για τη σταθερή θέση τους στην Ευρώπη. Η ομιλία Μητσοτάκη ήταν ακριβώς αυτό: μια μικρή υπανάπτυκτη Ελλάδα, της οποίας ο κακομοίρης πρωθυπουργός βρίσκει την ευκαιρία για να λύσει τις εκκρεμότητες του με την αντιπολίτευση.
Ήταν μια μοναδική ευκαιρία, για ένα σοβαρό Ευρωπαίο πρωθυπουργό, να μιλήσει για την Ευρώπη. Για τα επιτεύγματα της και τις αδυναμίες της, να διατυπώσει, το δικό του όραμα σε μια ΕΕ που προβληματίζεται σήμερα όσο ποτέ άλλοτε για το μέλλον της. Τις προάλλες στο Στρασβούργο, ο Μακρόν και η ευρωπαϊκή ηγεσία έκαναν ακριβώς αυτό. Μίλησαν για τα θετικά της αλλά και τις αρχιτεκτονικές της αδυναμίες, έκαναν τις δικές τους προτάσεις.
Σε ολόκληρη την ομιλία Μητσοτάκη, δεν υπάρχει ούτε μια σκέψη για το μέλλον της ΕΕ, ούτε μια αιχμή για τις αδυναμίες που οδήγησαν στην διπλή κρίση που εξακολουθεί να την ταλαιπωρεί, την οικονομική και την προσφυγική. Για την τελευταία, που αφορά ιδιαίτερα τη χώρα μας, δεν είπε κουβέντα, ενώ ήταν μια μοναδική ευκαιρία. Οσο για την πρώτη, ενώ όλοι πλέον παραδέχονται ότι ήταν η ασυμμετρία του ευρώ που την προκάλεσε, βρήκε μόνο να πει το παρακάτω, κόλακας των ισχυρών της Ευρώπης:
«Δεν έλειψαν, ασφαλώς, και οι στιγμές που ο ρόλος της Ένωσης παρεξηγήθηκε, κάτι που, πιστεύω, ότι συνέτεινε και στην εκδήλωση της κρίσης της τελευταίας δεκαετίας. Όμως, η Ευρώπη είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα ταμείο. Είναι μία κοινή αντίληψη για τη ζωή, για την οικονομία και την κοινωνία που προσφέρει από τη μία δικαιώματα, αλλά γεννά από την άλλη και υποχρεώσεις»
Ο υπάκουος, σπασίκλας της τάξης, όπως περιέγραφε πρόσφατα τον Έλληνα πρωθυπουργό ο Economist, θα αποστηθίσει το μάθημα που θα του παραδώσουν οι δάσκαλοι. Μέχρι να έρθουν τα βιβλία της νέας σχολικής χρονιάς, θεώρησε καλό να αναμασήσει τη θεωρία των δύο άκρων, και μάλιστα μπροστά σε Ευρωπαίους ηγέτες που δεν έχουν καμία σχέση, ούτε ασπάζονται αυτές τις αντικομουνιστικές, αντιδημοκρατικές αθλιότητες.
Ο κ. Μητσοτάκης χρησιμοποίησε δηλαδή μια επέτειο που αφορά όλη τη χώρα, για να κάνει μικροπολιτική και προπαγάνδα εσωτερικής κατανάλωσης. Αναμασώντας τα fake news για τους «πολύ γρήγορους ρυθμούς των εμβολιασμών» στην Ελλάδα και τον κατά φαντασία πρωτοποριακό ρόλο που παίζει ο ίδιος στην Ευρώπη. Και μπορεί να άρχισε τον ομιλία του με τον «ιστορικό ηγέτη» Κωνσταντίνο Καραμανλή, αλλά την τελείωσε θυμίζοντας πόσο μικρός είναι.
«Τότε που η χώρα οδηγήθηκε ένα μόλις βήμα πριν τον γκρεμό. Και πάλι όμως, οι προοδευτικές δυνάμεις αντιστάθηκαν και διέλυσαν τα έωλα συνθήματα. Κράτησαν τον τόπο στην Ευρώπη και στο κοινό νόμισμα. Και τελικά συνέτριψαν τη δημαγωγία μαζί με το διπλό αντιευρωπαϊκό και αντιδημοκρατικό ψέμα, τόσο αυτό με το αριστερό προσωπείο όσο και εκείνο με το ακροδεξιό πρόσωπο του φασισμού και του μίσους».
