Το μεγάλο κόλπο του Real Estate
Καθόμασταν πριν από δεκατόσα χρόνια με εκείνη που κοιμάται πλάι μου, στο “Αλεξανδρινό”, στη Μπενάκη και πίναμε τις μαργαρίτες μας. Βράδυ, γύρω στις έντεκα πρέπει να ήταν, φουλ κόσμος, φωνές, χαρές, χαμόγελα. Και πουθενά πρεζόνια! Ούτε ένα ρε παιδάκι μου, ούτε μισό, ούτε μια σκιά να σε πλησιάσει και να σου ζητήσει είκοσι λεπτά γιατί δεν είχε να φάει. Εντυπωσιάστηκα, δεν λέω, αλλά επειδή είμαι ρεπόρτερ το έψαξα και λίγο. Αμέσως σήκωσα το τηλέφωνο και πήρα τον φίλο μου τον Βαγγέλη που έχει κάνει διακοπές στο σωφρονιστικό θέρετρο του Κορυδαλλού για χρήση και κατοχή. Και τον ρώτησα τι παίζεται. «Τι να παίζεται ρε Χρήστο», μου απάντησε. «Πες εσύ που είσαι δημοσιογράφος,..
ότι κυκλοφορείς ένα περιοδικό. Κι έχει μεγάλη πέραση και κυκλοφορία, όλοι το αγοράζουν. Και μια μέρα βγάζεις ανακοίνωση και λες το περιοδικό μου θα το διανείμω δωρεάν στην τάδε πλατεία. Δεν θα πάνε εκεί να το πάρουν;» Τον ευχαρίστησα, το έκλεισα, τα είπα σε εκείνη που κοιμάται πλάι μου και το κορίτσι έσκασε στα γέλια και μου είπε: «Ρε μπούφε, είναι παραμονή έναρξης των Παραολυμπιακών!»
Τα θυμήθηκα τα ανωτέρω χθες που φωτογράφιζα γκραφίτι στο κέντρο της Αθήνας κι έπεσα πάνω σε μια ορδή αυτοκόλλητων. Αναγνωστοπούλου, Σκουφά, Τσακάλωφ, παντού, τι να σας πω, να γράφουν: «Ζητούνται διαμερίσματα προς ΑΜΕΣΗ ΠΩΛΗΣΗ στο Κολωνάκι». Κι αμέσως σκέφτηκα τον Κινέζο που πήρε εκατό διαμερίσματα...
