Ιερώνυμος: Ο πλησίον δεν είναι μόνο ο συμπατριώτης αλλά κι ο εντελώς διαφορετικός

 

Παιδιά από διαφορετικές χώρες υποδέχθηκε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Ιερώνυμος και συνομίλησε μαζί τους κατά τη διάρκεια γεύματος το μεσημέρι της Δευτέρας.

«Σκοπός της Εκκλησίας και σήμερα είναι να στηρίζει τον άνθρωπο» είπε ο κ. Ιερώνυμος. «Και ο Χριστός βεβαίως δεν κάνει διακρίσεις. Ο ξένος, ο πλησίον στον οποίο αναφέρεται ο Χριστός, δεν είναι μόνον ο ομόθρησκος, ο συμπατριώτης, αλλά και αυτός που είναι εντελώς διαφορετικός, αυτός που έχει διαφορετικά πιστεύω, έχει διαφορετική θρησκεία, ακολουθεί διαφορετική ιδεολογία, έχει διαφορετικό χρώμα από μας και ανήκει σε διαφορετική εθνότητα».

Στην διάρκεια του γεύματος ο Αρχιεπίσκοπος συζήτησε εκτενώς με τα παιδιά και το προσωπικό υπογραμμίζοντας ότι «ο Χριστός γεννήθηκε ως πρόσφυγας, έζησε ως ξένος, μάς δίδαξε με την παραβολή του Καλού Σαμαρείτου την αγάπη για τον διπλανό μας που ταυτίζεται με τον ξένο και μας διαβεβαίωσε ότι η στάση μας απέναντί τους είναι αποφασιστικής σημασίας κριτήριο για τη δικαίωση και σωτηρία μας. Ο ίδιος ο Θεός ταυτίζεται με το πρόσωπο του ξένου! λέγοντας "Ξένος ήμην και συνηγάγετέ με", "εφ' όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε"».                                                                                                                                                Πηγή: Το ΒΗΜΑ

---

---

EΥΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΧΡΟΝΟ!

Από τήν Κρήτη -μόλις τώρα- έλαβα ετούτη τή μαντινάδα καί τήν αφιερώνω σ' όλους τούς συμπατριώτες μας, σ'όποιο μέρος τού κόσμου καί νά βρίσκονται, καθώς καί σ'όλους τούς φίλους τής "Νέας Μυκόνου"     Δ.Ν.Α.  "Όσες ειλικρινείς ευχές απόψε θά σάς πούνε,        ευχόμαστε, ολόψυχα, αληθινές νά βγούνε"!                                                                            KAΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!

Λούλης: Αν το κομματικό σύστημα συνεχίσει την άφρονα πορεία του, το 2014 φαντάζει απειλητικό

---

Του Γιάννη Λούλη*

Tο 2013 κλείνει με πέντε δυσοίωνες πραγματικότητες για τη χώρα. Aυτές μεταφέρονται ως φορτίο στο 2014. Όσο δυσάρεστη και να είναι η διαπίστωση αυτή, δεν ωφελεί να την εξωραΐσουμε. H πρώτη πραγματικότητα αφορά στο κλίμα που υπάρχει για την Eλλάδα στην Eυρώπη. Aυτό έχει βαρύνει αισθητά, έστω κι αν τούτο γίνεται βουβά στον χώρο της πολιτικής ηγεσίας της E.E., που αναλώνεται απλώς σε «καλά λόγια» για να μην διαταραχθούν οι αγορές, αλλά και εν όψει ευρωεκλογών. Όμως, την ίδια ώρα, οι Eυρωπαίοι τεχνοκράτες διαπιστώνουν απουσία μεταρρυθμιστικής βούλησης, καθυστερήσεις και υπεκφυγές. Aνησυχητικό είναι πως τις διαπιστώσεις αυτές τις μοιράζονται και οι Eυρωπαίοι πολιτικοί ηγέτες, έστω κι αν εξωραΐζουν τα πράγματα δημοσίως.

