ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΟΡΚΟΥ & ΤΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΤΟΥ

Κι η μισημένη η Έριδα τον Πόνο γέννησε που βασανίζει, 

γέννησε
και την Λήθη και την Πείνα, και τις Πληγές που δάκρυ τις ποτίζει,
τους Πόλεμους, τους Φόβους και τις Μάχες και τ' Αντροσκοτώματα
και τις Φιλονικίες και τ' απατηλά τα Λόγια και τις Κρισοδικίες και την
Κακονομία και την Απάτη, πούναι συχνά φιλί-κλειδί τα δύο τους, 

και τον Όρκο, 

π' αλήθεια αυτός τις πιο πολλές έχει σωριάσει συφορές
του ανθρώπου, 
γιατί αλλοί και τρισαλλοί, 
σ' αυτόν που ψεύτικα -κι είναι εις γνώση του- τον πάρει!". 
(Ησίοδος, Θεογονία).

 

Θρησκεία, ηθική και οργάνωση της κοινωνίας φαίνονται αδιάσπαστα συνδεδεμένα στον θεσμό του Όρκου. Ο ρόλος του είναι να επιβεβαιώσει ότι μία δήλωση είναι απολύτως δεσμευτική, είτε αφορά το παρελθόν, είτε εξηγεί την θέληση για το μέλλον. Στηρίζεται σ' ένα σύστημα παγκόσμιων διαδεδομένων δοξασιών, σύμφωνα με τις οποίες, οι θεϊκές ή υπερφυσικές δυνάμεις δεν είναι δυνατόν να αμελήσουν το ρόλο τους ως απονεμητών δικαιοσύνης και άρα, τιμωρούν συστηματικά αυτόν, που αφού τις κάλεσε ως μάρτυρες για να αποδείξει την αλήθεια των όσων είπε ή υποσχέθηκε, ψευδορκεί δείχνοντας έτσι πως στερείται κάθε σεβασμού πρός αυτές.

Η λέξη όρκος παράγεται από το αρχαίο ρήμα είργω=περιορίζω, εμποδίζω, από το οποίο παράγεται και η λέξη ειρκτή, σημαίνει ένα μέσο με το οποίο ο ορκιζόμενος δεσμεύεται να πει την αλήθεια, διαφορετικά θα υποστεί κυρώσεις. Επίσης η λέξη έρκος= φραγμός, εμπόδιο, με την οποία συνδέεται ετυμολογικά ο όρκος, σήμαινε αρχικά το πρόσωπο ή το πράγμα που επικαλούνταν ο ορκιζόμενος (συνώνυμη λέξη : τα όρκια).
Είναι ένα είδος δυνητικής αυτοκατάρας, η οποία ενεργοποιείται εναντίον αυτού του ίδιου που ορκίζεται, στην περίπτωση που τον παραβαίνει. Η δέσμευση γίνεται στο όνομα κάποιου θεού.

Ο όρκος έχει μοναδική σπουδαιότητα σε πολιτισμούς χωρίς γραφή, στους οποίους δεν υπάρχουν καταγραφές σαν αποδεικτικά μέσα, ούτε επίσημα έγγραφα, αλλά και στους αρχαίους μεγάλους πολιτισμούς η ύπαρξη γραφής, με μεγάλη βραδύτητα περιόρισε τον όρκο και ποτέ δεν τον εξάλειψε τελείως.

Είναι ένας από τους παλαιότερους θεσμούς, και ταυτίζεται με τον τύπο εκείνο των δικαστικών δοκιμασιών, όπου με την παρέμβαση της θείας δίκης αποδεικνυόταν η αθωότητα ή η ενοχή του κατηγορουμένου. Ο κριτής υποβάλλει το άτομο σε μία δοκιμασία, με στόχο να καταλάβει ή όχι αν λέει αλήθεια. Χρησιμοποιούνται πολυάριθμες μέθοδοι. Το άτομο πίνει ένα τοξικό ποτό και παρατηρούνται οι αντιδράσεις του οργανισμού του ή πρέπει να αρπάξει με το χέρι ένα πυρωμένο σίδερο και να διαπιστωθεί αν άφησε ή όχι κόκκινα σημάδια στο χέρι του. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις η δοκιμασία αντικαθιστά την απόδειξη αθωότητας ή ενοχής, δηλ. για να αποδείξει κανείς τις ικανότητες ή την αθωότητά του πρέπει να δοκιμαστεί.

