Μετά πάσης ειλικρινείας… Σκληρός τίτλος για σχόλιο, ομολογώ, αλλά δεν είναι δικός μου. Τον χρησιμοποιώ για να παραθέσω τις ενστάσεις μου· όχι γιατί έχω κάποια ειδικότητα ως προς το θέμα της αποβλάκωσης ήδη από την παιδική ηλικία, μέσω της οθόνης των ηλεκτρονικών μέσων, αλλά από την όποια εμπειρία μου στην εποχή του διαδικτύου.
Ο Καθηγητής Michel Desmurget, ο οποίος είναι Διδάκτωρ των νευροεπιστημών, Διευθυντής Ερευνών του CNRS (Λυών) πάνω στις εγκεφαλικές λειτουργίες, αναφέρεται με πολύ σκληρές και αιχμηρές λέξεις όπως, «ψηφιακή αποβλάκωση», «Κατασκευή τού ψηφιακού ηλιθίου», «μαζική παιδοκτονία», «κρετινοποίηση», «λοβοτομή» κ.α.
Και, πώς μπορώ εγώ να έχω αντιρρήσεις, απέναντι σε έναν εξειδικευμένο-οργισμένο Καθηγητή πάνω σε νευροεγκεφαλικά θέματα που με ξεπερνούν κατά πολύ;
Όταν όμως διαβάζω για «μαζική παιδοκτονία» και στην ηλικία που διανύω (του παππού τεσσάρων εγγονών της γενιάς του τάμπλετ και της οθόνης), αντιλαμβάνομαι διαφορετικά τον εθισμό και την εξάρτηση από το μέσον και δυσκολεύομαι να αποδεχτώ, να παραδεχτώ, να εξοικειωθώ, να συμβιβαστώ, με τον οξύθυμο Καθηγητή που εκφράζει την άποψη περί αποβλάκωσης, καταστροφής και μαζικής ψηφιακής παιδοκτονίας (!!!) των νεότατων σημερινών γενεών…
Ένας τέτοιος αντίλογος, σε ένα θέμα που δεν μπορώ να το βασίσω όπως είπα, πάνω σε εξειδικευμένες γνώσεις, διότι δεν διαθέτω τις αντίστοιχες υποδομές, μπορώ όμως να επιστρατεύσω τη δική μου αντίστοιχη παιδική ηλικία όταν δεν υπήρχε ούτε κατά διάνοια η ηλεκτρονική πρόθεση…
