τού Παντελή Μπουκάλα Οσο πληθαίνουν οι καταθέσεις μαρτύρων εθελοντικά προσερχόμενων ή
προστατευόμενων (έστω με τον γνωστό τραγελαφικό τρόπο), πλουτίζουμε τις
γνώσεις μας για τις στενές σχέσεις χρυσαυγιτών και αστυνομικών. Κι αν οι
φαιόχρωμες κομματικές προτιμήσεις σχεδόν των μισών ενστόλων, όπως
αναδείχθηκαν από τις κάλπες όπου ψήφισαν (στους Αμπελοκήπους λ.χ.),
είχαν προκαλέσει μελαγχολία, όσα έρχονται τώρα στο φως (που και πάλι δεν
φανερώνουν όλη την αλήθεια) συνιστούν μία επιπλέον αιτία επιδείνωσης
της εθνικής μας κατάθλιψης. Και τούτο επειδή οι σχέσεις αυτές
αποδεικνύονται πρώτον πολύχρονες, δεύτερον πανελλαδικής εξάπλωσης,
τρίτον τόσο ποικιλόμορφες ώστε να καλύπτουν όλη την γκάμα από την ωμή
ιδιοτέλεια έως την ιδεολογική ταύτιση.
 |
| Agent provocateur |
Τέταρτος λόγος θλίψης: το ότι στην πραγματικότητα τίποτε απ’ όσα
δημοσιοποιούνται ευρέως τώρα δεν ήταν απολύτως άγνωστο. Η διαπλοκή των
χρυσαυγιτών με όσους αστυνομικούς τούς ένιωθαν σαν πρωτοξάδερφά τους
βιντεοσκοπήθηκε κατ’ επανάληψη. Τα αποκαλυπτικά φιλμάκια δεν παίχτηκαν
σε ιδιωτικές προβολές, αλλά προβάλλονταν και ξαναπροβάλλονταν στο
Διαδίκτυο, αφού τα κανάλια, κρατικοκομματικά και εμπορικά, προτιμούσαν
να αδιαφορούν· δεν είχαν ανακαλύψει ακόμα την Αμερική του αντιφασισμού.
Δυο-τρεις πυρπολημένοι κάδοι άξιζαν γι’ αυτά (σαν εικόνα και μήνυμα)
πολύ περισσότερο από την καταγεγραμμένη κοινή δράση των δυνάμεων
ασφαλείας και των «αγανακτισμένων πολιτών», δηλαδή χρυσαυγιτών που, με
τη «στολή πόλεως» που τους επέβαλλαν οι ανώτεροί τους (οι οποίοι
διατηρούν και σχετικά καταστήματα) ή με συνήθη ρουχισμό, λιθοβολούσαν
διαδηλωτές και, όταν το έκριναν απαραίτητο, έσπαγαν προβοκατόρικα
τζαμαρίες και πέταγαν μολότοφ. Μολαταύτα, ουδείς υπουργός Δημοσίας
Τάξεως (του ΠΑΣΟΚ ή της Ν.Δ.) προβληματίστηκε πέραν του διλέπτου· ουδείς
συμμερίστηκε την αλήθεια των κινηματογραφημένων στιγμιοτύπων ώστε να
παραγγείλει μια έρευνα της προκοπής. Δηλαδή όχι από εκείνες όπου «το
μαχαίρι θα φτάσει ώς το κόκαλο», αλλά το μεν μαχαίρι αποδεικνύεται
γρήγορα ατρόχιστο και σκουριασμένο, το δε κόκαλο σιδερένιο.
Ημινομιμοποιημένη από την κρατική αδιαφορία, τον κυβερνητικό
οπορτουνισμό καλύτερα, η διαπλοκή κράτους και παρακράτους βάθυνε και
πλάτυνε. Και υποτίθεται ότι σκοπός μας είναι να βαθύνει και να πλατύνει η
δημοκρατία, περιλαμβάνοντας επιτέλους και τα σώματα ασφαλείας.
Τώρα καλούνται οι
«Αδιάφθοροι» να κερδίσουν τον χαμένο (για τη
δημοκρατία) χρόνο. Αυτή ακριβώς η κραυγαλέα αργοπορία δεν δίνει κανένα
δικαίωμα στους συγκυβερνώντες να επαίρονται για τις αποφάσεις τους, που
αναγκάστηκαν να τις πάρουν επειδή εντάθηκε η κοινωνική πίεση και επειδή η
Ελλάδα διασύρεται διεθνώς σαν φωλεά ναζιστών. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα
χρειαστεί να συσταθεί και Ομάδα
Υπεραδιαφθόρων για να ελέγχει τους
Αδιάφθορους, όπως συνέβη όταν ορισμένοι από τους
διαφθορομάχους των
εφοριών αποδείχθηκαν
διαφθορόφιλοι. (Καθημερινή 10/10/΄13)