Στην Ρώμη μία Εστιάδα η Αιμιλία, που η ηθική της αμφισβητήθηκε, επειδή είχε αφήσει να σβήσει η φωτιά λέγεται ότι προσευχήθηκε στην Εστία και έριξε ένα κομμάτι λινό ύφασμα πάνω στα κρύα κάρβουνα. Η φλόγα που πετάχτηκε πιστοποίησε την αθωότητά της. Και υπήρχε και μία άλλη -Τουκκία το όνομά της- που όταν βρέθηκε σε παρόμοια θέση, απέδειξε την αθωότητά της μεταφέροντας από τον Τίβερη ένα κόσκινο γεμάτο νερό, χωρίς να χυθεί ούτε μία σταγόνα.

 

ΟΚΤΑΝΑ ...

   ...όχι Μπραζίλια μα Οκτάνα ...(ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ)

" Και τώρα ο καθείς θα διερωτηθή ευλόγως: Μα τι θα πή Οκτάνα; "

                                                                         M.C.Escher: "Waterfall" 1961

Όταν διά της πίστεως και της καλής θελήσεως, αλλά και από  επιτακτικήν, αδήριτον ανάγκην δημιουργηθούν αι προϋποθέσεις και εκτελεσθούν όχι οικοδομικά, ή ορθολογιστικά, μα διαφορετικά τελείως έργα, εις την καρδιά του μέλλοντος, εις την καρδιά των υψηλών οροπεδίων και προ παντός μέσ' στην καρδιά του κάθε ανθρώπου, θα υπάρξη τότε μόνον η Νέα Πόλις και θα ονομασθή πρωτεύουσα της ηνωμένης, της αρραγούς και αδιαιρέτου Οικουμένης.

       Άγνωστον αν η παλαιά, που εκτείνεται προ του ωκεανού στα πόδια του κατακορύφου βράχου που μοιάζει με το Τζέμπελ-αλ-Ταρέκ, άγνωστον αν θα εγκαταλειφθή, ή αν θα υφίσταται καν στα χρόνια εκείνα, ή αν, απέραντη και κενή, θα διατηρηθή ως δείγμα μιας ελεεινής, μιας αποφράδος εποχής, ή ως θλιβερόν μουσείον διδακτικόν, πλήρες παραδειγμάτων προς αποφυγήν. Εκείνο που είναι βέβαιον είναι ότι η Νέα Πόλις θα οικοδομηθή, ή μαλλον θα δημιουργηθή, και θα είναι η πρωτεύουσα του Νέου Κόσμου, εις την καρδιά του μέλλοντος και των ανθρώπων, μετά χρόνια πολλά, οδυνηρά, βλακώδη και ανιαρά, ίσως μετά από μίαν άλωσιν οριστικήν, μετά την μάχην την τρομακτικήν του επερχομένου Αρμαγεδδώνος.

Δεν θα εξετάσω τας λεπτομερείας. Είναι μακράν ακόμη η εποχή, ώστε από τούδε να τας γνωρίζωμεν καταλεπτώς, ή «a priori». Αυτό που με ενδιαφέρει απολύτως - και θα έπρεπε να ενδιαφέρη όλους - είναι ότι η Νέα Πόλις θα ολοκληρωθή, θα γίνη. Όχι βεβαίως από αρχιτέκτονας και πολεοδόμους οιηματίας, που ασφαλώς πιστεύουν, οι καημένοι, ότι μπορούν αυτοί τους βίους των ανθρώπων εκ των προτέρων να ρυθμίζουν και το μέλλον της ανθρωπότητος, με χάρακες, με υποδεκάμετρα, γωνίες και «ταυ», μέσα στα σχέδια της φιλαυτίας των, ναρκισσευόμενοι (μαρξιστικά, φασιστικά, ή αστικά), πνίγοντες και πνιγόμενοι, να κανονίζουν.

