του Βασίλη Πάικου


Η έκθεση που παρουσιάστηκε την Πέμπτη 19.3 σε συνέντευξη Τύπου στο Βερολίνο συντάχθηκε για λογαριασμό του γερμανικού ιδρύματος μελετών Hans Boekler Stiftung και φέρει τις υπογραφές των καθηγητών Τάσου Γιαννίτση και Σταύρου Ζωγραφάκη. Παριστά δε ακριβώς το «πρόσωπο» της ανθρωπιστικής κρίσης. Είναι, ίσως, γι' αυτό που εύστοχα χαρακτηρίστηκε «δείκτης απελπισίας». Έκθεση, σύμφωνα με τα συμπεράσματα της οποίας οι φτωχοί Έλληνες στα χρόνια της κρίσης επιβαρύνθηκαν φορολογικά κατά 337%, ενώ οι πλούσιοι μόλις κατά 9%. Κι ακόμη, κατά την ίδια έκθεση, στα χρόνια της κρίσης, τα μη προνομιούχα νοικοκυριά απώλεσαν το 86% του εισοδήματός τους, ενώ τα εύπορα μόλις το 16%. Αν λογαριάσεις δε και τους πολύ - πολύ πλούσιους (από άλλη έκθεση αυτό), εκείνοι πλούτισαν ακόμη περισσότερο στα χρόνια της κρίσης.
Περί αυτής της «κανονικότητας» ομιλούσαν ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος. Έτσι τη λογάριαζαν, έτσι την έβλεπαν. Και κοιμόντουσαν ήρεμοι και ευτυχείς.
Και τώρα στην τρέχουσα πραγματικότητα. Σήμερα η κυβέρνηση της Αριστεράς δείχνει να αντιλαμβάνεται διαφορετικά την κανονικότητα της Χώρας. Και να δουλεύει γι' αυτήν.
Έχουμε και λέμε λοιπόν:
* Η κυβέρνηση της Αριστεράς, όπως άλλωστε οι πάντες βλέπουν, διαπραγματεύεται πραγματικά, διαπραγματεύεται σκληρά με τους εταίρους και δανειστές, για λογαριασμό του ελληνικού λαού. Διαπραγματεύεται επίσης στη βάση ευφάνταστων πολιτικών πρωτοβουλιών, όπως ήταν, για παράδειγμα, η επταμερής διάσκεψη των Βρυξελλών. Πρωτοβουλίες που δεν είχαν καν διανοηθεί οι προηγούμενοι. Και, τέλος πάντων, όπως θα έκανε η κυβέρνηση μιας ανεξάρτητης, μιας κανονικής χώρας.
* Η κυβέρνηση της Αριστεράς αξίωσε και πέτυχε την «πολιτική διαπραγμάτευση» με τους δανειστές. Προκειμένου το ζήτημα να μην περιοριστεί στη «λογιστική» του διάταση, αλλά να περάσει στην πολιτική. Στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο δε. Η αλήθεια είναι πως την πολιτική διαπραγμάτευση την επεχείρησαν και οι προηγούμενοι. Όμως δεν τους βγήκε. Σήμερα η κυβέρνηση, διεκδίκησε συμπεριφορά αντίστοιχη μιας ανεξάρτητης, μιας κανονικής χώρας.
* Η κυβέρνηση της Αριστεράς κατόρθωσε να περιορίσει τους τεχνοκράτες - εκπροσώπους των δανειστών, στον ρόλο τους. Ως απλούς συλλέκτες πληροφοριών και στοιχείων. Και βέβαια δεν τους επιτρέπει να μπουκάρουν ομαδικά στα υπουργεία, κατά τα αλησμόνητα εκείνα ντροπιαστικά τηλεοπτικά πλάνα. Ούτε να συμπεριφέρονται ως να έχουν απέναντί τους υποτελείς. Όπως ακριβώς θα έπραττε η κυβέρνηση μιας ανεξάρτητης, μιας κανονικής χώρας.