Δεν υπάρχει άλλη, αναπτυγμένη δημοκρατική χώρα της Ευρώπης, που ο πρωθυπουργός της να καταφεύγει σε μια τέτοια, χωρίς προηγούμενο απρέπεια. Ούτε ο Ορμπαν στην Ουγγαρία ή ο Μπορίσοφ που συγκυβερνούσε με την μαφία στη Βουλγαρία. Χώρες δηλαδή και εξουσίες που δεν αισθάνονται σίγουρες ούτε για τον εαυτό τους ούτε για τη σταθερή θέση τους στην Ευρώπη. Η ομιλία Μητσοτάκη ήταν ακριβώς αυτό: μια μικρή υπανάπτυκτη Ελλάδα, της οποίας ο κακομοίρης πρωθυπουργός βρίσκει την ευκαιρία για να λύσει τις εκκρεμότητες του με την αντιπολίτευση.
Ήταν μια μοναδική ευκαιρία, για ένα σοβαρό Ευρωπαίο πρωθυπουργό, να μιλήσει για την Ευρώπη. Για τα επιτεύγματα της και τις αδυναμίες της, να διατυπώσει, το δικό του όραμα σε μια ΕΕ που προβληματίζεται σήμερα όσο ποτέ άλλοτε για το μέλλον της. Τις προάλλες στο Στρασβούργο, ο Μακρόν και η ευρωπαϊκή ηγεσία έκαναν ακριβώς αυτό. Μίλησαν για τα θετικά της αλλά και τις αρχιτεκτονικές της αδυναμίες, έκαναν τις δικές τους προτάσεις.
Σε ολόκληρη την ομιλία Μητσοτάκη, δεν υπάρχει ούτε μια σκέψη για το μέλλον της ΕΕ, ούτε μια αιχμή για τις αδυναμίες που οδήγησαν στην διπλή κρίση που εξακολουθεί να την ταλαιπωρεί, την οικονομική και την προσφυγική. Για την τελευταία, που αφορά ιδιαίτερα τη χώρα μας, δεν είπε κουβέντα, ενώ ήταν μια μοναδική ευκαιρία. Οσο για την πρώτη, ενώ όλοι πλέον παραδέχονται ότι ήταν η ασυμμετρία του ευρώ που την προκάλεσε, βρήκε μόνο να πει το παρακάτω, κόλακας των ισχυρών της Ευρώπης:
«Δεν έλειψαν, ασφαλώς, και οι στιγμές που ο ρόλος της Ένωσης παρεξηγήθηκε, κάτι που, πιστεύω, ότι συνέτεινε και στην εκδήλωση της κρίσης της τελευταίας δεκαετίας. Όμως, η Ευρώπη είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα ταμείο. Είναι μία κοινή αντίληψη για τη ζωή, για την οικονομία και την κοινωνία που προσφέρει από τη μία δικαιώματα, αλλά γεννά από την άλλη και υποχρεώσεις»
Ο υπάκουος, σπασίκλας της τάξης, όπως περιέγραφε πρόσφατα τον Έλληνα πρωθυπουργό ο Economist, θα αποστηθίσει το μάθημα που θα του παραδώσουν οι δάσκαλοι. Μέχρι να έρθουν τα βιβλία της νέας σχολικής χρονιάς, θεώρησε καλό να αναμασήσει τη θεωρία των δύο άκρων, και μάλιστα μπροστά σε Ευρωπαίους ηγέτες που δεν έχουν καμία σχέση, ούτε ασπάζονται αυτές τις αντικομουνιστικές, αντιδημοκρατικές αθλιότητες.
Ο κ. Μητσοτάκης χρησιμοποίησε δηλαδή μια επέτειο που αφορά όλη τη χώρα, για να κάνει μικροπολιτική και προπαγάνδα εσωτερικής κατανάλωσης. Αναμασώντας τα fake news για τους «πολύ γρήγορους ρυθμούς των εμβολιασμών» στην Ελλάδα και τον κατά φαντασία πρωτοποριακό ρόλο που παίζει ο ίδιος στην Ευρώπη. Και μπορεί να άρχισε τον ομιλία του με τον «ιστορικό ηγέτη» Κωνσταντίνο Καραμανλή, αλλά την τελείωσε θυμίζοντας πόσο μικρός είναι.
Σημείωση : Ο υπέρτιτλος προστέθηκε από τή ‘‘Νέα Μύκονο’’