Όχι, δεν θα κτισθή η Νέα Πόλις έτσι΄ μα θα κτισθή απ' όλους τους ανθρώπους, όταν οι άνθρωποι, έχοντες εξαντλήσει τας αρνήσεις, και τας καλάς και τας κακάς, βλέποντες το αστράπτον φως της αντισοφιστείας - τουτέστι το φως της άνευ δογμάτων, άνευ ενδυμάτων Αληθείας - παύσουν στα αίματα και στα βαριά αμαρτήματα χέρια και πόδια να βυθίζουν, και αφήσουν μέσα στις ψυχές των, με οίστρον καταφάσεως, όλα τα δένδρα της Εδέμ, με πλήρεις καρπούς και δίχως όφεις - μά τον Θεό, ή τους Θεούς - τελείως ελεύθερα ν΄ ανθίσουν.

Ναι, ναι (αμήν, αμήν λέγω υμίν), σας λέγω την αλήθειαν. Η Νέα Πόλις θα κτισθή και δεν θα είναι χθαμαλή σε βαλτοτόπια. Θα οικοδομηθή στα υψίπεδα της Οικουμένης, μα δεν θα ονομασθή Μπραζίλια, Σιών, Μόσχα, ή Νέα Υόρκη, αλλά θα ονομασθή η πόλις αυτή Οκτάνα.

 

Και τώρα ο καθείς θα διερωτηθή ευλόγως: «Μα τι θα πη Οκτάνα ;»

Δίκαιον το ερώτημα και η απάντησις θα έλθη γρήγορα. Όμως διά να γίνη πλήρως νοητή, ρίξετε πρώτα μέσα σας μια καλή ματιά και ευθύς μετά ρίξετε άλλη μία τριγύρω σας δεξιά και αριστερά, πάνω και κάτω. Έπειτα κλείστε τα μάτια σας για μια στιγμή και ανοίξτε τα αποτόμως, ανοίγοντας διάπλατα και τις ψυχές σας. Η απάντησις θα βρίσκεται μπροστά σας, όχι μονάχα νοητή, μα και απτή - σώμα περικαλλές και έμψυχον και σφύζον.

Και τώρα (αμήν, αμήν) λέγω υμίν:

Οκτάνα , φίλοι μου, θα πη μεταίχμιον της Γης και του Ουρανού, όπου το ένα στο άλλο επεκτεινόμενο ένα τα δύο κάνει.

Οκτάνα θα πη πυρ, κίνησις, ενέργεια, λόγος σπέρμα.

Οκτάνα θα πη έρως ελεύθερος με όλας τας ηδονάς του.

Οκτάνα θα πη ανά πάσαν στιγμήν ποίησις, όμως όχι ως μέσον εκφράσεως μόνον, μα ακόμη ως λειτουργία του πνεύματος διηνεκής.

Οκτάνα θα πη η εντελέχεια εκείνη, που αυτό που είναι αδύνατον να γίνη αμέσως το κάνει εν τέλει δυνατόν, ακόμη και την χίμαιραν, ακόμη και την ουτοπίαν, ίσως μια μέρα και την αθανασίαν του σώματος και όχι μονάχα της ψυχής.

Οκτάνα θα πη το «εγώ» «εσύ» να γίνεται (και αντιστρόφως το «εσύ» «εγώ») εις μίαν εκτόξευσιν ιμερικήν, εις μίαν έξοδον λυτρωτικήν, εις μίαν ένωσιν θεοτικήν, εις μίαν μέθεξιν υπερτάτην, που ίσως αυτή να αποτελή την θείαν Χάριν, το θαύμα του εντός και εκτός εαυτού, κάθε φοράν που εν εκστάσει συντελείται.

Οκτάνα θα πη η ενόρασις και η διαίσθησις εκείνη, που επιτρέπουν σωστά να νοιώθης, να καταλαβαίνης όλην την αγωνίαν των αλγούντων, τα λόγια τα συμβολικά του Ιησού, όλην την σκέψιν των αθέων, τας αστραπάς των προφητών και όλην την σημασίαν των τηλαυγών εκλάμψεων του Ζαραθούστρα.