H δεύτερη πραγματικότητα παραπέμπει στις συνέπειες των σερνόμενων μεταρρυθμιστικών βημάτων στο κράτος -δηλαδή στην κεντρική εστία της κρίσης. Aυτό άλλωστε αποτελεί το ταμπού του πελατειακού κομματικού συστήματος, που λειτουργεί ως «προστάτης» του δημοσίου τομέα. Oι συνέπειες είναι οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές. Ξεκινούν από την αγορά που πνίγεται, την απουσία επενδύσεων, τις άδικες οριζόντιες περικοπές (με τη Mαρία Δαμανάκη να είναι εκ των πρώτων που το επισήμαναν) και φθάνουν προσφάτως στη φορολογική λεηλασία κατά της μεσαίας τάξης.

Tαυτόχρονα, χωρίς ένα καθαρό και δυναμικό μεταρρυθμιστικό οδικό χάρτη, οι πολίτες απαξιώνουν την εφαρμοζόμενη οικονομική πολιτική, που πιστεύουν ότι οδηγεί στο πουθενά.

Mια τρίτη πραγματικότητα αφορά σε μια κυβέρνηση και μια αντιπολίτευση, που ζουν στο φαντασιακό κόσμο τους. O πρωθυπουργός σε συνέντευξή του («Kαθημερινή») αρνήθηκε να συζητήσει «σωστούς ή λάθος» κυβερνητικούς χειρισμούς, όταν υποτίθεται πως σκεπάζει τα πάντα «ένα πρωτόγνωρο κύμα μεταρρυθμίσεων»! O αρχηγός του ΣYPIZA ονειρεύεται, ότι η E.E. θα υποκύψει στις απειλές του, ότι θα συμπαρασύρουμε την Eυρώπη στην καταστροφή, αν δεν δεχθεί τους όρους μας. Mε τέτοιες αντιλήψεις, δεν εκπλήσσει ότι συντριπτικά ποσοστά της κοινής γνώμης δεν εμπιστεύονται ούτε τη δικομματική κυβέρνηση ούτε τον ΣYPIZA.

Tην τέταρτη πραγματικότητα είχε το θάρρος να θυμίσει (έστω και με καθυστέρηση) ο διοικητής της Tράπεζας της Eλλάδος, όταν μίλησε για τον κίνδυνο πόλωσης. Mόνο στη χώρα μας υπάρχει το κλίμα αυτό, που καλλιεργεί ένα άρρωστο κομματικό σύστημα, όταν στην Iρλανδία, την Πορτογαλία, την Iσπανία, την Kύπρο, ακόμη και την Iταλία, διαμορφώνονται συνθήκες συναίνεσης. Έτσι, η χώρα πορεύεται με ένα ανεπαρκέστατο πολιτικό προσωπικό σε επίπεδο διαχειριστικών ικανοτήτων, λαϊκίστικο και ανεύθυνο, που προοπτικά οδηγεί μόνο σε αδιέξοδα.

Tέλος, η άκρως ανησυχητική πέμπτη πραγματικότητα παραπέμπει στο ότι η χώρα μας καθίσταται εκ νέου (μετά από μια περίοδο χάριτος) ως ο με διαφορά πιο προβληματικός εταίρος, οικονομικά και πολιτικά. H Πορτογαλία διεκδικεί έξοδο στις αγορές. H Kύπρος επικροτείται από τους δανειστές. H Iρλανδία θεωρείται το θετικό μοντέλο, όταν η χώρα μας αποτελεί το αντι-πρότυπο! Eνώ προσφάτως, οι Kύπριοι προειδοποιούνταν από Eυρωπαίους αξιωματούχους (βλ. «Φιλελεύθερος», 24-11-2013) να μην υιοθετήσουν το «ελληνικό μοντέλο αναβλητικότητας και αναποφασιστικότητας στις μεταρρυθμίσεις»! Eτσι, αν όλα αυτά αθροιστούν, το 2014 δεν φαντάζει απλώς δύσκολο. Eίναι απειλητικό, εφόσον το κομματικό σύστημα συνεχίσει την άφρονα πορεία του.

*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην Ημερησία.

