ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ
Προς τι ο κλαυθμός και ο οδυρμός για το κληρονομικό δικαίωμα στην
εργασία των βλαστών όσων εργάζονται ή εργάστηκαν στην Εθνική Τράπεζα;
Κεκτημένο δεν είναι, από εκείνα τα «ιερά και όσια» για τα οποία οι
συνδικαλιστές έλιωσαν χιλιάδες σόλες παπουτσιών πηγαινοερχόμενοι στην
οδό Σταδίου; Από πότε μας πειράζει το κληρονομικό δικαίωμα κάποιων να
νέμονται αποκλειστικά περιοχές του δημόσιου χώρου; Και γιατί είναι
«απαράδεκτος, πελατειακό όρος» απαράδεκτο, «να έχουν μόνο παιδιά
εργαζομένων ή συνταξιούχων της Εθνικής Τράπεζας δικαίωμα συμμετοχής στον
διαγωνισμό για πρόσληψη στο Ταμείο Υγείας του Προσωπικού της Εθνικής
Τράπεζας (ΤΥΠΕΤ); Δεν είναι «απαράδεκτος και πελατειακός όρος» να έχουν
μόνο τα παιδιά φαρμακοποιών το «δικαίωμα» να ανοίγουν φαρμακείο;
Προ τεσσάρων ετών, όταν ξεκίνησε το (ανολοκλήρωτο ακόμη) έπος της
απελευθέρωσης των επαγγελμάτων, ο τότε πρόεδρος του Πανελλήνιου
Φαρμακευτικού Συλλόγου κ. Δημήτρης Βαγιωνάς, μιλώντας στο συνέδριο
Pharmapoint (Θεσσαλονίκη, 16-17.10.2010), έβαλε τις κόκκινες γραμμές
στον διάλογο που θα έκαναν οι φαρμακοποιοί με την κυβέρνηση, «γιατί
αλλιώς θα έχει κακά ξεμπερδέματα». Μία από τις «κατακόκκινες γραμμές
ήταν η «... μη αμφισβήτηση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος του φαρμακείου
και της κληρονομικότητας του φαρμακείου...». Κληρονομικό δικαίωμα στο
φαρμακείο σε μια χώρα που κατήργησε διά δημοψηφίσματος την κληρονομική
βασιλεία; Φυσικά. Στη δευτερολογία του o κ. Βαγιωνάς υπόσχεται στα μέλη
των φαρμακευτικών συλλόγων: «Το επάγγελμα τού φαρμακοποιού είναι ένα.
Από αυτό ζήσαμε εμείς, και από αυτό θα ζήσουν τα παιδιά σας...».
Γιατί λοιπόν να υπάρχει κληρονομικό δικαίωμα μόνο στην κρατικά
παρεχόμενη άδεια λειτουργίας ενός φαρμακείου (αποκλείοντας ταυτοχρόνως
με πληθυσμιακά και άλλα κριτήρια όλους τους άλλους φαρμακοποιούς) και να
μην υπάρχει στο κρατικά επιδοτούμενο ταμείο των υπαλλήλων της Εθνικής;
Κληρονομικό δικαίωμα, εξάλλου, έχουν και όσοι κατέχουν άδειες ταξί,
φορτηγών, λεωφορείων κ.λπ. Ενώ απαγορεύεται σε άλλους να ασκήσουν το
επάγγελμά τους, ταξιτζήδες, φορτηγατζήδες κ.ά. όταν βγουν στη σύνταξη
κληροδοτούν ή εμπορεύονται το προνόμιο που τους έδωσε το κράτος. Και αν ο
κ. Μιχάλης Χρυσοχοΐδης θεωρεί ότι είναι πολλές οι άδειες των φορτηγών,
γιατί δεν καταθέτει ένα νομοσχέδιο να τις μαζέψει, το οποίο θα λέει το
λογικό: όταν συνταξιοδοτείται κάποιος θα επιστρέφει την άδεια στο
κράτος, το οποίο του την παραχώρησε.
Εξι χρόνια τώρα η χώρα βυθίζεται στην ύφεση επειδή ακριβώς κατεστημένα
συμφέροντα με πολιτικές πλάτες δεν επιτρέπουν σε νέους ανθρώπους να
δοκιμάσουν νέες λύσεις στην αγορά· κάποιες από αυτές θα αποδειχθούν πιο
παραγωγικές και θα φέρουν την ανάπτυξη. Τέσσερα χρόνια τώρα, και παρά
την ουσιαστική χρεοκοπία, οι κυβερνήσεις προχωρούν σε ημίμετρα
απελευθέρωσης, που κάνουν πιο πολύπλοκη τη νομοθεσία αποτρέποντας επί
της ουσίας τις επενδύσεις.
Δεν θέλουμε να ισοπεδώσουμε τα πράγματα. Κάποια βήματα προς τη σωστή
κατεύθυνση έγιναν από το 2010 και θα γίνουν αφού ψηφιστεί αυτό το
πολυνομοσχέδιο. Είναι όμως πάντα πολύ αργά και πολύ λειψά και αυτό διότι
πολλοί πολιτικοί λειτουργούν περισσότερο σαν ατζέντηδες συγκεκριμένων
πελατειακών ομάδων –που ονομάζονται «επαγγελματικές»– αντί να
βουλεύονται για το καλό του έθνους και κυρίως εκείνων που δεν είχαν την
τύχη να είναι παιδιά υπαλλήλων της ΕΤΕ, φαρμακοποιών κ.ά. ή, τέλος
πάντων, να έχουν κατοχυρώσει κάποια κεκτημένα. Η προστασία από τον
ανταγωνισμό, για την οποία διαρκώς μας πιπιλίζουν τα αυτιά, είναι
προστασία των «εντός» από εκείνους τους άτυχους που βρέθηκαν «εκτός»...
kathimerini.gr