Οκτάνα θα πη (χωρίς να περιφρονούμε του γήρατος την σοφίαν) θα πη πάση θυσία διατήρησις της παιδικής ψυχής εις όλα τα στάδια της ωριμότητος, εις όλας τας εποχάς του βίου, διότι άνευ αυτής και η πιο χρυσή νεότης γρήγορα στάχτη γίνεται και χάνεται και φεύγει και μένει στη θέσι της η θλίψις, η άνευ ελπίδων μεταμέλεια και η στυγνή ρυτίς.

Οκτάνα θα πη εν πλήρει αθωότητι Αδάμ, εν πλήρει βεβαιότητι Αδάμ-συν-Εύα.

Οκτάνα θα πη οι άνθρωποι άγγελοι να γίνουν, αλλ' άγγελοι με φύλον φανερόν, συγκεκριμένον.

Οκτάνα θα πη επί γης Παράδεισος, επί της γης Εδέμ, χωρίς προπατορικόν αμάρτημα, πέραν πάσης εννοίας κακού, με ελευθέραν εις πάσαν περίπτωσιν παντού και την αιμομιξίαν.

Οκτάνα θα πη απόλυτος ενότης πνεύματος και ύλης.

Οκτάνα θα πη διατήρησις επαφής και στα απώτερα σημεία των εξελίξεων με πάσαν πηγήν που όντως αποτελεί των αρχετύπων της ζωής ιερή μια νερομάνα.

Οκτάνα θα πη παν ότι μάχεται τον θάνατον και την ζωήν παντού και πάντοτε διαφεντεύει.

Οκτάνα θα πη αληθινή ελευθερία και όχι εκείνη η φοβερά ειρωνεία, να λέγεται ελευθερία ό,τι χωρεί ή ό,τι εναπομένει στα ελάχιστα περιθώρια που αφήνουν στους ανθρώπους οι απάνθρωποι νόμοι των περιδεών και των τυφλών ή ηλιθίων.

Οκτάνα θα πη , όχι πολιτικής, μια ψυχικής ενότητος Παγκόσμιος Πολιτεία (πιθανώς Ομοσπονδία) με ανέπαφες τις πνευματικές και εθνικές ιδιομορφίες εκάστης εθνικής ολότητος, εις μίαν πλήρη και αρραγή αδελφοσύνην εθνών, λαών και ατόμων, με πλήρη σεβασμόν εκάστου, διότι αυτή μόνον εν τέλει θα ημπορέση διά της κατανοήσεως, διά της αγωνιστικής καλής θελήσεως, ουδόλως δε διά της βίας, τας τάξεις και την εκμετάλλευσιν του ανθρώπου από τον άνθρωπον να καταργήση, να εκκαθαρίση επιτέλους!

Οκτάνα θα πη παντού και πάντα εν ηδονή ζωή.

Οκτάνα θα πη δικαιοσύνη.

Οκτάνα θα πη αγάπη.

Οκτάνα θα πη παντού και πάντα καλωσύνη.

Οκτάνα θα πη η αγαλλίασις εκείνη που φέρνει στα χείλη την ψυχή και εις τα όργανα τα κατάλληλα με ορμήν το σπέρμα.

Οκτάνα, φίλοι μου, θα πη, απόλυτος μη συμμόρφωσις με ό,τι αντιστρατεύεται, ή μάχεται, ή αναστέλλει την έλευσιν της Οκτάνα.

Οκτάνα θα πη μη συμμετοχή και μη αντίταξι βίας εις την βίαν.

Οκτάνα θα πη ό,τι στους ουρανούς και επί της γης ηκούετο, κάθε φοράν που ως μέγας μαντατοφόρος, με έντασιν υπερκοσμίου τηλεβόα, ο Άγγελος Κυρίου εβόα.

Ιδού με ολίγα λόγια, αλλά σαφή, ιδού τι θα πη, φίλοι μου, Οκτάνα.