«Ο κίνδυνος ενός Grexit δεν αποσοβήθηκε, απλά αναβλήθηκε»

Παραπολιτική 30/12

Το φάντασμα εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ δεν έχει εξαφανιστεί. Μπορεί να επανέλθει, όχι επειδή η οικονομική της κατάσταση θα χειροτερεύσει, αλλά για το αντίθετο.

Με την οικονομική προοπτική για το νέο χρόνο και την τυχόν επανεμφάνιση των «φαντασμάτων» από τα προηγούμενα χρόνια ασχολούνται οι αρθρογράφοι της γερμανικής έκδοσης της Wall Street Journal. Και υποστηρίζουν ότι η ελληνική κρίση δεν είναι κάτι που τρομάζει πλέον τις αγορές, κυρίως μετά τις καλές ειδήσεις ότι ο «Έλληνας ασθενής» αναρρώνει καθώς καθώς και ότι προφητείες για έξοδο από το ευρώ δεν επαληθεύτηκαν μέχρι στιγμής.

Αυτό όμως, όπως υπογραμμίζουν, δεν μπορεί να αποπροσανατολίσει το βλέμμα από τη διαπίστωση ότι ο κίνδυνος ενός «Grexit» δεν αποσοβήθηκε, απλά αναβλήθηκε. Και εξηγούν: «το ερώτημα – κλειδί για τους οικονομολόγους, κατά πόσο η Ελλάδα θα παραμείνει στην ευρωζώνη, βρίσκεται στη σχέση εξάρτησης της χώρας από τους δανειστές της. Το 2012 και το 2013 η επιστροφή στη δραχμή απέτυχε επειδή η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να χρηματοδοτηθεί από μόνη της. Το 2014 όμως οι οικονομολόγοι υπολογίζουν ότι με το πρωτογενές πλεόνασμα και το θετικό εμπορικό ισοζύγιο θα διαθέτει τα οικονομικά αποθέματα για να εγκαταλείψει την ευρωζώνη. Εάν δε υπάρξει πλειοψηφία στην Ελλάδα γι αυτό το βήμα, τότε η χρονική στιγμή θα ήταν αρχές του 2014. Τα επιχειρήματα υπέρ ενός Grexit είναι προφανή: η Ελλάδα εισέρχεται στην 6η χρονιά οικονομικής ύφεσης και δεν υπάρχουν μηνύματα για την επιστροφή της ανάπτυξης σε θετικό πρόσημο…».

Οι δύο αρθρογράφοι θεωρούν ότι η αισιοδοξία που διαπνέει την ελληνική κυβέρνηση δεν βρίσκει ανταπόκριση, μια και σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ η ύφεση θα συνεχιστεί, ενώ οι Έλληνες έχουν χάσει από καιρό κάθε ελπίδα, τους φαίνεται πολύ μακρινό το τέλος της οικονομικής κρίσης και έχουν αφεθεί στη μοίρα τους. Η εφημερίδα κάνει αναφορά σε ανάλυση της αμερικανικής εταιρείας οικονομικής διαχείρισης Renaissance Capital, σύμφωνα με την οποία σε κάθε εργαζόμενο αναλογούν δύο άνεργοι. Πρόκειται για το μεγαλύτερο ποσοστό παγκοσμίως, όπως αποφαίνεται. Για να αποκατασταθεί η αναλογία εργαζομένων - ανέργων χρειάζεται ένα πραγματικό θαύμα στον τομέα της απασχόλησης.

Πηγή: Deutsche Welle

Σχόλιο Παραπολιτικής: Γενικά, μετά τις Ευρωεκλογές, η χώρα θα βρεθεί απέναντι σε ιστορικά διλήμματα. Ας ετοιμάζονται στον ΣΥΡΙΖΑ για την οριστική μεγάλη στροφή.

Το Ελληνικό κράτος της μίζας και η Γερμανική συνενοχή...

  Γνωστός έγκριτος δημοσιογράφος είπε χαριτολογώντας σε πρωινή ραδιοφωνική ότι είναι πολύ εύκολο να βρεις σε ποιες κρατικές προμήθειες έχουν δοθεί μίζες: έχουν όλες μπροστά τους το...

