Αντ' αυτού είχαμε, από πλευράς τους, τήν εφαρμογή τής μυκονιάτικης παροιμίας πού λέει : "Γάϊδαρος κ...ορνάρει"!
Από τήν επομένη τών εκλογών, βεβαίως, η παρότρυνση δέν θά έχει -δέν έχει, ήδη, φεύ- καμμία αξία χρήσης αλλά μονάχα θά επιβεβαιώνει πόσο "ανιστόρητο" είναι τό "εάν"... Μετά ή άνευ κρασομεζέδων, μέ γέλια ή μέ δάκρυα χαράς ή λύπης.
[Γιά τό παραπλήσιο τού πράγματος καί γιά τή σύμπτωση(;) τής χρήσης τού ίδιου τετραπόδου, στόν παροιμιακό λόγο, γιά 2,5 χιλιάδες, τουλάχιστον, συναπτά έτη, σημειώνω ότι λεγόταν στήν αρχαία Ελλάδα μέ τό ίδιο, ακριβώς, νόημα μιά παρεμφερής έκφραση, πρός τό ευγενέστερο. Η εξής : "Ονω τις έλεγε μύθον, ο δέ τά ώτα εκίνει"! (δείτε καί εδώ)]
Χωρίς νά έχω κάποια ιδιαίτερη πληροφόρηση γύρω από πιθανές εξελίξεις στήν κατάρτιση τών συνδυασμών, τό απόγευμα τού Πάσχα, μετά από ένα εξαίσιο γεύμα σέ σπίτι φίλων πού θά μού μείνει αξέχαστο (τέτοιες έξοχες ευωχίες, όσο καί νά θές, δέν μπορείς όχι μόνο νά τίς ξεχάσεις αλλά ούτε καί νά τίς ανταποδώσεις) γιά κάποιο ανεξήγητο λόγο θυμήθηκα τούς στίχους τού Σαββόπουλου στό τραγούδι του "Ολαρία ολαρά" καί τούς πρόσθεσα μέσα στό κείμενο τής Σαββατιάτικης ανάρτησης πού είχε τίτλο: "Mά τί γίνεται στή Μύκονο";
Σήμερα τό μεσημέρι, κατά τίς τρείς, -δύο ημέρες μετά τίς πασχαλιάτικες εμπνεύσεις καί "προσθέσεις"- έμαθα από τηλεφώνημα "ειδικού συνεργάτη" τής "Ν.Μ." -πάντα έγκυρα πληροφορημένου- τίς τελευταίες "εγγραφές-μεταγραφές" υποψ. δημοτικών συμβούλων.
Δέν γράφω λεπτομέρειες κι ονόματα σεβόμενος τίς προσωπικές τακτικές τού καθενός -εκτός κι άν δώ ότι τίς διαλαλούνε οι ίδιοι. Ταυτόχρονα, δέν απεμπολώ ούτε εκχωρώ σέ οιονδήποτε τό δικαίωμα τής κριτικής τών "κοινωνικοπολιτικών διεργασιών" -αλλά καί τής σάτυρας- ούτε κάν, αυτή τήν ίδια, τήν "ποιητική αδεία" εκδοχή τών τελευταίων "μεταγραφικών" εξελίξεων τών ως άνω περιγραφομένων διεργασιών.
Ιδού, λοιπόν, τό προστεθέν μέ τή συνδρομή (κυρίως) τού Σαββόπουλου ...ημιπροφητικό εδάφιο :
{Πάντως τήν τελευταία στιγμή η "συγκολλητική ουσία" τής εξουσίας αποκλείεται νά μήν κάνει τό "θαύμα" της. Δηλαδή ένα μοναδικό "miracolo politico" πού θά ενώσει διαφόρων ειδών στοιχεία πού κινούνται "πέριξ, εντός καί επί τά αυτά" τού κεραμοσκεπούς Βοϊνοβίκιου Δημαρχιακού ...μεγάρου πού Σαββοπουλική- αλληγορική καί ποιητική αδεία θά μπορούσαν νά είναι :
"ο μαρκήσιος Ντε Σαντ μ’ ένα χίπη,
ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά
ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη
κι η παρθένα με τον σατανά!..."
-Καί μετά; Kαί μετά, θείο, τί έγινε;
Mετά, αγαπητά μου παιδιά :
"Νά,
ο Όλιβερ Τουίστ χαμογελάει
και ο Χίτλερ του χαϊδεύει τα μαλλιά
διαμαντένιο δαχτυλίδι του φοράει
και πετούν αγκαλιασμένοι μακριά.
Ολαρία ολαρά,
με σουραύλια και βιολιά
θα βρεθούμε όλοι μαζί στο πανηγύρι
θάναι όλη η παλιά μας συντροφιά
καί θά πιούμε από τό ίδιο τό ποτήρι...
Ολαρία ολαρά... " }
--------------
Δημήτρης Ν. Αγγελετάκης