Και τώρα θα προσθέσω:

Όσοι από σας πια βαρεθήκατε στον κόσμο αυτόν τον άδικον και τον βλακώδη να άγεσθε και να φέρεσθε από τους ψεύτες, από τους σοφιστάς και λαοπλάνους, όσοι πια βαρεθήκατε οι δεσμοφύλακές σας σαν τόπια ταλαίπωρα να σας εξαποστέλλουν εις τον Καϊάφα και πριν απ' αυτόν στον Άννα, προσμένοντας να έλθη η Ώρα η χρυσαυγής, η πολυύμνητος και ευλογημένη, όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί, όσοι την σημερινήν ελεεινήν πραγματικότητα να αλλάξετε ποθείτε, προσμένοντας να έλθη η Ώρα, όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί, ελάτε και ως ανακράξωμεν μαζί (νυν και αεί, νυν και αεί) σαν προσευχή και σαν παιάνα, ας ανακράξωμεν μαζί, με μια ψυχή, με μια φωνή - ΟΚΤΑΝΑ!

 

Α.Εμπειρικος.....Γλυφάδα, 20. 8. 1965

«Τα Ρήματα»

Ανδρέας Εμπειρίκος «Τα Ρήματα»

Όταν το ρήμα εκτοπίζεται και άρχουν παντού τα επίθετα, θετά παιδιά της συμμορφώσεως και του διακοσμημένου ψεύδους, τέλματα εκτείνονται εκεί όπου ο σπόρος έπιπτε ως σπέρμα. Μα τότε, ω, τότε δικαιολογούνται – τι λέγω, ευλογούνται όλου του κόσμου οι θυμοί. Οι εκριζωταί, τότε, δεν είναι (ω άνδρες ασυμμόρφωτοι, ω άνδρες και γυναίκες) απλώς ίππων οπλαί, ή εκσκαφείς, ή παίδες ρινοκέρων, δεν είναι μόνον νοσταλγοί της παμπάλαιας γης της Αττικής ή Βοιωτίας, μα έφηβοι στεφανηφόροι, έφηβοι σπερματικοί και εις το γήρας των ακόμη, θεμελιωταί, και όταν ακόμη δεν το ξέρουν, των νέων Θηβών ή Αθηνών. Φθάνει να μη γελασθούν, να μην εξαπατηθούν ποτέ από την Σφίγγα των τελμάτων, ή από τους εις εξώστας ή βουλάς λαλούντας σοφιστάς και λαοπλάνους, που σφίγγουν δήθεν στοργικά και πνίγουν, επάνω στα στήθη των τα πέτρινα, μέσα στο φέγγος της καθημερινής μας τραγωδίας (Αλλοί, αλλοί και τρισαλλοί! – Ακούστε, ακούστε, ω άνδρες Βοιωτοί, ω άνδρες Αθηναίοι!) τους παλαιούς και νέους βλαστούς.

                                                                       -----
Ο Ανδρέας Εμπειρίκος στο πεζό αυτό ποίημα από τη συλλογή «Οκτάνα» δίνει τη δική του θέση για τον εκφυλισμό της πολιτικής και για τη στάση που οφείλουν να κρατούν οι πολίτες απέναντι στους αναποτελεσματικούς και λαοπλάνους πολιτικούς. Από τη στιγμή που οι ηγέτες και οι πολιτικοί στους οποίους οι πολίτες εμπιστεύτηκαν το μέλλον της χώρας, αδυνατούν να φέρουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα, και προσπαθούν με ωραιοποιημένες κουβέντες και καλλωπισμένα ψεύδη να αποκρύψουν την αλήθεια της αποτυχίας τους, τότε η οργή του λαού είναι όχι μόνο δίκαιη, αλλά και ευλογημένη.

«Όταν το ρήμα εκτοπίζεται και άρχουν παντού τα επίθετα, θετά παιδιά της συμμορφώσεως και του διακοσμημένου ψεύδους, τέλματα εκτείνονται εκεί όπου ο σπόρος έπιπτε ως σπέρμα.»

