Οσοι βρίσκονται σε θέσεις εξουσίας σε αυτή τη χώρα αντιμετωπίζουν παραδοσιακά ένα δίλημμα. Να διαλέξουν μόνο καλούς δημοσίους υπαλλήλους και τεχνοκράτες για να στελεχώσουν τα γραφεία τους ή να πάρουν κοντά τους και μερικούς «νταραβερτζήδες» για τις πιο δύσκολες αποστολές; Η χώρα είναι βαθύτατα προβληματική και διεφθαρμένη. Αν κάποιος πάει να ασχοληθεί με την πολιτική ή τη δημόσια διοίκηση λειτουργώντας ως... πρόσκοπος, είναι βέβαιο ότι δεν θα αντέξει για πολύ. Θα πέσει πάνω σε μικρές και μεγάλες μαφίες, που δεν θα τον αφήσουν να κάνει τίποτα. Είναι ελάχιστοι οι κανονικοί άνθρωποι που μπορούν να τα βγάλουν πέρα με το αόρατο, βαθύ κράτος των προμηθευτών του Δημοσίου, των συνδικαλιστών και των κομματαρχών.
Αναγκάζονται λοιπόν οι πολιτικοί, από τον πρωθυπουργό και κάτω, να προσφύγουν σε αυτό που το παλαιό ΠΑΣΟΚ ονόμαζε «γατόνια». Ο τεχνικός αυτός όρος αναφερόταν σε πολιτικά στελέχη τα οποία γνώριζαν καλά τα «κόλπα», μπορούσαν να συνεννοηθούν άριστα με τους συνδικαλιστές και να διαπραγματευθούν με τους αρμόδιους «νταβατζήδες» κάθε τομέα. Τα «γατόνια» βρίσκουν πάντοτε λύσεις, μέσα αλλά και έξω από το πλαίσιο του νόμου. Γνωρίζουν τα έγκατα του κρατικού μηχανισμού και διαθέτουν απεριόριστο δίκτυο επαφών. Μερικές φορές, τους συνδέουν κοινά στοιχεία λαογραφικού χαρακτήρα, από το ότι κατάγονται από το ίδιο χωριό έως το ότι τους αρέσει να τρώνε μαζί αστακομακαρονάδα...
Εχουν όμως και ένα άλλο μεγάλο προσόν: Προστατεύουν ή δημιουργούν την αίσθηση της προστασίας στους πολιτικούς τους προϊσταμένους. Ενας κανονικός άνθρωπος τρέμει από την ώρα που θα μπλέξει με το Δημόσιο. Τρέμει την παρανομία, να μην πατήσει τον κάλο κάποιου ολιγάρχη ή να μην τον κρεμάσουν στα μανταλάκια. Τα «γατόνια» έχουν λύσεις για όλα.
Γίνονται δε απαραίτητα, γιατί μεταφέρουν στον «αρχηγό» μια εικόνα της καθημερινότητας αλλά και πληροφορίες από τα υπόγεια του ελληνικού δημόσιου βίου. Αυτή είναι και η σπεσιαλιτέ τους, να σερβίρουν κουτσομπολιά και εκτιμήσεις από τον «πραγματικό κόσμο».
Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι τα «γατόνια» δεν λειτουργούν με βάση κανόνες εταιρικής διακυβέρνησης ούτε ως μέλη μη κερδοσκοπικής οργάνωσης. Αν τα αφήσεις λίγο χαλαρά, θα μετατρέψουν, χωρίς να το καταλάβει κανείς, τον προθάλαμο της όποιας εξουσίας σε κανονικό ταμείο. Για δικό τους όφελος και μόνο. Τα παραδείγματα είναι αμέτρητα.
Tο εκπληκτικό όμως είναι ότι στο τέλος της ημέρας τα «γατόνια» προστατεύουν το ένα το άλλο και αλλάζουν με σχετική ευκολία αφεντικά. Σπανίως βρίσκουν τον μπελά τους, ακόμη και όταν πιάνονται στα πράσα. Πρόκειται για εξαιρετικά ανθεκτικό είδος που συνεχίζει να κυβερνά τη χώρα.