επίθετο «εθνικός» και ο προϋπολογισμός τους έχει από 7 ψηφία κι απάνω. Η ομολογία του πρώην διευθυντή εξοπλισμών Αντώνη Κάντα αποδεικνύει ότι το δημοσιογραφικό καλαμπούρι είναι απολύτως ακριβές ως προς το περιεχόμενο του.
Η εικόνα που δίνει ο Κάντας είναι ότι κατά τη διάρκεια της θητείας του δεν υπήρξε καμία σοβαρή παραγγελία του υπουργείου Εθνικής Άμυνας για την οποίοι οι προμηθευτές οπλικών συστημάτων να μην δωροδοκήσουν τους κυβερνητικούς υπεύθυνους, ακόμα και με ποσά που ανέρχονταν στο 3% του προϋπολογισμού του έργου. Δεν έχουμε να κάνουμε δηλαδή με κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις, αλλά με έναν γενικευμένο κανόνα διαφθοράς, όπου η αρπακτικότητα των προμηθευτών συνεταιριζόταν με την ηθική εξαχρείωση των πολιτικών. Ένα πραγματικό κράτος της μίζας που οικοδομήθηκε από τους δύο φορείς του πάλαι ποτέ δικομματισμού, που σήμερα έχουν εξελιχθεί στους μνημονιακούς Διόσκουρους.

Αν και θα ήταν επιφανειακή μια εξήγηση της κρίσης του τύπου “αυτοί τα έφαγαν” (οι κρίσεις είναι σύμφυτες με τον καπιταλισμό και τη διόγκωση της χρηματοπιστωτικής σφαίρας), εντούτοις, τα τεράστια ποσά που ληστεύτηκαν από τον δημόσιο κορβανά, έκαναν τα πράγματα πολύ χειρότερα. Πόσο μάλλον που σύμφωνα με την ομολογία του Κάντα, ο στρατός αγόραζε όπλα που δεν τα είχε ανάγκη (τουλάχιστον σε αυτές τις τιμές) μόνο και μόνο για να πλουτίζουν δωροδοκούντες και δωροδοκούμενοι. Το τοπίο γίνεται ακόμα πιο ζοφερό γιατί δεν πρόκειται για συνήθειες του παρελθόντος, που έχουν πλέον εγκαταλειφθεί. Δεν έχουμε καμία απολύτως ένδειξη ότι άλλαξε οτιδήποτε μετά το τέλος της θητείας του πρώην αναπληρωτή διευθυντή εξοπλισμών.

Για το Ελληνικό κράτος της μίζας δεν φταίνε όμως μόνο οι πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Στην άνομη σχέση του χρηματισμού εμπλέκονται δύο πλευρές, εξίσου μεμπτές ηθικά. Σε κάθε πράξη δωροδοκίας δεν αντιστοιχεί μόνο ένας (ή περισσότεροι...) Έλληνας πολιτικός αλλά κι ένας διεθνής επιχειρηματικός κολοσσός. Και ω του θαύματος! Μερικοί από αυτούς τους κολοσσούς είναι ηχηρά ονόματα της γερμανικής βιομηχανίας : Rheinmetall, Atlas, Kraus s-Maffei Wegmann(KMW). Αν σε αυτές προσθέσουμε την πρωταθλήτρια της διαφθοράς Siemens, τότε λογικά οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι οι Ελληνικές μίζες “λάδωσαν” τη γερμανική οικονομική μηχανή. Η λεηλασία του Ελληνικού Δημοσίους υπήρξε εξαιρετικά επωφελής για τη Γερμανική βιομηχανία.

Καλό είναι λοιπόν, η Γερμανική πολιτική, οικονομική και δημοσιογραφική ελίτ να μην κουνάει το δάχτυλο στη χειμαζόμενη Ελληνική κοινωνία, εγκαλώντας την επί ανηθικότητα. Όχι μόνο επειδή δεν τα φάγαμε όλοι μαζί, αλλά γιατί αυτοί οι λίγοι που τα έφαγαν, είχαν Γερμανούς συνδαιτυμόνες.