«'Εφυγε» ο Τάσος Μαργαριτώφ...

  «'Εφυγε» ο πρώτος Έλληνας συντηρητής έργων τέχνης, 

Τάσος Μαργαριτώφ πού είχε εργασθεί καί στή Δήλο...

Ο Τάσος Μαργαριτώφ, ο πρώτος Έλληνας διπλωματούχος συντηρητής έργων τέχνης, «έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 89 ετών.  Ο διακεκριμένος επιστήμονας κατείχε τον...
αριθμό 1 στην άδεια άσκησης επαγγέλματος. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1925 και σπούδασε ζωγραφική στην Accademia di Belle Arti και συντήρηση στο Instituto Centrale del Restauro της Ρώμης, όπου και αρίστευσε. Ως αριστούχος έτυχε το 1961 τιμητικής υποτροφίας από το υπουργείο Παιδείας της Ιταλίας.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα και όντας κάτοχος του αριθμού 1 στην άδεια άσκησης του επαγγέλματος, υπηρέτησε στην αρχαιολογική υπηρεσία του υπουργείου Πολιτισμού από το 1958 έως το 1992. Διετέλεσε επίσης μέλος του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου και του Συμβουλίου Νεωτέρων Μνημείων. Το Φεβρουάριο του 2001 τιμήθηκε από το ICOMOS για την προσφορά του στον πολιτισμό και την ανάδειξη της πολιτισμικής κληρονομιάς της Ελλάδας.

«Εργάστηκε με μεράκι, κάτω από αντίξοες συνθήκες και πολλές φορές με πενιχρά μέσα και συνέβαλε με το ήθος και την επιστημονική του κατάρτιση στην εδραίωση του κλάδου της συντήρησης αρχαιοτήτων και έργων τέχνης ως αυτόνομου επιστημονικού κλάδου στο χώρο του υπουργείου», αναφέρει σε ανακοίνωσή του το ΥΠΠΟ, που συμπληρώνει: «Στη διάρκεια της μακρόχρονης πορείας του, προσέφερε έργο τεράστιο σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Συμμετείχε σε πανελλήνια και διεθνή συνέδρια, εκπόνησε επιστημονικές μελέτες με αντικείμενο τη συντήρηση έργων τέχνης και εργάστηκε στη συντήρηση εικόνων, τοιχογραφιών, ψηφιδωτών, αρχαιολογικών αντικειμένων και νεοκλασικών κτηρίων, ως υπεύθυνος πολυάριθμων συνεργείων συντηρητών σε όλη την Ελλάδα με ιδιαίτερους σταθμούς τις αρχαιότητες της Θήρας και Βεργίνας. Σημαντική ήταν επίσης η συμβολή του στο πεδίο της έρευνας και η δράση του στον τομέα της Εκπαίδευσης. Εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στην οικογένειά του».

Από τις πιο σημαντικότερες εργασίες του ήταν η συντήρηση αρχαιοτήτων στη Σαντορίνη, στη Βεργίνα, στη Δήλο, στο Λευκαντή, στο Βόλο, στην Αγχίαλο, καθώς και στη Βεργίνα όπου διέσωσε και το περίφημο κόκκινο ύφασμα. Επίσης, εκτός από την Ελλάδα, συντήρησε τοιχογραφίες παλαιοχριστιανικών, βυζαντινών και μεταβυζαντινών χρόνων στην Ιταλία, στο Σινά, στα Ιεροσόλυμα και αλλού στους Άγιους Τόπους. 

από nonews-NEWS

Προεδρεύουν μέ τό ...ξεσκονόπανο !

Αντιπρόεδρος της αμαρτωλής κρατικής οργάνωσης «Έργο Πολιτών» για τις ΜΚΟ που ελέγχει η δικαιοσύνη, ο πρόεδρος της ΝΕΡΙΤ

Εμπλεκόμενος στο σκάνδαλο της οργάνωσης για τις ΜΚΟ «Έργο Πολιτών», που ελέγχεται από τη δικαιοσύνη και απασχόλησε πριν από μερικούς μήνες όλα τα ΜΜΕ, είναι ο νέος πρόεδρος της ΝΕΡΙΤ, Αντώνης Μακρυδημήτρης, παρότι έχει εξαφανιστεί από το βιογραφικό του ότι υπήρξε αντιπρόεδρος της και μάλιστα με ρουσφετολογικό διορισμό, επί κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή, του οποίου ήταν σύμβουλος για θέματα δημόσιας διοίκησης.