* Η κυβέρνηση της Αριστεράς αξίωσε και πέτυχε να καταρτίσει η ίδια τη λίστα των μεταρρυθμίσεων στις οποίες προτίθεται να προχωρήσει. Κι όχι να τις παραλάβει «έτοιμες» προς αντιγραφή και εφαρμογή, όπως περίπου γινόταν ώς τώρα. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι δημιουργείται έτσι το πρόπλασμα ενός «εθνικού σχεδίου εξόδου από την κρίση». Στοχεύοντας σ' αυτό που ονομάστηκε «έντιμος συμβιβασμός», δίχως όμως, επ' ουδενί, εκπτώσεις αρχών. Όπως ακριβώς αρμόζει σε μια ανεξάρτητη, μια κανονική χώρα.
* Η κυβέρνηση της Αριστεράς νομοθετεί κατά το πρόγραμμά της. Δίχως να περιμένει την άδεια ή την έγκριση των δανειστών. Κι ας χαρακτηρίστηκαν οι νομοθετικές της πρωτοβουλίες «μονομερείς ενέργειες». Είναι δε χαρακτηριστικό του κλίματος, ότι στην «επταμερή», και στο πλαίσιο της πολιτικής διαπραγμάτευσης, αναγνωρίστηκε και από τους άλλους (σιωπηρά έστω), το δικαίωμα της ελληνικής κυβέρνησης να προχωρεί σε τέτοιου είδους «μονομερείς ενέργειες». Όπως ακριβώς θα συνέβαινε προκειμένου για μια ανεξάρτητη, για μια κανονική χώρα.
* Η κυβέρνηση της Αριστεράς κατόρθωσε, από την 20ή Φεβρουαρίου ήδη, να αναγνωριστεί για τη χώρα η «ανθρωπιστική κρίση». Που επί της ουσίας σημαίνει αναγνώριση της αποτυχίας των μνημονιακών συνταγών. Γεγονός που δεν έχει μονάχα θεωρητική ή έστω ηθική αξία. Παράγει χειροπιαστά αποτελέσματα, με πρώτο - πρώτο την εκταμίευση από τον Γιούνκερ του ποσού των δύο δισ. ευρώ, για την αντιμετώπισή της. Και βέβαια αφήνει περιθώρια περαιτέρω ανάλογων κυβερνητικών χειρισμών προς την ίδια κατεύθυνση. Όπως ακριβώς θα έπραττε η κυβέρνηση μιας ανεξάρτητης, μιας κανονικής χώρας.
* Η κυβέρνηση της Αριστεράς διά του επικεφαλής της, επί γερμανικού εδάφους δε και ενώπιον της καγκελαρίου, έθεσε τρία θέματα - ταμπού για τη γερμανική πλευρά. Τις πολεμικές επανορθώσεις και το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο, την υπόθεση της Siemens σε συνδυασμό με την ανάγκη ενεργοποίησης της δικαστικής συνδρομής εκ μέρους της Γερμανίας, καθώς και την αποτυχία των μνημονιακών πολιτικών. Κάτι που δεν έχει ξαναγίνει. Ποτέ. Δημόσια δε όλ' αυτά, έτσι ώστε να μην υπάρξει η παραμικρή περίπτωση αμφιβολίας, παρανόησης ή αγνόησης. Όπως ακριβώς θα έκανε ο πρωθυπουργός μιας ανεξάρτητης, μιας κανονικής χώρας.
Είναι μακρύς ακόμη ο δρόμος, χωρίς αμφιβολία. Μακρύς, τραχύς και δύσβατος ο δρόμος, διαρκής και σκληρός ο αγώνας. Οι Έλληνες πολίτες δικαιούνται, ωστόσο, να αισιοδοξούν σήμερα. Στη βάση δύο σημαντικών «τεκμηρίων». Την ορατή πλέον διάθεση των εταίρων να μην οδηγήσουν τα πράγματα στα άκρα. Να πιέσουν βεβαίως, να πιέσουν πολύ, ακόμη και να εκβιάσουν ίσως. Όμως να μην αποτολμήσουν τη ρήξη. Συναισθανόμενοι, απ' ό,τι φαίνεται, το τεράστιο πολιτικό και λιγότερο το οικονομικό ρίσκο. Κι από την άλλη την δεδομένη, την αδιαπραγμάτευτη (απ' ό,τι όλα δείχνουν) αποφασιστικότητα της νέας ελληνικής κυβέρνησης, της κυβέρνησης της Αριστεράς, να πολιτεύεται, να συμπεριφέρεται, να λειτουργεί όπως αρμόζει σε μια πραγματικά ανεξάρτητη, σε μια κανονική χώρα...
avgi.gr