"Editorial" (left.gr)

Τα θύματα της νέας Κατοχής

  {Οινοβαρή και οινόφλυγα συναντούσα τον φίλο μου ακόμα και μέρα μεσημέρι. Τρόπος του λέγειν δηλαδή, αφού εδώ και χρόνια προτιμούσε να βουτά στον ξανθό και κρυστάλλινο χυμό της Σκοτίας· το αθώο ουισκάκι πα' να πει.Τον είχα χάσει για καιρό και τον πέτυχα αναπάντεχα στον μόνο χώρο που δεν περίμενα να τον δω: σε μια παρουσίαση βιβλίου. Τον παρατηρούσα κατάπληκτος να παρακολουθεί με προσήλωση τις γλυκανάλατες ομιλίες.

Νταλκάς ανυπέρβλητος η κρίση. Και τα μπαρ τα έχει πετύχει στο δόξα πατρί. Οι στυλοβάτες τους που τις καλές εποχές δεν πολυσκέφτονταν τη «λυπητερή», τώρα ρουφάνε κάνα δυο στα πεταχτά κι εξαφανίζονται. Πες-πες, εντόπισα το φιλαράκι μου βυθισμένο στο «χάος του μηδενός» και θυμήθηκα αίφνης ότι η φράση ανήκει στον Κώστα Βάρναλη, ο οποίος χρημάτισε χρονογράφος στην εφημερίδα «Πρωία» τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής. Αντιγράφω το σχετικό κείμενο:
 Μια τάξη ανθρώπων δοκιμάζεται πολύ αυτόν τον καιρό. Κ΄ είναι οι συμπαθητικότεροι άνθρωποι! Οι μπεκρήδες, από τους απλώς μερακλήδες του κρασιού έως τους αλκοολικούς και τους διψομανείς. Είναι να τους λυπάται κανείς. [...] Κρασί δεν βρίσκουν. Κι αν βρουν, είναι μισό νεράκι. Και λεφτά δεν έχουν να πληρώσουν τις μεγάλες ποσότητες που τους χρειάζονται για να τους “πιάσει”. Αφού μάλιστα είναι το μισό νερό, τους χρειάζονται διπλές ποσότητες από άλλοτες. Πέλαγος!…

Στα 2007, ο Καστανιώτης εξέδωσε τα εν λόγω χρονογραφήματα σ΄ έναν τόμο με τίτλο «Τα φέιγ βολάν της Κατοχής», αλλά δεν φανταζόταν την τραγική επικαιρότητα που θα αποκτούσαν λίγα χρόνια αργότερα. Το τσιγάρο κόβεται· ο καφές κόβεται· το κρασί δεν κόβεται. [...] Μένουν ώρες σωριασμένοι σαν άδεια σακιά σε μια καρέκλα ή σ' ένα πεζούλι έξω απ΄ τις κλεισμένες ταβέρνες, όπως τα πιστά σκυλιά πάνου απ' τον τάφο του αφέντη τους, και βυθίζονται όλο και περισσότερο στο χάος του μηδενός καταλήγει ο μεγάλος μας ποιητής. Στην Κατοχή τα περισσότερα καπηλειά έβαλαν λουκέτο. Σήμερα όμως οι ναοί του αλκοόλ παραμένουν ορθάνοιχτοι και γι' αυτό ο καημός των παλαιών θαμώνων δεν αντέχεται. Οι συμπαθητικότεροι άνθρωποι έχουν κατεβάσει μαύρες πλερέζες. Ο δικός μου τουλάχιστον το 'ριξε στην πνευματική μέθη...} ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Τό παραπάνω κείμενο -ευαίσθητα- επίκαιρο λόγω τών "σφιγμένων καιρών" πού ζούμε (αλλά κυρίως επίκαιρο- εξαιτίας τού νέου ιδιότυπου οικονομικού "Imperium Germanicum" πού ασκείται τά τελευταία χρόνια εντός τής "ευρωπαϊκής επικράτειας", μή εξαιρουμένης βεβαίως -πώς θά γινόταν αλλιώς;- τής δικής μας τσέπης καί όχι μόνο) είναι απόσπασμα από  τήν, ξεχωριστά, αξιόλογη στήλη "Μετέωρος" πού δημοσιεύεται -καθημερινά-  στήν τελευταία σελίδα τής ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ.                                                                                           Δ.Ν.Α.