Της Βασιλικής Σιούτη

Πρόκειται για τη διαβόητη κρατική οργάνωση με το ανύπαρκτο ουσιαστικό έργο, που κατασπατάλησε εκατομμύρια ευρώ λίγο πριν ξεσπάσει η κρίση, πρόεδρος της οποίας υπήρξε ο Στέλιος Συρμόγλου που δήλωνε κι αυτός φίλος του Κώστα Καραμανλή. Τα «στελέχη» του χρηματοδοτούμενου από το δημόσιο φορέα (με πλήρως αδιαφανή τρόπο) ήταν μια παρέα κομματικών φίλων της Ν.Δ, που διορίστηκαν (επίσης αδιαφανώς) σε έναν άχρηστο οργανισμό που δημιουργήθηκε μόνο και μόνο για να βολέψει κομματικούς φίλους, σπαταλώντας δημόσιο χρήμα. Η υπόθεση έλαβε μεγάλη δημοσιότητα πρόσφατα, μετά από πόρισμα ελεγκτών που βρήκαν επιπλέον πλήθος παρανομιών, και αφού ο πρώην υπουργός Πολιτισμού, Παύλος Γερουλάνος έστειλε το φάκελο της στη δικαιοσύνη. Το όνομα του καθηγητή Αντώνη Μακρυδημήτρη ωστόσο ως αντιπροέδρου, δεν εμφανίστηκε πουθενά, όπως και των υπολοίπων στελεχών της φιλοκυβερνητικής παρέας.



Κι αυτό γιατί το όνομα του κ. Μακρυδημήτρη μαζί με των μελών του Δ.Σ και αρκετών άλλων , που πληρώνονταν αδρά για να συμμετέχουν σε μία κρατική οργάνωση χωρίς αντικείμενο, είχε κατεβεί από την ιστοσελίδα της οργάνωσης με την εμφάνιση των πρώτων δημοσιευμάτων που μιλούσαν για την αδιαφάνεια που επικρατούσε, και αναρωτιόνταν για τη χρησιμότητα του. Τότε έμεινε μόνο το όνομα του προέδρου Στέλιου Συρμόγλου, που αμειβόταν με 9.500 ευρώ το μήνα για να διευθύνει τον …άχρηστο οργανισμό.

Το «Εργο Πολιτών» προέβλεπε 24 θέσεις, όλες εκτός ΑΣΕΠ που πληρώθηκαν με αδιαφανή κριτήρια (βασικά ρουσφέτια της Ν.Δ) και μαζί με τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου φέρεται να έλαβαν 5 εκατομμύρια ευρώ για περίπου μια πενταετία.

Το πόρισμα του Σώματος Επιθεωρητών Ελεγκτών Δημόσιας Διοίκησης το 2011 ανακάλυψε...

Μαθαίνει γρήγορα ο Γκίκας...

Ναι, αυτό είναι κυβερνητικό success story!

Πρέπει να το ομολογήσουμε, όμως, ότι ο Γκίκας (μαζί με τον Χαρδούβελη, πάντα...) μαθαίνει γρήγορα τα...
κόλπα (στα φορολογικά είναι κουμπούρας...).

Και κατηγορεί για τα λάθη στον ΕΝΦΙΑ (που, όμως, δεν τα διορθώνει!) τον προκάτοχό του, ο οποίος όταν είχε αναλάβει είχε κατηγορήσει με τη σειρά του τους προηγούμενους υπουργούς Οικονομικών...

Κι έτσι, αυτό το γαϊτανάκι της κοροϊδίας φτάνει μέχρι την Τουρκοκρατία!..

Γιώργος Τζεδακις - "Φουαγιε"